Science Fiction Fantasy i Horror nr 31.pdf

SCIENCE FICTION

FANTASY I HORROR

Czy bohaterowie będą kiedykolwiek zmęczeni?

Wydawać by się mogło, że faceci w rajtuzach, czyli komiksowi superboha-

terowie są skazani na bytowanie w sporej, bo sporej, ale niszy, gdzieś na kart

kach cienkich zeszytów, a co niektórzy pomiędzy twardymi okładkami

albumów. Kino sięgało po nich czasem, telewizja też, ale bez większych

sukcesów. Poetyka komiksu opierała się polityce celuloidu aż do momentu,

w którym poziom efektów specjalnych pozwolił na to, by papierowe mięśnie

zyskały trzeci, realny wymiar.

Już Batman pokazał, że materię tę można potraktować poważniej. Ale

dopiero sieć Spider-Mana oplotła świat, wtłaczając widzów w fotele. Dzięki

niej dzisiaj niemal każdy liczący się bohater może mieć nadzieję na ekranowy

debiut i co najważniejsze - sukcesy kasowe zwiastujące rychłą kontynuację.

Rok 2008 nie będzie pod tym względem wyjątkiem. Tony Stark już wywalczył

w kinach świata pół miliarda, w kolejce następny Hulk, Hellboy, Batman, Pun-

isher, Wanted, The Spirit, Strażnicy i X-Men, żeby wyliczyć tylko tych,

których zobaczycie w nadchodzących dwunastu miesiącach. I wszyscy z szan

są na podobny sukces.

Miłośnicy komiksu mogą być wniebowzięci, ludzie patrzący krytycznie na

facetów zakładających majtki na spodnie pewnie więcej wydadzą na książki

albo na lody niż na bilety do kina. Ale, ale. Może dla tych drugich także coś

się znajdzie...

Jest bowiem taki film, w którym aż się roi od postaci z komiksów, choć

niezupełnie w takich ujęciach, w jakich chcieliby być uchwyceni. David Zuck-

er, reżyser tak genialnych parodii, jak Czy leci z nami pilot, Naga broń albo

Top Secret (moja ulubiona), wziął właśnie na warsztat superbohaterów.

Amerykanie już tak mają, każdy sukces trzeba obśmiać i na tym też zarobić

krocie. A David Z. jest tego trendu najlepszym przykładem. Jego produkcje

śmieszą widzów na całym świecie od niemal trzydziestu lat i należą do jed

nych z najlepszych w tym gatunku.

Lada moment trafi na nasze ekrany Superhero, historia zakompleksionego

chłopaka z sąsiedztwa, który na wycieczce szkolnej zostanie ukąszony przez

radioaktywną ważkę i... nietrudno się domyśleć, co dalej.

Filmy tego rodzaju bazują wyłącznie na cytatach, praktycznie każda scena

jest przekręconym zapożyczeniem z jakiegoś blockbustera. Materiał własny

jest raczej niemile widziany. Także tutaj mamy do czynienia głównie z kopi

owaniem scenariusza Spider-Mana - było nie było największego hitu ostatnich

lat, i to nie tylko w historii gatunku - ale autorzy scenariusza potrafili bardzo

udatnie wpleść w treść i innych herosów. Znajdzie się więc miejsce na szkołę

profesora Xaviera, pojawi się w tle Fantastyczna Czwórka. Lecz co naj

ważniejsze, Superhero zdaje się dryfować na powrót w kierunku starej dobrej

parodii, w której pierdnięcie w salonie nie było kulminacyjnym punktem

każdej sceny. Liczył się gag, inteligentnie przekręcony dialog - czyż nie dla

takich momentów oglądaliśmy po kilka razy wyprawę Vala Kilmera do

„demokratycznych" Niemiec albo perypetie porucznika Drebbina?

Moim skromnym zdaniem David Zucker wyciągnął nauczkę po ostatnich

dwu częściach Strasznego Filmu i wrócił do korzeni gatunku. Choć skła

małbym, twierdząc, że mamy do czynienia z dziełem porównywalnym z Top

Secret. Świat się zmienił i niestety sporą część widowni stanowią dzisiaj ludzie

śledzący z wypiekami na twarzy kolejne wyczyny Jackassów, więc nie miej

cie złudzeń, dla nich też coś musi zostać.

Tyle o filmie, który reklamujemy w tym numerze - a już za paręnaście dni

na naszej stronie internetowej znajdziecie konkurs, w którym będzie można

wygrać masę pociesznych gadżetów z filmu.

A teraz kilka słów o treści numeru. Maj miesiącem twardszej fantastyki

pierwszej świeżości. Sporo bliskiego kosmosu - stacje orbitalne i obce plane

ty są tłem utworów Wegnera, Drukarczyka i Miszczaka. Do tego horror -

w polskich, acz futurystycznych realiach, ciepła i humorystyczna opowieść

o jednorożcach, ale wcale nie fantasy, i krótkie postapokaliptyczne pod

sumowanie cech ludzkich w wykonaniu Marka Hemerlinga. Życzę przyjemnej

lektury i do zobaczenia za miesiąc.

LITERATURA

Robert M. Wegner

WSZYSTKIE DZIECI BARBIE

Paweł Ciećwierz

SZTUKMISTRZ

Marek Hemerling

PERPETUUM MOBILE

Stanisław Truchan

CO WY WIECIE O JEDNOROŻCACH

Grzegorz Drukarczyk

BOGOWIE SĄ ŚMIERTELNI

Andrzej Miszczak

STACJA ASHIEOO

Joanna Patyk

W ŚWIETLE JUPITERA

PUBLICYSTYKA

Żerowisko na żwirowisku

Żelkowski & Żwikiewicz

ORGAZM ZMIENIŁ GO W BOGA?

Feliks W. Kres

SIEDZĄC NA

TYŁCE

Adam Cebula

ŚWIATOWY SPISEK,

CZYLI KONGRES FUTUROLOGICZNY

INNE

PRENUMERATA

e-mail: i nfo@science-fiction.pl

telefon fax: pon.-pt w godz. od 10 do 16 - 032 254 62 59

adres korespondencyjny: Wydawnictwo „Wieża"

40-832 Katowice Ul. Zawiszy Czarnego 10/188

Redaktor naczelny: Robert J. Szmidt

Redakcja działu literackiego: Urszula Gardner

Korekta i skład: Alfa i Omega.

Robert J. Szmidt

Shen Denawer przeciągnął się, kolejny raz usiłując

rozprostować kości. Tak było zawsze, przez pierwsze trzy

doby w stanie nieważkości jego organizm stroił fochy -

mdłości, zawroty głowy i wszechogarniające zmęczenie

towarzyszyły mu non stop. Rano próbował się ogolić,

potem próbował wypić kawę i próbował zjeść śniadanie.

Wszystkie próby zakończyły się fiaskiem. Maszynka nie

nadawała się do użytku, kawa, siorbana przez słomkę, mia

ła smak starego smaru, a pasta, wyciśnięta z tubki na

grzankę o smaku przepoconych skarpet, zalatywała zjeł-

czałym tłuszczem.

Czuł się tak, jakby stuknął mu nie piąty, a siódmy

krzyżyk.

Jeszcze nie minął pierwszy dzień na stacji, a on już zdą

żył pożałować swojej decyzji. Trzeba było zostać na Zie

mi. Miał tylko nadzieję, że jeśli zdoła przetrzymać naj

bliższe czterdzieści osiem godzin, wszystko wróci do nor

my.

- Dzisiaj co najwyżej piwo. No, może z odrobiną

rumu.

Kelner o nieruchomej twarzy Azjaty musiał mieć nie

wiarygodny słuch. Zanim Shen na dobre usadowił się przy

stoliku, już stał przed nim kufel. Ostrożnie pociągnął

pierwszy łyk. Dobre.

- Mało tu ludzi.

- Dziwisz się? Jest dziesiąta rano, wszyscy w pracy.

-A ty?

- Ja mam przerwę. Zaraz odlatuję na Alfę Dwa. Tam

tejszy lekarz zachorował.

- Psiakrew.

- Takie życie.

Boba Kowalskiego poznał na studiach. Chociaż nigdy

nie byli dobrymi kumplami, to kiedy po kilkunastu latach

ich drogi niespodziewanie skrzyżowały się na stacji Luna

Sześć, wyszło na jaw, że wiele ich łączy. Obaj mieli za

sobą nieudane małżeństwa, obaj prawie nie widywali wła

snych dzieci, obaj lubili dobre trunki.

I obaj byli uznanymi specjalistami w swoich dziedzi

nach. Z tym, że Shen był psychologiem, a Bob chirurgiem.

Przez chwilę w milczeniu sączyli drinki.

- Cieszę się, że nareszcie cię tu przywiało. Przyszy

kowałem małe co nieco, aby to uczcić, ale teraz będziemy

musieli poczekać, aż wrócę.

- Kiedy?

- Spieszno ci?

- Niespecjalnie. Miną jeszcze dwa albo nawet trzy dni,

zanim zacznę normalnie funkcjonować.

Kowalski skrzywił się lekko.

- Powinieneś tu być przez ostatnie trzy lata. Zanim

uruchomili Tarczę i oddali do użytku bloki medyczny i re

kreacyjny. Ta stacja to wspólny projekt rządu i tego japoń

skiego molocha. Oczko w głowie polityków. Wszystko

miało być na czas. Siedziało tu czterystu ludzi zamknię

tych po ośmiu w kajucie i harujących po szesnaście godzin

na dobę, żeby zdążyć z terminami. Żarcie z automatów,

ciągły półmrok, oszczędzanie na wszystkim: powietrzu,

wodzie, energii. Awaria za awarią. Mieliśmy najwyższy

współczynnik wypadkowości w historii prac w kosmosie.

- Machnął ręką. - Mówię ci, piekło. Przez ten czas prze

winęło się tu pięciu psychologów. Czterech spakowało

manatki zaraz po okresie próbnym.

- A piąty?

- Wyszedł przez śluzę w przestrzeń. Bez skafandra.

- Pech.

- Właśnie... Ale za to teraz żyć nie umierać. Wszyst

ko wypucowane na błysk, cały personel z wyższym wy

kształceniem, praca po osiem godzin dziennie, siłownia,

sauna i salon masażu. Nie patrz tak na mnie, mówię

poważnie, pracuje tu taka świetna pani doktor, specjalistka

od terapii ruchowej w zerogie. Jedyne stresy to te zwią

zane z badaniami, ale nie miałem żadnej pracy od trzech

tygodni. Tylko dlatego zgodzili się, żebym poleciał na

dwójkę.

Zerknął w lustro, usiłując nadać twarzy wyraz inte

ligencji i doświadczenia. Nawet mu się to udało.

Poprawił po raz ostatni kombinezon i wypłynął z ka

biny.

Kowalski czekał na niego w barze znajdującym się

w ostatnim, zewnętrznym pierścieniu Tarczy. Kiedy pro

jektowano to cacko, ktoś zapytał, co zrobią, jeśli będzie

trzeba w tym samym czasie symulować grawitację o róż

nym natężeniu. Inżynierowie korporacji wymyślili więc

cztery koncentryczne pierścienie, z których najmniejszy

miał średnicę trzydziestu metrów, największy zaś prawie

stu. Cała konstrukcja świetnie się sprawdzała, jak każde

rozwiązanie będące połączeniem prostoty i niezawodnoś

ci. Z centralnej części stacji wystawał długi i wąski kom

pleks 0-g. Z daleka Alfa Jeden wyglądała jak olbrzymia

tarcza przebita na wylot oszczepem. Choć nazwa była nie

oficjalna, używano jej nawet w firmowych raportach.

W największym pierścieniu panowało teraz 0,7 g. Jego

ciało przyjęło takie ciążenie z mieszaniną radości i niedo

wierzania. On sam w tej chwili dziękował bogom za mo

żliwość wypicia drinka bez słomki.

W barze poza Kowalskim był tylko kelner.

Bob wstał, unosząc szklaneczkę w niemym salucie.

Opróżnił ją jednym haustem.

- Witamy w zespole - rzekł na powitanie. - Cholera,

wyglądasz, jakbyś całą noc przerzucał kontenery.

- Bo to właśnie robiłem. Yamada powiedział, że to ry

tuał, przez który muszą przejść wszyscy nowicjusze.

- A, faktycznie. Przypominam sobie. Na przyszłość

użyj manipulatorów.

- O? To tak można?

Uśmiechnęli się do siebie.

Kowalski pokazał mu butelkę.

- Wódka?

- Nudy.

- Aż tak źle nie jest. Zresztą sam zobaczysz, nie będę

ci psuł niespodzianek. Wśród ponad ośmiuset osób na pe

wno znajdziesz kilku miłych szajbusów.

- Mam nadzieję. Chociaż Yamada zapowiedział, że

jestem przydzielony do JEGO i tylko JEGO zespołu. Nie

wiem, jak mu się to udało, ale „mój" mówił do mnie

dużymi literami.

-Hm...

- Co: hm?

- Kiedy wspomniałeś, że ściągnął cię tu Yamada, my

ślałem, że się przesłyszałem. Wiesz, nad czym on pracuje?

- Leczy raka. Tak mi się obiło o uszy...

- ...i nie zdziwiło cię, że do leczenia raka szuka psy

chologa, specjalisty od zaburzeń związanych z virtualem?

- Zdziwiłbyś się, gdbym ci powiedział, do czego mnie

ściągają. Trzy lata temu musiałem się zająć całą drużyną

koszykarską. Nie pytaj dlaczego, tajemnica lekarska.

Bob uśmiechnął się półgębkiem.

- No dobra, kupię to. Na razie - pociągnął ze szkla

neczki. - Zresztą i tak chodzą plotki, że Yamada używa

w terapii rzeczywistości wirtualnej.

- No, no... - Wbrew obietnicy, że dzisiaj zrobi sobie

jeszcze wolne, Shen zaczął kombinować. - Gdyby za

fundować pacjentom odpowiednie wszczepy, można by

stymulować system immunologiczny metodami bezinwa-

zyjnymi. Czytałem parę lat temu ciekawy artykuł o gra

czach, którzy odnosili rany w Sieci. Nawet jeśli mieli

kiepskie wszczepy, ich ciała reagowały jak w realu, rosła

liczba białych i czerwonych krwinek, hormony szalały,

organizm szykował się do walki o życie. Wbrew pozorom

tę naszą maszynerią - postukał się w skroń - bardzo łatwo

oszukać. Ciekawe... Wiesz, ilu Yamada ma tu pacjentów?

- Jednego. Właściwie jedną.

- Żartujesz.

- Nie, choć bardzo bym chciał. Podobno pracuje nad

terapią, która może uratować miliony, ale jak na razie

męczy j edną dziewczynę. Zresztą ta babka i tak już prawie

dwa lata żyje poza czasem.

- Poza czasem?

Bob wyglądał na zawstydzonego.

- Kolejny hołd dla wszechwiedzy łapiduchów. Jeśli

lekarz stwierdzi, że pacjentowi został tylko miesiąc życia,

każdy dzień więcej jest życiem „poza czasem". Ona tak

żyje dwa lata.

- Niezły wynik... - Shen przeciągnął się, aż coś chrup

nęło mu w ramionach. - O rany, jeszcze co najmniej dwa

dni takiej mordęgi. W nocy bez przerwy śniło mi się, że

spadam.

- Starość nie radość - Bob raz jeszcze uśmiechnął się

blado. - Dziwne, że komisja zdrowia w ogóle pozwoliła ci

wsiąść na prom. Dałeś łapówkę?

- Powiedziałem, że uciekam przed kobietą, i poka

załem zdjęcie twojej byłej. Chłopaki wpuścili mnie poza

kolejnością.

Teraz Bob wyszczerzył się szeroko.

- Punkt dla ciebie. Zaraz muszę lecieć. Za kwadrans

mam prom. Ach, byłbym zapomniał, wchodziłeś może

w wewnętrzną sieć?

- Jeszcze nie.

- Uważaj. Kilku kolesi z centrum rozrywkowego robi

nowym na stacji głupie kawały. Nie dziw się niczemu.

- A co? Trafię do Tęczowego Miasteczka?

- Geje to byłby twój najmniejszy problem. No, na

prawdę muszę już lecieć. - Kowalski dopił resztę drinka

jednym haustem i wstał.

Shen podniósł się razem z nim.

- Odprowadzę cię do śluzy, przy okazji pokażesz mi

kawałek stacji.

- To jakiś żart, prawda? - Shen poprawił się w fotelu,

nie spuszczając oka z rozmówcy.

Yamada wyglądał jak kwintesencja Azjaty. Niski i szczu

pły, śniady, skośnooki i z wiecznie przyklejonym do ust

uprzejmym uśmiechem. Wyglądał niegroźnie i sympaty

cznie. Tylko jego angielski, z nienagannym oksfordzkim

akcentem, kazał mieć się na baczności. Kogoś, kto po

święcił mnóstwo czasu, żeby nabyć taki akcent, nie nale

żało lekceważyć.

- Bynajmniej. - Szef projektu już się nie uśmiechał. -

Został pan tu ściągnięty, ponieważ pańskie kompetencje

okazały się jednymi z najwyższych. I jeśli pana reputacja

nie jest przesadzona, za miesiąc, najdalej dwa będzie pan

z powrotem na Ziemi, bogatszy o okrągłą sumkę. Ale mu

si pan zaakceptować nasze warunki. Ten projekt jest obję

ty ścisłą tajemnicą i nie pozwolę, aby jakikolwiek przeciek

pozwolił konkurencji na zdobycie wyników naszej prawie

pięcioletniej pracy.

Shenowi też nie było do śmiechu.

- Dobrze, podsumujmy. Chce pan, bym zajął się

pacjentką o nieznanych personaliach, która jak pan mnie

zapewnia, ma poważne problemy związane z rzeczywis

tością wirtualną, zagubiła się, prawda? Nie jest w stanie

wyjść z virtualu. Nie będę miał wglądu do jej historii

choroby, życiorysu ani innych danych. Nie będę mógł się

z nią kontaktować ani w realu, ani w Sieci. Zgadza się?

Yamada skinął głową, a Shen uśmiechnął się kwaśno.

- Nadał pan nowe znaczenie słowu konsultant, profe

sorze Yamada.

- Nie było to moim celem, doktorze Denawer. Pa

cjentka wchodzi w szczególnie krytyczną fazę terapii,

chodzi o jej życie. Ja wiem, że wyciąganie ludzi z rzeczy

wistości wirtualnej na ogół wiąże się z większym lub

mniejszym szokiem. Aleją szok może zabić. Nikt jeszcze

nie umarł w naszym ośrodku i zapewniam pana, że nikt

nie umrze, dopóki ja nim kieruję.

Siedzieli w biurze Yamady mieszczącym się w najwęż

szym pierścieniu. Shen dyskretnie rozglądał się dookoła,

analizując otoczenie. Na Ziemi ludzie mogli podkreślać

swój status na tysiące sposobów. W kosmosie o pozycji

człowieka świadczyła przestrzeń, jaką dysponował, i to,

jak została zagospodarowana. Sam fakt, że biuro Yamady

umieszczono w pierścieniu, chociaż całą administrację

stacji upchnięto w centralnej, pozbawionej sztucznego

ciążenia części Alfy, wiele mówił. Nie licząc naprawdę

niezbędnych ośrodków medycznych czy rekreacyjnych,

każdy metr sześcienny w pierścieniach stacji był bez

cenny. A w tym miejscu imponowały nie tylko rozmiary,

ale i wyposażenie. Pomieszczenie było tak duże, że bez

trudu dostrzegało się krzywiznę pierścienia. Skórzane

fotele ustawiono przy dębowym biurku, pamiętającym

zapewne jeszcze początek poprzedniego stulecia. W kącie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: