Anne Marie Winston - Najgłębsze tajemnice.pdf - Anne Marie Winston - gingerjb

ANNE MARIE WINSTON

Najgłębsze

tajemnice

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Miała trzydzieści dwa lata, a była najatrakcyjniejszą ze

wszystkich kobiet, jakie kiedykolwiek pojawiły się na spo-

tkaniu absolwentów.

Niewysoka, szczupła, stała po drugiej stronie zatłoczonej sali

i rozmawiała z którymś z jego dawnych kumpli. Co chwila uno-

siła smukłe ręce, gestykulując nimi. Devon Walker uśmiechnął

się. Niektórych rzeczy nie sposób zmienić. Ileż to razy pokpiwał

z Rachel, że nie potrafi rozmawiać bez pomocy rąk?

Chciwym wzrokiem chłonął jej postać. Rachel Masters.

Jego słodka, rozsądna Rachel. Przez te minione lata nie po-

zwalał sobie na luksus myślenia o niej; nie chciał żałować

wyboru, którego dokonał jako dwudziestodwuletni szczeniak.

Ale odkąd zdecydował, że weźmie udział w listopadowym

spotkaniu z okazji dziesięciolecia ukończenia studiów na Uni-

wersytecie Wirginii, czasami wracał pamięcią do minionych

czasów.

Rachel. Najlepsze, co go kiedykolwiek w życiu spotkało.

Kochała go kiedyś... tyle że był zbyt przejęty usiłowaniem

ucieczki od swojej przeszłości, żeby docenić jej oddanie.

Nie wyglądała ani odrobinę starzej niż wtedy, kiedy wi-

dział ją po raz ostatni przed dziesięciu laty. Nawet jeśli trochę

przybrała na wadze, nie było tego widać. Stała zwrócona do

niego profilem i pod różową jedwabną bluzką jej piersi ryso-

wały się wyraźnie, jakby wciąż była nastolatką. Kiedyś była

znakomitą tancerką i zastanawiał się, czy jej ciało jest tak

dobrze umięśnione jak dawniej.

Skróciła włosy - opadały teraz czarną kaskadą tylko poni-

żej ramion, wtedy zaś sięgały aż do pasa. Słuchając, marsz-

czyła nos - delikatny, prosty - i uśmiechała się, mrużąc oczy

o kształcie migdałów.

Czarowała jednego z jego kolegów - uśmiechając się lek-

ko, potakując, wybuchając śmiechem. Następny, przecho-

dząc, objął ją i przytulił, a Rachel przerwała na chwilę roz-

mowę, by odpowiedzieć na pozdrowienie.

Nie widział żadnego obcego mężczyzny przy jej boku

- czy to możliwe, że wciąż jest sama? Ruszył, żeby się z nią

przywitać, chcąc widzieć wyraz jej twarzy w chwili, kiedy go

zobaczy. Wydało mu się nagle, że nie było tych ostatnich

dziesięciu lat, i zapragnął znów poczuć ją w swych ramio-

nach.

- Dev! Stary, jak to miło cię widzieć! Witaj. - Tuż przy

nim rozległ się znajomy głos, ciężka ręka spoczęła na jego

barku i znalazł się w czyimś niedźwiedzim uścisku.

- B.J., świetnie wyglądasz - powiedział, chociaż wyraźnie

widać było, że B.J. nie żałuje sobie jedzenia. - Co porabiałeś

przez te lata?

Z Bryanem Jamesem DeLauderem przez cztery lata stu-

diów mieszkał w jednym pokoju. Poczuł żal, że stracili kon-

takt. Brakowało mu przyjaźni z nim i innymi kolegami.

- Nic szczególnego. - Bryan wzruszył ramionami. - Tro-

chę pracy, trochę małżeństwa, trochę dzieci... - Otoczył ra-

mieniem swoją rudowłosą towarzyszkę. - Pamiętasz Valerie?

- Val! - wykrzyknął Devon i uścisnął wysoką, szczupłą

kobietę, z którą B.J. spotykał się jeszcze wcześniej, niż on

poznał Rachel. - To znaczy, że przez cały czas musiałaś mę-

czyć się z tą mizerną imitacją mężczyzny? W takim razie

zasługujesz na medal. Słyszałem, że dorobiliście się dzieci?

- Dev. większość z nas w tym wieku ma już dzieci - po-

wiedziała Yal z wyrozumiałym uśmiechem. - Kiedy tu się

trochę uspokoi, to możemy zanudzić cię pokazywaniem foto-

grafii.

Dzieci. Przez moment żałował, że kiedyś był tak samolub-

ny i nie chciał wiązać się z Rachel zaraz po zakończeniu

studiów. Teraz też mieliby dzieci, może również otaczałaby

ich aura serdeczności i zażyłości. Po raz pierwszy pozwolił

sobie na myśl, że jeszcze nie jest za późno. Może też będzie

mu dane coś takiego? Jeżeli Rachel jeszcze na nim zależy.

- Musisz wreszcie powiedzieć, gdzie się przez cały czas

podziewałeś - odezwał się Bryan stanowczym tonem. -

Wszyscy usiłowaliśmy cię znaleźć, ale po tym, jak twój ojciec

się przeprowadził, nie było szans. Dlaczego się nie odezwałeś?

- Znasz mnie i wiesz, jak lubię pisać listy - odparł Dev,

wzruszając ramionami. - Poza tym co roku miałem zamiar

przyjechać na spotkanie absolwentów, a potem zazwyczaj

brakowało mi czasu. Dopiero w tym roku uświadomiłem so-

bie, że już mija dziesięć lat od końca studiów, więc postano-

wiłem przyjechać i zobaczyć, co się dzieje ze starymi kum-

plami.

Bez mrugnięcia powieką przemilczał fakt, że te lata były

dla niego ciężkim okresem. Musiał opłacać góry rachunków

za opiekę lekarską nad bratem i ojcem oraz pracował nad

rozwinięciem raczkującej firmy, zajmującej się oprogramo-

waniem komputerowym, w poważne przedsiębiorstwo.

- No to wybrałeś najlepszy moment, żeby się pojawić

- odezwała się Val. - Praktycznie wszyscy, którzy kończyli

z nami studia, w tym roku przyjechali. Nawet Rachel. Widzia-

łeś już się z nią?

- Jakim sposobem? - odpowiedział Bryan, zanim Dev

zdążył zadać choć jedno pytanie na temat Rachel. - Przecież

ledwo zdążył wejść, a już go dopadliśmy. Ale o Skipie sły-

szałeś, prawda?

- Wyznaję ze wstydem, że z nikim nie utrzymywałem

kontaktów - oświadczył Dev. - Masz na myśli Skipa Renqui-

sta, mojego starego partnera z duetu Walker-Renquist, który

zabawiał was, pajace, przez cztery lata? Przywiozłem nawet

gitarę na wypadek, gdybyśmy się spotkali. I co, jest tutaj?

Bryan pokręcił głową, otworzył usta, ale nie mógł wydo-

być z siebie słowa. Valerie ujęła go za rękę i sama odpowie-

działa na zadane pytanie.

- Nie, nie ma go. Rok temu zginął w wypadku samocho-

dowym, tuż przed zjazdem absolwentów. Rachel była z nim.

To musiało być dla niej straszne.

Dev patrzył na nią tak, jakby nagle opuściła go zdolność

pojmowania najprostszych zdań. Takich jak to: „Skip nie

mógł umrzeć. Przecież mieliśmy zamiar zagrać tyle melodii".

Łatwiej było mu myśleć o innych rzeczach, nie dopuszczać

do siebie prawdy, i dlatego uczepił się ostatnich słów Val.

- Rachel... była ze Skipem? Dlaczego?

Tamci wpatrywali się w niego ze zdumieniem, a cisza aż

dzwoniła w powietrzu. Wreszcie Val odzyskała głos.

- Matko Boska, ty naprawdę nic nie wiesz? Skip i Rachel

wzięli ślub miesiąc po rozdaniu dyplomów.

Rachel nigdy dotąd nie cieszyła się taką popularnością.

Gdy wreszcie zdołała jakoś opędzić się od rozmówców, ode-

tchnęła z ulgą i rozejrzała się po sali.

Przez osiem lat unikała zjazdów koleżeńskich. Co ro-

ku wyszukiwała jakąś wymówkę i wysyłała Skipa same-

go. A to dzieci były za małe, to znów nie mogła przełożyć

lekcji, innego roku jej matka była chora. Rachel stała się

mistrzynią w wynajdywaniu przeszkód. Prawda leżała jednak

głęboko pod gładką powierzchnią pozornie szczęśliwego ży-

cia ze Skipem.

Dev. Wiedziała, że nie może się z nim spotkać. Nie może

pozwolić sobie, żeby spojrzeć mu w twarz. Pewnie nie potra-

Anne Marie Winston - Najgłębsze tajemnice.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: