Catherine Coulter - Panna młoda 4 - Niesforny Jack.pdf - Panna młoda - gingerjb

ROZDZIAŁ

Rezydencja St. Cyre Londyn, 1811 25 marca

Grayson Albemarle St Cyre, baron Cliffe, przeczytał krótki liścik, napisany na jednej

kartce, a potem powoli zgniótł go w dłoniach. To tylko parę liter, pomyślał i wrzucił kulkę

papieru do kominka. Zaledwie kilka wyrazów, lecz większość z nich przesycona jadem i

wrogością. Obserwował, jak papier powoli marszczy się na brzegach, a potem cały się zajmuje

jasnym płomieniem.

Opuścił salon i ruszył długim korytarzem ku tylnej części domu. Otworzył drzwi swego

ulubionego pokoju - biblioteki - mrocznej, ciepłej i wypełnionej książkami. Poza nimi nie

znajdowało się tutaj prawie nic. Grube, ciemnozłote, aksamitne zasłony odgradzały wnętrze od

ciemności nocy, lecz ogień na kominku ledwie płonął, ponieważ nikomu spośród służby nie

wpadło do głowy, że ich pan może przyjść tu o tak nietypowej porze.

Sądzili, że przed pięcioma minutami wyszedł z domu, by udać się do swej kochanki.

Pomyślał o nieszczęsnym liście i zaklął, co prawda nie tak płynnie, jak umiał kląć jego ojciec,

gdy był już zbyt pijany, aby utrzymać się na nogach. Usiadł przy biurku, wyjął z górnej szuflady

arkusz papieru, zanurzył pióro w kałamarzu i zaczął pisać:

Jeżeli otrzymam jeszcze jeden list z pogróżkami, potraktuję cię tak, jak na to

zasługujesz, to znaczy zbiję do nieprzytomności i zostawię, byś zdechł w rynsztoku.

Podpisał list inicjałami GSC, nie śpiesząc się złożył go i wsunął do koperty. Podszedł do

stojącego w holu wytwornego hiszpańskiego stolika i umieścił kopertę na srebrnej tacy, którą

jego kamerdyner Quincy opróżniał każdego dnia, niezmiennie o pierwszej po południu.

Ciekawe, co będzie dalej, pomyślał wychodząc w chłodną, świeżą, wiosenną noc i

kierując się w stronę, gdzie mieszkała jego słodka Jenny.

Pewnie nic.

Ludzie pokroju Clyde'a Barristera nie grzeszą odwagą.

Dwór Carlisle

w pobliżu Folkstone

29 marca

Nie pozostało już nic więcej do powiedzenia. Do licha z nią. Był wściekły na tę

niewdzięczną małą sukę i ledwie hamował gniew. Podniósł dłoń, by ją uderzyć, ale

powstrzymał się:

- Jeśli ci przyłożę, Carlton dowie się o tym i jeszcze się zniechęci.

Zakwiliła cicho, z opuszczoną głową. Długie, splątane i wilgotne od potu włosy spływały

jej wzdłuż twarzy.

- Nareszcie zamilkłaś, co? Nigdy nie przypuszczałem, że tego doczekam. Jesteś

niema jak drzewo. To ta kie odświeżające, nie musieć słuchać ciągłych skarg i nie widzieć

twoich wrogich spojrzeń. Milczenie i uległość dodają kobietom uroku, a zwłaszcza tobie,

zważywszy, że pierwszy raz spotykam się z nimi u ciebie. No cóż, może już po wszystkim, co?

Tak, chyba wreszcie się poddałaś. Nie będziesz więcej mi się sprzeciwiać.

Nie powiedziała ani słowa.

A kiedy ujął ją pod brodę i brutalnie uniósł jej głowę, w oczach miała łzy. Mimo to nie

rozpogodził się; wpatrywał się w nią, oddychając ciężko po całym tym krzyku. Lecz jego twarz

nie była już tak czerwona, jak przed chwilą, a w glosie nie słyszało się drżenia, wywołanego

gniewem.

- Poślubisz sir Carltona Avery'ego. Wróci tu jutro rano. Będziesz uśmiechała się do

niego nieśmiało i zapewnisz go, że to dla ciebie zaszczyt, iż możesz zostać jego żoną. Dałem

mu moje błogosławieństwo. Warunki kontraktu małżeńskiego zostały ustalone. Wszystko

przygotowane. A jeśli sprawisz mi zawód, gorzko tego pożałujesz.

Znów uniósł jej brodę, zobaczył łzę spływającą po policzku dziewczyny i uśmiechnął

się.

- Dobrze - powiedział. - Wykąpiesz się i umyjesz włosy. Wyglądasz jak dziwka z Drury

Lane.

Wymaszerował z sypialni, podśpiewując radośnie pod nosem i ciesząc się z

odniesionego zwycięstwa. Nie życzył sobie jednak, aby odniosła wrażenie, że nie mówił

poważnie, więc głośno zatrzasnął za sobą drzwi.

Usłyszała, jak przekręca klucz w zamku, a potem, ciężko stąpając, oddala się

korytarzem. Odetchnęła głęboko, spojrzała przed siebie i powiedziała:

- Dzięki ci, Boże. Zapomniał związać jej ręce.

Uniosła je, spojrzała na brzydkie sińce na nadgarstkach i zaczęła rozcierać mięśnie,

aby przywrócić dłoniom czucie. Pochyliła się i uwolniła z więzów kostki, a potem wstała powoli

z krzesła, na którym spędziła trzy dni, przywiązana do niego niczym jakaś przestępczyni.

Załatwiła naturalną potrzebę, po czym szybko wypiła dwie szklanki wody z karafki, stojącej na

nocnym stoliku. Jej oddech uspokajał się powoli. Była bardzo głodna. Nie jadła od

wczorajszego wieczoru. Nie pozwolono jej na to.

A jednak zapomniał związać jej dłonie.

A może wcale nie zapomniał. Być może uwierzył, że w końcu udało mu się ją złamać i

wiązanie rąk nie będzie już potrzebne. No cóż, postarała się przekonać go o tym, choć

powstrzymanie cisnących się na usta słów wiele ją kosztowało. Zmuszenie się do płaczu nie

okazało się ani w połowie tak trudne.

A jeśli on wróci? Ta myśl popchnęła ją do czynu skuteczniej, niż widok byka farmera

Masona, Prixila, który swego czasu gonił ją przez całe pole. Musiała wydostać się stąd w trzy

minuty, a może nawet szybciej.

Rozmyślała o tym przez długie dni spędzone na krześle. Zaplanowała wszystko

starannie, a potem zmodyfikowała plan, wyobrażając sobie, co z rzeczy, które powinna zabrać,

zmieści się w małej, lekkiej walizce.

Następne dwie minuty spędziła, związując razem rogi prześcieradeł, wyrzucając je

przez znajdujące się na drugim piętrze okno i modląc się, aby zdołała jakoś się przez nie

przepchnąć. Niewątpliwie była teraz szczuplejsza, niż trzy dni temu. Wcześniej, przywiązana

do krzesła, rzucała od czasu do czasu spojrzenia na okno, świadoma, że jest to jedyna droga

ucieczki. Będzie musiała przecisnąć się przez wąski otwór. To jedyna szansa.

Ledwo jej się udało. A gdy wisiała sześć stóp nad ziemią, zerknęła w górę na okno

sypialni i uśmiechnęła się. Puściła prześcieradła i wylądowała na miękkiej pochyłości stoku.

Przetoczyła się kilka razy, a potem wstała i otrzepała suknię z pyłu. Kiedy się okazało, że w

wyniku upadku zarobiła jedynie kilka siniaków, spojrzała jeszcze raz na dom, na jego potężną

bryłę o złagodzonych księżycową poświatą zarysach. Ta piękna posiadłość, dwór Carlisle,

należała do jej ojca, Thomasa Leveringa Bascombe'a, nie do tego bękarta, który poślubił jej

matkę, gdy owdowiała. Lecz teraz Carlisle było jego, wszystko było jego, i nic nie mogła na to

poradzić.

O ile dopisze jej szczęście, do rana nikt nie zauważy ucieczki. Chyba że on przypomni

sobie, iż nie związał jej rąk, i wróci. Wtedy sprawa się skomplikuje.

Przynajmniej Georgie znajdowała się teraz daleko stąd, pod Yorkiem, więc ojczym nie

będzie mógł wyładować na niej gniewu, kiedy odkryje, że jego gołąbek uciekł z klatki.

Uciekł, i dobrze wiedział, dokąd się udać.

ROZDZIAŁ

Rezydencja St. Cyre Londyn 2 kwietnia

- Milordzie.

- Mów ciszej, Quincy - powiedział Gray, nie otwierając oczu. - Obudzisz Eleanor.

Quincy spojrzał na smukłą Eleanor i zniżył głos do szeptu, jednak widać

niedostatecznie, ponieważ Eleanor otworzyła oczy i spojrzała na niego z wyrzutem.

- Powinien pan zejść do salonu, milordzie, to ważne. Ma pan gości.

Baron przesunął leciutko dłonią po miękkim grzbiecie Eleanor, poklepał ją po głowie i

pogłaskał pod brodą, co sprawiło, że przeciągnęła się rozkosznie, a potem wstała. Uniosła

głowę, mrugnęła do niego raz czy dwa, a potem znowu opadła na biurko i więcej się nie

poruszyła.

- Ona dalej śpi - powiedział Gray. - Czasami tak robi, zauważyłeś to? Patrzy ci prosto w

oczy, a potem znów się wyłącza. Przypuszczam, że wcale się nie budzi. Wracając do tematu,

za wcześnie na gości. I co to w ogóle za goście?

- Dwie pańskie cioteczne babki, milordzie. - Quincy zerknął z obawą na nieruchomą

Eleanor. Mógłby przysiąc, że ona wcale nie śpi.

- Jakie dwie cioteczne babki?

- Z tego, co mówi panna Maude, to ciotki pańskiej matki.

Szczerze się zdziwił. Pamiętał je, ale minęło już tyle lat, tyle lat... Był chłopcem, kiedy

ostatni raz złożyły im wizytę.

Spojrzał na miękki, obity jasnobrązową skórą fotel, który jego matka tak bardzo lubiła.

Niemal widział, jak pociera dłonią siedzenie. To dziwne, że zapamiętał coś takiego, gdyż

rzadko zatrzymywali się w Londynie na dłużej.

- Te stare damy... Nie dawały znaku życia przez więcej lat, niż potrafię zliczyć.

Ciekawe, co tu się dzieje.

Jego matka była jedynaczką. Tym większa szkoda. Gdyby nie to, być może miałaby

brata, który by się nią opiekował. Jej ojciec zginął w wojnie kolonialnej gdzieś niedaleko

Trenton i od tej pory była zdana na siebie. Miała tylko syna, który nie mógł pomóc matce,

przynajmniej dopóki nie skończył dwunastu lat.

Potrząsnął głową. Odległe wspomnienia, o których nie warto pamiętać, ponieważ dziś

nic już nie można zrobić, niczego zmienić.

Gray zjadł śniadanie dwie godziny wcześniej, a potem pracował trochę w bibliotece,

mając do towarzystwa wyłącznie dumną Eleanor. Wysłuchawszy Quincy'ego, przeciągnął się i

ruszył ku frontowej części domu. Rezydencja St. Cyre położona była pośrodku pierzei

budynków przy Portman Square. Okna salonu wychodziły na park po przeciwnej stronie ulicy,

gdzie drzewa właśnie zaczynały nabrzmiewać pąkami.

Ranek wstał dosyć paskudny, było szaro, zimno i padał drobny deszczyk. To już drugi

kwietnia, pomyślał, a tu ani śladu słońca - choć tak naprawdę w Londynie nikt na serio nie

spodziewał się słonecznej pogody.

Kiedy minął podwójne drzwi salonu i usłyszał, jak Quincy anonsuje ponuro: „Lord

Cliffe", o mało nie stanął jak wryty. Pośrodku pokoju dostrzegł dwie stare damy, opatulone w

szaliki, czepki, peleryny oraz rękawiczki i wpatrujące się w niego, jakby był wcielonym diabłem.

- Jesteście moimi ciotecznymi babkami? - zapytał, podchodząc do nich i uśmiechając

się miło. Był w końcu dżentelmenem. Dzień, o którym sądził, że będzie ciągnął się w

nieskończoność, nim nadejdzie pora pójścia do Jenny, by kochać się z nią do utraty tchu,

zapowiadał się teraz całkiem interesująco.

Jedna z dam wystąpiła do przodu. Była wyższa niż większość kobiet, które znał, chuda

jak tyka, o długiej, pociągłej twarzy i lekko żółtawej cerze, przypominającej stary pergamin.

Wyglądała tak, jakby od dawna leżała w grobie, ale jej chód okazał się żwawy, a wyraz twarzy

zdecydowany.

- Potrzebujemy twojej pomocy - powiedziała niskim, dosyć przyjemnym głosem.

Miała bardzo długą szyję i ładne usta, w których, o ile się zorientował, zachował się

prawie cały komplet zębów. Skłonił się i czekał w milczeniu, lecz starsza dama tylko spojrzała

na niego, a potem wycofała się, niczym żołnierz wracający do szeregu. Druga staruszka, dla

odmiany niska i bardzo drobna, zerknęła na siostrę, a potem uczyniła trzy drobne kroczki w

stronę Graya.

- Jestem Maude Coddington, milordzie. To, co Matylda chciałaby powiedzieć, gdyby

miała ochotę, a co zdarza się rzadko, sprowadza się do tego, że jesteśmy twoimi ciotecznymi

babkami, młodszymi siostrami twojej babki. Niestety, twoja droga babcia, Mary, odeszła,

wydając na świat twoją mamę, naszą małą siostrzeniczkę. Kolejna z naszych sióstr, Marta, trzy

lata temu zmarła na zapalenie płuc, więc zostałyśmy tylko my dwie, ja i Matylda.

Maude, cała we wstążkach i kokardach, wyglądała niemal zalotnie. Jej czepek zdobiły

owoce, winogrona i jabłka. Była tak niska, że prawdopodobnie sięgała mu zaledwie do

górnego guzika kamizelki, podczas gdy Matylda była od niego tylko trochę niższa. I te dwie

kobiety miałyby być siostrami? Zastanawiał się, jak wobec tego musiała wyglądać jego

cioteczna babka Marta. Przypomniał sobie, że widział raz jej portret, namalowany, kiedy

dziewczyna miała osiemnaście lat.

- To wina pastora - powiedziała ciotka Matylda.

- Słucham? - zapytał Gray. - Co jest winą pastora?

- Marta - odparła ciotka Matylda.

- Gdyby Matylda miała ochotę opowiedzieć ci o tym, powiedziałaby, że nasza siostra,

Marta, spacerowała z pastorem, kiedy zaczął padać deszcz. Pastor przyprowadził ją co

prawda do domu, ale było już za późno. Rozchorowała się i umarła.

- Och, bardzo mi przykro. - Uśmiechnął się do nich, ponieważ był bardzo dobrze

wychowany, no i zaczynała go przepełniać ciekawość. A poza tym ciotki były takie zabawne. -

Dziękuję, że tak mi wszystko wytłumaczyłyście - powiedział. - A teraz, może byście usiadły?

Tak, doskonale. O, jesteś, Quincy. Przynieś nam, proszę, herbatę i trochę tych okrągłych,

cytrynowych ciasteczek pani Post.

Zaczekał, aż dwie staruszki ulokują się wygodnie na sofie naprzeciw niego, a potem on

także usiadł.

- Ciotka Matylda powiedziała, że potrzebujecie mojej pomocy. Co mogę dla was

zrobić?

- Nie chodzi o pieniądze - zastrzegła się Matylda.

- Właśnie - wyjaśniła Maude. - To byłoby okropne, gdybyśmy przyszły do ciebie,

wyciągając dłonie po jałmużnę. Nie, nie musimy prosić cię o pomoc finansową, milordzie.

Mieszkamy w pobliżu Folkstone i jesteśmy nieźle sytuowane. Ojciec dobrze nas zabezpieczył.

Bardzo dobrze.

- Bogaci mężowie - wtrąciła ciotka Matylda.

- Tak, nasi mężowie też o nas zadbali. To byli dobrzy ludzie, ale odeszli, jak zwykle

odchodzą mężczyźni, i całe szczęście.

Ciotka Maude zaczerpnęła głęboko powietrza i dodała bardzo dramatycznym tonem:

- Nie, milordzie, potrzebna nam twoja pomoc, gdyż jesteś głową rodziny St. Cyre.

- Bardzo młody - powiedziała Matylda.

- Rzeczywiście, przypuszczam, że jestem dość młody, jak na przywódcę rodu, choć nie

ma znowu tak bardzo komu przewodzić - wyjaśnił powoli Gray. -Niedawno skończyłem

dwadzieścia sześć lat. Mam kilku kuzynów, których nigdy nie widziałem. Prawdopodobnie ani

trochę nie obchodzi ich, czy chodzę po ziemi, czy pod nią spoczywam. Aż do tej chwili nie

sądziłem, że pozostał ktoś jeszcze. Bardzo się cieszę, że jesteście moimi ciotkami.

Oczywiście, zrobię wszystko, co w mojej mocy. O, jest Quincy z herbatą i ciasteczkami pani

Post.

Przez chwilę przyglądał się, jak Quincy, który w młodości był bardzo chudy, a teraz, w

wieku średnim, przypominał jeden- z kawałków wołowiny pani Post, nalewa herbatę, a potem

pomaga starszym damom pozbyć się licznych warstw odzieży. Matylda ubrana była w czerń, i

to począwszy od staromodnego czepka, a skończywszy na pantoflach wsuniętych na długie,

wąskie stopy. Nawet kamea na jej szyi była czarna. Gray nigdy dotąd nie widział czarnej

kamei.

Maude miała na sobie fioletowy strój. Choć nie, właściwie nie był to czysty fiolet. Tu i

ówdzie widać było jakby ślad brązu i różu. Co za ulga dla wzroku, pomyślał. Ten kolor jakoś się

nazywa... tak, fioletowo-brązowy. Co za brzydkie słowo, pomyślał, kojarzy się z nadpsutymi

resztkami jedzenia. Jej czepek był fiole-towobrązowy, podobnie jak buciki, okrywające jej

drobne stopy. Na ciotce Maude ten kolor wyglądał jednak całkiem nieźle.

A kiedy obie damy znowu siedziały wygodnie, z wdziękiem trzymając filiżanki w

żylastych dłoniach, zapytał:

- Bardzo proszę, powiedzcie, co mogę dla was zrobić?

Matylda upiła łyk bardzo gorącej herbaty i oznajmiła, obdarzając Graya wiele

Catherine Coulter - Panna młoda 4 - Niesforny Jack.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: