Wdzięczne zwierzęta.pdf

Wdzięczne zwierzęta - bajka z Birmy

W odległej części Birmy mieszkała kiedyś wdowa z

jedynym synem, zwanym Woon Daw. Po śmierci

męża sama musiała dbać o chłopca i dokładała

wszelkich starań, aby mu dać takie wychowanie, jakie

ojciec, gdyby żył, chciałby synowi zapewnić.

Pewnego dnia wdowa powiedziała do chłopca:-

Teraz, synku, jesteś już tak duży, jak dorosły

mężczyzna. Wkrótce staniesz się głową rodziny i

właścicielem całej ojcowizny. Ale jesteś młody i nie znasz świata. Trzeba

więc, abyś odszedł z domu i odwiedził przyjaciół ojca. Może oni nauczą

cię rozsądnego korzystania z majątku.

Dała synowi sakiewkę pełną srebrnych monet i

wysłała go w świat z trzema służącymi, którzy mieli

baczyć na niego w czasie podróży. I tak Woon Daw

wyruszył w szeroki świat. Młodzieniec odznaczał się

czułym sercem. Dobrze pamiętał nauki Buddy o

dobroci dla wszystkich żyjących istot. Wierność tym

przepisom wyszła na jaw, gdy podczas swojej

wędrówki spotkał człowieka, który ciągnął na

sznurku słabego, chorego psa. Pies, kuląc ogon siebie, dyszał i skomlał.

Wzruszyło to Woon Dawa. Właściciel psa na pewno od dawna skąpił mu

strawy.

- Czy nie zechcielibyście, wielmożny panie, odprzedać mi tego psa? -

zapytał okrutnika. - Zapłacę wam sto sztuk srebra, byleście tylko

pozwolili mi go zabrać i mieć o niego staranie.

Sto sztuk srebra za takie nędzne zwierzę! Była to ogromna suma

pieniędzy, więc nieznajomy chętnie wyraził zgodę.

- Odprowadź psa do mojej matki - nakazał Woon Daw jednemu ze sług,

którzy towarzyszyli mu w podróży.

- - Poproś ją, aby go dobrze karmiła i przygotowała mu posłanie. Poproś

ją, aby dbała o niego, aż odzyska siły i przytyje.

Matka W oon Dawa była nieco zdziwiona. Któryż to z przyjaciół jej męża

doradził młodzieńcowi wydać całe sto sztuk srebra na takie nędzne

stworzenie? Ale ona również miała litościwe serce. Otoczony troskliwą

opieką pies wkrótce wyładniał, odzyskał siły i szczekał głośno, jeśli ktoś

obcy podszedł do bramy. W jakiś czas potem Woon Daw spotkał na

gościńcu innego człowieka. Ten niósł w koszyku białego kota, który w

zamknięciu głośno miauczał.

- Kot jest nieszczęśliwy w tym ciasnym koszyku - powiedział W oon Daw

do swoich służących. - Odkupię go i również odeślę matce do domu.

Któż nie odprzeda kota za sto sztuk srebra? Właściciel kota szybko wyjął

go z koszyka i oddal Woon Dawowi.

- Nie rozumiem; czemu przyjaciele mojego męża namawiają chłopca do

takich rzeczy - powiedziała wdowa; gdy drugi służący przyniósł jej kota.

Jakoś nie przyszło jej do głowy; że rady te pochodzą z dobrego serca

młodzieńca; który nie zawahał się płacić dużych sum za nieszczęśliwe

zwierzęta. Pies i kot stanowiły miłe towarzystwo dla wdowy. Pies pilnował

bramy; a kot łapał myszy. Obecność faworytów w domu nie sprawiała jej

kłopotu. Natomiast inaczej rzecz się miała z następnym zwierzęciem;

które Woon Daw odesłał do domu. Była to łasica - dzikie stworzenie o

pięknym futerku. Młodzieniec odkupił ją za sto sztuk srebra od

myśliwego. Jakże ja będę chować w domu to drapieżne stworzonko? -

zadawała sobie pytanie wdowa, - Będzie nieszczęśliwe w zamknięciu; a

na podwórze nie mogę go wypuścić; bo zagryzłoby mi wszystkie nasze

kaczuszki i kurczątka. Umieszczę chyba tę łasiczkę w wygodnej klatce w

cienistym zakątku ogrodu. Dobra kobieta codziennie nosiła łasicy

pożywienie. Ale zwierzątko nie chciało jeść i z dnia na dzień mizerniało i

chudło. Pewnego ranka do domostwa wdowy zastukał świątobliwy

mnich; przyodziany w żółtą szatę. Wyciągnął żebraczą miskę prosząc o

garstkę ryżu. Wynosząc mu naczynie wypełnione po brzegi; matka Woon

Dawa zwierzyła się mnichowi z kłopotów; jakich przysparzała jej

nieszczęsna łasiczka odesłana przez syna.- Łasica to dzikie stworzenie -

powiedział mądry starzec. Nie znosi zamknięcia w klatce. Trzeba ją

wypuścić na wolność.

- Ale mój syn przysłał mi łasicę dlatego, aby ją uchronić

przed myśliwymi. Matka Woon Dawa nie wiedziała na

razie, jak postąpić, w końcu jednak postanowiła

usłuchać mądrego mnicha, W lesie za ogrodem

postawiła miseczkę z jedzeniem. Oswobodzona z

niewoli łasica natychmiast odzyskała apetyt. Najadła

się do syta, a potem wesoło pobiegła w las. Tam

ugasiła pragnienie w strumieniu i zwinięta w kłębek

usnęła pod krzakiem. "Zawdzięczam życie Woon

Dawowi.- pomyślała budząc się ze snu. - Muszę mu w jakiś sposób

okazać swą wdzięczność".

Przy następnym wodopoju łasica odkryła małe, zacienione jeziorko -

ulubione miejsce kąpieli córek leśnych duszków. W przejrzystej wodzie

przy samym brzegu coś zabłysło, łasica to spostrzegła i łapką

wyciągnęła złoty pierścień.

- Zabiorę ten pierścień dla mego przyjaciela Woon Dawa, postanowiła

bez namysłu. Od razu zgadła, że złoty pierścień obdarzy czarodziejską

mocą tego, kto go będzie nosić.

- - Nigdy nie zdejmuj go z palca - upominała łasica Woon Dawa, gdy go

odnalazła i wręczyła swój podarek. - Jak długo będziesz nosił ten

czarodziejski pierścień, otrzymasz wszystko, czego zapragniesz.

Ostrzegam cię jednak, że czarodziejska moc pierścienia przepadnie, jeśli

komuś zdradzisz jego tajemnicę.

Pierwszą rzeczą, jakiej Woon Daw zapragnął, był wspaniały pałac z

siedmioma wygiętymi dachami. Ledwie młodzieniec wypowiedział swoje

życzenie, już pałac stał przed nim. Służebnicy i służebne podawali do

stołu obfite jedzenie, a szkatuły w skarbcu wypełniało po brzegi złoto i

srebro. Ze wszystkich stron kraju nadciągali ludzie ciekawi przepychu w

pałacu młodego Woon Dawa. Znalazł się wśród nich król z sąsiedniego

państwa i jego piękna córka. Woon Daw, przyodziany w jedwabne szaty i

przystrojony klejnotami, wydał się księżniczce tak urodziwy, że od razu

go pokochała. On również pokochał ją od pierwszego wejrzenia. Pobrali

się więc, po ślubie nastąpiła wspaniała uczta i młoda para żyła sobie

szczęśliwie w pałacu z siedmioma wygiętymi dachami. Na razie

wszystko układało się jak najlepiej. Wystarczyło, aby młodzieniec

wypowiedział życzenie i obrócił czarodziejski pierścień na palcu, a

natychmiast otrzymywał to, czego zażądał. Woon Daw przyjemnie

spędzał czas, cwałując po okolicy na swym ognistym rumaku. Cieszył się

ogólnym szacunkiem i kochał czule swoja miłą żonę. I w tym właśnie

tkwił cały kłopot. Kochał ją zbyt mocno, jak to zaraz zobaczycie.

Księżniczce dłużyły się godziny w czasie nieobecności małżonka.

Pewnego dnia do bramy pałacu zastukał jakiś nieznajomy odziany w

żółtą szatę świątobliwego. Został gościnnie przyjęty, bo wszyscy uważali

go za mnicha. Rozmawiał z księżniczką i na jej życzenie czytał głośno

swoje święte księgi. Jednakże odzienie człowieka nie zawsze świadczy,

kim on jest naprawdę. Nikomu nie przyszło do głowy, że nieznajomy w

żółtych szatach to po prostu złodziej. Dowiedział się o czarodziejskiej

mocy pierścienia, który nosił Woon Daw i zapragnął go mieć dla siebie.

- Czy maż cię kocha, księżniczko ? - zapytał pewnego ranka rzekomy

mnich, gdy Woon Daw bawił poza pałacem

- O, tak - odparła księżniczka. - Kocha mnie serdecznie. Księżniczkę

rozgniewała myśl, że ktoś mógł w to wątpić.- Woon Daw spełnia

najmniejsze moje życzenie - ciągnęła. Kocha mnie ponad wszystko na

świecie.

- A czy pozwala ci nosić swój złoty pierścień? Twarz przewrotnego,

rzekomego mnicha wcale nie zdradzała jego zamiarów,

- Nigdy go o to nie prosiłam - odpowiedziała księżniczka. Po cóż

miałabym nosić pierścień mego małżonka? Ale po odejściu człowieka w

żółtych szatach księżniczka zaczęła dumać: "Czyżby mój mąż mógł mi

odmówić włożenia na palec swego pierścienia? Czyżby cenił więcej tę

złotą obrączkę niż mnie?" - zadawala sobie pytania. A o to właśnie

chodziło podstępnemu gościowi.

- Woon Daw, pozwól mi przymierzyć swój pierścień - poprosiła

księżniczka następnego dnia, gdy mąż przygotowywał się do konnej

przejażdżki.

- Pozwól mi go ponosić tylko dzisiaj, w czasie twojej nieobecności.

Początkowo Woon Daw odmówił. Ale wkrótce ustąpił, widząc łzy w

oczach ukochanej żony.

- Możesz go ponosić - powiedział kładąc pierścień na jej palec.

- Nie zdejmuj go jednak pod żadnym pozorem. I nikomu pierścienia nie

pokazuj. Księżniczka szczerze zamierzała zastosować się do polecenia.

Ale pragnęła również dać dowód człowiekowi w żółtych szatach, że

małżonek kocha ją ponad wszystko na świecie. A więc naumyślnie tak

położyła rękę, aby mógł pierścień zobaczyć. I zanim zdążyła ją cofnąć,

złodziej ściągnął jej pierścień z palca. W mgnieniu oka wsadził go na

swój palec, wypowiedział życzenie i na oczach zdumionej księżniczki

zamienił się w czarną wronę. Z pierścieniem w dziobie wyfrunął przez

okno i znikł. Biedna księżniczka i jej służebne patrzyły, jak czarny ptak

frunie nad oceanem w kierunku odległej od brzegu wyspy.

- Nigdy nie zdołamy tam dotrzeć, o co ja zrobiłam, nieszczęsna!

Księżniczka gorzko płakała. W dawnych czasach nie posiadano w jej

kraju statków na tyle dużych, aby można było popłynąć na pełne morze.

Serce Woon Dawa zamarło ze zgrozy, gdy usłyszał o kradzieży

pierścienia. Jednak opanował gniew na widok łez żony. Ogłosił tylko, że

skradziono mu złoty pierścień, jego największy skarb, i ofiarował hojną

nagrodę temu, kto mu go zwróci. Wiadomość o tym dotarła do kota, tego

samego kota, którego Woon Daw kiedyś wykupił. Kot długo rozmyślał,

jak by mógł pomóc swemu dobroczyńcy. - Odzyskam pierścień Woon

Dawa! - postanowił. Porzucił ciepły kącik w domu zacnej wdowy i

wyruszył na poszukiwania. Wędrując przez lasy, kot trafił na jeziorko,

gdzie kąpały się córki duszków leśnych. W tym właśnie jeziorku łasica

znalazła w swoim czasie zloty pierścień. Tego dnia małe wróżki pływały

sobie w chłodnej wodzie i kot widział ich głowy wystające ponad

powierzchnię jeziorka. Na brzegu lśniły w trawie naszyjniki z pereł.

Rusałki zdjęły je przez ostrożność, zanim weszły do kąpieli. Szybki jak

strzała, kot schwycił naszyjniki i schował je w krzakach, zanim rusałki

zdążyły go zatrzymać.

- Kocie, kocie - wołały, - Nie możemy wrócić do domu bez naszyjników.

Oddaj je nam. Wynagrodzimy cię sowicie.

- W takim razie ł odparł kot - zbudujcie mi suchą grobelke, przez ocean

aż do wyspy, gdzie mieszka złodziej pierścienia Woon Dawa. Wtedy

wskażę wam krzaczek, pod którym schowałem perły.

Morze rozstąpiło się jak pod dotknięciem różdżki czarodziejskiej i kot

popędził szybciej niż błyskawica do pałacu fałszywego mnicha. Na

szczęście nędznik spał głęboko z ręką zwieszoną poprzez krawędź

lóżka. Kot delikatnie zsunął mu z palca pierścień i włożył sobie do

pyszczka. I przez grobelkę dzielącą ocean pomknął z powrotem na stały

ląd. Za nim wody połączyły się znowu i złodziej, pozbawiony

czarodziejskiej mocy pierścienia Woon Dawa, nie mógł już opuścić

wyspy .

- Odwdzięczam się zł twoją dobroć, przyjacielu - zawołał kot odnosząc

pierścień Woon Dawowi, - Chętnie bym teraz zamieszkał w twoim

pałacu.

Wkrótce potem pies przyniósł wiadomość, że matka Woon Dawa zmarła.

I on również został w pałacu. Przez pewien czas spokój panował w domu

Woon Dawa. W kraju jednakże nadal istnieli złodzieje, którzy pragnęli

posiadać czarodziejski pierścień. Pewnej nocy rabusie przyszli całą

bandą i wtargnęli do pałacu. Zamierzali zabić Woon Dawa i zdjąć mu

pierścień z ręki. Tym razem głównym bohaterem stał się pies. Skoczył do

gardła hersztowi bandy i powalił go na ziemię na oczach innych

rabusiów, którzy ze strachu od razu pierzchli.

Następnego dnia Woon Daw wezwał wszystkich domowników.

Księżniczka także była obecna. Nawet strażnicy opuścili bramy

pałacowe aby usłyszeć, co powie ich pan. Pies i kot siedziały u stóp

Woon Dawa i usłyszały, że mówi obracając pierścień na palcu:

- Niech moja przyjaciółka-łasica również się tu zjawi.

Ledwie skończył, dzikie zwierzątko wbiegło do komnaty i stanęło obok

psa i kota.

- Zawezwałem cię tutaj, łasico, aby podziękować ci serdecznie - zaczął

Woon Daw. - Żeby nie ta łasica, ten pies i ten kot, nie miałbym ani

przepysznego pałacu, ani pięknej żony, ani skarbca pełnego złota. Niech

wszyscy wiedzą, że każde z nich ma zapewnione dla siebie miejsce w

moim domu. Łasica może wolałaby norkę w moich lasach. Pozostawiam

jej więc wolny wybór.

- - Z naszej strony była to tylko wdzięczność za twoją dobroć -

powiedziała łasiczka - Czarodziejski pierścień stanowił odpowiednią

podziękę za oswobodzenie mnie z rąk myśliwego.

- Dałeś sto sztuk srebra, aby mi ocalić życie! - zawołał kot. - Czyż nie

należała się ci ode mnie przysługa w postaci odzyskania pierścienia? I

łasica, i kot przemawiały z wielką skromnością. Pies natomiast odezwał

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: