E.v. Daniken - Dzień Sądu Ostatecznego Trwa Od Dawna(1995r.).Filmyprawdy na chomikuj.pl.pdf - Daniken - Filmyprawdy

Erich von Däniken

Dzień Sądu Ostatecznego - trwa od dawna

Wstęp

Erich von Däniken urodził się w 1935 r. w Zofingen (Szwajcaria). W roku 1968 wydał

swoją pierwszą książkę "Wspomnienia z przyszłości", która od razu stała się światowym

bestsellerem. Po niej opublikował jeszcze dwadzieścia tytułów. Książki Ericha von

Dänikena zostały przełożone na 28 języków, a ich ogólny nakład przekroczył 51

milionów egzemplarzy. Od ponad 20 lat Erich von Däniken jeździ po świecie z

wykładami. Za swoje prace uhonorowany został w różnych krajach licznymi

wyróżnieniami. W "Świecie Książki" ukazały się m.in.: Ślady istot pozaziemskich; Szok

po przybyciu bogów; Śladami Wszechmogących; Z powrotem do gwiazd. "Dzień Sądu

Ostatecznego trwa od dawna" to wędrówka przez różne obszary kulturowe w

poszukiwaniu śladów i sygnałów minionego kontaktu z pozaziemskimi cywilizacjami.

Erich von Däniken interpretuje teksty zaczerpnięte z Biblii, staro żydowskie legendy i

sagi, relacje dawnych dziejopisarzy oraz przekazy hinduskie, babilońskie i perskie.

Przytacza "niewiarygodne" opisy dziwnych mieszańców i gigantów, relacje o synach

bożych parzących się ze zwykłymi kobietami, o podróżach Abrahama i proroka

Henocha do miejsc leżących poza orbitą ziemską. Podąża też tropem dziwnego faktu, że

ludzie najróżniejszych religii i kręgów kulturowych wiążą ideę zbawienia z powrotem na

Ziemię przedstawiciela wyżej rozwiniętych istot, które kiedyś - niewykluczone -

odwiedziły naszą planetę. Być może, powszechna idea Mesjasza jest pochodną złożonego

dawno temu w różnych częściach świata przyrzeczenia: "Powrócimy!" Kamień

Świętego Berlitza W opactwie Świętego Berlitza nowicjuszami zostawały już dzieci w

wieku piętnastu lat. W tym roku ośmiu chłopców i dziesięć dziewczynek miało przejść

inicjację. Opat z troską mówił o "niżu demograficznym". Większość chłopców i

dziewcząt dorastała w opactwie, ich rodzice pracowali na ziemi św. Berlitza. Byli tu nie

tylko bracia zakonni i siostry zakonne, ale także zbieracze jagód, myśliwi, wszelkiego

rodzaju rzemieślnicy oraz akuszerki i opiekunowie zdrowia. Wszystkich ich łączył

wspaniały obowiązek płodzenia możliwie największej liczby dzieci i wychowywania ich

na mocne istoty. Od czasu Wielkiego Zniszczenia w całej okolicy były tylko nieliczne

grupy ludzi i opat przypuszczał nawet, że ich przodkowie mogli być jedynymi, którzy

przeżyli Wielkie Zniszczenie. Nikt, nawet wielce uczony opat i jego Rada Wiadomości

nie Wiedzieli, co się wówczas stało. Niektórzy przypuszczali, że przodkowie

rozporządzali jakąś straszliwą bronią i zniszczyli się nawzajem. Lecz pogląd ten nie

znalazł w Radzie Wiadomości większego uznania. Trudno było sobie bowiem wyobrazić

tak straszliwą broń. Ponadto jeden z dogmatów mówił, że ludzie w zamierzchłych

czasach byli szczęśliwi i żyli w świecie dobrobytu. Dlaczego zatem mieliby prowadzić ze

sobą wojny? Było to nielogiczne i wyglądało na pozbawione sensu. Dlatego w Radzie

Wiadomości roztrząsano możliwość, że to jakaś zagadkowa infekcja pochłonęła całą

ludzkość. Ale i tę teorię zarzucono, ponieważ przeczyła ona przekazom pozostawionym

przez pierwsze pokolenie ojców po Wielkim Zniszczeniu. Trzej Praojcowie i cztery

Pramatki opowiadały swoim dzieciom po Wielkim Zniszczeniu, że katastrofa spadła na

ludzkość pewnego spokojnego wieczora. Przekazy te były niepodważalne. Znajdowały

się w świętej "Księdze Patriarchów", spisanej przez Synów Praojców. Każde dziecko w

opactwie św. Berlitza zna Pieśń o Zagładzie. Co roku opat intonował ją podczas smutnej

Nocy Pamięci. Był to jedyny przekaz spisany osobiście przez jednego z Praojców.

Brzmiał tak: "Ja, Erich Skaja, urodzony 12 lipca 1984 r. w Bazylei nad Renem, byłem z

żoną oraz moimi przyjaciółmi, Ulrichem Dopatką i Johannesem Fiebagiem, jak też z ich

małżonkami i córką Sylwią, na wycieczce górskiej w Berner Oberland. Ponieważ było

już po godzinie 6 wieczorem, skróciliśmy sobie zejście ze szczytu o nazwie Jungfrau,

korzystając z tunelu kolejki górskiej. Z powodu prac remontowych na szczycie o tej

godzinie nie zjeżdżała już w dolinę żadna kolejka. Nagle zakołysała się ziemia i na tory z

hukiem spadły kawałki granitowej powały. Bardzo się przeraziliśmy, a Johannes, który

był geologiem, pociągnął nas wszystkich do skalnej niszy. Już myśleliśmy, że koszmar

minął, kiedy usłyszeliśmy narastający huk. Ziemia pod naszymi nogami zdawała się

pływać, rozległy się straszliwe grzmoty, jakich nie słyszeliśmy w czasie żadnej burzy.

Trzydzieści metrów przed nami zawaliła się ściana tunelu. Potem wszystko ucichło.

Johannes stwierdził, że albo uaktywnił się jakiś wulkan, co w tej okolicy było raczej

nieprawdopodobne, albo mamy do czynienia z trzęsieniem ziemi. Musieliśmy wspinać

się do górnego wylotu tunelu. Kiedy byliśmy o kilka metrów od wylotu, usłyszeliśmy

hałas. Nie znajduję słów na opisanie rozszalałej natury. Najpierw wicher gnał śnieg i

okruchy lodu, potem zaczęły przelatywać drzewa, skały i całe dachy hoteli z doliny.

Rozbrzmiewały trzaski i huki, jakich żaden człowiek przed nami nie słyszał. Powietrze

wypełniało wycie i szum wichru, wszystko fruwało, wyrzucane na tysiąc i więcej metrów

w górę. Ziemia dygotała; huczał rozszalały żywioł. Granitowe skały zderzały się ze sobą

jak tekturowe zabawki. Tylko dlatego, że znajdowaliśmy się w tunelu, rozszalały wicher

nie wyrządził nam żadnej szkody. Chwała niech będzie Bogu Najwyższemu! Wicher

szalał przez trzydzieści siedem godzin bez przerwy. Opadliśmy z sił i leżeliśmy

apatycznie w naszej niszy przytuleni do siebie i objęci ramionami. Pragnęliśmy, aby

skały nad naszymi głowami zawaliły się, ucinając wreszcie ten koszmar. Nikt nie jest w

stanie pojąć, co przecierpieliśmy. Potem przyszła kolej na wodę. Pośród zawodzenia i

wycia wichrów usłyszeliśmy szum i dudnienie. Zupełnie jakby wystąpił z brzegów

niezmierzony ocean. Gigantyczne fontanny wody pieniły się i bulgotały, z sykiem

rozbryzgując się o skały. Jak podczas morskiego sztormu piętrzyły się kolejne ściany

wody i łamiąc się spadały w dolinę, tworząc gigantyczne wiry wciągające w otchłań

wszystko, co napotkały na swej drodze. Zdawało się, że wszystkie wody z całej Ziemi

spływały w to jedno miejsce. Nie pragnęliśmy już niczego innego tylko śmierci, a z piersi

wyrywał nam się krzyk przerażenia. Przez osiem godzin szalał wodny żywioł, potem

wicher osłabł i z wolna powróciła cisza. Ogłuszeni torturą, oniemiali z bólu, patrzyliśmy

sobie w oczy. Wreszcie Johannes podczołgał się na czworakach do niewielkiego otworu,

jaki pozostał u wylotu tunelu. Usłyszałem jego rozpaczliwy szloch i z olbrzymim trudem

przedarłem się do niego. Widok, jaki ujrzałem, odebrał mi mowę. Rozpacz rozdzierała

mi serce. Potem wybuchnąłem gorzkim płaczem. Naszego świata już nie było. Szczyty

wszystkich gór były ścięte jakby gigantycznym pilnikiem. Nigdzie nie było widać śniegu

ani lodu. Zniknęła też wszelka zieleń. W mdłym brunatnym świetle połyskiwały mokre

nagie ściany. Nie widać było słońca, a w dolinie, gdzie znajdowała się wypoczynkowa

miejscowość Grindenwald, kołysały się wody jeziora. Stało się to w roku 2016 wg

chrześcijańskiej rachuby czasu. Nie wiemy, czy jako jedyni przeżyliśmy Wielkie

Zniszczenie. Nie wiemy też, co się wydarzyło. Niech Bóg Wszechmogący ma nas w swojej

opiece!" `ty * * * `ty Ośmiu chłopców i dziesięć dziewcząt z nabożnym szacunkiem

wysłuchało Pieśni o Zagładzie, którą odśpiewał swym donośnym i mocnym głosem opat

Ulrich Iii. Po krótkiej chwili, przeznaczonej na refleksję, przemówił do nowicjuszy w te

słowa: - A teraz wejdźcie do Sali Pamięci. Przyjrzyjcie się z nabożnością relikwiom

Praojców. Zostaliście wybrani, aby z waszymi braćmi i siostrami czcić i rozumieć te

relikwie. W nastroju oczekiwania młodzi nowicjusze weszli do długiego drewnianego

budynku, który dotychczas widywali tylko z zewnątrz. Zakonnice zapaliły woskowe

świece i relikwie Praojców rozbłysły w migotliwym blasku. Były tam buty świętego

Ericha Skai, Ulricha Dopatki i Johannesa Fiebaga. Butów ich żon nie było. Buty

zrobione były z dziwnego materiału, który wprawdzie w dotyku przypominał skórę, ale

nią nie był. Nawet członkowie Rady Wiadomości nie potrafili wyjaśnić, co to takiego.

Jeden z zakonników cierpliwie tłumaczył, że być może w pradawnych czasach istniały

na Ziemi zwierzęta, które miały takie właśnie futra, ale zginęły w czasie Wielkiego

Zniszczenia. Siedemnastoletni Christian, najstarszy z nowicjuszy, niepewnie uniósł rękę:

- Czcigodny bracie, co oznaczają te znaki na butach świętego Johannesa? - zapytał

nieśmiało. Zakonnik odpowiedział z dobrotliwym uśmiechem: - Wszystko, co zdołaliśmy

odcyfrować, to trzy pierwsze początkowe litery REE i stojącą na końcu literę K. Nie

zdołaliśmy ustalić znaczenia tych znaków. Raz jeszcze Christian uniósł dłoń w górę. -

Czcigodny bracie, czyżby w pradawnych czasach żyły zwierzęta, na których futrach

rosły takie znaki? - Inteligentny z ciebie młodzian - odparł lekko zniecierpliwiony

zakonnik. - Za sprawą Boga Wszechmogącego możliwe jest wszystko. W jednej z nisz

pogrążonego w półmroku pomieszczenia znajdowały się mieszki Praojców, kryjące

potrzebne do przeżycia przedmioty. Zakonnik cierpliwie objaśniał, że w świętej Księdze

Patriarchów mieszki te noszą nazwę "plecak". Jak dotąd nie udało się ustalić znaczenia

tego słowa. Jedna z hipotez mówi, że być może chodzi tu o niedokładnie zapisane słowo

"placek", ponieważ po opróżnieniu mieszki Praojców stają się płaskie jak placek. I znów

nowicjusze stanęli przed zagadką, ponieważ mieszki wykonane były z wielobarwnego

płótna, które nie było płótnem. Podobnie jak buty świętego Johannesa, mieszki były

miękkie i elastyczne, a jednak przez 236 lat, jakie upłynęły od Wielkiego Zniszczenia, nie

doznały żadnego uszczerbku. Nowicjusze radośnie wychwalali wszechmocnego Boga -

albowiem żyli w cudownym świecie, w którym wiele jeszcze było do rozszyfrowania.

Dotyczyło to na przykład błyszczącej liny, którą znaleziono w mieszku świętego Ulricha

Dopatki. Nikt nie znał tajemniczego elastycznego, a przecież niezwykle mocnego

materiału, z jakiego ją wykonano. W świętej Księdze Patriarchów napisano, że materiał

ten nazywa się "nylon", co było przypuszczalnie jakimś pojęciem z pradawnych czasów,

którego nie rozumieli nawet nader uczeni bracia z Rady Wiadomości. Niezwykłe uczucie

owładnęło nowicjuszy, kiedy brat zakonny pokazał im skrawek "papieru pakowego".

Był on tak samo błyszczący i brązowy jak ten, na którym święty Erich Skaja

nagryzmolił swoją Pieśń o Zagładzie. Jakże musieli cierpieć owi podziwu godni święci

Praojcowie! Jakimiż to cudownymi wiadomościami i materiałami musiano dysponować

w pradawnych czasach! Pierwsze spotkanie z relikwiami trwało godzinę. Nowicjusze

ujrzeli nieznane narzędzia, tajemnicze pałeczki do pisania i przedmioty, które w świętej

Księdze Patriarchów nazywano "zegarkami", m.in. częściowo przezroczysty "zegarek"

z jedną wskazówką, która zawsze wskazywała miejsce zachodu Słońca. Zademonstrował

to brat zakonny: obojętnie, w którą stronę się odwrócił, trzymając ten "zegarek" w

ręku, wskazówka natychmiast zwracała się w kierunku zachodu Słońca. Uroczystość

inicjacji zbliżała się do punktu kulminacyjnego. Nowicjusze nie mogli się już doczekać

chwili, kiedy wolno im będzie po raz pierwszy spojrzeć na Kamień Świętego Berlitza.

Przy wtórze coraz głośniejszego śpiewu zakonników i zakonnic wkroczyli do

Najświętszego. We wszystkich niszach i na wszystkich występach ścian płonęły lampki

oliwne, powietrze było przesycone ciężkim aromatem żywicy jodłowej. W powale

widniał okrągły otwór. Słup słonecznego blasku rozświetlał ołtarz. A na nim, na

niewielkiej podstawce, spoczywał Kamień Świętego Berlitza - największy skarb opactwa.

Opat Ulrich Iii wzniósł modły dziękczynne. Wszyscy obecni słuchali ich z przejęciem,

pochyliwszy głowy. Uroczysta część obrzędu inicjacji zakończyła się słowami: "Święty

Berlitzu, dziękujemy Ci za ten dar niebios!" Nowicjusze stłoczyli się teraz wokół opata.

Ten ostrożnie uniósł Kamień Świętego Berlitza z podstawki i z wyrazem najwyższego

szczęścia na twarzy pokazał go nowicjuszom. Kamień był mniej więcej wielkości dłoni

opata. Był czarny i miał mnóstwo małych guziczków, na których - przybliżywszy twarz -

dostrzec można było pojedyncze litery. W górnej części Kamienia była wąska szpara o

matowoszarym tle. Tuż obok rzucał się w oczy wyraźny napis BERLITZ, a pod nim -

nieco mniejszymi literami - Interpreter 2. Naciskając jednym palcem odpowiednie

guziczki, opat Ulrich Iii wystukał słowo "miłość". W tym samym momencie na szarym

tle pojawiły się litery m-i-ł-o-ś-ć. Było to tak niesamowite, że nowicjusze niemal bali się

oddychać. Następnie opat nacisnął inny guzik i oto dokładnie pod literami m-i-ł-o-ś-ć,

niby pisane niewidzialną ręką, pojawiły się litery l-o-v-e. - Halleluja! - zakrzyknął opat,

wznosząc oczy ku słonecznemu blaskowi padającemu z otworu w powale. - Halleluja! -

zawtórowali chórem nowicjusze, zakonnicy i zakonnice. - Moc kamienia trwa nadal!

Niech będzie pochwalony święty Berlitz i jego nieustająca moc! I znów opat Ulrich Iii

zaczął naciskać guziczki. Tym razem pojawiło się słowo ś-w-i-ę-t-y, a zaraz potem h-o-l-

y. - Halleluja! - zakrzyknął opat ku niebu. - Halleluja! - odpowiedział echem zebrany

tłum. Coraz szybciej opat wystukiwał na Kamieniu Świętego Berlitza nowe słowa, i za

każdym razem pojawiały się pod nimi słowa złożone z innych liter. Był to prawdziwy

cud - niepojęty dla ludzkiego rozumu. Nowicjusze spoglądali na siebie okrągłymi ze

zdumienia oczami. Zdawali sobie sprawę, że są świadkami niesłychanego cudu. Zaiste

podniosły to był moment. Wreszcie opat oderwał się od Kamienia Świętego Berlitza i

troskliwie umieścił go z powrotem na podstawce. Z poważnym i uduchowionym

wyrazem twarzy zwrócił się do nowicjuszy w te słowa: - Kamień Świętego Berlitza to

kamień tłumaczący słowa. Dzięki niemu można zamienić mowę świętych Praojców na

inne języki używane w pradawnych czasach. Kamień jest święty, ponieważ zawiera w

sobie wieczną moc Słońca. Trzy godziny słonecznego światła wystarczą, aby kamień

mówił przez dwanaście godzin. Nigdy jeszcze nie zawiódł Rady Wiadomości. Pomógł

nam zrozumieć świętą Księgę Patriarchów i pomaga odcyfrować inne pisma z czasów

sprzed Wielkiego Zniszczenia, których strzępy wciąż znajdujemy. Tym razem to

Walentyn, drugi pod względem starszeństwa nowicjusz, zgłosił się z nieśmiałym

pytaniem: - Czcigodny ojcze Ulrichu, a skąd pochodzi Kamień Świętego Berlitza? -

Bystry z ciebie chłopak - pochwalił go opat Ulrich Iii. - Otóż trzeba ci wiedzieć, że

Kamień Świętego Berlitza został znaleziony przez świętego Praojca Ulricha Dopatkę. W

Księdze Patriarchów napisano, w jaki sposób to się stało. Było to w dwa lata, jedenaście

miesięcy i dziewięć dni po Wielkim Zniszczeniu. Święty Ulrich Dopatka wspiął się na

szczątki góry, którą nazywano Jungfrau. Kilkaset metrów poniżej szczytu, który w Noc

Zniszczenia przestał istnieć, były ruiny. W Księdze Patriarchów w rozdziale 16, werset

38, znajduje się nawet stwierdzenie, że były to ruiny stacji naukowej, która niegdyś

istniała pod szczytem. Opat kilkakrotnie sapnął głośno, a potem kontynuował: - Wiedz,

drogi chłopcze, że święty Ulrich Dopatka wspiął się na ową górę, którą nazywano

Jungfrau, w nadziei, iż w owych ruinach uda mu się znaleźć coś przydatnego. Być może

jednak to duch świętego Berlitza przywiódł go w tamto miejsce właśnie po to, aby

znalazł Kamień Świętego Berlitza. Kręte i niezbadane są ścieżki Opatrzności! Jutro

rozpoczniecie czytanie świętej Księgi Patriarchów. Przez najbliższe lata wiele się

nauczycie. Bądźcie ochoczy i pokorni. Głoście chwałę Boga Wszechmocnego i świętych

Praojców! Każdy rozdział Księgi Patriarchów rozpoczynał się od słów: "Ojciec

opowiadał mi..." Pierwotny tekst Księgi został spisany przez synów Praojców - a więc

przez Patriarchów - i liczył łącznie 612 stronic. Z oryginalnych tekstów zachowała się

zaledwie jedna czwarta. Pismo w nich było ledwie czytelne, tak bardzo wszystko

pożółkło i się zabrudziło. Dzięki Bogu siostry i bracia zakonni zawczasu przystąpili do

sporządzania kopii. Wyjątek stanowiło pierwszych osiem stron, które spisał jeszcze

święty Erich Skaja na owym "papierze pakowym", który Praojcowie musieli mieć ze

sobą w mieszkach zawierających rzeczy niezbędne do przeżycia. Stronice były zapisane

obustronnie rzadką czarną farbą, której składu nikt nie potrafił odgadnąć. Nosiły daty

według chrześcijańskiej rachuby czasu. Następnie przez wiele lat niczego nie spisywano,

aż pojawiły się pierwsze dokumenty sporządzone na zwierzęcej skórze. Autorami byli

Patriarchowie, czyli synowie i wnukowie Praojców. Wprowadzili oni nową rachubę

czasu i liczyli lata od chwili Wielkiego Zniszczenia. Starannie i równiutko pisane

czerwone litery błyszczały na ciemnożółtych skórach, przy czym niejednokrotnie było

tak, że kilka skór połączono ze sobą sznurkami z włókien roślinnych. Dopiero w roku

116 po Wielkim Zniszczeniu potomkowie Patriarchów zaczęli używać papieru

wapiennego. W celu jego uzyskania pokrywano splecione z włókien płachty cienką

warstwą wapienia. Aby całość nabrała elastyczności, mieszano wapienną warstewkę z

olejami roślinnymi. Studia sprawiały nowicjuszom wiele radości. Nauczycielami byli

starsi zakonnicy klasztoru, a na specjalne, szczególnie głębokie pytania odpowiadali

czcigodni członkowie Rady Wiadomości. Jedna z nowicjuszek już w czwartym tygodniu

spytała: - Czcigodny ojcze, dlaczego ja nazywam się Birgit, mój sąsiad z ławki Christian,

dlaczego jest Walentyn, Markus, Wilhelm i Gertruda? Skąd wzięły się te wszystkie

imiona? - Są to imiona, jakie Praojcowie nadali swoim synom i córkom. Było trzech

Praojców: święty Erich Skaja, święty Ulrich Dopatka i święty Johannes Fiebag. Mieli

razem cztery żony - dziś znamy tylko ich imiona: Sylwia, Gertruda, Elisabeth i

Jacqueline. Praojcowie płodzili z nimi dzieci: w pierwszych latach po Wielkim

Zniszczeniu każda kobieta co roku rodziła jedno dziecko. Wszyscy ci potomkowie

otrzymali imiona znane Praojcom z dawnych czasów. Zadowolona? Teraz z pytaniem

zgłosił się Walentyn: - Czytaliśmy wczoraj Rozdział 19 i nie mogliśmy dojść do

porozumienia, o co chodzi z tymi Wielkimi Ptakami. Czy mógłbyś nam to wyjaśnić,

czcigodny ojcze? Czcigodny członek Rady Wiadomości zawahał się przez moment,

potem uśmiechnął i z namysłem podszedł do bocznej ściany, gdzie na grubych

drewnianych kołkach wisiały kopie Księgi Patriarcbów. Odczepił kartę z Rozdziałem 19,

rozłożył ją przed Walentynem i kazał mu przeczytać tekst. - Rozdział 19, werset 1 :

"Ojciec opowiadał mi, że pewnego dnia w południe, gdy nad doliną przelatywał wielki

ptak, jego ojciec Erich wygłosił taką oto przypowieść: werset 2 : "Za moich czasów

istniały ptaki dwieście razy większe od tego ptaka. werset 3 : W brzuchach tych ptaków

siedzieli ludzie, którzy posilali się i pili. werset 4 : Przez małe okienka spoglądali na

ziemię pod sobą. werset 5 : Ptaki te latały na sztywnych skrzydłach przez Wielką Wodę

szybciej niż najpotężniejszy wicher. werset 6 : Po drugiej stronie Wielkiej Wody były

domy tak wysokie, że niektóre z nich dotykały chmur. Dlatego nazywano je Drapaczami

Chmur. werset 7 : W owych miastach z Drapaczami Chmur mieszkały miliony ludzi.

werset 8 : Nie wiemy, co się z nimi stało. Niech Bóg ma w opiece ich dusze."" - No i co

sądzisz o tym tekście, Walentynie? Chłopiec wzruszył ramionami. - Tak naprawdę, to

nie wiem - odparł. - Nie potrafię sobie wyobrazić Wielkich Ptaków, w których ludzie

mogą siedzieć, a nawet jeść. - Czy to znaczy, że wątpisz w prawdziwość słów Księgi

Patriarchów? Walentyn milczał. Zgłosiła się za to rezolutna Birgit. - Tekst jest

autorstwa Patriarchy z trzeciego pokolenia po Wielkim Zniszczeniu. Podkreśla on

przecież, że ojciec opowiadał mu, iż jego ojciec wygłosił tę przypowieść. A określenie

przypowieść wskazuje na to, że może to być tylko jakaś przenośnia. Nowicjusz

Christian, który siedział obok Birgit i właściwie rzadko tylko się z nią nie zgadzał, bo był

w niej zakochany, wtrącił się teraz z niezwykłą gwałtownością: - Ja traktuję święte

przekazy dosłownie nawet wówczas, gdy nie potrafię sobie wyobrazić tak olbrzymich

E.v. Daniken - Dzień Sądu Ostatecznego Trwa Od Dawna(1995r.).Filmyprawdy na chomikuj.pl.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: