TECHNIKA BERNHEIMA
Od tej chwili przyjmiemy dla uproszczenia, że hipnotyzowany ma na imię Adam [skrót A:], natomiast hipnotyzer Henryk
[skróty
H: Proszę się wygodnie położyć. (Adam leży na plecach, głowa uniesiona, oparta na poduszce, ręce zgięte w łokciach tworzą trójkąt z linią tułowia. Pod kolanami ma drugą poduszkę, która lekko unosi kolana) ffest to najwygodniejsza pozycja i jeśli to możliwe
to warto ją stosować ].
H: Teraz leżysz spokojnie, a Twoje myśli krążą swobodnie. Jesteś spokojny i rozleniwiony. Twoje myśli są leniwe i monotonne. Jest Ci ciepło i wygodnie. Twoje powieki są
ciężkie, ciążą Ci coraz bardziej.
Masz ciężkie powieki i jeszcze cięższe... coraz cięższe...
Powoli Twoje oczy się przymykają, przymykają... a powieki są bardzo ciężkie...bardzo, bardzo ciężkie... (gdy widzimy, że Adam zamyka oczy ) zamykasz oczy, Twoje oczy zamknęły się. [Jest to najgorszy etap dla "Henryka/ gdyż musi opanować wesofość Adama, która jest wywoływana nienaturalną tonacją gfosu. 9^fje trzeba się. zrażać nawet wybuchami śmiechu. 2b dwóch., trzech salwach śmiechu hipnotyzowany ,wypa[a się." i już jest fatwiej].
H: Leżysz wygodnie, jesteś senny, chce Ci się spać, bardzo chce Ci się spać, tak bardzo, że zaraz będziesz ziewał... będziesz ziewał.... Oddychasz spokojnie. Teraz będziesz oddychał w rytm moich poleceń. Na moje słowo „WDECH" robisz powolny głęboki wdech i wentylujesz płuca dopóki nie powiem „WYDECH". Wtedy robisz spokojny długi wydech i na
bezdechu czekasz, aż powiem „WDECH".
Zaczynamy. „WDECH". (Adam wdycha powoli powietrze) zwracaj uwagę na wrażenia przy oddychaniu, myśl o tym co czujesz „WYDECH". (Adam wydycha powietrze)
30
jesteś spokojny i senny, oddychasz leniwie. (Adam wypuścił powietrze) ['Przytrzymujemy go chwile na bezdechu, a(e nie za dtuao, żeby się nie zdenerwowal. ^jlepiej od 3 do 5sekund]. (Adam zrobił 5 wdechów i wydechów).
H: Teraz czujesz się rozluźniony i szczęśliwy Jesteś senny i rozluźniony. Chce Ci się spać. Już dawno tak dobrze się nie czułeś jak teraz. Twoje myśli błądzą wokół... [tu podajemy rmfe dla Mama wydarzenia, o których dowiedzieliśmy się. w rozmowie wstępnej np. z ostatnich wakacji]. Chce Ci się spać. Twoje ręce robią się ciężkie i ciepłe, czujesz przyjemne mrowienie w rękach. Ręce robią się ciężkie. Zapadasz powoli w sen. Masz coraz cięższe ręce i zasypiasz. Zasypiasz, ale ciągle słyszysz mój głos. Dociera on do Ciebie z oddali. Słyszysz go i zasypiasz. A Twoje ręce są coraz cięższe i cięższe. Masz tak ciężką rękę, że nie możesz jej nawet lekko unieść. [(Dajemy adamowi chwile czasu, żeby mógichcieć spróbować, ale nie na tyle diugo, żeby mu się to udafo]. Tak..., więc nie możesz jej podnieść, jesteś już w transie. Słyszysz mój głos i chętnie spełniasz moje prośby. Nadal Twoje ręce są ciężkie. Teraz także całe ciało robi się ciężkie. Czujesz jak całe Twoje ciało zagłębia się w kanapę.
Skoncentruj się na tym odczuciu. Śpisz już głęboko
chociaż słyszysz mój głos. Tylko mój. Nie interesują Cię inne głosy. Zapominasz o nich.
Słyszysz tylko mnie, mnie. Śpisz.... Teraz dochodzi do Ciebie odgłos morza. Szum fal i mój głos. Szum fal i mój głos. Szum fal. Twoje ciało robi się lekkie, jesteś lekki unosisz się na wietrze. Powoli unosisz się ponad plażą. Jesteś w powietrzu. Kołyszesz się raz w jedną raz w drugą stronę jakbyś był liściem i wciąż się unosisz. Unosisz się na taką wysokość jaka Ci odpowiada. Wisisz w powietrzu twarzą do dołu, a w górze świeci słońce mile grzejąc plecy. Unosisz się na wietrze i obserwujesz bawiących się ludzi. Jesteś lekki jak piórko i poruszasz się w powietrzu tak jak chcesz. Przepełnia Cię
31
radość i zadowolenie. Chociaż spisz możesz mówić. Możesz mówić. Powiedz gdzie jesteś. [Qdyby !Adamnie odzywał się to trzeba się wycofać i spróbować po pewnym czasie],
A: Leżę w powietrzu nad plażą.
H: Dobrze. Jest ładna pogoda świeci słońce, ale tak delikatnie jak zawsze wieczorem. Leżysz i wsłuchujesz się w szum fal.
Ktoś obok Ciebie coś mówi. Czy słyszysz go. Co on mówi. [W tym momencie gdyby ^[dam nic nie sfyszai to warto mieć umówiona osobę, która cicho powiedziafaby coś o zachodzie słońca. ^zmocnifoby to przegnanie ^[dama i uf<^erunkgwafogo].
A: Tak. Mówią o jakiejś sukience, że...
H: Dobrze. A czy nie chcesz popatrzyć się na zachód słońca? Zaraz będzie zachodzić. Choć jesteś senny to Twoje ciało jest lekkie jak piórko. Siadasz i patrzysz ponad wiatrochronem na zachód słońca. (Adam siada, ale oczy ma zamknięte). Otwórz powoli oczy, tak żeby zachodzące słońce Cię nie oślepiło. Powoli, o tak. (Adam otwiera oczy). Czyż to nie piękny widok?
A: Tak. Wspaniały. Wspaniała czerwień i ta chmura, fSozwaiamy mu na chwuę niesionej mowy].
H: Słońce już zaszło i robi się chłodno. Trzeba wstać i iść do domu. Spróbuj wstać, jesteś ociężały, ale postaraj się wstać, próżna pomagać we wstawaniu, podtrzymać]. (Adam wstał). Chodź idziemy. (Drepczemy przez chwilę w kółko). Teraz usiądźmy na ławce. Jesteśmy w pokoju. Znowu jesteśmy w pokoju. Powiedz, kogo widzisz w tym pokoju?
A: W pokoju widzę Ciebie, Darka i Jolkę.
32
H: W pokoju jestem tylko ja, oprócz mnie nie ma nikogo w pokoju. fPo cichu, prosimy JoC^, żeby coś powiedział do 5\dama].
Jolka: Adam czy masz przy sobie zapałki?
A: (Krzycząc): Nie! Nie mam !
H: Adamie dlaczego krzyczysz ?
A: Słyszałem Jolkę. Pytała się czy mam zapałki.
H: To dlaczego jej po prostu nie odpowiedziałeś, tylko krzyczałeś ?
A: No... bo... pytała się gdzieś z domu.
H: Aha. A nie wiesz gdzie może być Darek ? Jeszcze przed chwilą tu był.
A: Nie wiem. Nie widziałem go.
H: OK. Teraz widzisz wszystkich, ale nie widzisz mebli, nie widzisz mebli. Możesz mi powiedzieć co robi Darek i Jolka ?
A: No... Darek wisi a Jolka siedzi w powietrzu, (Darek leży na kanapie, Jolka siedzi na krześle.
H: Czy mógłbyś podejść i podrapać Darka w plecy. (Adam podchodzi i próbuje sięgnąć do pleców Darka).
A: Nie mogę. On nie ma pleców, [^afye paranoiczne sytuacje mogą doprowadzić do deh-ipnotyzacji],
H: Możesz widzieć meble. Czy Darek dalej nie ma pleców ?
33
A: Ma, ale nie mogę go podrapać bo przeszkadza mi materac. Niech się odwróci.
H: To dlaczego wcześniej mówiłeś, że nie ma pleców ?
A: Tak powiedziałem... ? [Często na ta/^ trudne pytania nie. dostaje się żadnej odpowiedzi etanie jest ignorowane i [epiej nie upierać się przy jego powtarzaniu],
H: Dobrze połóż się teraz spokojnie i odpoczywaj. Odpoczywaj.
Miej przyjemne sny i pamiętaj, że na klaśnięcie zapomnisz
o liczbie trzy. Jak raz klasnę to zapomnisz o liczbie 3. Gdy
pstryknę palcami to znowu ją sobie przypomnisz. Leżysz
spokojnie i zagłębiasz się w przyjemnych wrażeniach płynących
z Twojego ciała. Za chwilę będę odliczał do pięciu. Gdy
powiem pięć wyjdziesz całkowicie z hipnozy.
RAZ - powoli budzisz się,
DWA -jesteś coraz umiej senny,
TRZY - coraz mniej senny,
CZTERY - już prawie wyszedłeś z transu,
PIĘĆ - obudziłeś się. (Adam wyszedł z transu. Rozgląda się po
pokoju i jest trochę przytępiony. Próbuje sobie ułożyć co się
działo).
H: Pamiętasz co robiliśmy ?
A: Nie. Pamiętam tylko, że miałem być hipnotyzowany i, że położyłem się na tej kanapie. Nic więcej nie mogę sobie przypomnieć.
H: Nie szkodzi. Darek opowie Ci później o wszystkim. Ciekaw jestem jak szybko potrafisz policzyć do 10. No spróbuj.
34
A: Dobrze, raz, dwa, trzy, cztery....dziesięć. H: (Heniek klasnął) Spróbuj jeszcze raz.
A: Raz, dwa, eeee... cztery, pięć.........dziesięć. [Cześć osó6 zacina
się przy ta(qej sugestii poflipnotycznej, a cześć nie ma proBCemów z przeoczeniem nakazanej Cicz6y],
H: (Pstryknął palcami). Nie wydaje Ci się, że przeoczyłeś jedną z cyfr ?
A: Tak, chyba za szybko liczyłem.
H: Nie, nie za szybko. Zapomniałeś bo Ci to nakazałem w hipnozie. Ale już więcej nie będziesz się mylił. Na dziś wystarczy.
oswiecona