Dick Philip K. - Czlowiek o jednakowych zebach.pdf

(850 KB) Pobierz
SCAN-dal.prv.pl
PHILIP K. DICK
CZŁOWIEK O
JEDNAKOWYCH ZĘBACH
(P RZEŁOŻYŁ T OMASZ H ORNOWSKI )
SCAN- DAL
Dla Vincenta R Evansa
Człowieka o jednakowych zębach Philip K. Dick napisał zimą i wiosną 1960 roku w
Point Reyes Station na zamówienie wydawnictwa Harcourt, Brace and Company w Nowym
Jorku. Podobnie jednak jak dziesięć innych należących do głównego nurtu (nie fantastyczno-
naukowych) powieści Dicka z lat pięćdziesiątych, i ta nie doczekała się wydania bezpośrednio po
ukończeniu.
W chronologii twórczości Dicka Człowiek o jednakowych zębach zajmuje miejsce
między Wyznaniami łga-rza a Człowiekiem z Wysokiego Zamku - powieścią uhonorowaną
nagrodą Hugo, która rozpoczęła nowy etap w karierze pisarza.
Paul Williams wykonawca testamentu literackiego Philipa K. Dicka
Rozdział pierwszy
Technik z West Marin Water Company rozrzucił nogą kamienie i liście, odsłaniając
pękniętą rurę, która załamała się pod ciężarem należącej do hrabstwa furgonetki, gdy ta najechała
na nią podczas cofania. Samochód przywiózł ekipę robotników komunalnych, którzy mieli
przyciąć drzewa rosnące przy drodze; od tygodnia wspinali się na cyprysy i piłowali gałęzie. To
właśnie ci robotnicy zatelefonowali z pobliskiej pożarniczej wieży obserwacyjnej do Carquinez,
gdzie mieściło się przedsiębiorstwo wodociągowe.
Technik nie miał pretensji do kierowcy furgonetki, choć z powodu awarii musiał
przejechać dwadzieścia mil. Rury były stare i kruche. Co najmniej raz w tygodniu któraś z nich
pękała - czasem nastąpiła na nią krowa, innym razem kruszyła się pod naporem korzeni drzew.
Technik wielokrotnie powtarzał klientom firmy, że rury należy wymienić. Nie robił z tego
tajemnicy. Mówił też, że latem, kiedy ciśnienie wody spada, właściciel przedsiębiorstwa
wodociągowego powinien uruchamiać pompę wspomagającą. Mówił o tym także właścicielowi.
Ponieważ jednak firma nie przynosiła żadnego zysku i każdego roku trzeba było do niej
dopłacać, właściciel postanowił ją sprzedać i do minimum ograniczał koszty eksploatacyjne.
Technik wspiął się na wzgórze i znalazł pęknięcie:
między dwoma cyprysami widać było ciemną plamę wody. Nie miał jednak zamiaru się
spieszyć.
Spomiędzy drzew dobiegły go dziecięce głosy i zobaczył idącego na czele grupki
młodzieży mężczyznę, który mówił do swych podopiecznych i pokazywał na coś palcem. Tech-
nik rozpoznał w nim nauczyciela czwartej klasy, pana Whartona, który wybrał się z uczniami na
szkolną wycieczkę. Na poboczu, nieopodal furgonetki przedsiębiorstwa wodociągowego, stał
zaparkowany samochód kombi. Pan Wharton i jego gromadka przyszli tą samą ścieżką co tech-
nik i obaj mężczyźni stanęli twarzą w twarz.
- Znowu pękła rura - odezwał się technik.
- Wcale mnie to nie dziwi - powiedział pan Wharton.
- Idzie pan do kamieniołomów? - Wapienne kamieniołomy znajdowały się kilometr od
drogi, przy ścieżce. Technik wiedział, że co roku pan Wharton pokazuje je uczniom.
- Tak, znowu- odparł z uśmiechem pan Wharton. Twarz miał zaczerwienioną od marszu,
a czoło zroszone potem.
- Niech pan nie pozwala dzieciakom łazić po rurze -zażartował mechanik.
Obaj roześmieli się na myśl, że stara, skorodowana rura mogłaby pęknąć pod ciężarem
dzieci. Nie było to jednak nazbyt śmieszne i obaj spoważnieli. Dzieci rzucały w siebie
sosnowymi szyszkami, krzyczały i paplały.
- Myśli pan, że Bob Morse ma rację, mówiąc o zanieczyszczeniu wody? - zapytał pan
Wharton.
- Tak - odparł technik. - Bez wątpienia.
Widząc, że nie rozzłościł go swoim pytaniem, Wharton dodał:
- Czasami jest tak mętna, że nie widać dna miski. I zostawia plamy na ustępie.
- To przez rdzę z rur - poinformował go technik. -Nie ma powodu do niepokoju. - Stopą
rozgarnął ziemię i obaj mężczyźni spojrzeli w dół. - Bardziej martwią mnie
ścieki z szamb, która przesączają się do rur. W okolicy nie ma ani jednej studni, w której
byłaby czysta woda. I niech pan nie wierzy, gdy ktoś twierdzi, że jest inaczej. Pan Wharton
skinął głową.
- W tym rejonie w ogóle nie powinno się korzystać ze studni - ciągnął technik. - Wielu
ludzi, którym nie podobała się nasza mulista woda, wykopało sobie studnie, w których mieli
ładną, na pozór czystą wodę. Ale ta ich woda jest dziesięć razy bardziej zanieczyszczona niż do-
starczana przez naszą firmę. Jedyne szkodliwe substancje, jakie mogą się dostać do naszej
wody... Nie mówię o tym, jak wygląda, liczy się nie to, co widać... Krótko mówiąc, chodzi o
zanieczyszczenia przesączające się do rur. A do tego potrzeba wiele czasu, nawet w wypadku tak
starych i skorodowanych rur jak te. - Wyraźnie się rozkręcił i zaczął mówić podniesionym
głosem.
- Rozumiem- rzekł Wharton.
Szli jakiś czas obok siebie; dzieci podążały za nimi.
- Ładny dzień, w ogóle nie ma wiatru - zauważył pan Wharton.
- Tutaj, bliżej oceanu, jest chłodniej. Ja pochodzę z San Rafael. Tam są naprawdę
piekielne upały.
- Uff, nie znoszę tej spiekoty w dolinie.
Obaj mężczyźni toczyli podobne rozmowy z niemal każdą napotkaną osobą. Czasem
rozmawiali o lekarstwach, jakie doktor Terance, lekarz rejonowy, przepisywał pacjentom, a także

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin