(3) Alan Dean Foster - OBCY 3.pdf - Alien - sitripio

ALAN DEAN FOSTER

OBCY 3

Złe sny.

Śmieszna sprawa z tymi koszmarami. Są jak chroniczna, nawracająca choroba. Umysłowa

malaria. Kiedy już myślisz, że się z nimi załatwiłeś, uderzają w ciebie znowu z całą mocą. Atakują

znienacka w chwili, gdy jesteś na to nie przygotowany, całkowicie odprężony i najmniej się ich

spodziewasz. Nie można też za cholerę nic na to poradzić. Za cholerę. Nie pomogą żadne tabletki

czy medykamenty. Nie można też poprosić o zastrzyk o działaniu wstecznym. Jedyne lekarstwo

stanowi zdrowy, mocny sen, a ten podsyca tylko infekcję.

Usiłujesz więc unikać snu. Jednakie w głębokim kosmosie nie masz wyboru. Jeśli nie udasz się

do komory hibernacyjnej, nuda podróży przez pustkę zabije cię. Albo gorzej, przeżyjesz,

otumaniony i mamroczący, poświęciwszy dziesięć, dwadzieścia czy trzydzieści lat przytomności na

darmo. Życie zmarnowane na gapienie się w przyrządy pomiarowe i poszukiwanie oświecenia w

ich niezmiennym blasku o ograniczonym zestawie kolorów. Można czytać, oglądać vidy i ćwiczyć,

a także myśleć o tym, co by się stało, gdybyś zdecydował się na zabicie nudy za pomocą snu

hibernacyjnego. Nie ma wielu zawodów, w których spanie podczas pracy uważa się za pożądane.

To całkiem niezła robota. Płacą dobrze i masz przy tym szansę na obserwowanie postępu

społecznego i technicznego z niepowtarzalnej perspektywy. Co prawda odroczenie śmierci nie jest

równoznaczne z nieśmiertelnością, jednak jest przynajmniej jakąś jej namiastką.

Z wyjątkiem koszmarów. Bo te są nieuniknionym dodatkiem do służby na statku kosmicznym

dalekiego zasięgu. Najlepszym na nie lekarstwem jest przebudzenie. Podczas snu hibernacyjnego

jest to jednak niemożliwe. Maszyny na to nie pozwolą. Ich zadaniem jest trzymać cię w uśpieniu,

spowolnić funkcje ciała, oddalić świadomość. Z tym, że inżynierowie nie wykombinowali jeszcze

sposobu na eliminację koszmarów, bękarcich kuzynów snów. Razem więc z krążeniem i

oddychaniem twoje podświadome rozmyślania ulegają rozwleczeniu, przedłużeniu, rozciągnięciu.

Pojedynczy sen może trwać rok lub dwa. Koszmar także.

W pewnych sytuacjach zanudzenie się na śmierć może stanowić bardziej pociągającą

alternatywę. W trakcie hibernacji nie ma się jednak wyboru. Zimno, regulowana atmosfera, igły,

które kłują cię i sondują, zgodnie ze wstępnie ustalonymi programami medycznymi, władają twoim

ciałem, jeśli nawet nie życiem. Gdy pogrążasz się we śnie hibernacyjnym, wyrzekasz się wolnej

woli na rzecz maszyn, ufasz im i polegasz na nich. Dlaczegóż by nie? W ciągu dziesięcioleci

dowiodły one, że są diablo bardziej godne zaufania niż ludzie, którzy je wynaleźli. Maszyn nie

możesz urazić, maszyny nie odczuwają też wrogości. Ich sądy są oparte wyłącznie na obserwacji i

analizie. Uczucia nie są czymś, co muszą uwzględniać w swoich rachunkach, a tym bardziej

kierować się nimi w działaniu.

Maszyna, którą był Sulaco, wykonywała swe zadania. Czworo śpiących na pokładzie śniło i

wypoczywało na przemian. Gdy podążali swym z góry ustalonym kursem, chuchały i dmuchały na

nich produkty najbardziej zaawansowanej techniki, jaką miała do zaoferowania cywilizacja.

Utrzymywały ich przy życiu, kontrolowały działanie ich organów, zajmowały się krótkotrwałymi

zaburzeniami w organizmach Ripley, Hicksa, Newt, a nawet Bishopa, choć to, co pozostało z tego

ostatniego, łatwo było utrzymać w dobrym stanie. Bishop przyzwyczaił się do tego, że włączano go

i wyłączano. Z całej czwórki on był jedynym, który nie śnił ani nie miał koszmarów. Było to coś,

czego żałował. Sen bez snów wydawał się okropną stratą czasu. Niemniej konstruktorzy androidów

z zaawansowanej serii, do której należał, zapewne uznali sny za kosztowny kaprys i nie starali się

znaleźć rozwiązania tego problemu.

Nikt, rzecz jasna, nie pomyślał, by zapytać androidy, co na ten temat sądzą.

Po Bishopie, który formalnie stanowił część statku, a nie załogi, i w związku z tym się nie

liczył, Hicks był najcięższym przypadkiem spośród śpiących. Nie dlatego, że jego koszmary były

straszniejsze od snów jego towarzyszy, lecz ze względu na fakt, że rany, które niedawno odniósł,

źle znosiły długotrwałe zaniedbanie. Potrzebna mu była pomoc udzielana w nowoczesnym, w pełni

wyposażonym ośrodku medycznym. Najbliższy podobny ośrodek znajdował się jednak

niewyobrażalnie daleko stąd, w odległości dwóch lat podróży.

Ripley zrobiła dla niego, co mogła. Ostateczną diagnozę i wybór terapii pozostawiła

niezawodnemu osądowi urządzeń medycznych Sulaco. Ponieważ jednak nikt z personelu

medycznego statku nie przeżył tragedii na Acheronie, terapia miała siłą rzeczy charakter

minimalny. Dwa lata zamknięcia i snu hibernacyjnego nie sprzyjały szybkiemu zdrowieniu. Ripley

nie mogła zdziałać wiele, patrzyła tylko, jak Hicks pogrąża się w chroniącej go nieświadomości i

miała nadzieję, że wydobrzeje.

Podczas gdy statek robił co w jego mocy, organizm mężczyzny przystąpił do naprawy

uszkodzeń. Spowolnienie funkcji życiowych było pomocne, gdyż ograniczało rozszerzanie się

potencjalnej infekcji, lecz w sprawie obrażeń wewnętrznych statek nie mógł uczynić nic. Pacjent

przeżył tak długo dzięki swej determinacji. Korzystał z rezerw. Teraz potrzebna mu była operacja.

Wewnątrz komory snu poruszyło się coś, co nie było częścią statku, choć ze względu na fakt,

że kierował nim również wyłącznie program, nie różniło się aż tak bardzo od chłodnych,

obojętnych korytarzy, które przemierzało. Jego nie ustającym poszukiwaniem, bezmyślnym pędem

naprzód, rządził tylko jeden nakaz. Nie głód, gdyż nie było głodne i nie przyjmowało pożywienia.

Nie seks, którego nie znało. Jego jedynym, wszechogarniającym motywem było pragnienie

rozmnażania. Mimo organicznego charakteru było ono maszyną w równym stopniu jak komputery

kierujące statkiem, choć cechowała je determinacja, która była im całkowicie nie znana.

Ze wszystkich ziemskich stworzeń najbardziej przypominało skrzypłocza wyposażonego w

giętki ogon. Posuwało się po gładkiej podłodze komory snu na zbudowanych z niezwykle bogatej w

węgiel chityny nogach o wielu stawach. Jego fizjologia była nieskomplikowana, jednokierunkowa.

Miało za zadanie spełniać tylko jedną funkcję biologiczną i robić to skuteczniej niż jakakolwiek

znana, porównywalna konstrukcja. Żadna maszyna nie mogłaby sprawić się lepiej.

Kierowane przez zmysły będące niepowtarzalną kombinacją prymitywu i zaawansowania,

gnane przez głęboko osadzony imperatyw, nie mający sobie równych w żadnym z żywych

stworzeń, przemykało z determinacją przez komorę.

Wdrapanie się po gładkiej ścianie cylindra hibernacyjnego było łatwym zadaniem dla czegoś

skonstruowanego w tak znakomity sposób. Górna część komory została wykonana z

przezroczystego szkła metalicznego. W środku spał mały organiczny kształt. Nie w pełni

uformowana, jasnowłosa, niewinna - nie licząc prześladujących ją koszmarów, które były równie

wyrafinowane, a często miały jeszcze szerszy zasięg niż u dorosłych śpiących tuż obok. Dzie-

wczynka spała z zamkniętymi oczyma, nieświadoma okropieństwa, które badało otaczającą ją

cienką kopułę.

Nie śniła. W tej chwili koszmar miał charakter materialny i bardzo rzeczywisty. Całe szczęście,

że nie zdawała sobie sprawy z jego istnienia.

Stworzenie badało niecierpliwie cylinder hibernacyjny. Zaczęło od jednego końca i posuwało

się metodycznie ku drugiemu. Cylinder był szczelny, zamknięty trzema pieczęciami. Pod wieloma

względami stanowił lepszą barierę niż kadłub samego Sulaco. Choć stworzenie gnał niepokój,

uczucie frustracji było mu obce. Perspektywa rychłego spełnienia biologicznego imperatywu

podniecała je tylko i skłaniała do większego wysiłku. Rozciągliwy przewód sterczący z jego

brzusznej strony badał nieustępliwą przezroczystą ścianę, która chroniła bezsilne ciało leżące na

nieosiągalnych poduszkach. Bliskość ofiary wprawiała stworzenie w szał aktywności.

Ześliznąwszy się na jedną stronę, odkryło wreszcie niemal niezauważalną linię oddzielającą

przezroczystą pokrywę cylindra od jego metalowej podstawy. Maleńkie pazury wbiły się w

wąziutką szczelinę, a niewiarygodnie silny ogon znalazł punkt zaczepienia na instrumentach

znajdujących się z przodu cylindra. Stworzenie z ogromną siłą zadziałało jak dźwignia. Jego małe

ciało drżało z wysiłku. Pieczęcie zostały poddane działaniu silnych naprężeń. Istota nie ustawała w

wysiłkach. Rezerwy jej sił były niewyobrażalne.

Dolna krawędź przezroczystej kopuły pękła. W metalicznym szkle pojawiła się równoległa do

podłogi szczelina. Odprysk przezroczystego materiału, ostry jak instrument chirurgiczny, przebił na

wylot ciało stworzenia. Z cylindra buchnęło lodowate powietrze. Ale po chwili zadziałało

uszczelnienie awaryjne, przywracając wnętrzu hermetyczność.

Leżąca twarzą w dół na swym łożu niespokojnych snów Newt jęknęła cicho. Zwróciła głowę w

bok. Jej oczy poruszyły się pod zamkniętymi powiekami, nie obudziła się jednak. Szczelność

cylindra została przywrócona akurat na czas, by ocalić jej życie.

Wydając z siebie co chwila nieziemski skrzek, śmiertelnie ranny pełzacz rzucił się w drugą

stronę pomieszczenia. Nogi i ogon tłukły spazmatycznie w przezroczysty odprysk, który przeszył

mu ciało. Wylądował na szczycie cylindra, w którym spoczywał nieruchomy Hicks. Nogi pełzacza

objęły konwulsyjnym ruchem szczyt kopuły. Drżał i dygotał, usiłując wbić pazury w metaliczne

szkło, podczas gdy z rany wypływały kwasowe płyny ustrojowe. Przeżarły one szkło, przedostały

się przez metalową podstawę cylindra i przenikały dalej, przez podłogę. Skądś spod pokładu zaczął

się wydobywać dym, który wypełnił komorę.

Wokół pomieszczenia i na całym statku przebudziły się urządzenia alarmowe. Zalśniły

ostrzegawcze światła i zawyły syreny. Żaden człowiek ich nie słyszał, nie wpłynęło to jednak na

reakcję Sulaco, który wykonywał swe zadania zgodnie z programem. Tymczasem dym nie

przestawał buchać z otworu o nierównych brzegach wyżartego w pokładzie. Z pełzacza, w

obrzydliwy sposób przygarbionego na szczycie cylindra Hicksa, nadal wypływał siejący

zniszczenie kwas.

Kobiecy głos, spokojny i przepojony sztuczną pogodą, rozległ się, nie słyszany, wewnątrz

komory.

- Uwaga. Wewnątrz pomieszczenia kriogenicznego gromadzą się wybuchowe gazy. Wewnątrz

pomieszczenia kriogenicznego gromadzą się wybuchowe gazy.

Sufitowe wentylatory zaszumiały, wchłaniając w siebie wirujący, coraz bardziej gęstniejący

gaz. Kwas wciąż sączył się z nieruchomego, martwego już pełzacza.

Pod podłogą coś eksplodowało. Rozbłysło jasne, aktyniczne światło, po czym pojawiły się

ostre, żółte płomienie. Ciemny dym zaczął się mieszać z rzadszymi gazami, które wypełniały teraz

komorę. Światła na suficie zamrugały niepewnie.

Wentylatory wysysające dym zatrzymały się.

- Ogień w pomieszczeniu kriogenicznym - oznajmił nieporuszony kobiecy głos tonem kogoś,

kto nie ma nic do stracenia. - Ogień w pomieszczeniu kriogenicznym.

Z sufitu wyłonił się pysk gaśnicy wirujący jak miniaturowe działko. Wycelował w płomienie i

gaz wydostający się z otworu w pokładzie. Na końcówce pojawiły się bąbelki płynu, który trysnął

w kierunku płomieni. Chwilowo ich postęp został opanowany.

Podstawa gaśnicy zaiskrzyła. Strumień przestał bić. Z wylotu urządzenia sączyły się tylko nie

przynoszące żadnego pożytku krople.

- System przeciwpożarowy nieczynny. System przeciwpożarowy nieczynny. System wentylacji

nieczynny. System wentylacji nieczynny. Ogień i gazy wybuchowe w komorze kriogenicznej.

Silniki przebudziły się z pomrukiem. Cztery czynne cylindry hibernacyjne dźwignęły się na

hydraulicznych podnośnikach ze swych leży. Ich światła alarmowe mrugały. Cylindry zaczęły się

przesuwać na drugą stronę pomieszczenia. Coraz intensywniejsze płomienie przesłaniały widok,

lecz nie spowalniały ich ruchu. Martwy pełzacz, nadal przebity odpryskiem metalicznego szkła,

ześliznął się z poruszającej się trumny i upadł na podłogę.

- Cały personel zgłosi się do promów ratunkowych nalegał głos niezmiennym tonem. - Za

minutę nastąpi zapobiegawcza ewakuacja:

Jeden za drugim cylindry hibernacyjne wsunęły się do przewodu transportowego, przemknęły z

wielką prędkością przez wnętrzności statku, aż wreszcie wynurzyły się w śluzie na prawej burcie,

gdzie automatyczne ładowarki umieściły je w oczekującym promie ratunkowym. Były jego

jedynym ładunkiem. Pod przezroczystą płytą Newt szarpnęła się przez sen.

Światła błyskały, silniki buczały. Głos przemawiał, mimo że nie było nikogo, kto by go słuchał:

- Wszystkie promy ratunkowe zostaną wystrzelone za dziesięć sekund. Dziewięć...

Wewnętrzne śluzy zamknęły się szczelnie, zewnętrzne otworzyły na oścież. Głos kontynuował

odliczanie.

Gdy padło "zero", jednocześnie wydarzyły się dwie różne rzeczy: dziesięć promów, w tym

dziewięć pustych, zostało wyrzuconych ze statku, zaś mieszanina wydostających się w uszkodzonej

komorze hibernacyjnej gazów weszła w krytyczną reakcję z płomieniami buchającymi z wyżartej

przez kwas dziury w podłodze. Przez krótką chwilę wybuchu cała przednia lewa burta Sulaco

rozbłysła w gorejącej imitacji ognia odległych gwiazd.

Połowa oddalających się promów uległa na skutek eksplozji poważnym wstrząsom. Dwa

zaczęły koziołkować, tracąc sterowność. Jeden odbył krótką podróż po krzywej, która, gdy zakreślił

szeroki łuk, zaprowadziła go z powrotem do statku, z którego został wyrzucony. Nie zwolnił nawet,

gdy zbliżył się do swej gondoli, lecz uderzył z pełnym przyspieszeniem w bok statku, którym

wstrząsnęła druga, większa eksplozja. Wlókł się ranny przez pustkę, od czasu do czasu emitując

nieregularne salwy światła i ciepła oraz zaśmiecając nieskazitelnie czystą przestrzeń stopionymi,

poszarpanymi na strzępy fragmentami swej nieodwracalnie uszkodzonej istoty.

Na pokładzie statku ratunkowego, w którym znajdowały się cztery cylindry hibernacyjne,

błyskały światła alarmowe, migotały i iskrzyły obwody. Mniejsze i mniej zmyślne komputery

promu ratunkowego usiłowały wyizolować, zminimalizować i powstrzymać skutki uszkodzeń

spowodowanych przez zaszłą w ostatniej sekundzie eksplozję. Kadłub promu nie został naruszony,

jednakże wstrząs uszkodził delikatne instrumenty.

Prom zwrócił się do statku macierzystego o informację na temat stanu i, gdy ta nie nadeszła,

rozpoczął przegląd bezpośredniego otoczenia. W połowie pośpiesznie wykonywanych czynności

niezbędne instrumenty zawiodły, szybko jednak zastąpił je system rezerwowy. Trasa Sulaco daleko

odbiegła od uczęszczanych fotonowych szlaków. Misja zawiodła go aż na kresy znanej

człowiekowi przestrzeni. Do chwili, gdy nastąpiła katastrofa, nie pokonał dużego odcinka drogi

wiodącej do domu. Obecność człowieka w tym sektorze przestrzeni dawała się zauważyć, nie miała

jednak charakteru ciągłego. Jego instalacje były nieliczne i rozsiane w dużych odległościach od

siebie.

Komputer kierujący promem odnalazł coś. Nie to, co chciałby znaleźć, najbardziej pożądany

cel. W obecnej sytuacji jednak nie miał wyboru. Statek nie potrafił ocenić, jak długo jeszcze będzie

funkcjonował, biorąc pod uwagę poważny charakter uszkodzeń. Jego najważniejszym zadaniem

była ochrona życia znajdujących się na pokładzie ludzi. Dokonał wyboru kursu. Napęd

niewielkiego, wciąż rozstrojonego i usiłującego ze wszystkich sił naprawić się promu przebudził

się, pulsując, do życia.

Fiorina nie była zachwycającym światem. Jej wygląd okazywał się jeszcze mniej zachęcający,

była to jednak jedyna planeta w całym sektorze Neroid, która posiadała czynną latarnię kierunkową.

Banki danych promu ratunkowego zsynchronizowały się ze stałym sygnałem. Uszkodzony system

nawigacyjny dwukrotnie gubił wiązkę naprowadzającą, lecz statek nie zbaczał z wyznaczonego

kursu. W obu wypadkach odnalazł sygnał na nowo. Informacji na temat Fioriny była niewiele, i do

tego przestarzałych, ze względu na jej izolację i specyficzny status.

"Fiorina »Fury« 361," głosił odczyt, "Rafineria Rud Mineralnych. Welon zewnętrzny. Ośrodek

pracy poprawczej o najwyższym stopniu zabezpieczenia."

Te słowa nie oznaczały nic dla komputera. Dla pasażerów statku znaczyłyby wiele, lecz nie byli

oni w stanie czegokolwiek przeczytać.

"Czy potrzebne są dodatkowe informacje?" żałośnie rozbłysnął komputer. Gdy nikt nie nacisnął

odpowiedniego guzika, ekran posłusznie zgasł.

W kilka dni później prom ratunkowy pogrążył się w szarej, mętnej atmosferze celu podróży. W

ciemnych chmurach przesłaniających powierzchnię planety nie było nic pociągającego. Nie

prześwitywał przez nie ani skrawek błękitu czy zieleni. Nie było żadnych oznak życia. Katalog

wykazywał jednak, że znajduje się tam ziemski przyczółek, latarnia kierunkowa zaś wysyłała w

pustkę swój niezmienny sygnał z precyzją automatu.

Systemy pokładowe nadal odmawiały posłuszeństwa ze zniechęcającą regularnością. Komputer

promu usiłował zachować panowanie nad statkiem, podczas gdy systemy rezerwowe zdychały

jeden po drugim. Chmury koloru pyłu węglowego gnały na zewnątrz luków, przy których nikt nie

siedział, podczas gdy atmosferyczne błyskawice odbijały się groźnym blaskiem w mroźnych,

opieczętowanych trumnach znajdujących się wewnątrz.

Komputer nie odczuwał żadnego napięcia próbując sprowadzić prom bezpiecznie na

powierzchnię planety. W jego czynnościach nie było szczególnego pośpiechu. Działałby w sposób

identyczny, gdyby niebo było czyste, wiatr łagodny, a jego własne systemy funkcjonowały w

sposób optymalny zamiast psuć się - w rosnącym tempie.

Podwozie promu nie zareagowało na sygnał wysunięcia. Nie było już czasu ani wystarczającej

mocy, by próbować drugiego podejścia. Biorąc pod uwagę nierówną, poszarpaną przepaściami

powierzchnię wokół latarni i tego, co uchodziło za teren lądowiska, komputer zdecydował, że

spróbuje posadzić statek na stosunkowo gładkiej, piaszczystej plaży.

Gdy jednak zażądał zwiększenia mocy, okazało się, że nie jest to możliwe. Komputer

próbował. To było jego zadanie. Jednakże prom nie zdołał dotrzeć do plaży, lecz uderzył w

powierzchnię morza pod zbyt ostrym kątem.

Wewnątrz grodzie i tężniki usiłowały zamortyzować wstrząs. Metalowo-węglowe kompozyty

zajęczały, gdy zatrzęsły nimi siły, do znoszenia których nie były przystosowane. Podtrzymujące

rozpory pękły lub powyginały się. Ściany także uległy deformacji. Komputer skupił wszystkie

wysiłki na próbach sprawienia, by cztery cylindry znajdujące się pod jego opieką pozostały

nienaruszone. Kryzysowa sytuacja nie pozostawiła mu wiele czasu na cokolwiek innego. O siebie

komputer nie dbał. Nie była to funkcja, w którą go wyposażono.

Powierzchnia Fioriny była równie pusta, jak jej niebo skłębione masy szaro-czarnego kamienia,

chłostane przez wyjący wicher. Nieliczne powykręcane, pokrzywione rośliny rosły jedynie w

osłoniętych zagłębieniach skał. Nieustanny deszcz mącił powierzchnię wilgotnych, zimnych bajor.

Po całej tej ponurej okolicy poniewierały się martwe kształty ciężkiej maszynerii. Ładowarki,

transportery, ogromne koparki oraz dźwigi spoczywały tam, gdzie je porzucono, zbyt masywne i

drogie, by zabrać je z terenu niewiarygodnie bogatego złoża, które niegdyś wymagało ich użycia.

Trzy olbrzymie zwałowarki opierały się wichrowi niczym trio gigantycznych drapieżnych robaków.

Ich wyloty były uśpione, pomieszczenia operatorów ciemne i porzucone. Mniejsze maszyny i

pojazdy zbiły się w stada, jak tłum zagłodzonych pasożytów. Sprawiały wrażenie, iż czekają, aż

(3) Alan Dean Foster - OBCY 3.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: