Piotr Sommer-Kilka wierszy.pdf

Piotr Sommer

Czym mógłby być

Wiersz musi być tym, czym jest.

Nie powinien udawać poematu

ani zastępcy naczelnika powiatu,

ani sklepowej, która ma okres.

Nie powinien wyrażać ducha czasu

ani go nie wyrażać, nie powinien

być dokumentem, ani nim nie być.

(Od czasu do czasu mógłby zapytać.)

Powinien umieć sobie wyobrazić

czym mógłby być, gdyby nie to

czy tamto.

W krześle

Tkwię często w krześle

nie mogąc się poruszyć

czekam aż ktoś wejdzie i usiądzie

wtedy swobodnie i niepostrzeżenie

przesuwam się z nóg do oparcia -

w międzyczasie popalam -

i z powrotem

w nogi

dlatego nigdy nie wiadomo

gdzie jestem

słysze jak pytają

gdzie zomer

lubię dezorientację

rzadko rozzuchwalam się na tyle

żeby stanąć na ziemi

lub usiąść obok i pogadać

jak mężczyzna z mężczyzną

Piaskownica

Powiedziano mi kiedyś

że piasek mojego dzieciństwa

był brudny

muszę się głośno przyznać

że nie ma to nic do rzeczy

są dzieci

co wogóle nie znają piasku

pamiętam to mgliście

właściwie nic nie pamiętam

i nie chcę

o niczym wiedzieć

w ten sposób

traci pan prawo

do naszych zabaw

w piasku

obmyślając następny

argument

który już zdążył

nikogo nie przekonać

ze zdziwieniem spostrzegam

na przezroczystej skórze

czarne

ziarna dzieciństwa

Babcia

obiegała

truchcikiem pokój

od pieca w rogu

do starej trzydrzwiowej

szafy przy oknie

stawała przed lustrem

dzień dobry jak się

pani miewa mówiła

kiwała głową staruszka

w lustrze też kiwała

głową ja byłem

panem olesiem dwudziesto-

czteroletnim kuzynem

zmarłym na suchoty u

wód i na tyfus

w getcie

mama cza-

sami prostowała

pisała na palcach

alfabetem rąk proste

przekrwione zdania to

jest twój wnuk ja

jestem twoją

córką

dziwiła się babcia i

zniżała głos do szeptu do

bolesnej dyskrecji

wpadając

w zadumę

mama

wtedy płakała

Stuk, stuk

(sąsiedzki, Markowi S.)

W ten dzień po twych

czterdziestych czwartych urodzinach

poddaję się terapii

zmywania statków, milczeń

jak gdybym był pod wodą

i na dnie szukał śladów

dawnych obecności.

Czy odcisnąłeś tam

tak zwane ślady stóp?

Rok po roku płynna sól,

ten zatopiony żywioł ognia,

język, który zlizuje cały brud

jak w laboratorium barw

wywołuje prześwietlone zdjęcia:

chłopiec klęczy na grochu

z uniesionymi rękami - zniszczył rodzicom

swoje buty, tocząc kule ze śniegu

który nie zdążył przykryć

ani dobra ani zła -

jest rok czterdziesty piąty,

moze szósty.

Czas wraca, nie jest tak żle.

Otwierasz drzwi pracowni

a strumień słońca

wyświetla ci na ścianie, tuż pod grzybem,

listopadowy album liści, powiew

przewraca kartki -ach, urodziny

mnożenie zdziwień i dóbr.

Stara przenośna maszyna do pisania

zaczyna odstukiwać

całe swoje czarne życie -

wałek obraca się, klawisze

synopkują, zwiększają tempo,

tak, tak, przedmiot

wydaje głos.

Pochylasz się

trzymając w palcach peta,

czekając aż ci przeschnie płótno,

żeby to odczytać -

ale ta martwa

jest żywa

i gada.

Wiersz

Spływam po zwierciadle

zmiejszam się powoli zostaje wzdłuż

moje pasemko wysycha mój rdzeń

powiększa się o rozpuszczone odchody

owadów -

wykorzystuję szanse poznania siebie

oglądam się dokładnie jestem ostrożną kroplą

kopią

Amnezja

Zapomniałem o innym świecie.

Budzę się z zamkniętymi ustami,

myję owoce z zamkniętymi ustami,

z uśmiechem przynoszę je do pokoju.

Nie wiem, dlaczego przypominam sobie tran,

całe lata udręki, skobel piwnicy na podłodze,

samowystarczalny głos babki.

To przecież nie jest inny świat.

I znów siedzę za stołem z zamkniętymi ustami

a ty przynosisz mi pyszne popękane śliwki

i mówię po kimś, kogo również zapomniałem:

innego świata nie ma

Światła dworca

Światła dworca i te nad nimi łączą się,

łączą się dni tygodnia.

Z oddechem wiatr -

nie ma nic, co się nie łączy.

Popsuta ciepłownia na Żeraniu

i moje dziecko i kobieta

którą wybrałem przez wzgląd

na jej podkolanówki z niebieskim paskiem.

Ciekawe jak świat

połączy się jutro i następnego dnia.

Jeśli w czym innym rzecz,

może mi powiesz, w czym.

Niewiedza

(pochylenie nad wierszami z młodości)

Kiedyśmy się poznali, byliśmy doprawdy tacy młodzi.

Nie widziałem nic złego w pisaniu wierszy o sobie.

Nie wiedziałem, że i ja się będę czegoś wstydził?

Nie wiedziałem, kim jesteś?

Wstyd i śmiech na przemian tamuje mi usta.

Wstydze się o tym pomyśleć, śmieszy mnie, że się wstydzę.

Opowieść wigilijna

Piotr Sommer

Moi przyjaciele, bywalcy jadłodajni

i barów mlecznych, są jakby

nieco przemęczeni, przynajmniej ostatnio,

przed świętami, bo gwiazda może się zawalić

i zranić nas srebrnymi ramionami,

toteż co krok przystają i patrzą do góry.Tak to

nie zaistniały fakt wyprzedza myśli.

Tymczasem odwłok gwiazdy dalej sobie wisi

i póki co, nie spada, najwyżej się przyśni,

a co widać we śnie, powiem, bom sam ciekaw:

wiatr się układa z deszczem przede wszystkim -

wywieje nas, ale obmyje, i będziemy czyści.

Z deszczu robi się grad, a z gradu rzeka

kiedy przychodzi wiosna; o wodę gra się w kości.

Tym właśnie sen różni się od rzeczywistości

Co wyjaśniwszy, dodam, że zmęczeni chłopcy

mogliby siedzieć w swojej jadłodajni

na okrągło; co rusz z okienka któryś z nich donsi

kefir, pieczywko, kotlety z kartofli -

bo tu się je. Gwiazda zaś może się objawić

w każdej chwili, szcególnie gdy do świąt tak blisko.

Oto na niebie jest już całkiem czysto

i Pan Bóg spija do śniadania białe wino.

Spadają pierwsze krople snu

co śnił się kiedyś w jakiejś zwrotce i odpłynął.

To kino dla ubogich ostatnich lat trzydziestu.

Gwiazda się także dalej nieprzytomnie śni.

Jeżeli będziesz grzeczny, opowiem ci.

Dni tygodnia

Jutro jest czwartek.

Jeżeli świat wywiąże się ze swoich powinności

pojutrze będzie piątek.

Jeżeli nie, może być aż niedziela

i nikt już nigdy nie odgadnie

gdzie się podziało nasze życie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: