Salvatore - Dolina Lodowego Wichru 2 - Strumienie srebra.pdf - Salvatore R A - agakarb

R. A. Salvatore

Strumienie Srebra

Trylogia Doliny Lodowego Wichru

Ksi ga Druga

Tłumaczenie:

Monika Klonowska, Grzegorz Borecki

Jak wszystko co robi ,

mojej onie, Diane

i najwa niejszym osobom

w naszym yciu

Brianowi, Geno, Caitlin.

Preludium

Na ciemnym tronie, w ciemnym miejscu siedział smok cienia. Nie był wielki, lecz był

najwstr tniejszy ze wstr tnych, sama jego obecno była czerni , jego szpony – miecze, u ywane

w tysi cach tysi cy morderstw, jego szcz ki – zawsze gor ce od krwi ofiar, jego czarny oddech –

rozpacz. Chmara kruków badała jego niski, tak bogate ciemno ci , e a migocz ce kolorami;

iskrz ca si fasada pi kno ci bezdusznego potwora. Jego słudzy nazywali go Shimmergloom

i oddawali mu wszelk cze .

Gromadz c siły przez stulecia, tak jak to czyni smoki, Shimmergloom trzymał skrzydła

zło one i w ogóle si nie poruszał, chyba, e miał po re ofiar lub zgładzi zuchwałego

poddanego. Zrobił to, co do niego nale ało, aby zabezpieczy to miejsca, rozgramiaj c główn

cz armii krasnoludów, która wyruszyła na jego sprzymierze ców.

Jak wspaniale jadł smok w tamtych dniach! Ciała krasnoludów były ylaste i muskularne, ale

ostre jak brzytwy z by były doskonale przystosowane do takiego po ywienia. Teraz liczni słudzy

smoka robili za niego wszystko, przynosz c mu jedzenie i spełniaj c ka d jego zachciank .

Nadejdzie dzie , gdy b d znów potrzebowali siły smoka i Shimmergloom b dzie gotowy.

Olbrzymi pagórek zrabowanych skarbów o ywiał sił smoka, a pod tym wzgl dem

Shimmerglooma nie prze cign ł aden z przedstawicieli jego gatunku; posiadał skarb

przerastaj cy wyobra enie najbogatszego króla.

I gromad lojalnych sług, dobrowolnych niewolników smoka ciemno ci.

* * *

Zimny wicher, który dał nazw Dolinie Lodowego Wichru, gwizdał w ich uszach, nieustanny

jego j k wykluczał zdawkow rozmow czterech zazwyczaj radosnych przyjaciół. W drowali na

zachód przez nag tundr , za wiatr, jak zawsze, wiał im w plecy ze wschodu, przy pieszaj c ich

i tak ju mocne kroki. Ich postawa i pewny krok odbijały dz nowo rozpocz tej przygody, ale

wyraz twarzy ka dego z w drowców wskazywał na inn perspektyw tej podró y.

Krasnolud, Bruenor Battlehammer, pochylił si do przodu; jego pie kowate nogi pracowały

pod nim pot nie, a szpiczasty nos, wystaj cy nad kudłami trz s cej si rudej brody, wskazywał

kierunek. Cały wydawał si by wykuty z kamienia, z wyj tkiem nóg i brody. Pewnie trzymał

przed sob w s katych r kach naznaczony wieloma karbami topór, jego tarcza, oznaczona

malowidłem kufla pieni cego si piwa, przywi zana była mocno do przeładowanego plecaka,

a jego głowa, przystrojona w pozaginany, rogaty hełm, nie odwracała si w adn stron . Nie

spuszczał oczu ze szlaku, rzadko nawet mrugał nimi. Bruenor zapocz tkował t podró , aby

znale prastar ojczyzn Klanu Battlehammer i cho w pełni zdawał sobie spraw z tego, e

srebrne sale jego dzieci stwa znajduj si o setki mil st d, maszerował z zapałem kogo , kto

widzi wyra nie swój długo oczekiwany cel.

Obok Bruenora – olbrzymi barbarzy ca, jakby lekko podenerwowany. Wulfgar szedł

sprawnie, wielkie kroki jego długich nóg łatwo dorównywały po piesznym krokom krasnoluda.

Wyczuwało si w nim po piech, jak u pełnokrwistego konia, biegn cego na krótkim dystansie.

W jego bladych oczach płon ły ognie głodu przygody tak wyra nie, jak w oczach Bruenora, lecz

w przeciwie stwie do krasnoluda, wzrok Wulfgara nie był utkwiony w widniej cej przed nimi

prostej drodze. Był młodym człowiekiem, który wyruszył, aby po raz pierwszy zobaczy szeroki

wiat i nieustannie rozgl dał si na boki, chłon c ka dy widok i wra enie, które mógł mu

dostarczy krajobraz. Wyruszył, eby pomóc przyjaciołom w ich przygodzie, lecz tak e, aby

poszerzy horyzonty swego własnego wiata. Całe swoje młode ycie sp dził w izolowanych,

naturalnych granicach Doliny Lodowego Wichru, ograniczaj cych jego do wiadczenia do

prastarych zachowa jego klanowych pobratymców i ludzi pogranicza z Dekapolis. Na zewn trz

było co wi cej, Wulfgar wiedział o tym i był zdecydowany zaczerpn z tego tak wiele, jak

tylko b dzie w stanie.

Mniej zainteresowany widokami był Drizzt Do’Urden – opatulona w płaszcz posta ,

maszeruj ca bez wysiłku obok Wulfgara. Płynny sposób poruszania si wskazywał na elfie

pochodzenie, lecz cie jego nisko nasuni tego kaptura sugerował co innego. Drizzt był drowem

– czarnym elfem, mieszka cem podziemnego wiata, pozbawionego wiatła. Wbrew swemu

urodzeniu sp dził na powierzchni ju kilka lat, lecz jak na razie stwierdził, e nie mo e pozby

si , wrodzonej jego ludowi awersji do sło ca. Zapadł si wi c w cienie swego kaptura, jego kroki

były nonszalanckie, a nawet pełne swoistej negacji, były tylko przedłu eniem jego istnienia,

nast pn przygod w trwaj cym całe ycie ci gu przygód. Porzuciwszy swój lud w ciemnym

mie cie Menzoberranzan, Drizzt Do’Urden z ch ci pow drował szlakami nomadów. Wiedział,

e nigdy naprawd nie zostanie zaakceptowany nigdzie na powierzchni; uwa ano jego lud

(słusznie zreszt ) za zbyt nikczemny, aby przyj ły go nawet najbardziej tolerancyjne wspólnoty.

Teraz jego domem była droga. Ju wcze niej w drował, pragn c pozby si nieprzyjemnego

bólu, jaki go cił w jego sercu z powodu konieczno ci opuszczania miejsc, które mógłby polubi .

Dekapolis było czasowym schronieniem. W zapomnianych w głuszy osadach znajdowało dom

wielu łajdaków i wyrzutków i mimo tego, e Drizzt nie był mile witany, jego ustalona reputacja

jako stra nika granic miast gwarantowała mu niewielk miar respektu i tolerancji ze strony

wielu osiedle ców. Bruenor nazywał go jednak prawdziwym przyjacielem i Drizzt z ch ci

w drował obok krasnoluda, mimo obaw, e wpływy jego reputacji mogłyby spowodowa , e

sposób, w jaki go traktowano byłby mniej ni grzeczny.

Drizzt cz sto zostawał kilka lub wi cej jardów z tyłu, aby poczeka na czwartego członka

grupy. Sapi cy i dysz cy halfling Regis zamykał pochód (nie z własnej woli), z brzuchem zbyt

okr głym jak na jak kolwiek w drówk i nogami zbyt krótkimi, aby mógł dorówna szybkim

krokom krasnoluda. Płac c teraz za miesi ce luksusu, którymi cieszył si w pałacu w Bryn

Shander, Regis przeklinał zwrot swego szcz cia, który ponownie zmusił go do w drówki. Jego

najwi ksz miło ci był komfort i pracował nad doprowadzaniem do perfekcji sztuki jedzenia

i spania tak pilnie, jak młodzieniec marz cy o bohaterskich czynach wymachuje swym

pierwszym mieczem. Jego przyjaciele byli naprawd zaskoczeni, gdy do nich doł czył, lecz byli

szcz liwi, e idzie z nimi i nawet Bruenor, tak zdecydowany znów zobaczy sw prastar

ojczyzn , starał si zbytnio nie przy piesza kroku, eby Regis mógł mu dorówna .

Regis z pewno ci osi gn ł granice swej wytrzymało ci bez zwyczajnych skarg.

W przeciwie stwie jednak do swych towarzyszy, których oczy spogl dały na wij c si przed

nimi drog , stale ogl dał si przez rami w kierunku Dekapolis i domu, który tak tajemniczo

porzucił, aby doł czy do wyprawy.

Drizzt zauwa ył to z pewn trosk .

Regis przed czym uciekał.

Towarzysze w drowali na zachód przez kilka dni. Na południu towarzyszyły ich w drówce

pokryte niegiem, poszarpane szczyty Grzbietu wiata. Ten masyw górski stanowił zarazem

wschodni granic Doliny Lodowego Wichru i wkrótce znikn ła im ona z oczu. Gdy najdalej

wysuni ty na zachód szczyt znikn ł, przechodz c w płask równin , skr cili na południe,

w przej cie mi dzy górami a morzem, prowadz ce z doliny do oddalonego o setki mil

nadbrze nego miasta Luskan. Rozpoczynali w drówk zanim sło ce wstało za ich plecami i szli

do ostatnich, ró owych blasków zachodu, zatrzymuj c si w ostatniej chwili, zanim zerwał si

zimny wiatr nocy, aby rozbi obóz. Potem znów znajdowali si w drodze przed witem, ka dy

z nich w drował w samotno ci swych perspektyw i obaw.

Była to milcz ca podró , je li nie liczy wiecznie ci gn cego si pomruku wschodniego

wiatru.

Salvatore - Dolina Lodowego Wichru 2 - Strumienie srebra.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: