Dawid Rzepecki- Tensegrity. Sztuka widzenia.pdf

Dawid Rzepecki

Tensegrity. Sztuka widzenia

Zagubieni w dylematach, osamotnieni w próbach rozumienia życia, wciąż poszukujemy nowych technik,

wspaniałych nauczycieli, właściwego kierunku. Przeczuwając, że ta "wielka prawda" jest prosta i że musi być

gdzieś blisko, nie dajemy za wygraną i szukamy.

Tensegrity. Tajemniczy termin wzięty z architektury oznaczający układ napięć w strukturze całości.

Wdech. Wydech. Siedzę przed ekranem komputera, gdzieś na zapadłej wsi polskiej, z kolejną próbą

pisania o tensegrity. Nie pierwszy to i nie ostatni raz. Siedzę i myślę. Jak pisać o tym co się dzieje w ciele i w

energii? Jak opisać to, co trzeba by było poczuć i zobaczyć? Jak opisać nieopisywalne? Odwieczny dylemat.

Dalekowschodni mistrzowie pisali krótkie wiersze, bądź używali tajemniczych metafor. Ja ani

dalekowschodnim mistrzem nie jestem, ani nie przepadam za poezją. Wiem jedno, jeśli nie odnajdę w sobie

"punktu" z którego słowa popłyną, to moje próby będą ciężkie i nieadekwatne. A efekt raczej mierny. Co mogę

więc zrobić?

Przychodzi mi do głowy pomysł, by spróbować wykorzystać do tego ... tensegrity.

Staję w pozycji wyjściowej. Nogi lekko ugięte w kolanach, głowa i ramiona nieznacznie wysunięte do

przodu jakby w gotowości. Miednica też lekko w przodzie. Obniżony środek ciężkości. Wdech wydech.

Postanawiam, że dopuszczę różne wątki, które po drodze do mnie przyjdą, a które być może przydadzą się

czytelnikowi.

Dla tej prezentacji chcę zamknąć oczy. Nie jest to potrzebne, ale przeniesienie uwagi z patrzenia na

"widzenie" wymaga skupienia na ciele. Zamknięcie oczu może w tym pomóc, bo to - jak mówił Don Juan - nie

oczami się "widzi", a całym ciałem.

Wzrok jest zwykle najbardziej używany, a więc najbardziej nawykowo interpretujemy informacje

płynące w tym kanale. Tensegrity zaś jest drogą poszukiwania informacji bezpośrednich. Wiedzy płynącej

wprost. Skąd? Z ciała? Ze źródła? Za wcześnie jeszcze na odpowiedzi. Gdy próbuję odpowiedzieć teraz, setki

teorii filozoficznych, psychologicznych, aż po religijne cisną mi się do głowy. A tak w ogóle, czy to możliwe

aby mieć dostęp do wiedzy bezpośredniej? I co to jest ta wiedza bezpośrednia, przeczucia? Intuicja? A może

imaginacja, zaburzenia o podłożu urazowym, bądź po prostu wielka naiwność?

Wdech wydech. Zdaję sobie sprawę, że z miejsca myślenia o tym, dylematom nie ma końca. Wiedział to

Kant, który rozbroił możliwość dowodzenia prawd metafizycznych, pozostawiając je wierze. Tak więc

postanawiam po prostu "pobawić się" w "widzenie". Lekko i z radością. Na ten moment, progu jeszcze nie

mam, więc i krytyk wewnętrzny milczy.

Wdech, wydech.

Zamykam oczy i skupiam się po kolei na wszystkim co do mnie dociera. Ponieważ jednak tensegrity w

początkowej fazie jest przede wszystkim pracą w kanale ruchu i czucia, skupiam się na tym co czuję w ciele.

Co teraz czuję?

Najpierw lekkie napięcie w karku i "ciągnięcie ramion do przodu". Pojawia się potrzeba przeciągania.

Przez chwilę wytrzymuję w bezruchu i ...puszczam... [...] Ciało podążając za energią wykonuje serie

niekonwencjonalnych przeciągnięć. Początkowo ruch wychodzi z barków, ale sekundę później już całe ciało,

aż po końcówki palców u nóg, rusza się i skręca. Oczy otwierają się same. Porcja energii rozprowadzona w te

parę chwil wystarcza, by usiąść z powrotem do komputera.

Co zaobserwowałem? Po pierwsze wyciszenie w myślach oraz podwyższone skupienie. Po otwarciu

oczu widzę wszystko wyraźniej. Kolory wydają się być intensywniejsze. Wyraźnie czuję przestrzeń dookoła, a

także odległości między mną a przedmiotami. Nazywam to "lądowaniem", czyli przeniesieniem uwagi z

"głowy" w tzw. "tu i teraz".

Energia wyraźnie ruszyła. Mimo, że siedzę z komputerem na kolanach, ciało wciąż potrzebuje ruchu. [...]

Odczuwam potrzebę wyjścia na zewnątrz budynku i zaczerpnięcia świeżego powietrza. Pada deszcz, siadam

więc na tarasie, ach.

Wdech wydech.

Decyduję się wykorzystać tę energię do opisu procesu w tym miejscu.

Jak to jest, że kilka "przeciągnięć" może tak podwyższyć wibracje (wybaczcie new age'ową nomenklaturę

- czasem najłatwiej posłużyć się wytrychem) Moja wiedza, zarówno ta teoretyczna potwierdzona praktyką, jak

i ta z samego doświadczenia mówi mi, że wychodząc poza nawyk uruchamiamy zwykle nieużywane złoża

energii zgromadzone w naszym psychofizycznym ciele.

Widzę, że jestem w miejscu odpowiednim do pisania. Co jakiś czas wykonuję krótką serię ruchów, tak aby

podtrzymać energię, która transformuje się w słowa.

Tak więc po kolei...

Rodząc się, dziecko jest elastyczne zarówno w ciele, jak i w odbiorze bodźców. Nie buduje jeszcze

interpretacji, tylko percypuje. W procesie wychowania odbiera od wszystkich ludzi których spotka informacje

o tym, jak inni interpretują rzeczywistość jednocześnie ucząc się tego samego. Mówimy do dziecka, o patrz

mama, tata, telewizor( i tak uczymy dziecko rozpoznawać i interpretować bodźce docierające do niego w

poszczególnych kanałach. Zaczyna się od patrzenia - pokazywania, mówienia - słyszenia i relacji. I te kanały

potem są najbardziej obarczone oceną. W nich najłatwiej odnaleźć niby "nasze" poglądy i punkt widzenia. Na

szczęście dziecko pogrążone jest jeszcze w czuciu i ruchu, a także w połączeniu, rozpuszczeniu we wszystkim.

Z czasem jednak w skutek socjalizacji, czyli gruntowania punktu widzenia (punktu połączenia) w miejscu z

którego możliwa jest komunikacja, dziecko staje się członkiem społeczności. Rozpoznaje i przyjmuje

interpretacje otaczającego go świata na podobieństwo swoich nauczycieli. Więcej uwagi idzie na patrzenie i

słyszenie, a coraz miej na czucie. Oceniamy dziecko po tym jak wspaniale mówi, a nie jak wspaniale czuje czy

się rusza, więc dziecko coraz więcej mówi, a coraz mniej zwraca uwagę na to co czuje.

Co się dzieje z ciałem? W procesie wychowania, dziecko narażone jest na szereg urazów psychofizycznych.

Np. weźmy zwykły przypadek, w którym dziecko biegnie i się przewraca. Czuje ból i strach. Płacze.

Potrzebuje poczucia bezpieczeństwa i akceptacji. W takich warunkach w sposób naturalny odreagowuje uraz

płaczem, spazmami, a nawet śmiechem. Jest to tak naturalne, że gdy dopełni się do końca, to taki uraz

praktycznie nie pozostawia po sobie śladu. Ale niestety dość rzadko dziecko ma taką przestrzeń, w której jest w

stanie odreagowywać i w pełni wyrazić swoje emocje. Czasem - w tych gorszych przypadkach, np. chłopcy

słyszą: "Nie płacz już! Chłopaki nie płaczą!" Na dodatek, zarówno chłopcy jak i dziewczynki, dostają

informacje: "Jak ty teraz wyglądasz, a widzisz trzeba było nie biegać! Teraz będę się musiał/a takiego brudasa

wstydzić, podarłaś/eś nowe spodenki..." itd.

Najczęściej jest jednak inaczej, ale czy do końca? "No dobrze dobrze, nic się nie stało, spodenki się

wypierze, no nie martw się już. Do wesela się zagoi, no nie płacz, jak pójdziemy do domu dam Ci bułeczkę." I

niby wszystko ok. Dziecko przeciwnie niż w poprzednim przypadku dostało informacje, że to, że biega jest w

porządku, że rodzic jest przy nim, ale... że płacz nie do końca jest na miejscu, bo przecież .... "no nie płacz

już..." Wynika to z prostego założenia, że jak płaczemy to jesteśmy nieszczęśliwi, a jak nie płaczemy to już nie

jest tak źle, więc lepiej nie płakać. Jaki rodzic chce płaczu swego dziecka..? Uczymy się więc odwracać uwagę

od bolesnych przeżyć i trudnych emocji. Potem dorosły mężczyzna choćby chciał, to nie zapłacze, tak jest

poblokowany.

W wyniku m.in. takich właśnie przeżyć, hamuje się nasza ekspresja. Energia przestaje swobodnie krążyć.

Przestajemy być elastyczni i otwarci. Zaczynamy tłumaczyć sobie rzeczywistość w zgodzie z naszymi

możliwościami energetycznymi.

Przenoszę się w pobliże rozpalonego przez Zosię ogniska. Przestało wprawdzie padać, ale wciąż jest

dżdżysto. Zosia maluje na szklanym dzbanku coś ładnego. Ciepły dym delikatnie otula nas raz po raz...

Urazy mogą mieć rozmaite podłoże. Pamiętam jak w wieku 12 lat rodzice uczyli mnie tańczyć. Szło mi

opornie i po kilku próbach zostałem z informacją, że tańczyć to ja nie umiem, nie mam "tego czegoś..." Odtąd

siadywałem z boku, a tańczyłem jedynie "wolne" kawałki. Oczywiście wytłumaczyłem to sobie: "Jak ktoś nie

ma nic do powiedzenia, to może sobie co najwyżej potańczyć..." Dopiero tak z dziesięć lat po tej "nauce",

poczułem się na tyle swobodnie, żeby odkryć, że w tańcu chodzi o coś innego niż myślałem.

W ten sposób wracamy do tensegrity w którym wcale nie chodzi o odtwarzanie ruchów. Czasem zgłaszają

się do mnie ludzie, którzy mówią, że od kilku lat ćwiczą tensegrity ucząc się z kaset lub książki i niewiele im to

daje. I pytają czy coś z nimi nie tak, czy może tensegrity nie działa? A z tensegrity jest jak z tańcem - dopóki ja

działam, tensegrity nie działa, a jak przestaję działać i nie-działam, tensegrity zaczyna działać.

Dlaczego czasami jest nam tak trudno poczuć i podążyć za energią? Odpowiedzi jest zapewne wiele.

Trzymając się wątku urazowego, te blokady w przepływie, związane są z niewyrażonymi emocjami. Kolejną

perspektywą jest nasz utrwalony światopogląd, w którym utożsamiamy się tylko z jedną postacią w teatrze

życia. Wierzymy, że jako ta postać pewnych rzeczy się nie robi. Np. ktoś mówi sobie: "Tego nie zrobię, nie w

moim wieku", pojawia się krytyk wewnętrzny i mówi: "Nie wypada, jak to będzie wyglądało..." I faktycznie

zatrzymujemy się w tym co znane i uznane. Powielamy wzorce i grzęźniemy w nawyku.

Staje się tak na skutek tego, że dorastając zaczynamy myśleć i ruszać się w coraz bardziej powtarzalny

sposób, żłobiąc w swoim ciele stałe kanały rozprowadzania energii. Kanały te z czasem są coraz głębsze i coraz

trudniej je opuścić. W efekcie tracimy wiarę na istnienie innych dróg od tych nam już znanych. Zaczynamy

uważać i bronić tego co znamy, bojąc się "innych". W ekstremalnych przypadkach idziemy za te poglądy na

wojnę. A to tylko urazowy światopogląd utrwalający nasz punkt widzenia. Nieodreagowane urazy kumulują się

szukając ujścia np. w agresji... Ale to już osobny temat.

Tensegrity jest sposobem na złamanie tego zaklęcia. Tensegrity nie przeczy temu, że znana nam droga

może być właściwa. Przeczy, że jest jedyna i dla wszystkich taka sama.

Można by to zobrazować w ten sposób. Rodzimy się mając do dyspozycji szerokopasmowy odbiornik

radiowy. Nic jeszcze z tego co do nas dociera w eterze nie jest nam znane. Chcemy więc rozumieć co się do

nas nadaje. Ludzie uczą nas dostrajać nasz odbiornik do częstotliwości im znanej. Najczęściej będzie to jedna

"stacja" w obrębie jednego operatora. I tak w procesie wychowania uczymy się rozpoznawać jedną "stację

radiową". Dzięki temu jesteśmy w stanie rozpoznawać sygnały i w obrębie tej fali komunikować się z innymi.

Jak to wygląda w ciele? Zwykle uczymy się poruszać w pewien charakterystyczny sposób. Często

rozpoznajemy znajomych już po samej sylwetce lub sposobie chodzenia. Do takiego poruszania doszliśmy

latami treningu zachowań, które z czasem stały się nawykowe. Rozprowadzamy tymi samymi kanałami tą

samą ilość niezbędnej energii, żeby móc odbierać jedną "stację radiową"...

Problem w tym, że z czasem ta "stacja", która nadaje program twierdzi, że jest to jedyny program jaki w

ogóle jest w eterze. A ponieważ przestajemy doświadczać eteru, tylko ciągle odbieramy nadającą "stację

radiową" (czyli nieustający dialog wewnętrzny), przestajemy pamiętać o tym, że w ogóle jest jakiś eter. Inni

tylko potwierdzają taką rzeczywistość. Jest tylko jedna opcja, kto myśli inaczej, ten się oszukuje.

Mówiąc językiem Castanedy, nasz punkt połączenia (punkt widzenia) utrwala się w jednej pozycji,

zaprzeczając możliwości bądź sensowi przesunięcia.

Bywa też tak, że w naszym rozwoju wzrasta nasza świadomość, czego efektem jest możliwość korzystania

z innych "stacji" w obrębie jednego pakietu. Z czasem, zależnie od naszych możliwości poruszamy się w

obrębie naszego pakietu odczuwając względną swobodę. Możemy poszerzać ofertę programów, tak, że

myślimy o sobie jako o istotach posiadających szeroki horyzont i tolerancję. Jednak wciąż pozostajemy na

usługach jednego operatora....

Aby się uwolnić potrzebujemy zerwać z przywiązaniem do jednego operatora tak, by móc swobodnie

podróżować po skali w miarę potrzeb przeskakując na inne "stacje radiowe". Aby tego dokonać potrzebujemy

wyjść z odbioru znanego i wejść w eter... Do tego może służyć tensegrity. Skala jest jednocześnie anteną, a

anteną jest nasze ciało.

Jak to działa? Kiedy poruszamy się w sposób nienawykowy, wibracja wzrasta, ponieważ wykorzystujemy

nieużywane dotąd zamknięte za urazami złoża energii. Wyskakując z utartej ścieżki wszystko staje się

możliwe. Na poziomie ciała otwieramy przepływ w skutek czego jesteśmy w stanie odbierać nowe dla nas

informacje.

A co z blokami i urazami? Znikają? W blokach uwięziona jest znaczna ilość nierozprowadzonej energii.

Pracując w tensegrity nie uciekamy od napięć, wręcz przeciwnie poruszamy ciałem płynąc jak gdyby po

napięciach. Jednym z zamierzonych efektów jest rekapitulacja (ostatnio usłyszałem, że do podobnych

wniosków doszedł Victor Sanchez). Docierając do starych blokad "wchodzimy" w ich energię. Punkt

połączenia wraca w miejsce w którym powstał uraz. Pojawiają się nie wyrażone emocje. Odreagowanie.

Doświadczenie mówi mi, że czasem aby energia popłynęła swobodnie, trzeba wracać w to miejsce wiele razy,

aż się dopełni. Ale warto. Stajemy się bardziej obecni. Przychodzi elastyczność, a nasz punkt połączenia może

swobodniej podążać za Duchem.

Poczułem, że na teraz koniec. Idziemy z Zosią na spacer pogadać z lasem.

Kolejny dzień. Za oknem ciągle pada. Majówka 2006. Jestem już w lekkim rozruchu. Głowa również. Tak

się zastanawiam, że dużo pisałem o urazach, odreagowaniu, a mało o magicznych krokach jako konkretnych

formach. O tym przecież, czego przede wszystkim uczy Cleargreen - organizacja założona przez Castanedę. To

o czym pisałem, to bardziej powrót do podstawy, mówiąc za Witkacym "czystej formy", którą na własny

użytek nazwałem "free style tensegrity". Spróbuję teraz przełożyć to czego nauczyłem się od uczniów

Castanedy na własne doświadczenia.

Czy tensegrity i magiczne kroki to to samo? Magiczne kroki zawierają formy, które w określony sposób

organizują energię. Posiadają określoną intencję. I takie właśnie formy przekazują uczniowie Castanedy. Form

jest dość dużo i wydaje się, że wciąż powstają nowe.

Jak to się ma do tensegrity?

Warto sięgnąć w tym momencie do genezy. Don Juan mówił, że początki magicznych kroków sięgają

niepamiętnych czasów, kiedy szamani starożytnego Meksyku w "stanach odmiennej świadomości" wykonywali

dziwne ruchy, a ich ciała przybierały nietypowe dla nich pozycje. Odczuwali wtedy błogość i niezwykły

przypływ energii. Postanowili wykorzystać to odkrycie i już w "normalnych stanach świadomości" powtórzyć

te nietypowe zachowania, tak by przenieść uwagę z "normalnego stanu" w "stan podwyższonej świadomości".

I to się udało. Z czasem okazało się, że pracując w ten sposób z energią pewne konkretne postawy i ruchy

oddziałują w określony sposób. Każdy z nich szukał też swoich osobistych ruchów właściwych dla ich ciała.

Pracowali więc z energią wykorzystując ciało, aż ta wiedza dotarła do współczesnych. Jednak Castaneda, który

zdecydował się ujawnić cały ten system, musiał w pewien sposób zunifikować magiczne kroki, tak żeby te były

dostępne każdemu. (Więcej na ten temat w książce Castanedy pt. "Magiczne kroki") Takie podejście ma swoje

plusy i minusy. Plusem jest to, że każdy zainteresowany "robieniem czegoś w temacie Castanedy" ma taką

możliwość. Jest pewien konkretny system, który można ćwiczyć. Organizuje on uwagę wokół poszerzania

percepcji, wzrostu energii i pracy z intencją. Z czasem przynosi efekty. Minusem jest to, że samo powtarzanie

kroków bez pracy nad uwolnieniem ciała, może stać się rutynowe, tworząc nowy nawyk. Poza tym, przy

wysokim stopniu oczekiwania wobec efektów, szybko może przynieść ćwiczącemu zawód i zniechęcenie, a w

efekcie wzmocnienie krytyki wewnętrznej. Głos "Don Juana" w głowie zaczyna mówić: "Nie starasz się,

folgujesz sobie, bądź nieskazitelny". Przynosi to tylko pogłębienie fiksacji na samym sobie, odbiera wiarę we

własne możliwości, a także zniechęca do Castanedy w ogóle.

Dlatego najpierw, a przynajmniej równolegle do form, proponuję tensegrity w czystej formie. Czyli

odnajdywanie w ruchu i pozycjach miejsc, w których odczuwa się błogość. Wskazówką są słowa Don Juana,

żeby zawsze po tym jak się leżało, czy siedziało porządnie się poprzeciągać. Przykładem niech będzie kot.

Zwierzę niezwykle elastyczne. Wiąże się to niewątpliwie ze specyficzną budową ciała, ale też aby, taką

sprawność utrzymać, kot zawsze po leżeniu przeciąga całe ciało. Don Juan podobnie, zawsze po wstaniu

przeciągał się, aż mu kości trzeszczały. Zachęcał też do tego Castanedę, po czym zdradził mu, że to co robili to

były właśnie magiczne kroki. Tak więc zacznijmy od przeciągania . Wszystkim chcącym ćwiczyć tensegrity

proponuję, aby przeciągali się zawsze kiedy im się przypomni, aż z czasem to samo ciało zaczyna się tego

domagać. Wzmacniając przeciąganie dochodzimy do tensegrity. Czyli napinanie i rozluźnianie całego ciała tak,

aby przywrócić prawidłowy i nieskrępowany obieg energii. Kiedy już czujemy przepływ, formy nabierają

innego wymiaru. Przestaje to przypominać w-f, a zaczyna przynosić "magiczne" efekty.

Chwila na małe podsumowanie :

Po pierwsze tensegrity uelastycznia ciało na poziomie fizycznym. Jesteśmy bardziej sprawni,

praktycznie nie potrzebujemy niczego innego ćwiczyć by utrzymać ciało w odpowiedniej kondycji fizycznej.

Po drugie, pracując we free style'u mierzymy się ze swoimi progami, pracujemy z emocjami ,

odreagowujemy urazy. Ta część przynosi efekt terapeutyczny. Na tym poziomie taka "terapia", to sposób na

rekapitulację. Prowadzi do odblokowania ciała, a w efekcie odpuszczenia.

Przychodzi mi do głowy takie znane powiedzenie: "Rób, co czujesz". Do takiej umiejętności prowadzą

rozmaite terapie. Uczą uwzględniać różne emocje, żyć zgodnie z tym, co się czuje. Z tensegrity zaś dodałbym:

"Czuj co robisz". Oznacza to, że ciało które "wie", działa w zgodzie z Intencją. Porusza się tak jak tego

potrzebuje. Nam pozostaje zaufanie i obserwacja siebie, odpuszczenie chęci zmian. Podążanie za procesem. W

pewnym miejscu "rób co czujesz" i "czuj co robisz" spotykają się. To moment integracji, dopełnienia. Poczucia

kongruencji tego co się robi z tym co się czuje. Tensegrity przywraca naturalny obieg energii.

Po trzecie, tensegrity otwiera drogę do pracy z Intencją. Pozwala na świadome współuczestnictwo w kreowaniu

rzeczywistości. I tu zaczynają się magiczne kroki, zarówno proponowane przez Cleargreen jak i te własne.

Poszukiwanie Osobistych magicznych kroków jest celem strategicznym praktyka. Jak powiedziałby

Don Juan - "to prezenty mocy dla nieskazitelnego wojownika". Pozwalają odnaleźć takie rozprowadzenie

energii, które łączy nas bezpośrednio z Intencją. To kolejny proponowany przeze mnie na warsztatach krok . I

tu niezbędna jest praca we free style'u. Ciało, podążając za energią odnajduje własne nieskrępowane ruchy,

które zapętlone rozprowadzają energię z intencją najbliższą ćwiczącemu. Wydaje mi się to niezwykle ważne.

Kiedy puszczamy ciało, jego mądrość prowadzi nas w rejony, których nie sposób przewidzieć. Praktyk jest w

stanie ustawić się automatycznie na przekaz, bez większego wysiłku. Odnajduje własny magiczny krok,

adekwatny do potrzeb.

Kiedy spotkałem się z psychologią zorientowaną na proces, uderzyło mnie podobieństwo pomiędzy pracą z

własnymi magicznymi krokami, a popowską pracą na poziomie sentient (poziom śnienia). Nauczyciele

popowscy (proces oriented psychology) twierdzą, że obecnie w terapii procesowej odchodzi się od pracy z

postaciami (poziom snu) właśnie na rzecz pracy na poziomie sentient. Sentient, to poziom przed podziałem na

yin i yang, dobre złe, ja i ty. To miejsce z którego wszystko się rodzi. Na tym właśnie poziomie możemy

odnaleźć odpowiedzi na najbardziej osobiste pytania, odnajdywać potrzeby, wróżyć.

Tak się rzecz ma z pracą z osobistymi magicznymi krokami we free style'u. Różnica polega na tym, że w

tensegrity odnajdujemy formy, które mogą z nami zostać, do których wracamy, i dzięki którym - podobnie jak

w sentient - łączymy się z Intencją. Poza tym, w tensegrity nasz poziom rozprowadzanej energii jest znacznie

wyższy. Startujemy jakby z wyższej wibracji, co czasem pozwala dotrzeć bliżej, nazwijmy to, Źródła.

Ostatnio będąc na szkoleniu psychoterapeutycznym z POPu, w trakcie jednego z ćwiczeń w sentient dotarłem

do miejsca, z którego udało mi się "zobaczyć" Koło Czasu. Do tej pory była to metafora, mityczny obraz bliżej

niezrozumiałej struktury. Teraz dzięki pracy z tensegrity na poziomie sentient, dotknąłem czegoś niezwykłego.

Po tej pracy odczułem wyraźnie zmianę w strukturze energetycznej.

Moją intencją jest "widzieć" i wiedzieć. Tensegrity pozwala wyjść poza dylematy rozumu i wejść

bezpośrednio w "trzecie miejsce". Poza 0-1 mentalnością prawdy i fałszu. W miejsce bliskie tzw. "milczącej

wiedzy". Ciało jak antena dostraja się do przepływu swobodnych emanacji i "widzi". Przychodzi wiedza

bezpośrednia. Tensegrity jest drogą korzystającą z narzędzia, które każdy posiada. Mam doświadczenie

mówiące, że każdy "widzi" ale nie pamięta. Pracując z ciałem metodą tensegrity odnajdujemy dostęp do

swoich naturalnych możliwości. W efekcie uwrażliwiamy się na sygnały. Jeśli do tego uczymy się "widzieć"

własne reakcje z ciała, potrafimy "na bieżąco" rozpoznać własne potrzeby i uczymy się adekwatnie reagować

w nowych sytuacjach. Ciało pamięta nie tylko własne doświadczenia, ale też posiada doświadczenia pokoleń

wstecz. Tensegrity sięga jeszcze głębiej. Podłączone do intencji, czerpie bezpośrednio ze źródła, sprawiając, że

życie nabiera właściwego, rzekłbym za Don Juanem, magicznego wymiaru.

Wydech. Wdech. Wydech.

Przychodzą różne myśli. Próba oceny. Krytyka i docenienie. Ważny próg przekroczony. Dla siebie, dla Ducha.

Dawid Rzepecki

maj 2006

http://www.taraka.pl/index.php?id=tensegrity.htm

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: