Bajka o zasmuconym smutku.pdf

Bajka o zasmuconym smutku

Po piaszczystej drodze szła niziutka staruszka.

Chociaż była już bardzo stara, to jednak szła

tanecznym krokiem,

a uśmiech na jej twarzy był tak promienny, jak

uśmiech młodej,

szczęśliwej dziewczyny. Nagle dostrzegła przed sobą

jakąś postać.

Na drodze ktoś siedział, ale był tak skulony, że prawie

zlewał się z piaskiem.

Staruszka zatrzymała się, nachyliła nad niemal

bezcielesną istotą i zapytała:

"Kim jesteś?" Ciężkie powieki z trudem odsłoniły

zmęczone oczy,

a blade wargi wyszeptały: "Ja? ... Nazywają mnie

smutkiem"

"Ach! Smutek!", zawołała staruszka z taką radością,

jakby spotkała dobrego znajomego.

"Znasz mnie?", zapytał smutek niedowierzająco.

"Oczywiście, przecież nie jeden raz towarzyszyłeś mi

w mojej wędrówce.

"Tak sądzisz ..., zdziwił się smutek, "to dlaczego nie

uciekasz przede mną.

Nie boisz się?" "A dlaczego miałabym przed Tobą

uciekać, mój miły?

Przecież dobrze wiesz, że potrafisz dogonić każdego,

kto przed Tobą ucieka.

Ale powiedz mi, proszę, dlaczego jesteś taki

markotny?" "Ja ... jestem smutny."

odpowiedział smutek łamiącym się głosem.

Staruszka usiadła obok niego. "Smutny jesteś ...",

powiedziała i ze zrozumieniem pokiwała głową. "A co

Cię tak bardzo zasmuciło?"

Smutek westchnął głęboko.

Czy rzeczywiście spotkał kogoś, kto będzie chciał go

wysłuchać?

Ileż razy już o tym marzył. "Ach, ... wiesz ...", zaczął

powoli i z namysłem,

"najgorsze jest to, że nikt mnie nie lubi.

Jestem stworzony po to, by spotykać się z ludźmi

i towarzyszyć im przez pewien czas.

Ale gdy tylko do nich przyjdę, oni wzdrygają się z

obrzydzeniem.

Boją się mnie jak morowej zarazy." I znowu

westchnął.

"Wiesz ..., ludzie wynaleźli tyle sposobów, żeby mnie

odpędzić.

Mówią: tralalala, życie jest wesołe, trzeba się śmiać.

A ich fałszywy śmiech jest przyczyną wrzodów

żołądka i duszności.

Mówią: co nie zabije, to wzmocni. I dostają zawału.

Mówią: trzeba tylko umieć się rozerwać.

I rozrywają to, co nigdy nie powinno być rozerwane.

Mówią: tylko słabi płaczą. I zalewają się potokami łez.

Albo odurzają się alkoholem i narkotykami, byle by

tylko nie czuć mojej obecności."

"Masz rację,", potwierdziła staruszka, "ja też często

widuję takich ludzi."

Smutek jeszcze bardziej się skurczył. "Przecież ja

tylko chcę pomóc każdemu człowiekowi.

Wtedy gdy jestem przy nim, może spotkać się sam ze

sobą.

Ja jedynie pomagam zbudować gniazdko, w którym

może leczyć swoje rany.

Smutny człowiek jest tak bardzo wrażliwy.

Niejedno jego cierpienie podobne jest do źle

zagojonej rany,

która co pewien czas się otwiera. A jak to boli!

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: