Co kraj,to obyczaj.pdf

Co kraj, to obyczaj

Za największych smakoszy herbacianego naparu uchodzą Anglicy, Chińczycy i

Japończycy. Uważają go za eliksir radujący duszę i usuwający zmęczenie. Parzą herbatę

z niezwykłą starannością i piją ją przestrzegając uświęconych zwyczajem ceremoniałów.

W Anglii popularny jest zwyczaj picia popołudniowej herbaty - five o'clock )herbata

o piątej). Jest to święty czas delektowania się herbatą i godzinnego rozkosznego

nicnierobienia. Anglicy często piją herbatę z ciepłym mlekiem lub zalewają nią

plasterek cytryny albo pomarańczy posypany dwiema łyżeczkami cukru.

Japończycy nadal najbardziej lubią tradycyjną zieloną herbatę (zwłaszcza rano i

po jedzeniu, jako napój ułatwiający trawienie). Jednak coraz więcej zwolenników

ma picie czarnej herbaty z mlekiem, na modłę angielską. Tysiące Japończyków

uczęszcza do różnych szkół herbacianych, gdzie poznają tajniki przygotowywania

napoju i ceremonii picia go.

Chińczycy parzą herbatę bez dodatków (jedynym wyjątkiem jest kwiat jaśminu),

nie słodzą jej, nie dodają mleka ani cytryny czy rumu, twierdząc, iż dodatki te

zabijają smak i aromat herbaty.

W Tybecie herbata jest uważana za niemal święty napój. Aromatycznych liści nie

parzy się tu, lecz gotuje z dodatkiem masła z mleka jaków i soli.

Mongolscy pasterze piją herbatę z mlekiem i solą. Gotują ten napój w kotłach po

baraninie.

W północnej Afryce parzy się herbatę ze świeżym liściem mięty i obficie słodzi.

W Stanach Zjednoczonych herbata niedawno stała się popularna. Dzisiaj miliony

Amerykanów codziennie pije czarną herbatę mrożoną albo gorącą. Dużo tu się też

pije gotowych herbat w butelkach i puszkach.