Historia rasy.doc

HISTORIA RASY

                    Pitbull powstał jako eksperyment w hodowli, którego celem było wykreowanie walczącego psa pełnego szybkości, siły i wytrzymałości, odporności na ból oraz dużej siły szczęk. Walczące psy typu buli i terier istnieją od ponad stu pięćdziesięciu lat. Pitbull jak też jego wersja wystawowa AICC amstaff, równolegle z angielskim stafikiem, boston terierem i bulterierem mają wspólne genetyczne pochodzenie. Jest ono głęboko zakorzenione nie tylko w psich walkach. Przodkowie tych psów walczyli z bykami, niedźwiedziami i innymi psami, a nawet lwami. Buldog, który po części stworzył obecnego pita, nie był tym ociężałym, pokracznym psem, jakiego znamy dzisiaj. Ten buldog sprzed kilku wieków był zwinnym, muskularnym psem średniego wzrostu, używanym do szczucia na psy, byki i niedźwiedzie. Buldogi były podziwiane za swoją nieustępliwość, odwagę i wytrzymałość na ból, czyli za wszystkie atrybuty wymagane od psów walczących z przeciwnikami wielokrotnie od nich większymi. Obrazy z tam tych czasów pokazują nam buldoga jako psa bardzo przypominającego swoim wyglądem dzisiejszego pitbulla. To podobieństwo w wyglądzie spowodowało, że wielu amerykańskich hodowców tej rasy uważa, iż współczesny pitbull nie ma wcale w sobie do mieszki krwi teriera. W licznych amerykańskich książkach i opi sach występuje on po prostu pod nazwą buldog. Publikacje te cza sami prezentują tezę, że pitbull to w rzeczywistości oryginalny średniowieczny buldog z Wysp Brytyjskich. Większość jednak źródeł historycznych nie potwierdza tej teorii. Istnieje wiele dowodów potwierdzających robienie krzyżówek buldogów i terierów. Powodem mieszania tych ras była chęć zwiększenia szybkości i sprawności u bądź co bądź potężnych buldogów poprzez do danie zdolności łowczych ówczesnych terierów. Wczesne brytyjskie buldogi nie były krzyżowane wyłącznie z terierami. Przysłowiowa nieustępliwość i zaciętość w walce były tak bardzo podziwiane u buldogów, że próbowano wszczepić owe cechy nawet tak odmiennym psom jak wyścigowe greyhoundy, krzyżując je z buldogami. Inne krzyżówki doprowadziły do powstania całkiem odrębnych nowych ras, czego przykładem jest bulmastiff krzyżówka buldoga i angielskiego mastiffa. Walki z bykami i niedźwiedziami zostały w Anglii zakazane tzw. humanitarnym aktem parlamentarnym z 1835 roku. Wtedy to właśnie walki psów, chociaż wcale nie nowe, stały się bardziej popularne częściowo z powodu powyższego aktu, a częściowo z racji tego, że można je było organizować w tajemnicy dużo łatwiej niż walki z dużymi zwierzętami. Buldog, tak idealnie nadający się do walk z bykami i niedźwiedziami, okazał się trochę zbyt powolny do walk psich. Potrzeba było u psów więcej sprytu i szybkości, aby przyciągnąć widzów do tych widowisk. Polujące teriery z tamtych czasów wspaniale nadawały się do tego celu, gdyż posiadały nie tylko wrodzoną wolę walki z innymi zwierzętami, lecz także wytrzymałość i odwagę. Krzyżówki zaciekłych buldogów z agresywnymi terierami stały się w tamtych czasach chlebem powszednim. Teriery przez długi czas były używane do polowań i atakowania różnych zwierząt. Foksteriery towarzyszyły sforom innych psów myśliwskich, w chodząc do nor i zabijając bądź też wypłaszając z nich lisy. Terierów używano również do polowań na borsuki, wydry i inne zwierzęta. Często także wykorzystywano je do tępienia szczurów. Ich szybkość i zajadłość w polowaniach na te gryzonie sprawiały, że były one bardzo użyteczne w czasach, gdy szczury stanowiły główną plagę. Większość źródeł podaje, że bulterier powstał ze skrzyżowania obecnie wymarłego już białego teriera angielskiego przypominającego kształtem i rozmiarami manchester teriera z buldogiem. Inni znawcy tematu twierdzą, że różne rodzaje terierów były krzyżówek buldogami. Podtrzymując tę tezę, pokazują oni, że niektóre odmiany bulterierów mają szorstką sierść, podczas gdy inne gładką oraz całą gamę kolorów niespotykaną ani u buldogów, ani też u wyżej wspomnianego białego teriera angielskie go. Tak więc współczesny pitbull pomimo marginalnych poglądów, że to kopia średniowiecznego buldoga z pewnością jest wynikiem krzyżowania buldogów z terierami. Nie jest on jednak jedynym, którego można by zakwalifikować jako buli i teriera. James Hinks stworzył rasę niezmiernie popularnego białego bulteriera, z jego świńsko jajowatym łbem. Hinks nie tylko skrzyżował buldoga z białym angielskim terierem, ale prawdopodobnie dodał też trochę krwi" dalmatyńczyka i pointera hiszpańskiego. W późniejszym czasie dodano jeszcze do wspomnianej krzyżówki Hinksa trochę domieszki" wczesnego staffordshire bulteriera, z białej uzyskując odmianę kolorowego bulteriera. Mały, elegancki bostonterier także wywodzi się z krzyżówek buldoga z terierem. Staffordshire bulterier (nazywany potocznie staffbullem, staffybullem lub po prostu stafikiem)jest, można by powiedzieć, najczystszym i najstarszym rezultatem krzyżówek buldoga z terierem. Został on uznany jako rasa przez angielski Kennel Ciub w 1935 roku, a przez amerykański dopiero w 1974 roku. Warstwy robotnicze hrabstwa Staffordshire w centralnej Anglii od wielu pokoleń lubowały się w krwawych sportach", a obszar ten słynął z walczących psów. Wielu z tych psich wojowników trafiło ze Staffordshire do Ameryki, gdzie odegrały kluczową rolę w tworzeniu amerykańskiego pitbulteriera i później jego odmiany ze związku AKC amerykańskiego Staffordshire teriera. Współczesny stanik jest niższy i ogólnie mniejszy zarówno od pita jak i amstaffa. Anglicy, mający poczucie winy za wyhodowanie rasy walczącej, współcześnie odcinają się od swojej przeszłości, dając temu wyraz między innymi w zakazie hodowli pita i amstaffa (traktując je słusznie jako jedną i tę samą rasę), jak też w po zostawianiu nie ciętych uszu u swojego angielskiego stafika.
(fragment z książki "Pitbull Amstaff" Daniela Capricorn)