Danielle Steel - Nieodparta siła.pdf - Danielle Steel - Izzie05

Danielle Steel

Nieodparta siła

Rozdział pierwszy

Tego dnia w Nowym JorTcti panował wyjątkowy upał. Słońce płonęło na bezchmurnym

niebie, a do południa temperatura przekroczyła trzydzieści pięć stopni. Na rozpalonym

asfalcie można było smażyć jajka. Dzieci hałasowały, dorośli siedzieli na gankach i w

drzwiach domów albo kryli się w cieniu podartych markiz. Odkręcono oba hydranty na Sto

Dwudziestej Piątej woda tryskała fontanną w górę, malcy biegali z piskiem pod deszczem

kropel. Ulicą płynął strumień głęboki do kostek. O czwartej po południu na dwór wyszła co

najmniej połowa mieszkańców. Stali w słonecznym skwarze, rozmawiali i pilnowali swoich

pociech.

Dziesięć minut później w gwarze ludzkich głosów, śmiechów i plusku wody rozległy się

strzały. W tej dzielnicy nie było to nic nadzwyczajnego. Ludzie znieruchomieli, czekając na

rozwój wypadków. Cofnęli się pod ściany. Dwie matki popędziły do hydrantów i

wyciągnęły swoje dzieci spod gejzerów wody. Nie zdążyły dobiec do bezpiecznych domów

strzały rozległy się znowu, głośniej i znacznie bliżej. W sam środek tłumu wokół

hydrantów wpadli trzej młodzi mężczyźni. Uciekali, odpychając z drogi dzieci jakaś

kobieta upadła prosto w kałużę wody. Rozległy się nowe krzyki zza rogu wybiegli dwaj

policjanci z wyciągniętą bronią. Strzelali w tłum.

Wszystko wydarzyło się tak szybko, że nikt nie zdążył uskoczyć z drogi ani ostrzec innych.

W oddali już rozlegały się syreny. Przez ich wycie

przebił się huk strzałów. Jeden z uciekających mężczyzn padł na ziemię. Na ramieniu miał

krwawiącą ranę. Jego towarzysz odwrócił się błyskawicznie i strzelił. Kula trafiła policjanta

w głowę. Jakaś dziewczynka krzyknęła i upadła, zbita z nóg gwałtowną fontanną z

hydrantu, a tłum rozprysnął się na wszystkie strony. Od strony domu ku dziecku rzuciła się

matka.

Po chwili było już po wszystkim. Dwaj młodzi mężczyźni leżeli twarzą do ziemi, skuci

kajdankami, obok ciała zastrzelonego policjanta. Trzecim podejrzanym zajęli się

sanitariusze. O parę kroków od nich umierała mała dziewczynka. Zabłąkana kula przeszyła

jej pierś na wylot. Matka trzymała w ramionach krwawiące dziecko, nie zważając na deszcz

wody z hydrantu i sanitariuszy usiłujących wydrzeć jej córkę. W niespełna minutę obie

znalazły się w ambulansie. Wszyscy obecni widzieli już takie sceny dziesiątki, jeśli nie

setki razy, ale kiedy główne role dramatu odgrywają znajomi, wszystko wygląda inaczej.

Nieważne, czy są ściganymi, ścigającymi czy przypadkowymi ofiarami.

Na rogu Sto Dwudziestej Piątej zrobił się korek ambulans usiłował się przebić, błyskając

światłami i rycząc włączoną syreną. Ludzie ciągle stali na ulicy oszołomieni wydarzeniami,

których niespodziewanie stali się świadkami. Drugi ambulans zabrał rannego przestępcę.

Wszędzie roiło się od radiowozów. Policjanci wiedzieli już, że jeden z ich kolegów stracił

życie. Miejscowi też wiedzieli, co ich czeka. Wystarczy iskra, by dawne urazy znowu

buchnęły płomieniem. W tym upiornym skwarze wszystko mogło się zdarzyć. To właśnie

Harlem słońce paliło, życie było ciężkie i zamordowano policjanta.

W pędzącym ulicami miasta ambulansie Henrietta Washington ściskała kurczowo rączkę

córeczki i patrzyła z niemą zgrozą na wysiłki sanitariuszy, walczących o życie jej dziecka.

Mała wciąż była sina i nieruchoma. Ambulans wyglądał jak rzeźnia. Wszędzie krew, na

podłodze, prześcieradłach, łóżku, na twarzy i sukience matki. Dlaczego Kolejna ofiara w

odwiecznej walce policjantów i przestępców, gangsterów, handlarzy narkotyków,

narkomanów. Była pionkiem w grze, o której nie miała pojęcia, malutką ofiarą

wojowników, którzy przysięgli się nawzajem wymordować. Nie znali Dinelli Washington,

nic dla nich nie znaczyła. Ale dla sióstr i matki była wszystkim... najstarszym z czworga

dzieci, które Henrietta urodziła pomiędzy szesnastym a dwudziestym rokiem życia. Choć

byli biedni, a życie ich nie oszczędzało - kochali się wzajemnie.

* Czy ona umrze - odezwała się Henrietta zdławionym głosem. Sanitariusz spojrzał w jej

ogromne oczy i nie znalazł słów. Nie mógł odpowiedzieć.

* Robimy wszystko, co w naszej mocy.

Henrietta Washington miała dwadzieścia jeden lat. Kobieta jak tysiące innych, cyfra w

statystykach, nic więcej. Nikt. Ale nie czuła się nikim. Była kobietą, matką. Chciała dla

swoich dzieci lepszego życia. Chciała zdobyć pracę i pewnego dnia wyjść za przyzwoitego

mężczyznę, który będzie kochał ją i jej dzieci. Dotąd nie spotkała nikogo takiego. Na razie

miała tylko swoje maleństwa i nie mogła im dać nic prócz miłości.

Owszem, miała chłopaka. Od czasu do czasu zabierał ją do restauracji. Miał jeszcze troje

dzieci z własną żoną i musiał je utrzymywać. Od sześciu miesięcy był bezrobotny i za dużo

pił. Nie widzieli przed sobą żadnych perspektyw. Zasiłek, od czasu do czasu dorywcza

robota, życie z dnia na dzień. Nie skończyli szkoły, a w dodatku żyli w strefie wojny. Taka

egzystencja była wyrokiem śmierci na ich dzieci.

Ambulans zatrzymał się z piskiem opon przed szpitalem. Sanitariusze pospiesznie

wytoczyli wózek z Dinellą. Dziewczynka była podłączona do kroplówki, miała na twarzy

maskę ‘tlenową. Henrietta widziała, że oddycha, ale bardzo słabo. Pobiegła za nią do

szpitala w zakrwawionej sukience. Nie dopuścili jej do dziecka. Pielęgniarki i lekarze

otoczyli dziewczynkę i zawieźli ją na oddział urazowy. Henrietta poszła za nimi. Chciała

kogoś spytać, co się dzieje, co zamierzają zrobić. Chciała wiedzieć, co się stanie z Dinellą.

W głowie kłębiły się jej pytania. Ktoś po-detknął jej pod nos jakiś dokument i pióro.

* Proszę podpisać - rzuciła bezceremonialnie pielęgniarka.

* Co to - wyjąkała półprzytomnie Henrietta.

* Musimy ją operować. Szybko, podpis

Usłuchała machinalnie. Po chwili została sama na opustoszałym korytarzu. Łóżko z jej

dzieckiem zniknęło, lekarze w szpitalnych uniformach spieszyli się do swoich pacjentów i

sal operacyjnych. Poczuła się zupełnie zagubiona i tak przerażona, że zaczęła płakać.

Pielęgniarka w zielonej bluzie i spodniach podeszła i objęła ją ramieniem. Zaprowadziła ją

do krzeseł pod ścianą i przykucnęła obok.

* Zrobią dla pani córeczki wszystko, co możliwe - zapewniła łagodnie. Już słyszała, że

dziecko jest w krytycznym stanie i prawdopodobnie nie przeżyje.

* Co jej zrobią

* Trzeba będzie zszyć ranę i powstrzymać krwotok. Straciła mnóstwo krwi.

Nie musiała tego mówić. Wystarczyło spojrzeć na Henriettę, obryzganą krwią od stóp do

głów.

* Oni ją... zastrzelili...

Nie wiedziała nawet, kto był sprawcą nieszczęścia, policjanci czy ścigani. Zresztą to nie

miało znaczenia. Jeśli Dinella umrze, nic nie będzie się już liczyć.

Pielęgniarka ściskała mocno dłonie płaczącej cicho Henrietty. Przez interkom wzywano

doktora Stevena Whitmana, zastępcę ordynatora oddziału chirurgii urazowej i jednego z

najlepszych specjalistów w Nowym Jorku.

* Jeśli ktoś może jąuratować, to tylko on. Nie ma nikogo lepszego. Dobrze, że akurat miał

dyżur. Ma pani szczęście.

Ale Henrietta nie czuła się pocieszona. Przez całe życie szczęście ją omijało. Wcześnie

straciła ojca. Zginął w ulicznej strzelaninie - takiej samej jak dzisiejsza. Matka zabrała

dzieci do Nowego Jorku, ale tutaj życie wyglądało tak samo. Po prostu przenieśli swoje

nieszczęścia z jednego miasta do drugiego. Właściwie Nowy Jork był jeszcze gorszy.

Przeprowadzili się, żeby matka mogła znaleźć lepszą pracę, ale tak się nie stało. Czekało

ich tylko ciężkie życie w Harlemie, bieda i brak nadziei na lepsze jutro.

Pielęgniarka zaproponowała Henrietcie kawę albo wodę, ale kobieta tylko pokręciła głową i

dalej siedziała żałośnie skulona. Nie przestawała płakać. Była tak przerażona, że nie mogła

wykrztusić ani słowa. Wielki zegar na ścianie odmierzał minuty. Do piątej zostało ich pięć.

Dokładnie z wybiciem piątej doktor Steven Whitman wpadł do sali operacyjnej. Stażysta

pospiesznie wprowadził go w szczegóły. Steve Whitman, wysoki, silny i energiczny, miał

krótkie ciemne włosy i oczy jak dwa czarne kamienie w gniewnej twarzy. Była to już druga

ofiara strzelaniny tego popołudnia pierwsza zmarła trzy godziny temu - piętnastolatek,

który zdołał zastrzelić trzech członków rywalizującego gangu, zanim sam został trafiony.

Steve zrobił wszystko, żeby go uratować, ale było już za późno. Dinella Washington miała

przynajmniej szansę... Ale z tego, co usłyszał, wynikało, że szansa jest bardzo niewielka.

Dziewczynka miała przedziurawione płuco, a pocisk uszkodził jej serce i spowodował inne

rozległe obrażenia. Jednak te ponure szczegóły nie odebrały mu nadziei.

Przez następną gorączkową godzinę Steve Whitman walczył o życie dziecka, a kiedy stan

dziewczynki zaczął się gwałtownie pogarszać, przez ponad dziesięć minut masował jej

serce. Ze wszystkich sił wydzierał ją śmierci - na próżno. Wyrok już zapadł. Rany były zbyt

poważne, dziecko zbyt słabe, sytuacja zbyt niekorzystna, a siły zła zbyt potężne, by jego

doświadczenie i talent mogły coś zmienić. Dinella Washington umarła minutę po szóstej.

Steve Whitman westchnął. Bez słowa odwrócił się od stołu operacyjnego i zdarł z furią

maskę. Nienawidził takich chwil. Nienawidził śmierci, zwłaszcza śmierci dzieci,

niewinnych ofiar wypadków. To samo czuł nawet po śmierci chłopaka, który zdążył zabić

trzy osoby. Nienawidził tego wszystkiego. Bezsensu. Rozpaczy. Bezcelowego niszczenia

ludzkiego życia. Ale kiedy odnosił zwycięstwo, co zdarzało się często, nagle wydawało mu

się, że to wszystko ma jednak jakieś znaczenie - te długie godziny, nie kończące się dni

przechodzące w jeszcze dłuższe noce. Mógł pracować do upadłego, mógł w ogóle nie

wychodzić ze szpitala, byle tylko wyszarpnąć śmierci kolejną ofiarę.

Zdjął rękawiczki i czepek, umył ręce i spojrzał w lustro. Zobaczył twarz naznaczoną

zmęczeniem po trzydobowym dyżurze. Usiłował nie pracować dłużej niż czterdzieści osiem

godzin z rzędu. Rozsądne założenie, ale rzadko udawało mu się wprowadzić je w życie. Na

oddziale urazowym nie ma stałych godzin pracy. A teraz czekało go coś jeszcze. Musiał

zawiadomić matkę, że jej dziecko umarło. Wyszedł z sali operacyjnej i z zaciśniętymi

zębami ruszył korytarzem. Czuł się jak anioł śmierci. Zbliżał się do przerażonej kobiety ze

świadomością, że jego twarz i ta chwila będą ją nawiedzać w koszmarach do końca życia.

Pamiętał jeszcze imię dziecka - zawsze pamiętał je przez jakiś czas - i wiedział, że i jego

zaczną dręczyć koszmary wspomnienia tego przypadku, okoliczności, rezultat operacji i

pragnienie, żeby wszystko potoczyło się inaczej. Nie znał swoich pacjentów, ale wszyscy

byli mu bliscy.

* Gdzie jest pani Washington - spytał. Pielęgniarka za biurkiem wskazała mu kobietę,

patrzącą na niego przerażonymi oczami. - Jestem doktor Whitman.

Takie sytuacje zdarzały mu się często. Czasami myślał, że zbyt często. Musiał powiedzieć

to szybko, żeby kobieta nie łudziła się nadzieją.

* Mam złe wiadomości.

Henrietta gwałtownie wciągnęła powietrze. Jej oczy zdradziły, że już wiedziała. Wiedziała,

zanim się odezwał.

* Umarła przed pięcioma minutami. - Dotknął lekko jej ramienia nie zauważyła ani tego

gestu, ani współczucia w jego głosie. Słyszała tylko słowa umarła... umarła... - Zrobiliśmy

wszystko, co było można, ale pocisk wyrządził zbyt wiele szkód. Rana wlotowa i wylotowa

były bardzo rozległe...

Czuł, że nie powinien mówić o tych szczegółach. To było głupie i okrutne. Co za różnica,

jakie rany spowodowały nieszczęście Liczyło

się tylko jedno jej dziecko nie żyło. Kolejna ofiara w beznadziejnej wojnie, toczącej się

wokół nich. Kolejna cyfra w statystyce.

* Bardzo mi przykro.

Wtedy chwyciła się go kurczowo z dzikim wyrazem oczu z trudem łapała powietrze, jakby

uderzył ją pięścią w brzuch.

* Proszę usiąść, odpocząć...

Wstała, żeby usłyszeć wyrok z jego ust, a teraz wydawało się, że zemdleje. Oczy uciekły jej

w głąb czaszki, tak że widać było tylko białka. Delikatnie posadził ją na krześle i wezwał

gestem pielęgniarkę, która pobiegła po szklankę wody.

Ale kobieta nie mogła wypić ani kropli. Wydawała okropne, zduszone dźwięki, jakby

usiłowała przełknąć to, czego się dowiedziała. Steve Whit-man poczuł się jak morderca,

jakby to on nacisnął spust. Wolał rolę wybawcy. Czasami nim bywał. Ludzie ściskali mu

rękę z ulgą i wdzięcznością. Nie tym razem. Nienawidził takich chwil. Zbyt często mu się

zdarzały.

Posiedział z Henriettą Washington najdłużej jak mógł. Potem zostawił ją z pielęgniarkami.

Znowu go wezwano - tym razem do czternastolatki, która wypadła z okna na trzecim

piętrze. Poświęcił jej cztery godziny i o wpół do jedenastej wyszedł z sali operacyjnej z

nadzieją, że zdołał uratować jeszcze jedno życie. Po raz pierwszy od wielu godzin znalazł

się w swoim gabinecie. Miał przed sobą parę spokojnych godzin zwykle trudne przypadki

zaczynały się pojawiać dopiero po północy. Rzucił się na kubek wystygłej kawy i dwa

czerstwe już ciastka. Od śniadania nie znalazł chwili na posiłek. Miał za sobą czterdzieści

osiem godzin swojej zmiany i odrabiał kolejne czterdzieści osiem, zastępując kolegę,

którego żona właśnie zaczęła rodzić. Już od dawna powinien być w domu, ale aż do tej

chwili nie zdołał się wyrwać. Musiał jeszcze podpisać stertę dokumentów, a potem

wreszcie mógł iść. Jego miejsce zajął już inny lekarz dyżurny. Steve westchnął i sięgnął po

telefon. Wiedział, że Meredith jeszcze nie śpi. Może nawet jest w pracy. Przez ostatnie

tygodnie była bardzo zajęta. Niewykluczone, że siedziała na jakimś zebraniu.

Meredith odebrała po pierwszym sygnale. Jej głos był chłodny i spokojny jak ona sama.

Stanowili dla siebie dobrą przeciwwagę. Wulkaniczna energia Steve a doskonale dopełniała

jej zrównoważoną uprzejmość. Meredith potrafiła zachować spokój bez względu na

okoliczności, nawet w środku katastrofy. Opanowana, elegancka, chłodna. Zupełne

przeciwieństwo męża. . - Halo

Spodziewała się że to Steve, ale pracowała właśnie nad ważną transakcją i musiała się

liczyć z faktem, że ktoś z biura mógł zadzwonić do niej o tej porze. Wróciła już do domu.

Meredith Smith-Whitman była współudziałowcem jednej z najbardziej szacownych firm

specjalizujących się w bankowości inwestycyjnej i cieszyła się sporym poważaniem. Żyła

w świecie wielkich transakcji, tak jak Steve żył w świecie szpitala. Oboje kochali swoje

zawody. Traktowali je jak życiową namiętność.

* Cześć, to ja. - Miał znękany, smutny głos, ale zabrzmiała w nim ulga, kiedy usłyszał żonę.

* Jesteś zmęczony - spytała ze współczuciem.

* Tak. Kolejny dzień w robocie. Właściwie trzy dni.

Był piątkowy wieczór. Nie widzieli się od wtorku. Ich życie wyglądało tak od lat zdołali

przywyknąć i od dawna nauczyli się to akceptować. Meredith zbyt dobrze znała te dyżury,

które trwały dwa albo i trzy dni, nagłe wypadki, wzywające Steve a do szpitala po paru

godzinach w domu. Oboje szanowali swoją pracę. Poznali się i pobrali w czasach, gdy on

był stażystą, a ona studentką. Minęło czternaście lat, a Steve mógłby przysiąc, że to tylko

parę tygodni. Ciągle był zakochany w żonie, a małżeństwo służyło im obojgu - z kilku

powodów. Z pewnością nie zdążyli się sobą znudzić, mieli na to za mało czasu. Oboje

wykonywali zawody wymagające wiele czasu i wysiłku. Nie tęsknili za posiadaniem dzieci,

choć od czasu do czasu rozmawiali o powiększeniu rodziny. Na razie nie wykluczali tej

możliwości.

* Jak tam transakcja - spytał Steve. Od dwóch miesięcy Meredith pracowała nad

prospektem wstępnej oferty pewnej firmy, której udziały zamierzali zacząć sprzedawać.

Była to wyjątkowo ważna transakcja dla biura Meredith, choć niezbyt prestiżowa. Meredith

była o wiele bardziej zainteresowana firmami komputerowymi oraz szansami, jakie się z

nimi wiązały, niż bardziej tradycyjnymi transakcjami w Bostonie i Nowym Jorku.

* Powoli zmierzamy do celu - powiedziała zmęczonym głosem. Poprzedniego dnia została

w biurze aż do pomocy. Mogła to robić bez przeszkód, kiedy Steve był w szpitalu. Czekały

jąjeszcze rozmowy z potencjalnymi inwestorami i parotygodniowy wyjazd. Steve miał

nadzieję, że do tego czasu zdążą trochę ze sobą pobyć. Postanowił nawet wziąć parę

wolnych dni. - Kiedy wrócisz do domu, kochanie - spytała, tłumiąc ziewnięcie. Właśnie

wróciła, a dochodziło wpół do jedenastej.

* Jak tylko podpiszę parę dokumentów. Jadłaś coś - Znacznie bardziej interesowała go

żona niż te formularze.

* Tak jakby. Parę godzin temu podrzucili mi jakąś kanapkę.

* Zrobię omlet. A może wolisz, żebym coś przywiózł - Mimo intensywnie wypełnionych

dni to on zajmował się gotowaniem. Lubił się przechwalać, że robi to lepiej od żony. Z

pewnością sprawiało mu to więcej radości. Meredith nigdy nie miała ambicji, żeby stać się

doskonałą gospodynią. Wolała zjeść w pracy kanapkę czy sałatkę niż wracać do domu i

przygotowywać obiad z czterech dań.

* Omlet. Wspaniale - powtórzyła z uśmiechem. Nawet kiedy była bardzo zajęta,

nieustannie tęskniła za Steve em. Ich małżeństwo opierało się na wzajemnym szacunku, a

mimo wspólnie spędzonych czternastu lat byli dla siebie nieustająco atrakcyjni.

Danielle Steel - Nieodparta siła.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: