PANCERNIK POTIOMKIN:
Reżyseria: Siergiej Eisenstein, Grigori Aleksandrow
Scenariusz: Nina Agadzhanova ,Sergei Eisenstein
Zdjęcia: Eduard Tisse
Montaż: Sergei Eisenstein
Scenografia: Vasili Rakhals
Muzyka: Nikolai Kryukov, Edmund Meisel
Produkcja: I Studio Goskino ,ZSRR
Rok produkcji: 1925
· Jeden z najlepszych filmów radzieckich, przez wielu uważany za najlepszy film w historii kina; ze słynną 6-minutową sceną masakry na schodach w Odessie.
· Film rozpoczyna się buntem marynarzy na statku "Potiomkin" z powodu złego wyżywienia. Kapitan każe pozostałym marynarzom rozstrzelać buntowników. Ci odmawiają wykonania zadania....
· Oparty na autentycznych faktach film opowiada historię buntu na pancerniku Potiomkinie. Rok 1905. Załoga stojącego w porcie odeskim pancernika „Potiomkina” nie chce jeść zepsutego mięsa. Kapitan każe rozstrzelać wszystkich, którzy wyrazili swoje niezadowolenie. Pluton odmawia wykonania rozkazu. Wybucha walka oficerów z resztą załogi. Jeden z marynarzy ginie. Koledzy kładą na odeskim molo jego ciało. Mieszkańcy miasta solidaryzują się z marynarzami i gromadzą się na szerokich schodach nieopodal portu. W to samo miejsce przybywa oddział wojska i otwiera ogień do tłumów.
· Był przełomem w kinie batalistycznym dzięki umiejętnemu zastosowaniu bohatera zbiorowego - Eisenstein pokazał, że tłum statystów nie musi być bezkształtną masą.
· Film przez wiele lat był zakazany na Zachodzie, ale praktycznie wszyscy w Hollywood obejrzeli go dzięki półkonspiracyjnym pokazom w mieszkaniach lewicujących artystów.
· Dzień premiery “Pancernika Potiomkina” zwycięstwem sztuki filmowej; film najważniejszy chyba w całej światowej kinematografii; najlepszy film na świecie; nowatorska forma ludowej epopei filmowej; klasyczna dojrzałość artystycznej konstrukcji; mistrzowski montaż. Tak oto krytycy w różnych krajach pisali o “Pancerniku”, przez lata ugruntowując opinię, że jest to najlepszy i najważniejszy film, jaki kiedykolwiek zrealizowano. Uznanie dla nowatorstwa formy filmowej łączyło się jednak także z akceptacją opowiedzianej historii i podziwem dla siły oddziaływania na odbiorców. Oczywiście, nikt nie ukrywał jego jawnie propagandowej funkcji, ale nie była to wystarczająca przyczyna do potępienia; co ciekawsze, perswazyjna siła filmu budziła głośno wyrażany podziw dla talentu reżysera, z jakim manipulował widzami.
· Eisenstein z jednej strony zastosował w praktyce nowatorskie rozwiązania formalne, z drugiej zaś trzymał się rygorów klasycznej narracji. Dzięki temu powstało dzieło poruszające i fascynujące, które łączyło w sobie równie silnie emocjonalne i propagandowe oddziaływanie. Zachwycały znakomite, niemal paradokumentalne zdjęcia Eduarda Tisse; świetne prowadzenie naturszczyków, którym Eisenstein powierzył wszystkie role. No i przede wszystkim historyczna już dziś sekwencja schodów odeskich, podczas której białogwardziści masakrują ludność cywilną. Reżyser zastosował tu zabieg rozciągnięcia w czasie, potęgując nie tylko czysto filmowe napięcie, ale i autentyczny dramatyzm sytuacji.
· Idealna harmonia tematu i formy, oparta na klasycznym wzorcu struktura dramaturgiczna, dynamiczny rytm nowatorskich konstrukcji montażowych, patos i napięcie, mistrzostwo reżyserii w inscenizacji tłumów, autentyzm gry niezawodowych aktorów.
Alexa_89