Kirst Hans Hellmut - Skandal w miasteczku.pdf - Kirst Hans Helmut - mirued

Hans Hellmut Kirst

miasteczku

Skandal w

Mężczyzna mrużył oczy w jaskrawym blasku słońca. Nazywał

się Mutsch. Przewieszony przez ramię ciężki płaszcz dotykał

żwirowanej drogi. Obok siebie postawił walizkę.

Pociąg, który go przywiózł do Wahlheimu nad Panzą,

zagwizdał przeraźliwie, ale jeszcze nie odjeżdżał. Wydawało się,

że cierpliwie czeka na mężczyznę nazwiskiem Mutsch, który jak

gdyby się zastanawiał, czy ma przejść przez barierę dworca, czy

w ogóle nie zatrzymywać się w tym mieście.

Mutsch z wysiłkiem wpatrywał się w słońce. Mrużył mocno

oczy; powietrze migotało. Ziemia, na której stał, zdawała się

gotować. Czuł, że nadchodzi burza. To go ucieszyło. Podniósł

walizkę, ujął mocniej płaszcz i ruszył.

Kontroler przy barierce spojrzał na niego uważnie. Rozchylił

szeroko kołnierz, było mu gorąco. Potem posłał syna, który

wałęsał się po peronie, do naczelnika stacji. — Powiedz mu, żeby

wyjrzał przez okno, bo warto.

Chłopak popatrzył na Mutscha, ale nie zauważył nic ciekawego

w mężczyźnie, który zbliżał się do bariery. Chłopak wszedł do

budynku stacji i stanął przy oknie. Uznał, że zawiadamianie

naczelnika to strata czasu; nie chciał, aby cokolwiek uszło jego

uwagi, bo życie w Wahlheimie nad Panzą nie obfitowało w

sensacje.

Kontroler zdobył się na przyjazny uśmiech; w jego oczach

malowała się ciekawość, w głosie brzmiała życzliwość. —

Czyżby to Mutsch? — zapytał.

— Od kiedy to jesteśmy na ty? — zabrzmiała odpowiedź.

Kolejarz rzucił uważne spojrzenie na okno budynku stacyjnego,

a ponieważ nie widział tam naczelnika, uznał, że zachowywanie

służbowej godności nie jest konieczne. — Już pan odsiedział

wyrok? — zapytał. — Dostał pan przecież cztery lata.

— Można być zwolnionym wcześniej albo zwiać — od

parł Mutsch.

Kontroler pobieżnie sprawdził bilet, który mu podał; był to bilet

trzeciej klasy z Buchenberga do Wahlheimu. W Bu-chenbergu

mieściło się więzienie okręgowe. A przed trzema laty „Goniec

Wahlheimski" podał na pierwszej stronie: „Bandyta Mutsch

odstawiony do Buchenbergu".

— W jakim charakterze jest pan właściwie zatrudniony

na kolei? — zapytał Mutsch spokojnie. — Jako kontroler

biletów, sędzia śledczy czy zapora komunikacyjna?

Kolejarz odsunął barierkę. Rozsądek nakazywał mu spokój; był

bowiem mocno przekonany, że po wszystkim, co wówczas zaszło,

ten Mutsch zdolny byłby zdemolować pół Wahlheimu!

Mutsch minął go, nie patrząc więcej w jego stronę. Przeszedł

przez halę dworcową, wyszedł na plac przed dworcem i tam się

zatrzymał. Znów ogarnęło go gorące pragnienie, aby po prostu

zawrócić. Ale nie zawrócił. Poszedł do miasta.

ciągu ostatnich trzech lat miasto prawie się nie

zmieniło. Drzemało jakby osłabione w popołudniowym

słońcu. Domy były tu niewielkie, na zewnątrz

sprawiały wrażenie czystych. Wahlheim leżało na uboczu

wielkich arterii komunikacyjnych i na szczęście nie budziło

zainteresowania żadnego rządu. Było to miasto, na którego widok

tętniąca teraźniejszość zaczynała okropnie ziewać. Nawet wojna

wymigała się od Wahlheimu. Było to miasto, w którym nic się nie

działo. Nie było tu nawet koszar. Ani więzienia. Ulice

wymagały tak samo naprawy jak przed trzema laty; wydawało się,

jak gdyby przez ten czas prawie ich nie używano. Tylko na

kościele lśnił nowy złoty kogut; spoglądał dumnie z góry na mały

Wahlheim. A dalej, na horyzoncie, po drugiej stronie Panzy,

wielki komin fabryki sukna wyrzucał w niebo smrodliwy dym.

Mutsch szedł niedbałym krokiem ulicą Dworcową, minął plac

Jahna i podążał do ulicy Głównej, która prowadziła prosto do

rynku. Spotkał po drodze niewielu ludzi, w tym kilku, którzy

udali, że go nie znają. Kilkakrotnie odsuwano zasłony, a raz

nawet zawołano do domu bawiące się na dworze dzieci.

Rynek drzemał w słońcu. W miejscu, gdzie stał pomnik ku czci

poległych żołnierzy, znajdowała się teraz cementowa płyta —

miała zaledwie sześć lat. Wyzwoliciele usunęli orła, a cokół

polecili wyszlifować, co oczywiście mocno rozgniewało lokalne

siły narodowe, zwłaszcza że orła, który z uwagą spoglądał na

zachód, wystarczyłoby tylko lekko obrócić i patrzyłby na wschód.

Młody człowiek, który kręcił się najwyraźniej bez celu w

pobliżu ratusza, podszedł do Mutscha. Szedł trochę sztywnym

krokiem, jak ktoś, kto ma za sobą długą jazdę motocyklem. —

Jestem Flammer — rzekł i dotknął czoła, gdzie na ogół

odgnieciony jest ślad furażerki. — Czy pan nazywa się Mutsch?

Mutsch spojrzał na niego ze zdziwieniem. — Czy my się

znamy?

— Właśnie się poznaliśmy — rzekł Flammer. — Pracuję tu w

„Gońcu Wahlheimskim", jedynym dzienniku w tym mieście.

Jestem tu dopiero od roku. Zawarłem układ z tym bykiem

kontrolerem na dworcu; on zawsze melduje mi, kiedy przybywają

ciekawi ludzie, a ja za to wymieniam jego nazwisko, ilekroć jest

coś nowego do powiedzenia na temat tutejszej kolei. Chce zostać

naczelnikem stacji i ja go w tym popieram.

— A czego pan chce ode mnie?

— Słyszałem, że wraca pan z więzienia? — Młody człowiek

powiedział to tak spokojnie, jak gdyby pytał o stan barometru. —

To mnie interesuje, może uda się coś dać do

gazety. Zawsze potrzebuję świeżych wiadomości. A teraz mamy

martwy sezon.

Mutsch spojrzał ostro na Flammera, ale ten uśmiechał się

niewinnie. — Po co to panu? — zapytał Mutsch — ledwie

zdążyłem wrócić, a już mnie nagabują.

— Jeśli pan nie chce ze mną rozmawiać, to zwrócę się do

innych o informacje. Tylko że ci powiedzą mi na pewno więcej,

niż było naprawdę. A wolałbym trzymać się źródła.

— Człowieku — rzekł Mutsch — chcę mieć spokój. Mam za

sobą trzy lata więzienia. A więc przeszłość, o której wolałbym

zapomnieć.

— Właśnie tutaj, w Wahlheimie?

— Tutaj mi tę przeszłość doczepiono — tu pragnę się jej

pozbyć. Siedziałem za wymuszenie zeznań świadków, za szantaż

podczas zeznań i za pobicie.

Flammer spojrzał na niego rozpromieniony: — Panie — rzekł

— ależ to arcyciekawe. Ilu pobić dopuścił się pan w Wahlheimie?

— Na razie jednego — rzekł Mutsch z namysłem — jednego,

ale podobno bardzo cennego.

— I po co pan tu wrócił?

— Niech pan zgadnie — rzekł Mutsch, mrugając do niego.

Flammer był zachwycony. — A może chce pan jeszcze raz...?

— Kto wie — rzekł Mutsch zamyślony, po czym zostawił

zdumionego młodzieńca i ruszył dalej.

zarno-Biały Byk" był to największy i najelegantszy zajazd

w miasteczku. Miał sześć pokoi, w każdym bieżącą wodę;

podczas rozpraw sądowych, targów bydła lub różnych

uroczystości, wszystkie były zawsze zajęte. Ściany

restauracji wyłożono boazerią, wisiały na nich poroża.

Zajazd był jedynym obok kościoła miejscem w Wahlheimie,

gdzie obywatele, niezależnie od wieku, zasobności

Kirst Hans Hellmut - Skandal w miasteczku.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: