Pierini F., Historia Kościoła. Odpowiedzi na prowokacyjne pytania.pdf

HISTORIA KOŚCIOŁA

ODPOWIEDZI NA NAJBARDZIEJ PROWOKACYJNE

PYTANIA

Autor Franco Pierini

Wydawnictwo ŚWIĘTY PAWEŁ

SPIS TREŚCI

CZĘŚĆ PIERWSZA Dwadzieścia wieków na fundamencie apostołów 2

1. Czy święty Piotr był naprawdę w Rzymie? 2

2. Dlaczego wszystkie drogi chrześcijan prowadzą do Watykanu? 4

3. Jakie jest znaczenie soborów dla wiary? 6

4. Kto decydował podczas pierwszych soborów: biskupi czy cesarze? 8

5. Czy krucjaty były złe, czy dobre? 10

6. Skąd się wzięła tradycja Roku Jubileuszowego? 12

7. Czy Savonarola był świętym, czy heretykiem? 14

8. Czy prawdziwe są fakty dotyczące rodziny Borgiów i skandali w Kościele? 16

9. Dlaczego „odkryciu" Ameryki towarzyszy tyle polemik? 19

10. Czy papieże są winni temu, że istniało niewolnictwo? 21

11. Czy Kościół jest zawsze nieomylny? 23

12. Jak pogodzić „ducha Wandei" z Ewangelią? 25

13. Czy Mussolini był człowiekiem opatrznościowym? 27

14. O co tak naprawdę chodzi w liście Tertio Millennio Adveniente? 29

15. Czy uzasadnione są prośby papieża o wybaczenie za błędy chrześcijan? 31

CZĘŚĆ DRUGA Od podziałów do dialogu ekumenicznego 33

1. Na czy polega ekumenizm i prymat biskupa Rzymu? 33

2. Dlaczego droga do jedności chrześcijan jest taka trudna? 35

3. Co bardziej podzieliło chrześcijan: nacjonalizmy czy doktryny? 37

4. Dlaczego wyznawcy prawosławia nie uznają prymatu papieża? 38

5. Dlaczego w Rosji prawosławni mają więcej przywilejów niż katolicy? 40

6. Jak wyglądają relacje katolików z Kościołami Wschodu? 42

7. Czy święcenia kapłańskie w Kościele anglikańskim są uznawane przez

Kościół katolicki? 44

8. Jakie są prawdziwe fakty w historii prześladowań Żydów przez katolików? 46

9. Czy Palestyńczycy mogą mówić, że Jezus był jednym z nich? 48

10. Czy Palestyńczycy są prawdziwymi potomkami biblijnego ludu

wybranego? 50

CZĘŚĆ TRZECIA Świadkowie między historią a świętością 53

1. Skąd się bierze współczesny antyklerykalizm? 53

2. Jakie mamy obowiązki wobec Urzędu Nauczycielskiego Kościoła? 55

3. Dlaczego i w jakich sytuacjach Kościół jest nieomylny? 57

4. Skąd się bierze bogactwo Watykanu? 59

5. Co sądzić o teologii wyzwolenia? 61

6. Dlaczego Kościół przyjmuje podrzutków? 63

7. Dlaczego biskup Lefebvre został ekskomunikowany? 65

8. W jakich przypadkach wiernemu zagraża ekskomunika? 67

9. Czy katolicy mogą należeć do tajnych stowarzyszeń? 69

10. Dlaczego katolik nie może zostać masonem? 72

11. Czy współczesne sekty mają coś wspólnego z historią templariuszy? 73

12. Skąd się biorą bluźniercze i antykościelne „święta"? 75

13. Czy dobry katolik może być dobrym obywatelem? 77

14. Dlaczego nie mówi się już nic o odpustach? 80

15. Jak można wytłumaczyć praktykę odpustów? 82

16. Czy chrześcijański kult obrazów jest uzasadniony? 84

17. Czy istnieją święci uprzywilejowani? 86

18. Po co tyle stopni, jeżeli wszyscy jesteśmy powołani do świętości? 88

19. Czy małżonkowie mogą być świętymi? 90

CZĘŚĆ PIERWSZA Dwadzieścia wieków na fundamencie

apostołów

1. CZY ŚWIĘTY PIOTR BYŁ NAPRAWDĘ W RZYMIE?

Przywiązuje się ogromną wagę do faktu, że święty Piotr poniósł

męczeńską śmierć i został pochowany w Rzymie. Te zdarzenia mają

potwierdzać m. in. zasadę prymatu papieskiego. Czy istnieją jakieś

dowody historyczne na potwierdzenie tych faktów? Eliza

Każdy, kto w Rzymie wejdzie do Bazyliki Watykańskiej i stanie w centrum jej

wielkiego sklepienia, może dostrzec w górze napis w języku greckim i

łacińskim: „Ty jesteś Piotr (czyli Skala), i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a

bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego"

(Mt 16, 18-19). Są to słowa, które Chrystus skierował do świętego Piotra, a

które mówią o założeniu Kościoła i o przyznaniu prymatu Apostołowi. Ponadto

wewnątrz Bazyliki Watykańskiej można zobaczyć statuę świętego Piotra w

geście błogosławieństwa i z kluczami prymatu w ręce, a w pomieszczeniu pod

ołtarzem papieskim miejsce, w którym znajduje się jego grób. Rodzi się

pytanie, czy istnieje jakiś związek między tymi faktami a ubranymi na biało

najwyższymi przywódcami Kościoła, którzy od wieków mieszkają na

Watykanie? Czy papieże są tam przez przypadek, czy może z powodu jakieś

historycznej konieczności?

Prześladowania za cesarza Nerona Nie ma najmniejszych wątpliwości, że podobne

pytania zadaje sobie nadal wielu ludzi. Co ciekawe, problemy tego rodzaju nie

istnieją w odniesieniu do takich osobistości, jak Juliusz Cezar, Napoleon czy

Czyngis-chan, ale powstają właśnie w odniesieniu do Chrystusa, świętego

Piotra i papieży. Jest to najbardziej wymowny znak, że osoby Chrystusa,

świętego Piotra i papieża nigdy nie tracą na aktualności. Jak wynika z licznych

dokumentów, papieże jako następcy świętego Piotra i przedstawiciele

(„zastępcy") Chrystusa na ziemi, mają wszelkie prawa do sprawowania swojego

urzędu w Rzymie. Za tym faktem przemawiają również kamienie. Zacznijmy

właśnie od kamieni Nekropolii Watykańskiej. Za panowania cesarza Nerona

(54-68) w latach 64-67 wybuchły gwałtowne prześladowania chrześcijan.

Właśnie wtedy został schwytany pewien starszy chrześcijanin, który został

skazany na śmierć, a następnie ukrzyżowany najprawdopodobniej głową w dół.

Nie znamy dokładnego dnia, miesiąca ani roku tego wydarzenia, choć pewna

badaczka, profesor Małgorzata Guarducci uważa, że działo się to 13

października 64 roku. Właśnie od tego dnia na cmentarzu na Wzgórzu

Watykańskim, obok miejsca samej egzekucji istniał ubogi, być może pokryty

dachówkami, grób Piotra Apostoła. Dość wcześnie nad tym grobem został

wzniesiony pomnik: dwie kolumny, dwie wnęki, jeden cokół. Grobowiec ten,

mimo niewielkich rozmiarów, był znany w całym chrześcijańskim świecie, a

mówił o tym wielki historyk Kościoła pierwszych wieków, Euzebiusz z Cezarei

(III-IV wiek). W tym czasie wokół grobu Apostoła powstawały liczne i okazałe

grobowce arystokratów i bogatych wyzwoleńców, z których prawie wszyscy

byli poganami, a tylko niektórzy chrześcijanami.

Wykopaliska pod Bazyliką Gdy na początku IV wieku do władzy doszedł

Konstantyn, za jego panowania Cesarstwo Rzymskie nawróciło się na wiarę

chrześcijańską. Cesarz nie miał żadnych wątpliwości co do autentyczności

grobu na Wzgórzu Watykańskim, dlatego wyburzył część cmentarza, aby na

wzgórzu wybudować pierwszą wielką bazylikę, która kryła w swoim wnętrzu

grobowiec dedykowany Apostołowi. Bazylika ta niemal w niezmienionej

formie przetrwała aż do początku 1500 roku. Na przełomie VI i VII wieku

papież Grzegorz I wzniósł nad grobem świętego Piotra ołtarz, który został

zadaszony w XII wieku przez papieża Kaliksta II, i w XVII wieku, za papieża

Klemensa VIII, przybrał bogatą formę baldachimu, którą możemy podziwiać do

dzisiaj. Cały teren wokół grobowca świętego Piotra jest dziś niemal całkowicie

odsłonięty po pracach wykopaliskowych, przeprowadzonych w latach 1939-

1951. Teren ten jest dostępny dla zwiedzających. Jego układ bardzo

przypomina zasadę tradycyjnych rosyjskich „matrioszek": kolejne budowle

ułożone są jedna nad drugą i świadczą o tym, co wydarzyło się od momentu

śmierci Apostoła aż do dnia dzisiejszego. Ten łańcuch monumentalnych śladów

archeologicznych sprawia wielkie wrażenie, ale do tego wszystkiego należy

dodać jeszcze fakt, że wokół najstarszej części grobu odkryto liczne

chrześcijańskie napisy i kości, które z dużym prawdopodobieństwem należą do

świętego Piotra. Jeżeli kamienie mówią same za siebie, to o ileż bardziej

przemawiają dokumenty! Są one jasne i czytelne dla wszystkich, którzy nie

podchodzą do nich z uprzedzeniem. Już pod koniec 1 wieku święty Klemens

Rzymski w swoim liście do chrześcijan z Koryntu wspominał dwóch

Apostołów, Piotra i Pawła. Mówił o wspaniałym świadectwie ich

przynależności do Chrystusa, potwierdzonym męczeńską śmiercią właśnie

podczas prześladowań wywołanych w Rzymie przez cesarza Nerona. Kilka lat

później święty Ignacy Antiocheński, również męczennik, napisał list do

Rzymian, w którym podkreślał ich związki ze świętym Piotrem i świętym

Pawłem. Odpowiedzialny przywilej Około 170 roku do wspólnoty rzymskiej został

skierowany list od biskupa Dionizego z Koryntu, w którym autor podkreślał

świadectwo świętych Piotra i Pawła dane w obu tych miastach. Pod koniec II

wieku powstały pisma świętego Ireneusza z Lyonu i Tertuliana z Kartaginy,

które zawierały wzmianki o śmierci Piotra Apostoła w Rzymie, o następstwie

pontyfikatu i o prymacie papieża. Niestety, w odróżnieniu od kamieni,

dokumenty i materiały źródłowe dotyczące starożytnej historii rzymskiego

chrześcijaństwa zostały zagubione lub zniszczone podczas prześladowań w III

wieku lub też w następstwie różnorodnych, często tragicznych kolei losu. Mimo

wszystko na początku IV wieku wspomniany już wcześniej historyk, Euzebiusz

z Cezarei, zgromadził wielką część świadectw, które dotyczyły wspólnoty

chrześcijańskiej w Rzymie i tradycji apostolskiej związanej z tym miastem.

Żadne inne miasto poza Rzymem, nawet tak szacowne, jak Jerozolima,

Antiochia, Aleksandria czy Konstantynopol, nie mogło i nie może szczycić się

posiadaniem grobu świętego Piotra. Jest to wielki zaszczyt, a zarazem równie

wielka odpowiedzialność, którą Bóg powierzył Rzymowi - i tylko Rzymowi.

Przemawiają za tym dokumenty i kamienie. Papieże nieustannie mają prawo

przemawiać w imieniu Apostoła Piotra, a przez to w Imię samego Chrystusa.

Właśnie na tym polega prymat papieski.

2. DLACZEGO WSZYSTKIE DROGI CHRZEŚCIJAN

PROWADZĄ DO WATYKANU?

Dlaczego pomimo różnych schizm, zwłaszcza zachodniej, Rzym został

wybrany jako siedziba papieska i jako reprezentant wiary

chrześcijańskiej w świecie? Gabriel Powinniśmy zdać sobie sprawę, że

pytanie to brzmiałoby dziwnie dla chrześcijan pierwszych wieków. Działoby

się tak dlatego, że brak było wtedy rozłamów, które nastąpiły o wiele później

(w XI wieku na Wschodzie i w XVI na Zachodzie). Ponadto wszyscy wiedzieli

o świętym Piotrze, że umarł w Rzymie, że tam właśnie był jego grób i że

biskupi Rzymu byli jego następcami. Niektórzy mogli sprawdzić prawdziwość

tych zdarzeń bezpośrednio w samym Rzymie, np. święty Ignacy Antiocheński,

święty Polikarp ze Smyrny, święty Ireneusz z Lyonu i niemal wszyscy wielcy

biskupi i teolodzy chrześcijańscy z I i II wieku.

Rzeczywistość historyczna Przez długi czas nikt nawet nie śnił, aby zaprzeczyć tym

faktom. Ani przedstawiciele Wschodu po schizmie wschodniej, ani w

większości sami protestanci nigdy nie zaprzeczali, że święty Piotr rzeczywiście

przybył do Rzymu, tam poniósł śmierć i tam został pochowany. Nikt nie

zaprzeczał również, że kolejni biskupi Rzymu sprawują swój urząd w łączności

z Apostołem. Niektórzy twierdzili co najwyżej, że obietnice Chrystusa dane

świętemu Piotrowi (Mt 16, 18-19; Łk 22, 31-32; J 21, 15-17) dotyczyły tylko

Apostoła, a nie jego następców. Pierwsze prawdziwe wątpliwości pojawiły się

dopiero w połowie zeszłego wieku. Warto podkreślić, że Rzym został „Stolicą

Apostolską" chrześcijańskiego świata nie tylko dlatego, że był stolicą

Cesarstwa. Owszem, fakt ten z pewnością zachęcił Piotra do przybycia do

miasta cesarzy (echo tych wydarzeń odnajdujemy w 1 P 5, 13). Dla pierwszych

chrześcijan decydujące znaczenie miało jednak to, że „główny Apostoł"

przemawiał w Rzymie, umarł w Rzymie i został pochowany w Rzymie. Od

momentu jego śmierci zdecydowanie wzrastała świadomość biskupów

rzymskich, że są następcami świętego Piotra. Również od tego momentu,

pomijając chwile religijnego chaosu, Kościół Wschodni i Zachodni uznawał tę

prawdę wynikającą z faktów i prawa. Wiele dokumentów i pomników z

pierwszych trzech wieków zaginęło lub zostało zniszczonych w czasie licznych

prześladowań. Mimo wszystko ocalała taka ich liczba, że można odtworzyć

narodziny i historyczny rozwój „prymatu" Rzymu jako Stolicy Apostolskiej w

całym tego słowa znaczeniu.

Miejsce Piotrowe Zaczynając od pomników, wystarczy wspomnieć fakt istnienia

grobu świętego Piotra, który znajduje się na Watykanie. Na potwierdzenie tego

faktu istnieje wiele dokumentów. Wystarczy wspomnieć List do Koryntian,

napisany przez papieża Klemensa pod koniec I wieku, w którym autor wskazuje

na „godne podziwu przykłady", które zostawił Piotr w Rzymie, gdy poniósł

męczeńską śmierć. Podobne wzmianki znaleźć można w listach do wspólnoty

rzymskiej, pisanych przez świętego Ignacego Antiocheńskiego i Dionizego z

Koryntu. Jeszcze bardziej wymowny był święty Ireneusz z Lyonu, który w

swoim dziele Przeciw herezjom wychwalał Kościół rzymski jako „największy,

najstarszy i wszystkim dobrze znany, który został założony i zorganizowany

przez dwóch najszlachetniejszych Apostołów, Piotra i Pawła" (III, 3, 2). Autor

podkreślał mocno prawdę o następstwie pontyfikatu od świętego Piotra i o

prymacie papieży. Od tej chwili, czyli od końca II wieku, powstają niezliczone

deklaracje tego typu, czy to ze strony papieży, czy innych osób, zarówno na

Wschodzie, jak i na Zachodzie. Żaden inny Kościół nie był godny podobnych

stwierdzeń. Mówił o nich pierwszy historyk Kościoła, Euzebiusz z Cezarei

(263-339) w dziele zatytułowanym Historia Kościoła (II, 25, 6-7), w którym

powoływał się na świadectwo rzymskiego kapłana Gajusa żyjącego pod koniec

II wieku. Euzebiusz napisał: „Paweł został ścięty, a Piotr ukrzyżowany w

Rzymie. Potwierdza to fakt, że imię Piotra i Pawła widnieje aż po dziś dzień na

ich grobach w tym mieście". Kapłan Gajus żył w czasach, gdy biskupem

Rzymu był Zefiryn (199-217). W swoim piśmie przeciw Proklusowi,

przywódcy sekty montanistów, mówił o miejscach, gdzie zostały złożone

święte szczątki Apostołów. Pisał wtedy: „Mogę pokazać ci znaki zwycięstwa

Apostołów. Jeśli zechcesz iść na Watykan lub na drogę wiodącą do Ostii,

znajdziesz znaki zwycięstwa tych, którzy założyli ten Kościół". Dziś, po

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: