Devine Angela - Ognista lilia.pdf - # Classic # - lalola203020

.UNLSH12L]PUL

Ognista

lilia

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Blask słońca był wprost oślepiający. Caroline zahamowała i jej terenowy wóz z napędem

na cztery koła pochylił się do przodu, zatrzymując przed ogromnym, rozłożystym drzewem

gumowym. Pośpiesznie wyskoczyła z samochodu, ale rozczarowała się – na zewnątrz było

jeszcze goręcej. Choć to koniec lipca, ani śladu wiatru, a powietrze jak z pieca hutniczego.

– Najwyższy czas, żeby się przebrać i czegoś napić – mruknęła, poprawiając ręką

wilgotne, ciemne włosy.

Zdecydowała się na jasnozieloną bluzkę, pasującą do szortów. Mimo że Caroline

znajdowała się w samym środku australijskiego interioru i prócz niej nie było żadnego

człowieka w promieniu wielu, wielu kilometrów, odruchowo rozejrzała się dokoła, kiedy

ściągała przepoconą bluzkę. Ale jedynymi żywymi istotami, które mogłyby ją podglądać,

były czarne mrówki rojące się wokół dziury w czerwonej ziemi. Zaśmiała się głośno z

własnej głupoty. Wyciągnęła plastykową butelkę z wodą i odświeżyła się trochę. Potem

suchym ręcznikiem wytarła włosy i nałożyła czystą bluzkę.

– Och, jak dobrze! Teraz trzeba się napić i coś zjeść, ale najpierw muszę doprowadzić do

porządku włosy.

Błyskawicznie rozstawiła składany fotelik i stół. Wyciągnęła płócienną torbę z

przyborami toaletowymi i przyjrzała się sobie krytycznie w małym lusterku.

Wprawdzie po dwóch dniach na jej jasnej angielskiej cerze nie znać jeszcze było śladów

ostrego, australijskiego słońca, ale wilgotne włosy miała potargane, a wargi spieczone.

Energicznie zabrała się do rozczesywania włosów i poprawiania makijażu.

Po dwóch latach ciężkiej pracy, zdecydowana nie poddawać się, znalazła się oto sama w

tym oddalonym od świata regionie Australii. Aż trudno było uwierzyć, że to nie sen.

Przymknęła oczy, poddając się powiewom suchego, gorącego wiatru. Wokół unosił się ostry,

aromatyczny zapach liści eukaliptusowych, a do uszu wdzierało się przenikliwe granie cykad.

O tak, pozostawiła daleko za sobą South Kensington. Otworzyła oczy.

– Caroline Faircroft – powiedziała głośno – to twoja największa przygoda. A jeśli

odnajdziesz ten kwiat, wiele dzieci będzie ci zawdzięczać życie.

Schowała z powrotem przybory toaletowe i wydobyła kanapki i mapę. Jeśli chce być w

Anapunga przed nocą, musi się śpieszyć. Rozmiękła bułka była ciepła i natychmiast pojawiły

się muchy, ale zajęta mapą Caroline nie zwracała na to uwagi. Była teraz godzina druga po

południu i do zmierzchu zostały jej tylko cztery godziny. Może jechać tą drogą najwyżej

sześćdziesiąt kilometrów na godzinę, a pozostało do pokonania ponad trzysta. Rozejrzała się

bezradnie. Kilkanaście kilometrów stąd, jak wynikało z mapy, odchodzi boczna droga. W ten

sposób skróciłaby trasę o połowę. Oczywiście droga będzie trochę wyboista, ale czy nie warto

zaryzykować?

Wyboista! – pomyślała w godzinę później. – To po prostu teren księżycowy! Chyba

upadłam na głowę! Poprzez zakurzoną szybę samochodu widziała jak okiem sięgnąć tylko

czerwoną ziemię, kępy białej komosy i przejrzyste błękitne niebo. Jakiś kangur przeskoczył

beztrosko nad maską samochodu i kilka razy stado czerwono-czubych kakadu zerwało się z

wrzaskiem na jej widok. Ale poza tym nie działo się nic ciekawego, tylko wóz podskakiwał

na wybojach, boleśnie dając się we znaki jej kościom. Całą uwagę skupiała więc na omijaniu

ogromnych wyrw, które raz po raz pojawiały się przed kołami i pocieszaniu się, że wkrótce

droga będzie lepsza. Niestety.

Po godzinie czwartej, kiedy pokonała kolejne wzniesienie, zobaczyła przed sobą strome

zbocze usiane gęsto ogromnymi kamieniami. Przerażona, na próżno szukała wśród tego

skalnego rumowiska śladu jakiejś drogi. Początkowo posuwała się jakoś do przodu, a

kamienie wypryskiwały spod kół jak gigantyczne kręgle. Nagle przed dżipem wyrósł

ogromny głaz. Caroline skręciła gwałtownie kierownicę, ale było już za późno. Rozległ się

potworny zgrzyt i trzask, a dziewczyna uderzyła głową o przednią szybę.

Przez kilka sekund siedziała nieruchomo pod wpływem doznanego szoku, a na jej czole

rósł guz wielkości jaja. Zacisnęła pięści i jęknęła boleśnie.

– A niech to cholera! – krzyknęła, tłukąc pięściami w kierownicę.

Wyskoczyła z samochodu, żeby obejrzeć uszkodzenie. Kopnąwszy wściekle w przednie

koło przykucnęła i zajrzała pod dżipa. Miała za sobą kurs naprawy samochodów i potrafiłaby

wymienić koło czy też zastąpić pasek klinowy rajstopami. Ale to, co zobaczyła, było

przerażające. Spód wozu był rozpruty, a różne jego części smętnie zwisały nad głazem, który

stał się przyczyną katastrofy. Nigdy nie da rady tego naprawić! Nigdy! Miała wprawdzie w

wozie zapas jedzenia i wody na trzy dni, ale okolica wydawała się zupełnie bezludna. Co

będzie, jeśli w ciągu tych trzech dni nie pojawi się żaden człowiek? Poczuła ogarniający ją

lodowaty strach...

Dwie godziny później Caroline, usadowiwszy się w cieniu dżipa, próbowała zdrzemnąć

się choć trochę. Śpiwór i mata okazały się jednak niewystarczające na twardym, kamienistym

podłożu, a nie sposób było wytrzymać w wozie nagrzanym palącym popołudniowym

słońcem. Dokuczało jej również pragnienie, ale starała się oszczędzać wodę.

Osłaniając dłonią oczy rozejrzała się po równinie, rozciągającej się przed nią jak

podniszczony stary dywan. Miała nadzieję ujrzeć coś, co zdradzałoby obecność wody: zielony

skrawek roślinności czy krętą strużkę płynącą z jakiegoś źródełka. Nie zauważyła jednak

niczego. Tylko oślepiający błękit nieba, bezmiar lśniącej czerwienią równiny i gdzieś od

wschodu, w trudnej do określenia odległości, poruszający się obłoczek kurzu. To coś się

rusza! W przypływie nagłej energii gorączkowo przetrząsała zawartość bagażnika w

poszukiwaniu czegoś, co mogłoby zwrócić z daleka uwagę. Zatrąbiła wściekle klaksonem,

wdrapała się na maskę samochodu i zaczęła wymachiwać czerwoną bluzką, dawała znaki

lusterkiem i wrzeszczała ze wszystkich sił. A może to tylko wiatr uniósł piasek albo jakieś

zwierzęta szukały pożywienia? Jaskrawe światło oślepiało ją i mieszało barwy nieba i ziemi.

Z okrzykiem rozpaczy Caroline zeskoczyła na ziemię i wydostała z dżipa lornetkę. To, co

zobaczyła, sprawiło, że lornetka wypadła jej z drżących rąk.

– To chyba udar słoneczny – szepnęła do siebie niepewnie. – Bo przecież skąd by się tutaj

wziął ten ubrany na biało człowiek na wielbłądzie?

A gdy tak patrzyła przestraszona i zafascynowana, obłoczek piasku stawał się coraz

większy i większy. Ciągle nie dowierzając własnym oczom, Caroline zbiegła po zboczu i

zatrzymała się na dole, gapiąc się na dziwne zjawisko. Wielbłąd jakby płynął, a biel szat

jeźdźca lśniła oślepiająco na de oświetlonej jaskrawym blaskiem słońca pustyni. Gdy już ta

niesamowita para była blisko, zwierzę zwolniło kroku, a jadący na nim człowiek wydał

głośną komendę w jakimś obcym języku. Przez chwilę jechali jeszcze truchtem, aż wreszcie

zatrzymali się. Wtedy padła następna niezrozumiała komenda i wielbłąd ukląkł, żeby jeździec

mógł z niego zsiąść. Caroline z bijącym sercem obserwowała wysokiego, szczupłego

mężczyznę idącego po piachu w jej kierunku. Kto to taki? Może jakiś ekscentryczny szejk

arabski? Jak się z nim dogada, jeśli on nie mówi po angielsku?

Ale gdy odwinął burnus osłaniający twarz przed piaskiem, zobaczyła, że to nie jest

prawdziwy Arab. Miał jasne jak dojrzałe zboże włosy i błękitne jak chabry oczy. Najbardziej

zaskoczyło ją to, że aż kipiał z wściekłości, chociaż najwidoczniej starał się opanować. I

może dlatego Caroline pośpiesznie pobiegła w jego kierunku, zdenerwowana jak uczennica,

wołając piskliwym głosem:

– Och, dzięki Bogu! Nawet nie potrafię wyrazić, jak bardzo jestem szczęśliwa, że pana

widzę...

Urwała w pół słowa, widząc jego ponurą minę. Z nie ukrywaną pogardą obrzucił ją całą

uważnym spojrzeniem – od guza na czole i złotych kolczyków z perełkami aż do eleganckich

skórzanych sandałków.

– Przeklęta idiotka! – powiedział wzgardliwie. Chyba minutę stali tak, przyglądając się

sobie wzajemnie. Caroline udała, że nie dostrzega groźnego spojrzenia. Z uśmiechem

wyciągnęła do niego rękę.

– Dzień dobry panu – powiedziała spokojnie i uprzejmie, z lekko wyczuwalnym drżeniem

w głosie. – Nazywam się Caroline Faircroft. Przyjechałam z Londynu. Jestem botanikiem.

Z niewzruszoną twarzą zgniótł w twardym uścisku jej szczupłą, białą dłoń.

– Adam Fletcher – odpowiedział krótko. – Ten cały teren należy do mnie.

Można się było tego spodziewać, pomyślała z rozpaczą Caroline. A maniery ma takie,

jakby i reszta kontynentu była jego własnością. Pomimo narastającej niechęci do tego

człowieka zdawała sobie doskonale sprawę, że jedynie on może pomóc jej w tej okropnej

sytuacji.

– Czy może pan sprawdzić, co się stało w moim dżipie? – odezwała się. – Chyba złamało

się coś od spodu i absolutnie nie wiem, jak to naprawić. Czy gdzieś w pobliżu jest jakiś

mechanik?

Wybuchnął tak ordynarnym śmiechem, że aż drgnęła. A potem niespodziewanie chwycił

ją za ramiona i podniósł do góry.

– Pani jest Angielką, tak? – zapytał irytującym tonem.

– Tak. A co w tym złego?

Postawił ją z powrotem na czerwonej, spękanej ziemi.

– To w pewnym stopniu tłumaczy pani bezmierną głupotę.

Caroline poczuła się nieswojo.

– Dlaczego pan jest taki zły na mnie?

– Pozwoli pani, że jej to wyjaśnię. Proszę przyjrzeć się dobrze tej równinie. Niech pani

weźmie lornetkę i dokładnie zbada cały teren od łańcucha górskiego daleko na południe,

wzdłuż linii horyzontu aż na północ. I co pani widzi?

Caroline posłusznie oglądała przez lornetkę dziki, pustynny pejzaż.

– Skały, czerwony piasek – wyliczała – krzewy komosy, drzewa gumowe, błękitne niebo.

– I co jeszcze? – nie ustępował Adam Fletcher.

– Nic – odpowiedziała zdezorientowana.

– Właśnie. Nic. Absolutnie nic. Żadnego śladu obecności człowieka w promieniu stu

kilometrów, a może więcej. A pani zapuszcza się w to odludzie sama, bez niezbędnego

ekwipunku, nie wiedząc właściwie nic o tym kraju, mając nadzieję, że znajdzie się jakiś miły,

uczynny mechanik, który naprawi zepsuty samochód. To właśnie nazywam głupotą!

– Zaraz, chwileczkę – zaprotestowała Caroline. – Co ma pan na myśli, mówiąc o

niezbędnym ekwipunku? Mam dość jedzenia i wody na trzy dni. Nie wspominając już o

śpiworze i sprzęcie kempingowym!

– Nadzwyczajne! – wykrzyknął Adam Fletcher, przedrzeźniając jej wymowę,

charakterystyczną dla wykształconych Anglików. – To wspaniale, kochana, ale nie o to tylko

chodzi. Czy zawiadomiła pani komisariat policji, gdzie się pani wybiera i kiedy zamierza pani

wrócić?

– Nie – przyznała niechętnie.

– Czy czeka ktoś na panią w miejscu, dokąd pani zdąża, ktoś, kto zacznie poszukiwania,

jeśli nie pojawi się pani przed zachodem słońca?

Potrząsnęła przecząco głową.

– No to ma pani cholernie dużo szczęścia – warknął. – To czysty przypadek, że znalazłem

się w tym rejonie i zobaczyłem światło słoneczne odbijające się w przedniej szybie

samochodu. W przeciwnym razie umarłaby pani przed upływem tygodnia.

– Umarła? – Caroline przeraziła się, ale za moment odzyskała równowagę. – Bzdura!

Jechałam przecież drogą publiczną.

– Na tej drodze pojawia się ktoś raz na dwa, trzy miesiące – stwierdził ponuro.

Patrzyła na niego z otwartymi ustami. Korzystając z jej zaskoczenia, wziął ją za ramiona i

obrócił twarzą w stronę, z której przybył.

– A teraz proszę mnie słuchać. Nie jest pani w Mayfair. Nie można tu przyjechać i żądać,

żeby ten kraj dopasował się do pani zachcianek. To wielki kraj, który nie ma sobie równych, i

to pani musi zmienić swoje przyzwyczajenia. Jasne?

– Tak – odpowiedziała ze złością. Palący dotyk jego dłoni przez bawełnianą bluzeczkę

wywołał coś, co trudno byłoby wyrazić słowami: podniecenie, a zarazem strach. Wstrząsnął

nią dreszcz.

– Co się stało? – zapytał Adam Fletcher, odwracając ją znowu twarzą do siebie.

Poddała się bezwiednie uściskowi jego ramion, walcząc z chęcią zamknięcia oczu i

przytulenia się do niego, jakby w poszukiwaniu schronienia przed tą ogromną, przerażającą

pustką.

Devine Angela - Ognista lilia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: