Ross JoAnn - Magia miłości 01 - Oczarowanie.pdf - Magia miłości - czarownica71

ROZDZIAŁ 1

To na pewno nie był konwencjonalny początek rozmowy.

Choć w pierwszej chwili miała ochotę rozmazać mu ten aro¬gancki uśmieszek na przystojnej gębie,

musiała przyznać, że ten wysoki, ciemnowłosy mężczyzna zrobił na niej wrażenie.

- Przepraszam, co takiego?

- Pytałem, czy to pani jest tą małą spryciarą, którą stary McIntyre dorzuca mi do interesu. -

Otaksował ją rozbawionym spojrzeniem. - No, no ... Jeżeli tak, to na pewno będziemy mieli o czym

porozmawiać.

Carly Ashton mieszkała w Waszyngtonie od siedmiu lat, ale dotąd nie spotkała się z podobną

impertynencją. Wiedziała, że będzie wyglądało idiotycznie, jeśli wstanie i wyjdzie. Czuła się

jednak, jakby ktoś ją opluł, uśmiechając się przy tym z wdziękiem i spoglądająl,: niewinnie

niebieskimi oczami.

- Obawiam się, że to jakaś pomyłka - powiedziała lodowatym tonem, patrząc w przestrzeń. - O

czym mówiliśmy, Bill? - Przeniosła spojrzenie na milczącego wspólnika.

Tymczasem intruz nie wydawał się zbity z tropu:

- Mówię przecież z Cady Ashton? Nie pomyliłem się, prawda? - Zerknął na nią spod oka.

Carly czuła narastającą irytację, tym bardziej że mężczyzna, nie pytając nikogo o zgodę, rozsiadł

się bezceremonialnie na krześle naprzeciwko niej.

- Owszem - odpowiedziała spokojnym głosem, odrzucając ciemnoblond włosy niecierpliwym

ruchem głowy.

- Jestem Patrick Ryan.

- Ach, tak, .. - Uniosła w górę brwi. - Ten wielki finansista, który ma zamiar wysłać nas na zieloną

trawkę. - Wydęła usta w grymasie pogardy.

Jej odpowiedź nie zrobiła na Ryanie najmniejszego wrażenia. Za to Bill McIntyre poruszył się

niespokojnie na swoim krześle.

- Carly - wtrącił. - Zaprosiłem dziś wieczór pana Rya¬na na drinka, żebyście mogli się poznać i

spokojnie poroz¬mawiać.

Carly wydawało się, że Bill położył zbyt mocny nacisk na słowo "spokojnie". Mógł sobie to

darować, pomyślała z rozdrażnieniem. Nic jednak nie powiedziała. Wiedziała, że ta rozmowa i jego

musi dużo kosztować. Jeżeli teraz ona będzie zachowywać się demonstracyjnie wrogo, to z

pewnością skomplikuje całą sytuację. Ale ten arogant Ryan dał jej do zrozumienia, że może tu

chodzić o coś więcej niż o wspólnego drinka. Była wściekła, że pozwala sobie wobec niej na

podobną bezczelność.

- Myślę, Bill, że pan Ryan wie o nas wszystko, co powinien wiedzieć - powiedziała, cedząc słowa. -

Bądź co bądź, siedzi w.j2apierach Capitol Airlines od trzech miesięcy.

Ignorując znaczące kaszlnięcie wspólnika, pozwoliła sobie na ironiczne spojrzenie, wytrzymując

spokojnie wzrok Ryana.

- Ma pan chyba wystarczająco dużo informacji, prawda? - Uśmiechnęła się zimno.

_ Lubię dokładnie rozpatrzeć się w sytuacji, zanim podejmę decyzję. Takie mam zwyczaje, panno

Ashton - odparł swobodnie. - Dokumenty i liczby to nie wszystko ... _ zawiesił głos, wpatrując się

ostentacyjnie w jej usta. ¬W interesach polegam bardziej na osobistych kontaktdch.

_ Ciekawe - prychnęła early. - Wprawdzie upłynęło trochę czasu od moich szkolnych lekcji

biologii, ale, jeśli dobrze pamiętam, rekiny to podobno pozbawione uczuć, zimnokrwiste

stworzenia.

- Rzecz w tym, że jestem rekinem mutantem, panno Ashton - z uśmiechem odparował Patrick.

Carly wydęła usta, uznając, że już dosyć. Bill miał rację. Nie było sensu rozpoczynać wojny. W

końcu ten facet jest ich ostatnią deską ratunku. Wprawdzie idea po¬szerzenia spółki nie zachwycała

jej, ale cóż, w ostateczności to lepsze, niż gdyby mieli zwinąć interes, albo gdyby połknęły ich

jakieś wielkie linie lotnicze. Patrick Ryan nie był z pewnością bohaterem jej powieści, ale na razie

nie mieli wyboru.

Patrick zdawał sobie sprawę, że zraził do siebie dziewczynę•

_ Panno Ashton - zaczął, starając się zatrzeć pierwsze, nie najlepsze wrażenie.

Carly, ciągle zamyślona, spojrzała na niego roztargnionym wzrokiem. Zauważył, że jej dłonie bez

przerwy są w ruchu. Teraz przesuwała palcem po brzegu kieliszka z martini, by za chwilę potem

machinalnie zacząć obracać kieliszek.

_ ... chodzi po prostu o to, że dane, które posiadam, są być może już nieaktualne i pani fI:logłaby mi

podać bieżące.

Tembr jego głosu nie uszedł uwagi Carly, choć w wypełnionej po brzegi restauracji panował

zwykły o tej porze gwar. Prawie wszystkie stoliki były zajęte. Dookoła tłoczyli się ludzie interesu,

urzędnicy z Departamentu Stanu, dziennikarze z telewizji, ale kiedy Patrick się uśmiechnął, poczuła

się nagle tak, jakby siedzieli tu tylko we dwoje. Przez chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią, ale

jakoś nic nie przychodziło jej do głowy. Na szczęście zjawił się kelner z wiadomością o pilnym

telefonie do Billa.

- Carly, moja droga, bądź tak miła i zamów panu Ryanowi coś do picia - powiedział Bill, wstając od

stolika. - Zaraz wracam.

Patrzyli za nim, jak przedziera się między stolikami w kierunku baru, gdzie stał już kelner z

wyciągniętą w je¬go stronę słuchawką.

- To chyba właśnie pani problem - zauważył cicho Patrick, usmiechjąc się smutno.

- Jaki problem? - żachnęła się, chwytając badawcze spojrzenie jego stalowoniebieskich oczu,

rzucone spod długich rzęs.

- McIntyre, oczywiście - wzruszył ramionami Patrick.

- Nic dziwnego, że Capitol Airlines upada, skoro w taki sposób zarządza nim od dwóch lat.

- Nie wiem, o czym pan mówi, panie Ryan.

- Bez żartów. - Patrick zmrużył oczy. - Jest pani bez wątpienia bardzo inteligentną kobietą, ale

widzę, że również wstrętną kłamczuchą.

Przez dłuższą chwilę Caily w milczeniu sączyła drinka, rozpamiętując rozmowę, jaką

przeprowadziła z Billem, zanim Ryan pojawił się w restauracji.

- Nie wiem - powiedziała wtedy - dlaczego spotykamy się tutaj i dlaczego właśnie dzisiaj. Myślę, że

w zupełności wystarczyłoby spotkanie w poniedziałek, w biurze.

_ W poniedziałek Ryan tam właśnie jest z nami umówiony. - Bill rozłożył ręce. - Tu, w Monoklu,

tak miło się zazwyczaj rozmawia... Pomyślałem sobie, że dobrze będzie zamienić parę słów, zanim

przystąpimy

do rzeczy.

_ Nie rozumiem. - Popatrzyła na niego uważnie.

Wtedy spojrzenie Billa uciekło gdzieś w bok, tak jakby miał coś na sumieniu.

_ Nie będziemy teraz o tym mówić. Ryan zaraz się tu zjawi.

_ Bill- uparła się - chcę, żebyś mi to wyjaśnił.

Był wyraźnie zmieszany. Spojrzał na nią spod oka i westchnął ciężko.

_ Zrozum, Carly - zaczął z wysiłkiem, jakby dobierał słowa - wszystko co mam, włożyłem w linie

Capitol. Jak wiesz, przedsiębiorstwo jest na skraju bankructwa. Jeżeli upadnie, ze mną koniec.

Carly pokiwała głową. Domyślała się- choć Bill nigdy o tym nie mówił - że rachunki, jakie płacił za

leczenie córki po wypadku samochodowym, musiały być astronomiczne. Do tego dochodziło

utrzymanie domu w tak eleganckiej dzielnicy jak Chevy Chase, nie mówiąc już o domku letnim i

stajni, w której trzymał dwa konie pod wierzch.

To fakt, miał się o co martwić. Ale nie tylko on. W końcu ona też zainwestowała w Capitol

większość swoich pieniędzy. Jechali na tym samym wózku .

_ Tak, Bill - powiedziała cicho i popatrzyła na niego ze zrozumieniem.

Ton jej głosu i spojrzenie podniosły go na duchu.

Z wdzięcznością poklepał jej dłoń spoczwającą na stoliku i uśmiechnął się smutno.

- Carl y, nawet nie wiesz, jak ładnie dzisiaj wyglądasz.

- Ujął jej dłonie i zajrzał w oczy. - Słuchaj, nie ma takiego mężczyzny na świecie, który by zdołał

się oprzeć temu fiołkowemu spojrzeniu.

- Niebieskiemu - poprawiła. - Ale jeżeli ci się zdaje, Bill ...

- Złotko, nie mówię, że masz z nim pójść do łóżka - obruszył się. - Chodzi po prostu o to, żebyś

zorientowała

się, co on właściwie zamierza.

- A jeżeli zorientuję się, że on zamierza nas puścić w trąbę, tak jak to zrobił z Houston Electronics?

- To postarasz się go przekonać, że nas powinien potraktować inaczej.

Carly szczerze lubiła Billa, który jeszcze dwa lata temu, przed nieszczęsnym wypadkiem córki,

tryskał energią i kipiał pomysłami. W tej chwili jednak walczyła z chęcią, by wylać mu drinka na

łysiejącą głowę i wstać od stolika. I właśnie wtedy nadszedł Patrick Ryan. A teraz siedziała z nim i

czekała, aż Bill wróci od telefonu.

- Widzi pan, panie Ryan - zaczęła wreszcie, by przerwać kłopotliwe milczenie - nie wiem, co Bill

panu powiedział, ale nie jestem jedną z tych ...

- Ani na moment mi nie postało w głowie, że jest pani kimś takim! - żywo zaprzeczył Patrick.

Carly spojrzała nieufnie.

- Więc dlaczego ...

Wsparł się łokciami o stolik. Ma piękne oczy, pomyślał. Ciemnobłękitne, właściwie prawie

fiołkowe, ocienione długimi rzęsami, na których osiadły czarne pyłki tuszu. ze sposobu, w jaki

McIntyre ją opisał, odniósł wrażenie, że byli kochankami. McIntyre już się nią nacieszył, więc

teraz, kiedy znalazł się w trudnej sytuacji, podsuwa ją jemu. Patrick doszedł do przekonania, że bez

względu na sytuację powinien zrobić wszystko, żeby mieć dziewczynę po swojej stronie. Popełnił

idiotyczny błąd, kiedy - zirytowany stręczycielstwem McIntyre'a - przeniósł na nią niechęć, jaką

żywił do niego. Zwykle był bardziej opanowany. Co się z nim dzieje?

- Czy wie pani, dlaczego zachowałem się tak okropnie na początku naszej rozmowy?

Wzruszyła ramionami, wodząc palcem po blacie stolika.

_ Brawo. To właściwa ocena, panie Ryan - odezwała się po chwili. - Choć mój dziadek nazwałby to

jeszcze dosadniej.

_ Mój ojciec pewnie też - zgodził się Patrick. - Za takie zachowanie wobec damy urwałby mi ucho.

Carly zaśmiała się. Senator Michael Ryan był dżentelmenem w każdym calu i ta cecha zjednywała

mu wyborców, zwłaszcza płci żeńskiej.

_ Tak za coś takiego pewnie postawiłby pana do kąta - przyznała.

- Pani, zna mojego ojca? - ożywił się Patrick.

- A kto go nie zna? Politycy przychodzą i odchodzą, ale Mike Ryan trwa. Jest częścią krajobrazu

Waszyngtonu niczym pomnik Lincolna - uśmiechnęła się•

Patrick mruknął coś w odpowiedzi. Carly nie dosłyszała i już chciała poprosić, żeby powtórzył, gdy

zjawił się kelner z wiadomością: wydarzyło się coś nieoczekiwanego i Bill musiał natychmiast

pojechać do domu.

Tchórz, przebiegło Carly przez myśl. Skrzywiła się z niezadowoleniem.

- Wcale mu się nie dziwię - stwierdził Patrick. - Jest w sytuacji nie do pozazdroszczenia. Sam już

nie wie, gdzie uciekać.

- Kiedyś taki' nie był - powiedziała Carly z westchnieniem.

Ta uwaga znowu kazała mu zadać sobie pytanie o charakter związku, jaki może łączyć tych dwoje.

Czy naprawdę Bill chciał się nią posłużyć, żeby sobie coś załatwić?

Carly tymczasem wzięła jego milczenie za oznakę zaciekawienia.

- Kiedyś nazwisko McIntyre było gwarancją sukcesu - wyjaśniła ze smutnym uśmiechem. -

Wszystko, czego się dotknął, zamieniało się w złoto, a przynajmniej w wysokie dywidendy.

Patrick z niechęcią skinął głową. Sympatia, z jaką mówiła o wspólniku, wcale nie budziła jego

entuzjazmu. Cie¬kawe, jak daleko posuwa się w tym swoim uwielbieniu, pomyślał.

- Ostatnie lata były dla niego bardzo ciężkie.

Patrick milczał. Nie zamierzał roztkliwiać się nad Billem McIntyre'em.

- Miał dużo problemów i zmartwień.

- I z tego powodu linie Capitol znalazły się w tak opłakanym stanie? Jeżeli sobie nie radzi, czemu

nie ustąpi miejsca komuś innemu?

- A pan, jeśli zdecyduje się przystąpić do spółki, chciałby się go pozbyć? - Carly spojrzała mu

otwarcie w twarz.

Patrick tak właśnie zamierzał postąpić, ale uznał, że nie powinien na razie zdradzać swoich planów.

Uśmiechnął się jedynie w odpowiedzi.

- Hm ... Jest piątek wieczór. Oboje mamy za sobą ciężki tydzień. Zdążymy jeszcze o tym wszystkim

porozmawiać w poniedziałek. Proponuję więc, żebyśmy przestali już mówić o interesach i zjedli

razem kolację.

- Zgoda - powiedziała sucho - ale ostrzegam: jeżeli w poniedziałek powie nam pan, że się wycofuje,

przyślemy panu ten rachunek do zapłacenia.

- Czy zawsze jest pani taka szczera? - zapytał z rozbawieniem.

- Zawsze. Mam opinię osoby maniakalnie uczciwej.

- I przy•tym wielce utalentowanej. Już wcześniej, kiedy pani pracowała jako pośrednik, słyszałem o

pani wiele do¬brego. Pani własne przedsiębiorstwo prosperowało, zdaje się, całkiem nieźle?

Carly wcale nie dziwiła jego dociekliwość. W końcu to normalne, że zbiera i o niej informacje.

- Tak - przyznała. - Miałam kilku poważnych odbiorców. Ale - zawahała się - produkowanie filtrów

powietrza to nie jest moje wymarzone zajęcie na resztę życia. Dlatego sprzedałam firmę.

Przechyliła pusty już kieliszek i złapała wargami oliwkę. Rozgryzła ją ze smakiem.

- Mniejsza o martini, ale uwielbiam oliwki - powiedziała z porozumiewawczym uśmiechem.

Roztarła oliwkę na języku, przełknęła ją, a potem lekko wydęła wargi.

- I wdała się pąni w spółkę z McIntyre'em?

- Wtedy Capitol Airlines były małymi, lokalnymi liniami. Miały jedynie kilka połączeń. Bill

zaproponował mi stanowisko wiceprezesa. Zajęłam się również marketingiem, kontaktami z

kooperantami, zdobywaniem nowych połączeń. Wszystkie pieniądze po sprzedaży własnej firmy

zainwestowałam w Capitol. Zrobiłam tam kawał dobrej roboty i - spojrzała mu w oczy - nie

skłamię, jeżeli powiem, że kładę się spać z czystym sumieniem. Nie mam sobie nic do zarzucenia.

Czy pan może to samo powiedzieć o sobie, panie Ryan?

Bez wątpienia ta dziewczyna rąbie prawdę prosto w oczy, pomyślał Patrick.

- Ja też nie mam kłopotów z zaśnięciem. Może dlatego, że, jak niektórzy mówią, jestem

człowiekiem bez sumienia. - A mają rację? - spytała, wytrzymując jego kpiące spojrzenie.

- Och, nie roztrząsajmy tego. Może zreszt!l będzie pani miała okazję dojść do własnego wniosku w

tej kwestii.

- Słusznie - zgodziła się Carly ze śmiertelnie poważną miną, chociaż Patrickowi zdawało się, że w

jej oczach zapaliły się wesołe ogniki. - Ostrzegam, panie Ryan, że mam dar oceniania ludzi.

- Hm ... No cóż, zaryzykuję-powiedział Patrick z udanym grymasem rezygnacji. - Skoro zanosi się

na bliską współpracę, może będziemy mówić sobie po imieniu?

- Właściwie, czemu nie? - Jej palce znowu tańczyły po krawędzi blatu.

Patrick poprawił się nieco na krześle. On, potomek rodziny, która tradycyjnie, od dziesięcioleci,

odgrywa znaczącą rolę w świecie polityki, zadziwił wszystkich, kiedy postanowił zająć się

interesami. Natychmiast po otrzymaniu dyplomu na Columbia University podjął pracę na Wall

Street. Zaczął od stanowiska konsultanta finansowego w firmie Klein, Gotbaum i Albright. Dość

szybko jednak zorientował się, że w tej wielkiej machinie trudno mu będzie znaleźć miejsce, które

by go satysfakcjonowało. Otworzył więc własną firmę, która przejmowała upadające

przedsiębiorstwa, porządkowała je, a kiedy zaczynały znowu przynosić dochód, odsprzedawała z

zyskiem. Ostatnio jednak było o to coraz trudniej - konkurencja nie zasypiała

gruszek w popiele. W dodatku dawała się we znaki zarówno jemu, jak i wszystkim dookoła

postępująca recesja. Coraz więcej przedsiębiorstw upadało i coraz mniej zjawiało się potencjalnych

inwestorów i nabywców. Zainteresował się więc formą akcjonariatu pracowniczego i do tego

przekonywał innych. Kilka razy udało mu się odnieść spektakularny sukces. Firma konsultingowa,

którą założył przy okazji tej nowej działalności, stała się jedną z najbardziej poważanych i ostatnio

prosperowała znakomicie.

Zanim podjął rozmowy z Billem McIntyre'em, zrobił bardzo dokładny wywiad. Bez trudu

zorientował się, że niezwykle korzystne warunki, jakie mu tu oferowano, były prostą konsekwencją

fatalnej kondycji Capitol Airlines.

Doszło do jego uszu, że kilku członków rady nadzorczej Capitol Airlines wystąpiło z oskarżeniami

wobec niego. Utrzymywali, że gra na zwłokę, wyczekując upadku firmy, aby przejąć ją za jak

najrnniejsze pieniądze. Niewykluczone, że pośród jego przeciwników była również Carly Ashton.

Tak czy inaczej, udało mu się postawić na swoim. Decyzją rady nadzorczej Bill McIntyre na czas

reorganizacji firmy miał udać się na urlop. Dowie się o tym dopiero w poniedziałek. Prawdę

mówiąc, gdyby to od niego zależało, zwolniłby go i tyle. Nie miał wątpliwości, że gdyby się uparł i

sprawę odejścia McIntyre'a postawił jako warunek swojego finansowego zaangażowania w Capitol

Airlines, rada nadzorcza przystałaby na to. Nie będzie się jednak śpieszył. Chociażby ze względu na

Carly.

Rozmowa toczyła się gładko, choć właściwie o niczym.

Najpierw dyskutowali o znanym telewizyjnym show, potem o nowym prawie podatkowym, by

wreszcie przejść do wydarzeń na Bliskim Wschodzie.

Carly, co go miło ujęło, angażowała się w rozmowę i nawet jeżeli tematy jej nie interesowały, nie

dawała tego po sobie poznać. Jej żywa gestykulacja świadczyła o czymś wręcz przeciwnym. Ma

dłonie tancerki, pomyślał. Może raczej pianistki.

Pili już kawę, gdy przy ich stoliku zatrzymało się nagle dwóch mężczyzn.

- Carly! Miło cię widzieć! Wyglądasz fantastycznie.

- Wysoki blondyn pochylił się w jej stronę.

Odstawiła uniesioną do ust filiżankę i jej twarz rozjaśniła się w uśmiechu.

- Proszę, proszę, nasz drogi redaktorek! - zawołała. ¬A któż to się zarzekał, że jego noga więcej tu

nie postanie? - O! To tak się mówi o dziennikarzu najbardziej wpływowego dziennika w tym kraju?

- Blondyn zmarsztzył brwi w grymasie udanego oburzenia.

- Alex! I ty też tutaj! - Carly przeniosła wzrok na drugiego mężczyznę. - Zadajesz się z tym

renegatem?

Alexander Bedare pochylił się i pocałował Carl y w policzek.

- Wiesz, jak łatwo wpadam w złe towarzystwo ¬uśmiechnął się porozumiewawczo.

Carly zwróciła się do Patricka.

- Pozwól, że ci przedstawię moich znakomitych przyjaciół: Brent DanieIs, szara eminencja w

Białym Domu, od lat czołowy komentator polityczny "New York Timesa", oraz Alexander

Bedare":" skinęła głową w stronę przystojnego bruneta - attache ambasady Egiptu. A to, moi

panowie, jest pan Patrick Ryan.

Brent z wprawą rasowego dziennikarza, który błyskawicznie ocenia rozmówcę, natychmiast

przeniósł swoją uwagę na Patricka.

- Bardzo mi miło pana poznać! - Wyciągnął do niego rękę. - Zawsze podziwiałem pańskiego ojca.

Patrick uniósł się i uścisnął dłoń Brenta, a potem przywitał się z egipskim dyplomatą jak ze starym

znajomym. - Alex, ty stary poganiaczu wielbłądów, myślałem, że spotkam cię dopiero jutro. Co

słychać?

_ Wszystko świetnie, jak zwykle. - Alex skłonił się z uśmieszkiem. - Właśnie wpadliśmy na siebie

na korytarzu w Departamencie Stanu - zwrócił się w stronę Danielsa - i obaj stwierdziliśmy, że

mamy ochotę coś przekąsić. Polityka to bardzo wyczerpujące zajęcie.

- Tak, bardzo wyczerpujące. - W głosie Patricka dała się słyszeć nutka sarkazmu.

- Znacie się? - spytała ze zdumieniem Carly.

Alex błysnął w uśmiechu zębami pod czarnym wąsem. - Znamy się ze szkoły. Zawdzięczam mu

wszystkie

moje złe przyzwyczajenia oraz wady.

- No nie! Co za pomówienia! - Patrick rozłożył ręce. _ Ohydne kłamstwa. Oto co robi z człowieka

praca w dyplomacji.

- Chyba raczej świat biznesu - odparował Alex. - Miej się na baczności, Carly. To niebezpieczny

facet.

Popatrzyła na Patricka z filuternym uśmiechem.

- Zdążyłam się zorientować - powiedziała.

Ross JoAnn - Magia miłości 01 - Oczarowanie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: