Jezus_zyje - Jose H. Prado Flores.pdf - Literatura - polak-maly

EMILIEN TARDIF

Jose H. Prado Flores

JEZUS ŻYJE

z języka francuskiego przełożył

Mariusz Bigiel SJ

OTTONIANUM

SZCZECIŃSKIE WYDAWNICTWO

ARCHIDIECEZJALNE OTTONIANUM

SZCZECIN 1993

Wydanie oryginalne ukazało się w jęz. hisz. pt. “Jesus esta vivo" w

Publicaciones “Kerygma", Meksyk 1984.

WSTĘP

Tłumaczenia dokonano z wydania w jęz. franc.

pt. “Jesus a fait de moi un temoin",

Wydawnictwo Editions Renouveau Service, Paryż 1985,

Nie możemy milczeć wobec tego, cośmy widzieli i słyszeli. Zaprawdę

godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, oraz konieczne zabrać głos

i obwieścić całemu światu niektóre spośród cudów, których dokonał

Pan.

Książka ta jest uwielbieniem i dziękczynieniem od tych, którzy w

jakikolwiek sposób zostali przez Boga obdarzeni łaską w czasie

drugiego okresu ewangelizacji, której towarzyszyły znaki, cuda i uzdro-

wienia.

Nie jest to książka w sensie ścisłym — jest to raczej świadectwo.

Ewangelia, zanim została napisana, była wcześniej przeżywana i gło-

szona.

Za tymi stronicami kryje się osoba głoszącego Ewangelię — osoba

tak żywa, że nieomal można usłyszeć jej głos; przede wszystkim jednak

można na tych kartkach spotkać tego, który jest samą Ewangelią:

Jezusa Chrystusa, który jest wczoraj i dziś i ten sam na wieki. To

właśnie On jest głównym bohaterem. Ojciec Emilien niósł Chrystusa na

pięciu kontynentach. Jako mały osiołek z Betfage otrzymał dywan

kwiatów na Haiti, ale doświadczył także prześladowań w Kongo.

Jednak nie kruche naczynie, które przechowuje skarb jest najistotniejsze,

ale jego zawartość: Jezus Chrystus.

Książka ta nie jest instrukcją jak modlić się o uzdrowienie, ale

świadectwem o tym, że Bóg również dzisiaj uzdrawia Swoje chore

dzieci. Tematem jej nie są uzdrowienia, ale ewangelizacja. Jest to

krzyk, który wznosi się w tym celu, aby napełnić nadzieją tych, którzy

wierzą, że ten sam Jezus, który umarł na krzyżu, żyje — a to oznacza, że

nie ma dla Niego nic niemożliwego.

Czy jest coś dziwnego w tym, że Bóg dokonuje cudów w dzisiej-

szych czasach, skoro jest On przecież Cudownym Bogiem?

Dlatego też, jeśli jest coś, czego ta książka na pewno nie potrzebuje, to

jest to właśnie wstęp.

IMPRIMATUR 0lc-8/91

Wikariusz Generalny bp

Marian Kruszyłowicz

Szczecin 27.11.1991 r.

Korekta

BOŻENA WOJTKIEWICZ

ISBN 83-7041-020-0

Szczecińskie Wydawnictwo Archidiecezjalne Ottonianum, Szczecin 1993

Wydanie III poprawione

Meksyk, 24 czerwca 1983 roku

Uroczystości Św. Jana Chrzciciela

Skład i druk: Szczecińskie Wydawnictwo Archidiecezjalne OTTONIANUM 71-422 Szczecin ul. Papieża Pawła VI 2, tel. (0-91) 766-05

R O Z D Z I A Ł I

Gruźlica płuc

W roku 1973 byłem prowincjałem zgromadzenia Misjonarzy Naj-

świętszego Serca Pana Jezusa w Republice Dominikany. W ciągu 16 lat

przebywania w tym kraju na misjach pracowałem bardzo dużo,

kosztem swojego zdrowia. Dużo czasu upłynęło mi na załatwianiu

spraw materialnych: budowaniu kaplic, seminariów duchownych, oś-

rodków kultury, punktów katechetycznych itp. Bardzo starałem się,

aby zdobyć fundusze na wybudowanie mieszkań i na wyżywienie

naszych kleryków. Pan pozwolił mi prowadzić życie skoncentrowane

na tego typu zajęciach aż do dnia, w którym zachorowałem.

14 czerwca 1973 roku, podczas zgromadzenia Ruchu Rodzin

Chrześcijańskich, niespodziewanie poczułem się źle, a nawet bardzo

źle. Trzeba było natychmiast odwieźć mnie do Krajowego Centrum

Medycznego. Było ze mną tak źle, że myślałem, iż nie przeżyję tej nocy.

Byłem rzeczywiście przekonany, że wkrótce umrę. Wcześniej często

rozmyślałem o śmierci, ale nigdy nie doświadczyłem jej na sobie. Tego

jednak wieczoru spotkałem się z nią i nie mogę powiedzieć, aby było to

przyjemne przeżycie.

Lekarze zrobili mi bardzo szczegółowe badania wykrywając ostrą

gruźlicę płuc. Widząc, że jest ze mną źle, chciałem wrócić do Quebec w

Kanadzie, do mego ojczystego kraju, gdzie mieszkała moja rodzina.

Byłem jednak do tego stopnia osłabiony, że okazało się to niemożliwe.

Zmuszono mnie do odczekania dwóch tygodni i do przejścia kuracji

wzmacniającej, aby podróż stała się możliwa.

W Kanadzie umieszczono mnie w specjalnym centrum medycznym,

gdzie powtórnie mnie przebadano, aby stwierdzić naturę dolegliwości.

Cały lipiec upłynął mi na badaniach, analizach, prześwietleniach itp.

W ich wyniku stwierdzono naukowo, że gruźlica dokonała poważnych

uszkodzeń obu moich płuc. Aby dodać mi otuchy, powiedziano, że być

może po roku leczenia i wypoczynku będę mógł być wypisany ze

szpitala.

Pewnego dnia złożono mi dwie szczególne wizyty. Najpierw przybył

ksiądz, który był redaktorem naczelnym czasopisma “Notre Da-

me". Prosił mnie, abym pozwolił mu zrobić zdjęcie do artykułu

zatytułowanego: “Jak przeżywać swoją chorobę?".

Nie zdążyłem jeszcze dobrze wypocząć po jego wyjściu, gdy nagle

wtargnęło do mojej sali pięć świeckich osób z odnowy charyzmatycznej.

Będąc w Ameryce Łacińskiej często wyśmiewałem się z odnowy

charyzmatycznej twierdząc, że Dominikana nie potrzebuje daru ję-

zyków, ale przemian społecznych — a tu nagle przyszli do mnie

charyzmatycy, by modlić się w sposób, który nie bardzo akcep-

towałem...

Przyszli modlić się w dwóch sprawach: abym zaakceptował chorobę

i abym odzyskał zdrowie. Będąc księdzem misjonarzem pomyślałem

sobie, że nie byłoby to zbyt budujące, gdybym odrzucił ich modlitwę.

Szczerze mówiąc zgodziłem się na nią bardziej z powodu dobrego

wychowania niż z wewnętrznego przekonania. Nie wierzyłem, aby

zwykła, prosta modlitwa mogła przywrócić mi utracone zdrowie.

Ludzie ci powiedzieli z wielkim przekonaniem:

— Będziemy teraz czynić to, o czym jest napisane w Ewangelii: “Na

chorych ręce kłaść będą i ci odzyskają zdrowie" (Mk 16, 18). Właśnie w

ten sposób będziemy się modlić i Pan zaraz cię uzdrowi.

Chwilę później podeszli całkiem blisko do krzesła, na którym

siedziałem i położyli na mnie ręce. Ponieważ nigdy nie widziałem

niczego podobnego, zbiło mnie to z tropu. Czułem, że wyglądam bardzo

śmiesznie z ich rękami położonymi na mnie i byłem nieco sfrustrowany

z tego powodu, że ludzie przechodzący przez korytarz zaglądali

ciekawie przez uchylone drzwi... Dlatego też przerwałem modlitwę i

zaproponowałem:

— Jeżeli chcecie, można zamknąć drzwi...

— Dobrze, ojcze, nie ma żadnych przeszkód... — odpowiedzieli.

Zamknęli więc drzwi, ale Jezus był już w środku, bo w czasie

modlitwy czułem wielkie ciepło w płucach. Pomyślałem sobie, że to

nawrót choroby i że zaraz umrę. Tymczasem była to miłość Jezusa,

który dotykał mnie i uzdrawiał moje chore płuca. W czasie modlitwy

pojawiło się proroctwo. Pan mówił do mnie: “ u c z y n i ę z c i e b i e

ś w i a d k a m o j e j miłości".

Jezus, który żyje, przywrócił życie nie tylko moim płucom, ale także

mojemu kapłaństwu, całej mojej osobie. Trzy dni później czułem

się świetnie. Miałem wspaniały apetyt, spałem dobrze i nie odczuwałem

żadnego bólu.

Lekarze natomiast byli gotowi rozpocząć leczenie. Niestety jednak,

żadne lekarstwo nie pomagało w dolegliwości, którą wykryli. Wobec

tego zastosowali specjalne zastrzyki wzmacniające, ale i one nie były w

stanie zadziałać...

Ja zaś ze swej strony czułem się dobrze i chciałem wrócić do domu,

ale zmuszono mnie, abym pozostał w szpitalu — a to w tym celu, by

lekarze mogli poszukiwać gruźlicy, która niespodziewanie wymknęła

im się z ręki. W końcu, po upływie miesiąca, po wielu analizach,

ordynator powiedział:

— Proszę ojca, wypisujemy ojca do domu. Jest ojciec zupełnie zdrów,

ale to przeczy temu wszystkiemu, czego uczy medycyna. Nie wiemy,

jak się to stało...

Po chwili dodał wzruszając ramionami:

— Ksiądz jest wyjątkowym przypadkiem w tym szpitalu...

— W moim zgromadzeniu zakonnym również — odpowiedziałem

śmiejąc się.

Opuściłem szpital bez zastrzyków, bez leków, bez recept... Wracałem

do domu i ważyłem 50 kilogramów. W szpitalu, zamiast leczyć

gruźlicę, próbowano uśmiercić mnie głodem.

Dwa tygodnie później ukazał się 8. numer przeglądu “Notre

Damę". Na stronie piątej widniała moja fotografia: siedziałem na

owym osławionym fotelu, wśród różnych aparatów medycznych, ze

smutną miną i zamyślonym wzrokiem. Poniżej widniał napis: “...chory

musi się nauczyć przeżywać swoją chorobę, przyzwyczaić się do

ukrytych sugestii, niedyskretnych pytań... a także do przyjaciół, którzy

patrzą na pacjenta całkiem innym wzrokiem niż dotychczas..."

Tymczasem moje zdrowie wskazywało coś wręcz przeciwnego. Pan

mnie uzdrowił. Tylko moja wiara była bardzo mała, być może

mniejsza od ziarnka gorczycy, lecz Bóg, sam będąc wielkim, nie zważał na

moją małość. Taki jest właśnie mój Bóg... Gdyby był On takim,

jakim byśmy chcieli, aby był, nie byłby wcale Bogiem.

W ten sposób, na swoim własnym ciele, otrzymałem pierwszą lekcję na

temat posługi uzdrawiania, którą to posługę w przyszłości miałem

wypełniać. Była to lekcja podstawowa: Bóg uzdrawia nas za pomocą

takiej wiary, jaką aktualnie posiadamy. Nie wymaga więcej niż to, co

mamy.

Jezus_zyje - Jose H. Prado Flores.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: