Greene Jennifer Slodycz czekolady.pdf

Jennyfer Greene

Słodycz czekolady

Przełożyła:

Wiktoria Mejer

MIRA*

Tytuł oryginału: Blame It on Chocolate

Pierwsze wydanie: HQN Romance, 2006

Redaktor serii: Grażyna Ordęga

Korekta: Ewa Popławska

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Enterprises sp. z o.o., Warszawa 2006 r.

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji

części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Ledwie w poniedziałek rano zadzwonił bu

dzik, Lucy Fitzhenry wyskoczyła z łóżka. Czeka

ła na tę chwilę z utęsknieniem, ponieważ szkoda

jej było czasu na spanie, kiedy życie wydawało

się takie ekscytujące! Od samego rana tryskała

energią i była naprawdę gotowa zawojować cały

świat.

Zdążyła zrobić dwa kroki, gdy poczuła gwał

towne nudności. Na szczęście zdołała dobiec do

łazienki, nim zaczęła wymiotować. Po wszystkim

uklękła na zimnych płytkach podłogi i bezsilnie

oparła się łokciem o brzeg muszli. Nie miała siły

wstać, torsje prawie wywróciły ją na nice. To już

trzeci raz w ciągu ostatnich dwóch tygodni.

Musiała spojrzeć prawdzie w oczy - dostała

wrzodów żołądka. Zdrowa dwudziestoośmiolet-

nia kobieta, której przewód pokarmowy nigdy nie

Wydanie niniejsze zostało opublikowane

w porozumieniu z Harleąuin Enterprises II B.V.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne.

Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych

- żywych lub umarłych - jest całkowicie przypadkowe.

Znak firmowy MIRA jest zastrzeżony.

Arlekin - Wydawnictwo Harleąuin Enterprises sp. z o.o.

00-975 Warszawa, ul. Rakowiecka 4

Skład i łamanie: COMPTEXT®, Warszawa

Druk: ABEDIK

ISBN 83-238-3062-2

978-83-238-3062-7

Indeks 324531

MIRA 3

Słodycz czekolady

Jennifer Greene

sprawiał najmniejszych problemów, nie wymio

tuje jak kociak, zupełnie bez powodu. Nabawiła

się choroby wrzodowej z powodu stresu. Nic

dziwnego.

Nieuleczalna perfekcjonistka, która przejmo

wała się każdym drobiazgiem, czuła się odpowie

dzialna za wszystkich dookoła i dokładała starań,

by byli szczęśliwi, siłą rzeczy musiała przejść

poważny kryzys, kiedy postanowiła stać się ko

bietą zepsutą. Na początku zupełnie jej to nie

wychodziło, gdyż było wbrew jej naturze, lecz

mimo licznych niepowodzeń przykładała się do

tego z całych sił. Jednak ta kompletna przemiana

osobowości została okupiona ciężkim stresem.

Podniosła się wreszcie, weszła do kabiny pry

sznicowej, odkręciła wodę. Założone w poprzed

nim tygodniu całkowicie przezroczyste drzwi

kabiny oraz fakt, że nauczyła się spać nago, były

dwiema wyraźnymi oznakami, że zaczynała od

nosić pewne sukcesy na nowej drodze życia.

Trzeci dowód to nowiutka pościel z przepięknej

fiołkowej satyny. Chwilowo co prawda Lucy nie

miała komu udowadniać, jaka jest wyzwolona

i zepsuta, ale powolutku, powolutku osiągnie cel.

Już i tak jej żołądek zaczął się buntować przeciw

tylu rewolucyjnym zmianom.

Kiedy wychodziła spod prysznica, odzyskała

już zupełnie wigor. Nie ubierając się, pobiegła do

kuchni, wrzuciła pieczywo do tostera, potem

popędziła do sypialni, błyskawicznie przerzuciła

zawartość szafy. Ponieważ dziewięćdziesiąt pro

cent ubrań konsekwentnie kupowała w sklepach

swojej ukochanej marki, prawie wszystko paso

wało do wszystkiego, co niezwykle ułatwiało ży

cie i pozwalało zaoszczędzić czas.

Tego dnia zdecydowała się na najprostszy

zestaw - T-shirt, sportowa bluza i dżinsy. Wsko

czyła w nie w mgnieniu oka, pobiegła znów do

łazienki, włożyła szkła kontaktowe, pociągnęła

wargi błyszczykiem, szybko rozczesała blond

włosy. Były delikatne i cienkie, wysychały więc

błyskawicznie, co przy jej trybie życia stanowiło

zaletę.

Kuchnia, tost w zęby, energiczny sprint do

drzwi wejściowych. Sprint po - uwaga! - białym

chodniku. Tak, białym. Absolutnie niepraktycz

nym. Cudownie grubym i mięciutkim. Wymarzo

nym. I jeszcze niespłaconym. Podobnie jak nie

spłacona była wisząca nad kominkiem reproduk

cja obrazu przedstawiającego orła, który szybo

wał na szeroko rozpostartych skrzydłach nad

srebrzystozielonymi wodami. Lucy zakochała się

w nim od pierwszego wejrzenia i koniecznie, ale

to koniecznie musiała go mieć.

Zarówno chodnik, jak i reprodukcja stanowiły

kolejne dowody na to, że jej przemiana w zupełnie

Słodycz czekolady

Jennifer Greene

inną osobę wkraczała na właściwe tory. Powoli

uczyła się, jak mieć kaprysy i dogadzać sobie.

Tylko tak dalej!

Więcej rzeczy w domu Lucy zostało kupio

nych na kredyt, sam bliźniak też, lecz i tak

uczyniła ogromny krok do przodu, ponieważ już

nie musiała gnieździć się w jakiejś wynajmowa

nej klitce. Nareszcie była u siebie! Ta upragniona

niezależność kosztowała ją kilka lat wytężonej

pracy, lecz w wieku dwudziestu ośmiu lat Lucy

mogła zacząć korzystać w życia i właśnie to

robiła, czerpiąc z niego pełnymi garściami!

Pospiesznie ściągnęła z wieszaka kurtkę, którą

dostała na Gwiazdkę od rodziców - białą, więc

w jej pracy kompletnie niepraktyczną, lecz cudow

nie ciepłą, co doprawdy potrafiła docenić. Pierw

szego marca w Minnesocie wciąż leżała spora

warstwa śniegu, a powietrze było tak mroźne, że

aż oczy łzawiły.

Wyskoczyła na dwór, przekręciła klucz w zam

ku, jednocześnie drugą ręką naciągając na głowę

ciepłą białą czapkę w żółte kwiatki. Będzie miała

przez nią przez cały dzień beznadziejnie przy

klepane włosy, lecz nie przejmowała się tym

zbytnio. I tak po godzinie pracy wyglądała jak

ofiara katastrofy kolejowej, więc martwienie się

o fryzurę byłoby czystą stratą czasu, a tego Lucy

nie tolerowała.

Wciąż trzymając między zębami gorącego

tosta, usiadła za kierownicą wysłużonej czer

wonej hondy, wsunęła kluczyk do stacyjki i nieco

niewyraźnie wymamrotała prośbę, by wóz ze

chciał zapalić. Poskutkowało. Poranne modły do

samochodu, zwłaszcza zimą, stały się niemal

drugą religią Lucy. Na nowy samochód nie było

jej stać, a staruszka miała już sporo ponad trzysta

tysięcy kilometrów przebiegu. Należało jej zatem

dogadzać ze wszystkich sił, by nie postanowiła

umrzeć i pójść do samochodowego nieba. Toteż

Lucy często zmieniała olej, sumiennie odkurzała

wnętrze dwa razy w tygodniu, jeździła do myjni,

zamawiając za każdym razem nie tylko mycie, ale

i woskowanie.

Mieszkańcy Rochester, gdzie się urodziła i do

rastała, doskonale wiedzieli, co to są godziny

szczytu i korki na drodze, lecz w Eagle Lake

znano to jedynie ze słyszenia. Miasteczko sprawi

ło sobie, co prawda, sygnalizację świetlną, lecz

głównie chyba w tym celu, by nie uchodzić za

ostatnią dziurę. Dopiero kiedy Lucy dojechała do

trasy szybkiego ruchu, pojawiło się w zasięgu jej

wzroku kilka samochodów.

Osiedliła się w Eagle Lake z dwóch powodów.

Po pierwsze, miała w miarę blisko do rodziców,

ale zarazem wystarczająco daleko. Po drugie,

w okolicy przeważali młodzi ludzie, często

Słodycz czekolady

Jennifer Greene

single, więc czuła się w tym środowisku jak ryba

w wodzie.

Dokończyła tosta i włączyła radio, poszukała

stacji, która nadawała najbardziej żywiołową

muzykę, i jechała, wyśpiewując, co sił w gardle.

Nagle odbiło jej się potężnie, w jednej sekundzie

zrobiło jej się niedobrze, oblał ją zimny pot.

Ledwie zdążyła zjechać na pobocze, wcisnąć

hamulec, drżącymi rękami otworzyć drzwiczki

od strony pasażera i przewiesić się przez fotel,

wystawiając głowę na zewnątrz.

I nic. Tost został w żołądku. Chyba pomógł

mroźny wiatr, który natychmiast owionął jej

policzki i trochę ją otrzeźwił. Wyprostowała się

ostrożnie, odchyliła głowę na zagłówek, oddycha

jąc ciężko. Czuła się parszywie. Rozsądek nakazy

wał jak najszybciej skontaktować się z lekarzem.

To niesprawiedliwe, że zachorowała! Czym

ona sobie na to zasłużyła? Owszem, usilnie

starała się przestać być porządna aż do bólu, ale

lista jej przewin była wciąż śmiesznie mała. Raz

w życiu poszła na wagary. Myślała paskudne

rzeczy o cioci Mirandzie - ale kto w całej rodzinie

tego nie robił? Raz poszła na prywatkę bez

majtek. Za długo pobłażała Eugene'owi. Poży

czyła sobie kaszmirowy sweter swojej siostry

Ginger, zaplamiła go i nigdy się nie przyznała. No

i jeszcze zrobiła jedną rzecz.

Na swój prywatny użytek nazwała ją Nocą

Czekolady.

Ledwie jednak pojawiło się to wspomnienie,

natychmiast wepchnęła je do szufladki z napisem:

„Nic podobnego nie miało miejsca" i zatrzasnęła

ją na głucho. Jeśli Bóg istniał - a Lucy wierzyła,

że tak - nie mógł jej tak srogo pokarać chorobą za

tę jedną jedyną rzecz. Już i tak przyszło jej to

odcierpieć.

W sumie dziewięćdziesiąt dziewięć koma

dziewięćdziesiąt dziewięć procent życia spędziła

absolutnie przykładnie, niemal jak święta. Wy

cierała kurz pod lodówką, nigdy nie przywłasz

czyła sobie ani centa, choćby ktoś się pomylił na

jej korzyść, regularnie czyściła zęby nitką po

każdym posiłku. Jej rodzina pokpiwała sobie, że

skończy jako pedantyczna stara panna, a w dodat

ku stanie się nią jeszcze przed trzydziestką i jakoś

nikomu nie przychodziło do głowy, jak bardzo

podobne docinki ranią uczucia Lucy.

Nieoczekiwana i, jak widać, niezasłużona cho

roba trochę komplikowała jej życie, jednak parę

wizyt u lekarza z pewnością załatwi sprawę

i wszystko wróci do normy. Już czuła się znacznie

lepiej, więc powrócił też optymizm. Przekręciła

kluczyk w stacyjce, wrzuciła pierwszy bieg,

ruszyła, na początku dość ostrożnie, potem pew

niej. Tym razem nie włączała już radia i nie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: