Diagnozowanie funkcjonowania rodziny z dzieckiem niepełnosprawnym
Spis treści:
I) Cele i problemy badawcze
II) Metody
III) Wprowadzenie ( Bartosz )
IV) O chorobie ( Bartosz)
V) Charakterystyka rodziny ( Klaudia, Patrycja, Paweł )
VI) Bibliografia
VII) Aneks:
- (1) diagnoza dziecka niepełnosprawnego ( Monika, Paweł )
- (2) diagnoza środowiska lokalnego ( Monika, Klaudia )
- (3) wywiad z wychowawcą (Monika)
- (4) wywiad z matką ( Bartosz, Monika, )
- (5) dokumentacja lekarska
I
Cel główny
Zbadanie funkcjonowania rodziny w której jest niepełnosprawne dziecko
Cele szczegółowe
1. Rozpoznanie sytuacji rodziny po narodzeniu dziecka
2. Poszerzenie informacji na temat choroby dziecka na podstawie literatury
3. Poznanie udzielanej pomocy
4. Diagnoza rodziny
- diagnoza Maksymiliana
- wywiad z wychowawczynią
Problemy:
1. Jak zmieniały się relacje między członkami
1a. Czy relacje zmieniły się na pozytywne, neutralne, negatywne
1b. Jaki jest stosunek rodziny do dziecka
1c. Jak najbliższe otoczenie odnosi się do rodziny i dziecka
1c.1. Jakie są deklarowane reakcje sąsiadów badanej rodziny?
2. Jak poszczególni członkowie rodziny radzą sobie z problem niepełnosprawności
2a. Czy rodzice poświęcili swoje cele życiowe dla dziecka
3. Jak dziecko zachowuje się względem rodziny
3a. Z jakim członkiem rodziny dziecko jest najbardziej związane.
4. Czy jest udzielana pomoc rodzinie?
4a. Przez kogo jest pomoc udzielana
4b. W jakiej formie jest świadczona
5. Jak rodzina przygotowała się do zaistniałej sytuacji
II
Obserwacja jako metoda badań naukowych. Obserwacja (od łac. observatio – oglądanie czegoś) – to celowa czynność, polegająca na planowym i systematycznym postrzeganiu zmysłowym faktów, zdarzeń, procesów oraz zjawisk, a także gromadzeniu i interpretowaniu.Obserwacja to celowe, tzn. ukierunkowane i zamierzone oraz systematyczne postrzeganie badanego przedmiotu, procesu lub zjawiska (J. Sztumski). Obserwacja zazwyczaj stanowi część składową wielu metod badania naukowego. Postulat metodologiczny: czynności obserwowania nie powinny pociągnąć za sobą zmian w badanym zjawisku (przedmiocie badań).
Wywiad jest metodą badania ustnych opinii określonych osób i polega na bezpośredniej rozmowie badacza z respondentem. Wywiad, w porównaniu z ankietą, pozwala na swobodne wyjaśnienie różnych wątpliwości, ale jest bardziej czasochłonny. Podział wywiadów:
1. skategoryzowany — nieskategoryzowany,
2. jawny — ukryty,
3. indywidualny — zbiorowy.
III
Wychowanie dziecka autystycznego jest procesem bardzo trudnym, wymagającym wielu poświęceń i cierpliwości. W porównaniu z innymi dysfunkcjami, autyzm powoduje jeszcze inne, dodatkowe źródła stresów u rodziców. Szczególnie przykre i trudne do zaakceptowanie jest przez rodziców unikanie i odrzucanie przez dziecko kontaktu z nimi. Zazwyczaj ładne i sprawne dziecko nie nasuwa podejrzeń o występowanie u niego jednego z najcięższych zaburzeń, jakim jest autyzm.[1]
Niepokój rodziców narasta, gdy dziecko staje się niespokojne i odbiega zachowaniem
od rówieśników. Nie mogą oni zrozumieć jego potrzeb, a co za tym idzie nie mogą ich zaspokoić.[2]
Rodzice są ciągle zdezorientowani, muszą poświęcać dziecku więcej czasu. Prowadzi to do ograniczenia zawodowego i społecznego, szczególnie w przypadku matek.
Jeśli są inne dzieci w rodzinie, rodzice obciążają się nawzajem, że tak wiele czasu poświęcają dziecku autystycznemu, zaniedbując pozostałe. Rodzeństwo dzieci autystycznych często czuje się rozżalone, zazdrosne i z kolei winne, że nie troszczy się o swego autystycznego brata czy siostrę. Rodzice poświęcają dziecku autystycznemu wiele czasu i energii, co uniemożliwia im organizowanie własnych przyjemności, przeżywanie radości z bycia razem współmałżonków czy radości z zabaw i kontaktów z pozostałymi dziećmi. Kontakty z dalszą rodziną też ulegają znacznemu ograniczeniu, ponieważ w większości są związane z dużym napięciem emocjonalnym.[3]
Ogromne napięcie, którym są obarczeni rodzice, wynika z faktu, iż są oni dezorientowani sprzecznymi informacjami pochodzącymi od dziecka. By uniknąć całkowitego załamania, zmuszeni są do tworzenia dodatkowych mechanizmów obronnych i, podobnie jak ich dzieci, wycofują się z kontaktów emocjonalnych.[4]
Badania przeprowadzone przez Hannę Jaklewicz wykazały, że wszyscy rodzice mają trudności ze zrozumieniem zachowania dziecka i jego reakcji. Zarówno ojcowie, jak i matki, wybierając bezstresowe formy komunikowania, unikają kontaktu fizycznego z dzieckiem.[5]
Ponadto matki dzieci autystycznych wybierają takie formy kontaktów z dziećmi, które nie przynoszą im dodatkowych napięć. Prowadzi to do tego, że dla takich matek najważniejsze znaczenie mają czynności pielęgnacyjne, zabawy z dzieckiem i kontrola jego kontaktów z innymi dziećmi.
Matki charakteryzują się obniżonym poziomem kompetencji rodzicielskiej, są bardzo łagodne dla swych dzieci. Nie potrafią osiągnąć oczekiwanych przez nie zachowań. Są niepewne w swych sytuacjach i pełne wątpliwości co do własnej postawy wobec dziecka.
Ojcowie dzieci autystycznych charakteryzują się stosunkowo niskim poczuciem ojcowskiej dominacji, a wysoką potrzebą niezależności, którą realizują w swej pracy zawodowej. W stosunku do dzieci, podobnie jak matki, są łagodni i wyrozumiali.[6]
Napięcia, które wynikają ze współżycia z zaburzonym dzieckiem są rozładowywane
wewnątrz rodziny. Niemożność przeniesienia ich na zewnątrz, z powodu wiedzy rodziców, że ich problemy są niezrozumiałe dla innych, prowadzi do dalszego wzrostu negatywnych emocji wewnątrz rodziny i często kończy się kryzysową sytuacją rodzinna.
Jednak wpływ jaki wywiera dziecko autystyczne na swoją rodzinę nie musi być koniecznie negatywny. Chore, potrzebujące pomocy dziecko jest dla swoich rodziców nie tylko źródłem zmartwień i problemów, ale także źródłem miłości, nauczycielem cierpliwości i wytrwałości. Własna aktywność rodziców, zaangażowanie w grupowe działania na rzecz wspólnego celu może przynieść wiele korzyści nie tylko choremu dziecku, ale także im samym i ich rodzinom. Jest to bardzo trudne zadanie, ale może prowadzić do nowej jakości życia, w którym można pozbyć się uczucia bólu i klęski, akceptując dziecko takim, jakim jest, czerpać satysfakcję z życia.[7]
IV
Autyzm wczesnodziecięcy to skomplikowany zespół upośledzenia rozwoju, w którym istotną rolę odgrywa funkcjonowanie mózgu - choroba neurologiczna. Typowymi jej cechami są problemy z komunikacją uczuć i związkami społecznymi. Występują również kłopoty z integracją wrażeń zmysłowych. W typowych przypadkach pojawia się w pierwszych trzech latach życia. Ocenia się, że występuje u około 2 do 6 na 1000 osób, przy czym jest cztery razy częstszy u mężczyzn niż u kobiet.
Autyzm jest rozległym zaburzeniem rozwojowym, które staje się widoczne w ciągu pierwszych 30-tu miesięcy życia. Jest ono zaburzeniem trudnym do diagnozowania, ponieważ ma bardzo zróżnicowany charakter, występuje pod wieloma postaciami - właściwie niemożliwe jest znalezienie dwojga dzieci, u których zaburzenie to miałoby identyczny przebieg.
Obecnie za przyczynę autyzmu wielu badaczy uznaje mikrouszkodzenie i mikrodysfunkcje mózgu – odrzucają tym samym wcześniejszą koncepcję psychoanalityczną, która winą za zaburzenia obarczała rodziców, a w szczególności matkę.Główne, charakterystyczne zmiany, występujące we wszystkich przypadkach dzieci dotkniętych autyzmem:
· wycofanie z kontaktów społecznych
· brak akceptacji zmian w otoczeniu
· skłonność do powtarzania pewnych czynności i zachowań [8]
Trzy kategorie syndromu autyzmu wg S.M.B. Pecyny:
- pierwsza dotyczy jakościowych zaburzeń stosunków społecznych – w jej obrębie mogą wystąpić objawy:
· zaburzenie zachowań niewerbalnych,
· brak kontaktów rówieśniczych,
- druga kategoria odnosi się do jakościowych zaburzeń komunikacji w kontaktach z innymi, objawy to:
· upośledzona lub niewykształcona mowa,
·...
guano_rules