WYKROCZENIA PRZECIWKO MIENIU
Rozdział XIV kodeksu wykroczeń zawiera przepisy, które zapewnić mają ochronę prawa własności i innych praw podmiotowych osób fizycznych i prawnych. Kodeks wykroczeń w zakresie ochrony powyższych praw nie różnicuje sankcji karnych w zależności od faktu, czy czyn był skierowany na mienie społeczne, tj. na mienie państwowe (ogólnonarodowe), mienie spółdzielni oraz mienie organizacji ludu pracującego, czy na mienie cudze, tj. mienie osobiste i indywidualne.
Kradzież i przywłaszczenie (art. 119 k.w.). Przepis ten ma na celu ochronę prawa własności i innych majątkowych praw podmiotowych.
Odpowiedzialność z tego artykułu zachodzi w stosunku do osoby, która dopuszcza się bądź kradzieży bądź przywłaszczenia mienia społecznego lub cudzego.
Przedmiotem tego wykroczenia jest mienie. W teorii podkreśla się, że mienie to może być przedmiotem jeśli spełnia określone warunki. Mieniem jest rzecz lub energia mająca wartość użytkową, wyrażoną w pieniądzu, jak i wszelkie prawa rzeczowe i obligacyjnie stanowiące majątek ich posiadacza.
Wykroczenie z art. 119 k.w. jest wykroczeniem materialnym, a więc jego istota uzależniona jest od spowodowania skutku w postaci kradzieży lub przywłaszczenia, której wysokość nie może przekraczać kwoty 250 złotych.
Kradzież drzewa (art. 120 k.w.). Zachowanie się sprawcy polega na wyrąbaniu drzewa w lesie, jego kradzieży lub przywłaszczenia, jeżeli wartość drzewa nie przekracza 75 złotych.
Jeżeli chodzi o wyrąb drzewa z lasu – to z wykroczeniem mamy do czynienia już wtedy, gdy sprawca rozpoczął samą czynność wyrębu. Nie jest tu istotny skutek w postaci zakończenia wyrębu.
Czyn polegający na wyrębie gałęzi, korzeni lub krzewów czy karczowaniu pniaków stanowi wykroczenie z art. 148 k.w. Podobnie jest w przypadku ich kradzieży.
Szalbierstwo (art. 121 k.w.). Odpowiedzialność z art. 121 § 1 k.w. zachodzi w stosunku do osoby, która umyślnie wyłudza przejazd koleją lub innym środkiem lokomocji jeżeli miało to miejsce po raz trzeci w roku, a nadto poprzedzone było dwukrotnym nieuiszczeniem nałożonej kary pieniężnej za wyłudzenie takiego przejazdu. Wykroczenie z tego artykułu zachodzi bez względu na wysokość wyrządzonej tym czynem szkody.
Paserstwo (art. 122 k.w.). Paserstwo polega na nabywaniu rzeczy pochodzących z kradzieży lub przywłaszczenia, na udzielaniu pomocy do ich zbycia albo na ich przyjęciu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub na udzieleniu pomocy w ukryciu takich rzeczy też w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.
.Rozgraniczenie wykroczenia paserstwa od przestępstwa paserstwa z art. 291 i 292 k.k. dokonywane jest na podstawie kryterium wartości mienia. Mienie o wartości powyżej 250 złotych i powyżej 75 złotych, jeżeli przedmiotem czynu jest mienie określone w art. 120 k.w., decyduje o przestępności czynu.
Kradzież z ogrodu (art. 123 k.w.). Kodeks wykroczeń przewiduje odrębny typ wykroczenia kradzieży, jeżeli przedmiotem czynu są owoce, warzywa lub kwiaty, które w nieznacznej ilości sprawca bezprawnie zabiera z cudzego ogrodu.
Niszczenie mienia (art. 124 k.w.). Odpowiedzialność zachodzi w stosunku do osoby, która umyślnie niszczy, uszkadza lub czyni niezdatnym do użytku mienie społeczne lub cudze mienie.
Wykroczenie z art. 124 k.w. jest wykroczeniem materialnym, a więc jego istota uzależniona jest od spowodowania skutku w postaci szkody, której wysokość nie może przekraczać kwoty 250 złotych.
Niezawiadomienie o znalezieniu rzeczy (art. 125 k.w.). Według tego przepisu odpowiedzialności za wykroczenie podlega każdy kto znalazł rzecz zagubioną i w ciągu dwóch tygodni od tego faktu nie podjął kroków celem znalezienia właściciela tej rzeczy lub zwierzęcia.
Obowiązek poszukiwania właściciela rzeczy zagubionej według kodeksu wykroczeń zostaje spełniony jeżeli znalazca zawiadomi o fakcie znalezienia rzeczy lub zwierzęcia organ Policji, lub inny organ państwowy bądź też w powszechnie przyjęty sposób zawiadomi o znalezieniu tej rzeczy czy zwierzęcia (np. ogłoszenie w prasie). Od niezawiadomienia o znalezieniu rzeczy zagubionej należy odróżnić takie działanie, w którym znalazca nie ma zamiaru poszukiwać właściciela i z rzeczą znalezioną postępuje jak ze swoją. W takim przypadku zachowanie się sprawcy wypełnia ustawowe znamiona przywłaszczenia.
Wykroczenie to można popełnić zarówno umyślnie jak i nieumyślnie.
Kradzież rzeczy niemajątkowej (art. 126 k.w.). Kodeks wykroczeń przewiduje odrębny typ wykroczenia kradzieży, przywłaszczenia lub umyślnego zniszczenia, jeżeli przedmiotem czynu jest rzecz o wartości niematerialnej.
Przedmiotem czynu wykroczenia z tego artykułu jest zatem rzecz o minimalnej wartości majątkowej, lecz przedstawiająca duże znaczenie dla osoby poszkodowanej (np. mogą to być pamiątkowe zdjęcia, listy czy nawet zasuszone kwiaty, której to szkody nie da się dla tej osoby, przeliczyć na pieniądze).
Odpowiedzialność za wykroczenie z art. 126 k.w. zachodzi jedynie w przypadku zachowań umyślnych i to zawężonych do zamiaru bezpośredniego. Odpowiedzialność za zniszczenie lub uszkodzenie zachodzi zarówno w przypadku zamiaru bezpośredniego jak i zamiaru ewentualnego.
Ściganie następuje tylko na żądanie pokrzywdzonego.
Samowolne użycie mienia (art. 127 k.w.). Odpowiedzialność z tego artykułu zachodzi w stosunku do osób, które samowolnie używają społecznego lub cudzego mienia. Wykroczenie to różni się od wykroczenia kradzieży z art. 119 k.w. w sferze strony podmiotowej – gdyż nie cechuje go zamiar przywłaszczenia. Przepis art. 127 k.w. penalizuje bowiem takie zachowania, w których sprawca zabiera rzecz celem jej krótkotrwałego użycia i z zamiarem jej zwrotu, lecz dokonuje tego bez odpowiedniej na to zgody.
Urządzanie gry hazardowej (art. 128 k.w.). Wykroczenie z tego artykułu popełnia ten kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej urządza grę hazardową lub użycza do niej takich środków jak np. ruletkę, karty itp., albo użycza pomieszczenia dla odbycia gry hazardowej. Sam udział w grze hazardowej nie stanowi wykroczenia. Cechą charakterystyczną, odróżniającą grę hazardową od niehazardowej, jest uzależnienie w grze hazardowej wygranej od wypadku losowego, który jest niezależny od uczestników gry. W grze niehazardowej wygrana jest uzależniona od umiejętności grającego. Uzależnienie przegranej od zobowiązania pieniężnego nie nadaje grze charakteru hazardu. Tak np. gra w brydża, gdy połączona jest z zobowiązaniem pieniężnym nie czyni go grą hazardową. Grami hazardowymi są np. poker, oko itp.
Wyrób wytrychów (art. 129 k.w.). Wykroczenie z tego artykułu posiada cechy przygotowania do kradzieży zwykłej lub włamania. W myśl art. 129 k.w. karane jest bowiem wyrabianie, posiadanie lub nabywanie wytrychów, dostarczanie ich osobom nie trudniącym się zawodem, w którym są one potrzebne.
Odpowiedzialność za to wykroczenie zachodzi również w przypadku wyrabiania, posiadania lub nabywania kluczy do cudzego domu, mieszkania, czy schowku, bez zgody osoby dysponującej tym pomieszczeniem oraz wyrabianie, posiadanie, nabywanie, lub dostarczanie narzędzi służących do kradzieży.
teklus86