Edigey_Jerzy_-_Walizka_z_milionami.pdf

JERZY EDIGEY

Walizka z milionami

„KB”

ROZDZIAŁ I

Bank zamknięty

Deszcz ciągle padał. Właściwie nie deszcz,

mżawka. Taka, przed którą nie ochroni ani parasol, ani

płaszcz. To już drugi dzień podłej pogody. Jak gdyby nie

rozpoczynał się wrzesień, lecz kończył listopad. Ludzie

śpieszący do pracy czy też na dworzec, a większość

mieszkańców Łowicza pracuje w stolicy, całą swoją

uwagę skupili na ostrożnym wymijaniu wielkich kałuż na

chodnikach i na jezdniach ulic.

Nikt więc nie zwracał uwagi na człowieka w

granatowym płaszczu i o identycznym kolorze czapce-

maciejówce ze znaczkiem błyskawicy, obarczonego

brązową, zniszczoną torbą, zawieszoną paskiem na

ramieniu. Ot, zwykły pracownik centrali telefonicznej lub

elektrowni, który udaje się na obchód swojego rejonu albo

idzie usunąć jakieś uszkodzenie na linii.

Mężczyzna w granatowym płaszczu spojrzał na

zegarek. Wskazówki jego „Rakiety” ustawiły się: duża na

dziewiątej, mniejsza nieco niżej. Za kwadrans ósma!

Mężczyzna podszedł do pobliskiego transformatora

elektrycznego, otworzył go wyjętym z torby kluczem i

zaczął manipulować wewnątrz.

To trwało bardzo krótko. Najwyżej minutę.

Człowiek w granatowym płaszczu starannie zamknął

stalowe drzwiczki transformatora i z kolei skierował się

do skrzynki z łączami telefonicznymi, Miał klucz i do

niej. Tutaj także szybkimi, ale pewnymi i zdecydowanymi

ruchami, wyciągnął z gniazdek kilka wtyczek, a potem

starannie zamknął metalowe pudło.

Teraz mężczyzna bez pośpiechu skręcił w jedną z

odchodzących od łowickiego rynku bocznych uliczek.

Tutaj, niedaleko zakrętu, tuż za wysokim murem,

opatrzonym solidną bramą i furtką stał jasny fiat. Przy

bramie człowiek w granatowym płaszczu jeszcze raz

sięgnął do swojej torby. Wydobył trzeci klucz i włożył go

do dziurki zamka furtki. Rygiel odskoczył z cichym

szczękiem, drzwi uchyliły się na kilka centymetrów.

Już nie z torby, lecz z kieszeni płaszcza

mężczyzna wyjął kółko z kluczami samochodowymi.

Rozejrzał się uważnie. Nikt go nie obserwował, więc

otworzył kluczem drzwi auta i wśliznął się cło środka.

Tutaj ściągnął z siebie mokry płaszcz i zdjął maciejówkę.

Został w eleganckim ciemnym garniturze. Biała koszula,

do tego dobrze dobrany, spokojny krawat. Biała

chusteczka w górnej kieszonce marynarki dopełniała

kompletu.

Silnik od razu zaskoczył. Ale kierowca nie

uruchamiał wozu. Trzymał go „na luzie”. Swój granatowy

płaszcz i skórzaną torbę wraz czapką wsunął pod

siedzenie tak, że nie było ich w ogóle widać. Czekał.

A tymczasem w momencie, kiedy człowiek w

granatowym płaszczu wyłączał prąd elektryczny w tej

części rynku, na schody Spółdzielczego Banku Ludowego

wchodziło trzech mężczyzn w jasnych prochowcach.

Wszyscy hołdowali modzie wąsów. Gęsty zarost

pokrywał nie tylko ich brody, ale także i policzki. Każdy z

tej trójki miał na głowie albo cyklistówkę, albo kapelusz z

dużym rondem.

Spółdzielczy Bank Ludowy w Łowiczu mieści się

w niewielkim dwupiętrowym domu na rynku miasta. Z

boku kamieniczki jest brama i schody prowadzące na

piętra zamieszkane przez różnych lokatorów. Cały parter

zajmuje dość duża salka operacyjna, gdzie pracuje

większość urzędników. Poza tym jest tu jeszcze gabinet

dyrektora i pokój, gdzie urzęduje księgowość, oraz

pomieszczenie bez okien, szumnie zwane „skarbcem”,

gdyż stoją tu pod ścianą trzy duże kasy pancerne. Skarbiec

dzielą od sali operacyjnej masywne dębowe drzwi obite

stalową blachą oraz nie mniej solidna krata zamykana na

wielką kłódkę.

Spółdzielczy Bank - Ludowy w Łowiczu jest

bardzo ważną placówką przede wszystkim dla rolników,

mieszkańców powiatu. Tutaj otrzymują oni kredyty

inwestycyjne. Tutaj też inkasują wszelkie należności za

dostawy zboża i za kontraktację żywca. A wrzesień to dla

rolników dobry miesiąc. Odstawia się zboże. Na stacji

kolejowej w Łowiczu i w innych pobliskich

miejscowościach tegoż powiatu kolejarze codziennie

doczepiają do pociągów kilka lub nawet kilkanaście

wagonów z trzodą chlewną i bydłem. A potem hodowca

zgłasza się z kwitem do banku, aby zainkasować należną

mu gotówkę.

Aby usprawnić załatwianie spraw klienteli bank

rozpoczynał pracę o godzinie siódmej rano, a punktualnie

o ósmej woźny otwierał z klucza frontowe wejście do

banku. Kasy rozpoczynały wypłaty. Już pół godziny

przedtem na chodniku zwykle stała spora grupka

czekających na tę chwilę. Ale dzisiaj nie było nikogo. W

taką pogodę nikt z samego rana nie kwapił się z wyprawą

do banku.

Kiedy brodacze znaleźli się przed jego drzwiami,

woźny poinformował ich przez małe okienko:

— Bank jeszcze zamknięty. Otwieramy o ósmej.

Za kwadrans.

— My do dyrektora Drzewieckiego. Jesteśmy

umówieni. Z Warszawy, z Centrali Rolno-Spożywczej - to

mówiąc jeden z trójki pokazał przez szybkę legitymację w

brązowej okładce.

Gdyby przybysze podali jakiś błahy powód

odwiedzin banku przed jego otwarciem, woźny na pewno

by ich nie wpuścił. A przynajmniej poszedłby do

dyrektora Stanisława Drzewieckiego z pytaniem o

dyrektywy. Ale nawet w Łowiczu, choć to tak blisko

stolicy, działa magia słów „My z Warszawy” i do tego „z

Centrali”. Woźny nie wahając się więc ani chwili

przekręcił klucz w zamku i trzech mężczyzn znalazło się

wewnątrz. W niewielkim przedpokoju, spełniającym rolę

zarówno dyżurki, jak i szatni.

Teraz wypadki potoczyły się błyskawicznie.

Siedzący w dyżurce wartownik właśnie przeglądał

gazetę, którą kupił idąc do pracy. Nagle i on, i woźny

zobaczyli w rękach interesantów wymierzone w siebie

pistolety.

- Spokojnie! Nie ruszać się. Bo strzelę.

W głosie mówiącego wyczuwało się pewność, że

bez namysłu spełni swoją groźbę.

A tymczasem drugi z napastników zabrał

wartownikowi karabin stojący koło krzesła, a trzeci

umocował na zewnętrznej ścianie drzwi duży napis:

BANK DZIŚ OTWARTY OD GODZINY

DZIEWIĄTEJ. PRZEPRASZAMY. Klucz tkwił w

drzwiach. Napastnicy nie mieli zatem żadnych trudności z

ich zamknięciem. Od zewnątrz nic im na razie nie groziło.

Trzymając pistolety w pogotowiu, polecili swoim dwóm

więźniom:

- Idziemy na salę. Tylko bez głupstw.

Woźnemu i wartownikowi nie pozostało nic

innego, jak usłuchać tego rozkazu.

Ukazanie się tej grupki na sali operacyjnej

początkowo nie wzbudziło niczyjego zainteresowania.

Urzędnicy siedzieli przy okienkach i przy biurkach,

szykując się do codziennej bankowej „młocki”. Kasjer i

„dyrektor oraz jeden z urzędników znajdowali się właśnie

w skarbcu. Stali przy otwartej kasie pancernej i

wyjmowali z niej pieniądze do walizki, którą codziennym

zwyczajem przenoszono potem do boksu kasjera.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: