Zabawy relaksacyjne.pdf

Zabawy relaksacyjne

Wswojej wieloletniej pracy zetknęłam się

z dziećmi mającymi różne problemy. Wśród nich

najliczniejszą grupę stanowiły dzieci z nadmierną

aktywnością. Chcąc radzić sobie z tym problemem,

zaczęłam szukać różnych gier i zabaw.

n Alicja Urbańska

ne służą nie tylko dzieciom trudnym,

ale także pozostałym wychowankom. Stwa-

rzają one spokojną atmosferę, a także służą

rozwojowi wyobraźni.

Jednak, gdy ta chwyci się za ucho, każde

dziecko musi natychmiast stanąć w bezruchu.

Jeśli ktoś się nadal porusza, oddaje jakiś fant.

Zaśnij – zbudź się

Dzieci siedzą przy stołach. Każdemu ze

stołów przypisany zostaje czarodziejski

dźwięk, po usłyszeniu którego śpiące dzieci

będą się powoli budziły: brzęk pęku kluczy,

rozrywanie papieru, zasuwanie zamka bły-

skawicznego, odgłos wydawany przy ostrze-

niu kredki temperówką, odgłosy instrumen-

tów perkusyjnych.

Dzieci kładą ramiona na stole i chowają

wnich swoje twarze. Oznacza to, że zasnęły,

dlatego też panuje cisza jak makiem zasiał.

Gdy tylko grupa siedząca przy danym stole

usłyszy swój czarodziejski dźwięk, budzi się:

wszyscy podnoszą głowy. Aby dzieci siedzą-

ce przy innych stołach wiedziały, kiedy mają

się obudzić, powinna nadal panować cisza.

Na koniec wszyscy są obudzeni. Jeśli usły-

szą swój czarodziejski dźwięk jeszcze raz,

znowu zasypiają.

Przerwany kabel

Dwoje dzieci zostaje za drzwiami, będą

one elektrykami. Pozostałe dzieci z grupy

stoją w kręgu i łapią za kabel – długi sznur.

Jedno z nich chowa dwa końce w swoich dło-

niach (jest to miejsce uszkodzenia), a reszta

tylko to udaje. Wchodzą elektrycy i badają

po kolei poszczególne końce kabla, wysyła-

jąc próbny dźwięk – jakiś odgłos. Przysłu-

chują się, czy dźwięk rzeczywiście przepływa

przez kabel, czy też został w którymś miejscu

przerwany. Gdy wydaje im się, że odnaleźli

uszkodzone miejsce, proszą daną osobę

o otwarcie dłoni. W przypadku pomyłki, ma-

ją jeszcze dwie próby. Chcąc zabawę utrud-

nić, kabel może mieć dwa zepsute końce,

a obaj elektrycy mogą szukać ich na czas.

Chwyć się za ucho

Dzieci siedzą w kręgu na krzesłach lub

na dywanie. Nauczycielka opowiada ciekawą

historyjkę, w której wiele się dzieje. Podkreśla

treść wyrazistymi gestami oraz mimiką. Dzie-

ci naśladują wszystkie ruchy prowadzącej.

Zabawa rytmiczna

Dzieci dobierają się parami i siadają na-

przeciwko siebie, tak blisko, by ich kolana

stykały się ze sobą. Dotykają palcami wy-

mienionych części ciała – po raz pierwszy

8/2006

P rzekonałam się, że zabawy relaksacyj-

usiebie samych, po raz drugi u partnera

i tak na zmianę. Wyjątkiem są oczy, uszy,

usta, nos, których dotykają wyłącznie u sie-

bie. Prowadzący mówi wierszyk powoli i ryt-

micznie, z czasem przyłączają się do niego

wszystkie dzieci. Stopniowo przyśpieszamy

tempo.

Głowa, ramiona, kolana, stopy,

Kolana, stopy,

Głowa, ramiona, kolana, stopy,

Oczy, uszy, usta, nos…

kający wchodzą na salę i muszą je odnaleźć.

Wtrakcie poszukiwań pozostałe dzieci po-

winny zachowywać się cicho. Ponieważ we

wszystkich kątach coś tyka, trudno jest zorien-

tować się, z której strony nadchodzi odgłos.

Gdy jakiś budzik zostanie odnaleziony, zawi-

jamy go w ubranie, aby już nie było słychać je-

go tykania. Kiedy wszystkie budziki zostaną

odnalezione, za drzwi wychodzi dwójka in-

nych dzieci i zabawa zaczyna się od początku.

Czapeczki krasnali

Najpierw dzieci wykonują z gazety „cza-

peczkę krasnala”. Ponieważ krasnale przeby-

wają w czasie dnia w swoich norkach, wszyscy

po cichu wczołgują się pod stół. W nocy kra-

snale zaczynają muzykować. Wtedy wycho-

dzą w czapkach niewidkach na głowie i zaczy-

nają tańczyć. Muszą to robić bardzo

ostrożnie, aby ich nie zgubić. W pobliżu ukrył

się pewien człowiek, który tylko na to czeka,

by pochwycić niewidkę i stać się krasnalem.

Ten, kto nie ma już czapki, musi poczekać, aż

krasnale ponownie zaczną tańczyć. Być może

jeden z nich zgubi swoją czapkę, którą on bę-

dzie mógł zabrać. Na muzykę elfów nadają

się melodie spokojne. W czasie tańca nie

wolno przytrzymywać czapeczek.

Ene, due, rabe

Dzieci siedzą lub stoją blisko siebie w ko-

le. Każde kładzie swoją lewą dłoń na otwar-

tej dłoni sąsiada po lewej stronie, zatem jed-

ną rękę ma na górze, a drugą na dole.

W rytm podanej rymowanki jedna osoba

uderza lekko lewą ręką w rękę sąsiada. Ten

uderza swoją lewą dłonią dalej i tak wszyscy

to powtarzają, aż wierszyk zostanie wyrecy-

towany trzykrotnie. Teraz zaczynamy odli-

czanie: przy słowie „zmiana” nie wolno po-

zwolić uderzyć się w rękę, trzeba ją bardzo

szybko przyciągnąć do siebie. Później zaczy-

namy od początku.

Ene, due, rabe, połknął bocian żabę,

ażaba bociana, potem była zmiana.

Tykające budziki

Dwoje dzieci wychodzi za drzwi, a my cho-

wamy w sali kilka tykających budzików. Szu-

ALICJA URBAŃSKA

Przed szko le nr 9 w Za ko pa nem

Ze skarbnicy przysłów i powiedzeń

Wrzesień

Gdy we wrześniu plucha, będzie jesień sucha.

Gdy we wrześniu tłuste ptaki, będzie mróz

nie lada jaki.

Święty Bartłomiej zwiastuje, jaka jesień następuje.

Wychowanie w Przedszkolu

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: