Powell Arthur - Cialo astralne.doc

ARTUR E. POWELL
CIAŁO ASTRALNE
[materiały nadesłane; pozostałych danych nie dostarczono]

SPIS TREŚCI:

ROZDZIAŁ I: OPIS OGÓLNY
ROZDZIAŁ II: SKŁAD I BUDOWA CIAŁA ASTRALNEGO
ROZDZIAŁ III: BARWY CIAŁA ASTRALNEGO
ROZDZIAŁ IV: FUNKCJE
ROZDZIAŁ V: CZAKRY
ROZDZIAŁ VI: KUNDALINI
ROZDZIAŁ VII: MYŚLOKSZTAŁTY
ROZDZIAŁ VIII: ŻYCIE FIZYCZNE
ROZDZIAŁ IX: ŻYCIE PODCZAS SNU
ROZDZIAŁ X: SNY
ROZDZIAŁ XI: CIĄGŁOŚĆ ŚWIADOMOŚCI
ROZDZIAŁ XII: ŚMIERĆ A ELEMENTAL PRAGNIEŃ
ROZDZIAŁ XIII: ŻYCIE PO ŚMIERCI
ROZDZIAŁ XIV: SFERA ASTRALNA
ROZDZIAŁ XV: RÓŻNE ZJAWISKA ASTRALNE
ROZDZIAŁ XVI: CZWARTY WYMIAR
ROZDZIAŁ XVII: ISTOTY ASTRALNE
ROZDZIAŁ XVIII: SPIRYTYZM
ROZDZIAŁ XIX: ŚMIERĆ ASTRALNA
ROZDZIAŁ XX: REINKARNACJA – PONOWNE NARODZENIE
ROZDZIAŁ XXI: OPANOWANIE PRAGNIEŃ I WZRUSZEŃ
ROZDZIAŁ XXII: ROZWÓJ ZDOLNOŚCI ASTRALNYCH
ROZDZIAŁ XXIII: JASNOWIDZENIE W PRZESTRZENI I CZASIE
ROZDZIAŁ XXIV: NIEWIDZIALNI POMOCNICY
ROZDZIAŁ XXV: UCZNIOWIE

ROZDZIAŁ I: OPIS OGÓLNY

Zanim przystąpimy do szczegółowego studium ciała astralnego i związanych z nim zjawisk, warto przedtem przedstawić w skrócie zagadnienia, jakie zamierzamy poruszyć, aby czytelnik miał właściwą perspektywę i pogląd na całość przedmiotu oraz orientował się we wzajemnym powiązaniu poszczególnych jego części.

Krótko mówiąc, ciało astralne człowieka jest narzędziem, które jasnowidzowi przedstawia się jako podobne do ciała fizycznego. Jest ono otoczone wielobarwną aurą i zbudowane z materii o wiele subtelniejszej niż materia fizyczna. Znajdują w nim swój wyraz uczucia i namiętności, pragnienia i emocje, a działa ono jako pomost pomiędzy mózgiem fizycznym a umysłem, funkcjonującym w jeszcze subtelniejszym narzędziu, jakim jest ciało mentalne.

Choć każdy człowiek ma ciało astralne i posługuje się nim, to jednak tylko stosunkowo nieliczni ludzie zdają sobie sprawę z jego istnienia, potrafią nad nim panować oraz posługiwać się nim z pełną świadomością.

U większości ludzi ciało astralne stanowi bezkształtną masę materii astralnej, której ruchy i działania wymykają się prawie całkowicie spod kontroli samego człowieka, to znaczy jego ego. U innych natomiast dzieje się odwrotnie; ciało astralne jest należycie rozwinięte, w pełni zorganizowane, ma własne życie i dostarcza swemu właścicielowi wielu pożytecznych sił.

Podczas snu ciała fizycznego człowiek mało rozwinięty prowadzi w swym stosunkowo prymitywnym ciele astralnym nader mglisty żywot, niewiele lub nic nie pamiętając po przebudzeniu.

U człowieka rozwiniętego życie w ciele astralnym podczas snu ciała fizycznego jest aktywne, zajmujące i pożyteczne, a wspomnienia z tego życia można w pewnych warunkach doprowadzić do mózgu fizycznego. Życie takiego człowieka przestaje być łańcuchem dni świadomego istnienia i nocy okrytych zapomnieniem, staje się natomiast życiem ciągłym o nieprzerwanej świadomości, przebiegającym kolejno w świecie fizycznym i świecie astralnym.

Jedną z pierwszych umiejętności, których człowiek się uczy w ciele astralnym, jest przenoszenie się z miejsca na miejsce, ponieważ może ono poruszać się z wielką prędkością i to na duże odległości od uśpionego ciała fizycznego. Zrozumienie tego zjawiska wyjaśnia bardzo wiele okultystycznych zjawisk, takich jak wszelkiego rodzaju zjawy, znajomość miejscowości, których się nigdy nie odwiedzało fizycznie itd...

Ciało astralne stanowi par excellence przewodnik i narzędzie uczuć i pragnień, toteż znajomość jego budowy i sposobu działania ma doniosłe znaczenie dla zrozumienia różnych stron ludzkiej psychiki, zarówno indywidualnej, jak zbiorowej. Znajomość ta dostarcza także prostego wyjaśnienia mechanizmu wielu zjawisk odkrytych przez współczesną psychoanalizę.

Jasne zrozumienie budowy i natury ciała astralnego, jego możliwości i ograniczeń, ma istotne znaczenie dla zrozumienia życia człowieka po śmierci fizycznej. Liczne odmiany niebios, piekieł i czyśćców, w które wierzą wyznawcy niezliczonych religii, stają się zrozumiałe, gdy tylko pojmiemy naturę ciała i świata astralnego.

Poznanie ciała astralnego pomoże nam również zrozumieć wiele zjawisk spirytystycznych oraz niektóre metody leczenia psychicznego, czyli nie posługującego się metodami fizycznymi. Osoby interesujące się tzw. czwartym wymiarem znajdują, studiując zjawiska świata astralnego, potwierdzenie wielu teorii sformułowanych na gruncie geometrii i matematyki, biorąc za podstawę opisy tych zjawisk przez ich obserwatorów.

Tak więc studiowanie astralnego ciała człowieka wydatnie rozszerza zakres innych naszych wiadomości i wzbogaca nasze pojęcia o życiu, które opierały się dotąd wyłącznie na zjawiskach świata fizycznego i tylko na świadectwie naszych umysłów fizycznych. W miarę postępu naszego studium spostrzeżemy, że umysł fizyczny, jakkolwiek jest nieoceniony, to jednak żadną miarą nie stanowi ostatecznych granic wiedzy, której mogą dostarczyć człowiekowi jego ciała, o otaczającym go świecie.

Obudzenie zdolności astralnych odsłania przed wzrokiem człowieka istnienie nowego świata wewnątrz dawnego świata, toteż gdy człowiek staje się zdolny rozumieć prawidłowo jego wymowę i znaczenie, zdobywa znacznie szerszy pogląd na własne życie i całą przyrodę, pogląd, który zarazem odsłania przed nim prawie nieograniczone, a dotąd utajone w człowieku możliwości. Toteż prędzej czy później, ale nieuchronnie, obudzi się w nim najpierw pragnienie, a potem niewzruszone postanowienie opanowania tych nowych światów i siebie samego, by się wznieść ponad swe ziemskie przeznaczenie i stać się rozumnym współpracownikiem Najwyższej Woli w Ewolucji.

Wstecz / Spis Treści / Dalej

ROZDZIAŁ II: SKŁAD I BUDOWA CIAŁA ASTRALNEGO

Istnieje siedem stopni lub odmian subtelności materii astralnej, które odpowiadają siedmiu stanom materii fizycznej, a mianowicie: stałemu, płynnemu, gazowemu, eterycznemu, nadeterycznemu, podatomowemu i atomowemu. Ponieważ jednak nie ma osobnych nazw dla tych astralnych stanów skupienia, określa się je zazwyczaj bądź za pomocą kolejnego numeru skupienia lub strefy, przy czym najsubtelniejszy stan skupienia ma numer pierwszy, a najgęstszy numer siódmy, bądź też za pomocą nazwy odpowiadającego mu stanu skupienia materii fizycznej. Mówimy na przykład o stałej materii astralnej, mając na myśli siódmy, czyli najniższy stan skupienia, lub o eterycznej materii astralnej, rozumiejąc przez to czwarty stan skupienia, licząc od najsubtelniejszego.

Materia astralna przenika materię fizyczną jako bardziej subtelna. Wskutek tego każdy atom fizyczny pływa niejako w oceanie materii astralnej, która go otacza i wypełnia wszystkie szczeliny w materii fizycznej. Wiadomo bowiem dobrze, że nawet w najtwardszej substancji nie ma dwóch wzajemnie stykających się atomów i że odległość pomiędzy nimi wielokrotnie przewyższa ich własne rozmiary.

Oficjalna nauka od dawna przyjęła, że eter przenika wszystkie znane substancje, od najcięższych ciał stałych do najbardziej rozrzedzonych gazów. Podobnie jak eter porusza się z doskonałą swobodą pomiędzy cząstkami najgęstszej substancji, tak z kolei materia astralna przenika materię eteryczną i porusza się z całkowitą swobodą pomiędzy jej cząsteczkami.

Dzięki temu istota żyjąca w świecie astralnym może zajmować to samo miejsce w przestrzeni, co istota żyjąca w świecie fizycznym, a przy tym każda z nich może być zupełnie nieświadoma istnienia drugiej i w niczym nie krępować swobody jej ruchów. Czytelnik powinien przyswoić sobie w pełni tę podstawową koncepcję, gdyż nie zrozumiawszy jej dokładnie, nie będzie mógł pojąć wielu zjawisk astralnych.

Zasada wzajemnego przenikania się wyjaśnia, dlaczego różne królestwa natury nie są od siebie oddzielone w przestrzeni, lecz istnieją zawsze wokół nas, tak iż postrzeganie i badanie nie wymaga poruszania się w przestrzeni, lecz tylko otwarcia w sobie samym odpowiednich zmysłów, dzięki którym można je postrzegać.

Świat astralny lub sfera astralna, zwana też czasem planem astralnym, jest wobec tego pewnym stanem istnienia przyrody, a nie osobnym miejscem w przestrzeni.

Należy nadmienić, że nie można atomu fizycznego rozłożyć bezpośrednio na atomy astralne. Gdyby siła, która wprawia w ruch wirowy, w przybliżeniu, czternaście miliardów baniek w koilonie i skupia je w pierwotny atom fizyczny, została wyparta siłą woli poza próg świata astralnego, to atom fizyczny znikłby, uwalniając tworzące go banieczki. Ta sama siła, działając potem na poziomie wyższym, przejawiałaby się nie w jednym atomie astralnym, ale w grupie czterdziestu dziewięciu takich atomów.

Podobny stosunek wyrażający się liczbą 49 istnieje pomiędzy atomami każdej z dwóch sąsiadujących ze sobą sfer (światów) przyrody. Dlatego atom astralny zawiera 495 czyli 282 475 249 baniek, a atom mentalny 494 i tak dalej.

Istnieją podstawy do przypuszczenia, że elektrony są astralnymi atomami. Fizycy twierdzą, że atom chemiczny wodoru zawiera prawdopodobnie 700 do 800 elektronów. Wyniki badań okultystycznych mówią, że w atomie chemicznym wodoru znajdują się 882 atomy astralne. Może to być zbieżność przypadkowa, ale nie wydaje się to prawdopodobne.

Należy zwrócić uwagę, że pierwotne stany fizyczne są dwóch rodzajów: męskie i żeńskie. W atomie męskim siła zjawia się ze świata astralnego, przechodzi przez atom i wpływa do świata fizycznego; do atomu żeńskiego siła dopływa ze świata fizycznego, przechodzi przez atom i wpływa do świata astralnego znikając ze świata fizycznego.

Materia astralna stanowi zadziwiająco dokładny odpowiednik materii fizycznej i przyciąga materię astralną o odpowiadającym jej stopniu skupienia. Tak więc stała materia fizyczną jest przeniknięta tą odmianą materii astralnej, którą określamy mianem stałej; płynną materię fizyczną przenika płynna materia astralna, tzn. materia szóstego stanu skupienia; podobnie dzieje się z materią gazową i czterema stanami skupienia materii eterycznej, z których każda jest przeniknięta materią astralną odpowiadającego jej stanu skupienia.

Tak samo jak ciało fizyczne musi zawierać w swej budowie materię fizyczną wszystkich stanów skupienia: stałą, płynną, gazową i eteryczną, ciało astralne musi także zawierać cząsteczki wszystkich siedmiu stanów skupienia świata astralnego, chociaż naturalnie proporcje tych składników mogą się bardzo zmieniać w poszczególnych przypadkach.

Ponieważ ciało astralne człowieka jest wskutek tego zbudowane z materii wszystkich siedmiu stanów skupienia, może on doznawać pragnień wszelkich możliwych odmian, i to zarówno najszlachetniejszych, jak i najniższych. Dzięki tej szczególnej zdolności reagowania, jaką ma materia astralna, ciało astralne może spełniać rolę powłoki, w której Jaźń zdobywa doświadczenia w dziedzinie emocjonalnej.

Oprócz zwykłej materii świata materialnego w skład ciała astralnego człowieka wchodzi to, co nazywa się trzecim królestwem elementalnym lub po prostu esencją elementalną świata astralnego, i tworzy to, co nazywa się elementalem pragnień; o elementalu tym będzie mowa w dalszych rozdziałach. Astralna esencja elementalna składa się z materii sześciu niższych stanów skupienia świata astralnego, ożywionej Drugą Falą Życia pochodzącą od Drugiej Osoby Trójcy.

Materia astralna powyższego stanu skupienia, stanu atomowego, ożywiona w podobny sposób, znana jest pod nazwą esencji monadycznej.

U człowieka jeszcze nierozwiniętego, ciało astralne stanowi masę mglistą, słabo zorganizowaną i niewyraźnie zarysowaną, przy czym przeważa w nim substancja niższych stanów skupienia. Jest ono ordynarne, o ciemnej barwie i gęste (często tak gęste, że kontury ciała fizycznego nieomal w nim giną), w rezultacie czego jest ono szczególnie podatne na bodźce związane z namiętnościami i zachciankami. Rozciąga się ono we wszystkich kierunkach na około dwadzieścia pięć do trzydziestu centymetrów od ciała fizycznego.

U człowieka znajdującego się na przeciętnym poziomie intelektualnym i moralnym ciało astralne jest znacznie większe i sięga do czterdziestu pięciu centymetrów od ciała fizycznego; jego skład jest bardziej zrównoważony i subtelniejszy co do jakości, a obecność rzadszych składników nadaje mu pewną świetlistość; kontury są jasne i wyraźne.

U człowieka na wysokim szczeblu rozwoju duchowego ciało astralne jest jeszcze większe i składa się z najsubtelniejszych cząsteczek z każdego stanu skupienia materii astralnej, przy czym wyraźnie przeważa materia wyższych stanów skupienia.

O barwach występujących w ciele astralnym można dużo powiedzieć i dlatego poświęcamy tej sprawie osobny rozdział. W tym miejscu ograniczymy się do stwierdzenia, że u jednostek słabo rozwiniętych barwy te są wulgarne i brudne, natomiast stają się coraz świetlistsze w miarę jak człowiek rozwija się emocjonalnie, intelektualnie i duchowo. Sama nazwa astralny, pochodząca od średniowiecznych alchemików, znaczy tyle co gwiaździsty i ma się odnosić do świetlistego wyglądu materii astralnej.

Jak już powiedzieliśmy, ciało astralne człowieka nie tylko przenika ciało fizyczne, lecz także rozciąga się dokoła niego jak obłok we wszystkich kierunkach. Ta część ciała astralnego, która rozpościera się poza granicami ciała fizycznego, nazywa się aurą astralną. Intensywność uczuć jest oznaką dużej aury. Można tu zauważyć, że powiększenie rozmiarów aury jest jednym z wstępnych warunków niezbędnych do Wtajemniczenia i że potrzebne do tego "kwalifikacje" powinny być w niej widoczne. Naturalnie rozmiary aury zwiększają się przy każdym Wtajemniczeniu. Powiada się, że aura Buddy miała promień około pięciu kilometrów.

Materia ciała fizycznego bardzo silnie przyciąga materię ciała astralnego i z tego powodu zdecydowana większość cząsteczek astralnych (około dziewięćdziesięciu dziewięciu procent) znajduje się w obrębie ciała fizycznego, natomiast pozostały jeden procent wypełnia resztę owoidu i tworzy aurę.

Centralna część ciała astralnego ma zatem dokładnie kształt ciała fizycznego i stały wygląd, wyraźnie zarysowany. Z reguły jest ona nazywana astralnym odpowiednikiem ciała fizycznego. Niemniej jednak dokładna odpowiedniość ciała astralnego i fizycznego jest wyłącznie kwestią zewnętrznego kształtu, nie oznacza natomiast podobieństwa funkcji poszczególnych organów, jak to zobaczymy dokładniej w rozdziale dotyczącym czakr.

Nie tylko ciało fizyczne, ale także każda fizyczna rzecz ma swój odpowiednik z właściwego rodzaju materii astralnej, który jest stale z nią złączony. Jego oddzielenie może się dokonać wyłącznie kosztem dużego nakładu siły okultystycznej, ale i wtedy trwa ono tak długo, jak długo działa owa siła.

Tak więc każdy fizyczny przedmiot ma swój astralny odpowiednik. Ponieważ cząsteczki astralne pozostają w nieustannym ruchu, podobnie jak cząstki fizycznego płynu, nie ma stałego związku pomiędzy żadną cząsteczką a tą porcją astralnej materii, która w danej chwili działa jako odpowiednik. Z reguły astralna część fizycznego przedmiotu wystaje nieco poza jego powierzchnię, dzięki czemu można widzieć wokół metali, kamieni itd. otaczającą je astralną aurę.

Jeżeli jakaś część ciała fizycznego zostanie usunięta przez amputację, to spójność żywej materii astralnej jest silniejsza niż przyciąganie usuniętej części ciała fizycznego. Inaczej mówiąc, astralny odpowiednik amputowanej części ciała fizycznego pozostaje w tym samym miejscu. Niemniej jednak, chociaż astralna materia zachowuje określony kształt, to w miarę upływu czasu skupia się wewnątrz okaleczonej postaci. Podobne zjawisko zachodzi, gdy odetniemy gałąź drzewa. Ta reguła dotyczy jednak wyłącznie organizmów żywych.

Powyższe zjawisko nie występuje przy braku indywidualnego życia, które podtrzymywałoby spoistość materii astralnej, na przykład krzesła czy miednicy. Z tego też względu w razie złamania lub rozbicia martwego przedmiotu fizycznego, jego astralny odpowiednik także ulega podziałowi.

Niezależnie od podziału materii astralnej na siedem stanów skupienia, istnieje również odmienna klasyfikacja według jej typu. W literaturze teozoficznej stopień subtelności materii jest określany zwykle za pomocą podziału poziomego, natomiast jej typ za pomocą podziału pionowego. Istnieje siedem typów, dokładnie ze sobą pomieszanych, jak składniki atmosfery, i w każdym ciele astralnym znajduje się materia wszystkich siedmiu typów, a ich proporcja jest wyrazem predyspozycji człowieka – filozoficznych, religijnych, artystycznych, naukowych, praktycznych lub mistycznych.

Cała część astralna naszej Ziemi i innych planet fizycznych oraz czysto astralne planety naszego systemu słonecznego składają się na ciało astralne Logosu Słonecznego, co dowodzi słuszności dawnej, mistycznej koncepcji.

Każdy z siedmiu typów materii astralnej może być w pewnym stopniu uważany za osobną całość i za osobne narzędzie oraz traktowany jako ciało astralne pomocniczego Bóstwa czy Ministra, będącego zarazem aspektem Bóstwa, rodzajem "ganglionu" lub ośrodka siły w nim się znajdującego. Dlatego też najdrobniejsza myśl, najlżejszy ruch lub zmiany w Bóstwie pomocniczym, odzwierciedlają się natychmiast w ten lub inny sposób w całej materii astralnej odpowiedniego typu. Takie zmiany psychiczne zachodzą okresowo; w pewnym sensie odpowiadają one wdechowi i wydechowi lub biciu naszego serca w świecie fizycznym. Zaobserwowano, że ruchy fizycznych planet dostarczają klucza do zrozumienia działania wpływów, powodujących owe zmiany. W tym też kryje się uzasadnienie astrologii. Można więc powiedzieć, że każda z tych zmian musi w jakimś stopniu dotykać każdego człowieka, proporcjonalnie do ilości materii danego typu, znajdującej się w jego ciele astralnym.

Dlatego jedne zmiany wpływają na uczucia lub umysł, ewentualnie na jedno i drugie, inne znów mogą potęgować podniecenie nerwowe, skłonność do wybuchów gniewu itd. Ta właśnie proporcja decyduje w każdym człowieku, zwierzęciu, roślinie czy minerale o pewnych zasadniczych cechach charakterystycznych, które nigdy się nie zmieniają, a które czasami nazywamy ich tonem, barwą lub promieniem.

Każdy typ dzieli się na siedem podtypów, wobec czego istnieje łącznie czterdzieści dziewięć podtypów.

Typ, czyli promień, nie zmienia się w ciągu istnienia całego systemu planetarnego, skutkiem czego esencja elementalna typu A będzie we właściwym czasie ożywiała minerały, rośliny i zwierzęta typu A, aż wreszcie wyłonią się z niej istoty ludzkie tego samego typu.

Ciało astralne zużywa się powoli, lecz stale, dokładnie tak samo jak ciało fizyczne, ale zamiast jeść i trawić pożywienie, wymienia swoje cząsteczki na nowe, które czerpie z otaczającej je atmosfery. Niemniej jednak tym nowym, wchłoniętym cząstkom, udziela się poczucie indywidualności; tak samo esencja elementalna wchłaniana w ciało astralne każdego człowieka czuje się czymś w rodzaju odrębnej istoty i działa zgodnie z tym, co uważa za swój interes.

Wstecz / Spis Treści / Dalej

ROZDZIAŁ III: BARWY CIAŁA ASTRALNEGO

Dla jasnowidza jedną z podstawowych cech ciała astralnego jest nieustanna gra barw, które odpowiadają uczuciom, namiętnościom i wzruszeniom oraz ich odbiciom w astralnej materii. Wszystkie znane nam barwy, jak i te, których jeszcze nie znamy, istnieją w każdej z wyższych sfer natury, lecz w miarę przechodzenia z jednego poziomu na drugi, wyższy, stają się one coraz bardziej delikatne i świetliste. Można więc uznać je za oktawy znanych nam barw. Nie jest możliwe odtworzenie tych oktaw w sposób fizyczny na papierze i dlatego powinniśmy pamiętać o tych faktach podczas oglądania barwnych ilustracji, przedstawiających ciało astralne człowieka.

Poniżej podajemy wykaz głównych barw oraz uczuć, których te barwy są wyrazem:
Czarna w gęstych chmurach – nienawiść i złośliwość.
Czerwona lub ciemnoczerwone błyski z reguły na czarnym tle – gniew.
Szkarłatny obłok – drażliwość, skłonność do irytacji.
Świetlisty szkarłat na normalnym tle aury – szlachetne oburzenie.
Czerwonokrwista i posępnoczerwona – nieomylny, choć trudny do opisania kolor, oznaczający zmysłowość.
Brunatnoszara, ciemna, ciężka, jedna z najczęściej spotykanych barw w ciele astralnym – egoizm.
Brunatnoczerwona, ciemna, zbliżona do barwy rdzy, występująca zwykle w równoległych pręgach na ciele astralnym – skąpstwo.
Zielonkawo-brązowa, rozświetlana błyskami ciemnej czerwieni lub szkarłatu – zazdrość. U zakochanego człowieka występuje w większej ilości.
Szara, ciężka, ołowiana – przygnębienie. Podobnie jak brunatnoczerwona barwa skąpstwa układa się w równoległe pręgi, tworząc jakby klatkę.
Szarosina o wstrętnym i odpychającym odcieniu strach.
Karmazynowa, ciemna i ciężka – egoistyczna miłość.
Różowa – miłość nieegoistyczna. Kiedy jest szczególnie świetlista i zabarwiona fioletem oznacza uduchowioną miłość ludzkości.
Pomarańczowa – pycha i ambicja. Występuje często razem z wrażliwością i skłonnością do irytacji.
Żółta – intelekt, ma odcienie od ciemnego do złocistego oraz jasnoświetlistego cytrynowego lub pierwiosnkowego.
Ciemnożółta ochra – znamionuje skłonność do wykorzystywania intelektu do egoistycznych celów.
Jasna gumiguta – jest cechą człowieka wyższego typu.
Żółta pierwiosnkowa – oznacza intelekt oddany sprawom ducha.
Złocista – symbolizuje intelekt oddający się filozofii i matematyce.
Zielona – ma szereg znaczeń i wymaga starannego badania w celu poprawnej interpretacji, najczęściej jednak oznacza zdolność adaptacji, przystosowania się.
Szarozielona o mulistym wyglądzie – oznacza przebiegłość i skłonność do oszustw.
Szmaragdowo-zielona – obrotność, pomysłowość i zaradność, stosowane bezinteresownie.
Błękitno-zielona, blada i świetlista – jest wyrazem głębokiej sympatii i współczucia, połączonych ze zdolnością doskonałego przystosowywania się, którą mogą dać tylko te barwy.
Jasnozielona (jabłkowa) – towarzyszy, jak się wydaje, dużej żywotności.
Błękitna, ciemna i jasna – oznacza religijne uczucia. Zawiera ona zwykle różne odcienie od indygo do głębokiego fioletu i szaroniebieskiego.
Jasnoniebieska, podobna do ultramaryny lub kobaltu – symbolizuje oddanie się wzniosłym, duchowym ideałom. Fioletowy odcień wyraża połączenie miłości i nabożności.
Świetlista liliowo-błękitna, której z reguły towarzyszą złote gwiazdki – oznacza najwyższe uduchowienie i najszlachetniejsze duchowe dążenia.
Ultrafioletowa – charakteryzuje wyższy i czystszy rozwój psychicznych zdolności.
Ultraczerwona – jest przejawem niższych psychicznych zdolności człowieka uprawiającego zło i egoistyczne formy magii.

Radość przejawia się jako rozbłysk ciała astralnego i mentalnego oraz jako szczególne, drobne marszczenie się powierzchni tego ciała. Wesołość objawia się w nieco odmienny sposób – jako kipienie oraz stała pogodność.

Zdziwieniu towarzyszy nagły skurcz ciała mentalnego, który zwykle udziela się także ciału astralnemu i fizycznemu. Jeżeli jest ono przyjemne, to rozjaśnieniu ulega również pasmo przyjaznego uczucia; kiedy natomiast jest nieprzyjemne, zwiększa się ilość brązowej i szarej barwy. Taki skurcz powoduje często nieprzyjemne doznania, odbija się niekiedy na splocie słonecznym i wywołuje osłabienie i mdłości; czasami potrafi także zaatakować serce, powodując jego silne bicie, a nawet śmierć.

Ponieważ ludzkie uczucia rzadko kiedy występują w czystej postaci, należy pamiętać, iż podane wyżej barwy sporadycznie mają doskonałą czystość; najczęściej są one mieszane. Tak więc czystość wielu barw jest zaciemniana ciężkim, szarobrązowym odcieniem egoizmu lub zawiera dodatek pomarańczowego koloru, będącego oznaką pychy.

By móc w pełni zrozumieć znaczenie barw, należy wziąć pod uwagę jeszcze inne względy, takie jak ogólny blask ciała astralnego, względną doskonałość lub niedokładność jego konturów, świetlistość poszczególnych ośrodków siły itp.

Żółta barwa intelektu, różowa miłości i niebieska pobożności zawsze znajdują się w górnej części ciała astralnego; barwy egoizmu, skąpstwa, chytrości oraz nienawiści są w dolnej jego części; zmysłowe uczucia zazwyczaj unoszą się pomiędzy tymi dwiema częściami.

Można więc powiedzieć, że u człowieka słabo rozwiniętego dolna część aury jest raczej szersza niż górna, tak że ciało astralne ma wygląd jaja, którego cięższy koniec znajduje się u góry. U ludzi bardziej rozwiniętych występuje odwrotna sytuacja: cięższy koniec znajduje się na dole. Ale ciało ma zawsze skłonności do zachowania symetrii, toteż takie odchylenia są chwilowe.

Każda cecha, wyrażająca się określoną barwą, ma swój specjalny typ materii astralnej, a przeciętne położenie poszczególnych barw w ciele zależy od gęstości (ciężaru) odpowiedniego rodzaju materii. Ogólną zasadą jest, że złe lub egoistyczne cechy wyrażają się przy pomocy stosunkowo niskich wibracji grubszej materii, podczas gdy dobre cechy, altruistyczne, znajdują swój wyraz w materii subtelniejszej. To powoduje, że – na szczęście dla nas – dobre, pozytywne uczucia trwają dłużej niż złe, a ich skutki utrzymują się długo w ciele astralnym, chociaż przyczyna, która je wywołała, już przestała istnieć i została zapomniana. Bywa również tak, że w ciele astralnym jednocześnie działają dwie wibracje o różnej prędkości drgań, jak na przykład miłość i gniew. Ich skutki mogą rozwijać się obok siebie, ale większą trwałością będą się odznaczały te, które występują na wyższym poziomie.

Wzniosła, bezinteresowna miłość i pobożność przynależą do najwyższego "atomicznego" poziomu astralnego i mają swoje odbicie w odpowiedniej materii mentalnej sfery. Docierają więc do ciała przyczynowego (wyższej części świata mentalnego), a nie do niższych poziomów tegoż świata. Jest to bardzo ważny fakt, na który należy zwrócić szczególną uwagę. A więc ego, które przebywa w wyższej części świata mentalnego, podlega tylko oddziaływaniu bezinteresownych myśli. Niższe myśli natomiast wpływają na permanentne atomy.

W rezultacie w ciele przyczynowym mogą występować luki, ale nie brzydkie barwy, odpowiadające niższym uczuciom i myślom. Na przykład egoizm wyrazi się jako brak miłości i sympatii. Kiedy jednak ustąpi on miejsca swojemu przeciwieństwu, luka w ciele przyczynowym przestaje istnieć, wypełnia się.

Jakkolwiek wzmożenie barw wulgarnych w ciele astralnym nie znajduje bezpośredniego wyrazu w barwach ciała przyczynowego, to jednak może przyćmić świetlistość barw reprezentujących przeciwne zalety w ciele przyczynowym.

Aby należycie zrozumieć wygląd ciała astralnego, należy przede wszystkim zapamiętać, że cząsteczki, z których się ono składa, pozostają stale w bardzo szybkim ruchu. W większości wypadków barwne obłoki przenikają się wzajemnie, przetaczają jeden nad drugim, pojawiają się i znikają. Kiedy się tak przesuwają, powierzchnia tej świetlistej mgły przypomina nieco powierzchnię gwałtownie wrzącej wody. Poszczególne barwy nie zachowują więc tego samego położenia, jakkolwiek istnieją pewne normalne właściwe im położenia, w kierunku których ciążą i stale powracają.

Analizując barwy ciał astralnych u człowieka pierwotnego, przeciętnego i rozwiniętego, wyodrębniamy pewne charakterystyczne cechy. Zgodnie z nimi mamy:

1. Typ człowieka pierwotnego (dzikiego) – występuje u niego przewaga zmysłowości, chytrości, podstępności, egoizmu i chciwości. Ciemnoszkarłatne plamy oznaczają skłonność do gwałtownych wybuchów gniewu; śladów uczuć miłości i przyjaźni jest bardzo mało, a ślady intelektu i pobożności są najniższego rzędu. Kontury ciała są nieregularne, barwy rozmazane, ciężkie i gęste. Całe ciało robi wrażenie chaotycznego, skłóconego i nieopanowanego;

2. Człowiek przeciętny – jeszcze przeważa u niego zmysłowość, choć jest jej znacznie mniej niż u człowieka pierwotnego; króluje także egoizm i nadal występuje skłonność do oszustw dla osiągnięcia osobistych korzyści, chociaż zielona barwa zaczyna ulegać podziałowi na dwa wyraźne odcienie, świadczące, iż chytrość i przebiegłość przeistaczają się stopniowo w zdolność przystosowania. W dalszym ciągu zaznacza się skłonność do gniewu, ale uczucie przyjaźni i pobożności oraz intelekt są silniejsze i w wyższym stadium rozwoju. Na ogół barwy są bardziej zdecydowane i jaśniejsze, choć żadna z nich nie jest w pełni zdecydowana. Zarysy ciała astralnego są lepiej zaznaczone i regularniejsze;

3. Człowiek rozwinięty – prawie całkowicie zanikły u niego niepożądane cechy; u szczytu ciała znajduje się pasmo barwy fioletowej, świadczące o obecności aspiracji duchowych. Nad głową i dookoła niej występuje świetlisty obłok barwy żółtej, oznaczającej intelekt. Nieco niżej znajduje się szerokie pasmo błękitu pobożności, jeszcze niżej w poprzek tułowia jaśnieje szersze pasmo różowej barwy przyjaźni i miłości, a w dolnej części widoczna jest duża ilość zieleni, oznaczająca zdolność przystosowania się i sympatię. Barwy są jasne, świetliste i rozłożone w wyraźne pasma, całość natomiast stwarza wrażenie ładu i doskonałego opanowania.

Ciało astralne w miarę rozwoju człowieka coraz bardziej upodabnia się do ciała mentalnego i prawie całkowicie staje się jego odzwierciedleniem w grubszej materii świata astralnego. Oczywiście oznacza to, że człowiek prawie całkowicie rozciągnął kontrolę swojego umysłu nad pragnieniami i nie pozwala wodzić się na bezdroża. Podlega on, rzecz jasna, okolicznościowym rozdrażnieniom i niepożądanym zachciankom, ale już umie bronić się przed nimi i nie ulegać im. Na jeszcze wyższym szczeblu rozwoju ciało mentalne staje się z kolei odbiciem ciała przyczynowego, ponieważ człowiek uczy się teraz stosować wyłącznie do podniet wyższego "ja" i zgodnie z nimi kierować swoim rozsądkiem.

Tak więc ciała astralne i mentalne mają bardzo mało własnych, charakterystycznych barw, są raczej odzwierciedleniem ciała przyczynowego – w takim stopniu, w jakim pozwalają na to niższe oktawy barw. Charakteryzuje je opalizacja barw, podobna do gry światła macicy perłowej, nie dająca się zupełnie opisać....