Kabała_Tajna nauka.docx

Kabała - tajna nauka

Wstęp

Już od dawna człowiek szukał odpowiedzi na główne kwestie życia: kim jestem, na czym polega cel mojego istnienia, po co istnieje ten świat, czy istniejemy nadal po śmierci itd...

Każdy usiłuje w swoim zakresie w jakiś sposób otrzymać odpowiedzi na te pytania, czerpiąc przy tym z dostępnych nam źródeł informacji. Każdy z nas tworzy swój światopogląd, biorąc jako podstawę podejście, które wydaje się najbardziej pewne.

Rzeczywistość i życie codzienne w każdej chwili zmusza nas do sprawdzania i uzasadnienia naszych poglądów oraz ciągłego ich korygowania. Ten proces odbywa się u jednych świadomie, u innych - nie.

Przyczyną pobudzającą do zmian i poszukiwań odpowiedzi, jest chęć otrzymania rozkoszy i uniknięcia cierpień. Z tego punktu widzenia jesteśmy podobni do wszystkich zwierząt. Krowa, żaba i ryba, każda w swój sposób pragnie również otrzymać jak najwięcej przyjemności i jak najmniej cierpienia.

Prawa natury, doświadczenie życiowe oraz sposób życia innych istot żywych, uczą nas, że nie ma żadnego rozumnego sposobu aby absolutnie uniknąć cierpień. W najlepszym wypadku można się znimi pogodzić i przyjąć je jako zło konieczne.

Kwestia celu, sensu życia dodaje do codziennych ludzkich cierpień następujące pytanie: "a po co ja w ogóle cierpię?" Ono, to pytanie o sensie życia, nie daje nam odczuwać satysfakcji nawet wtedy, gdy któreśkolwiek z naszych codziennych pragnień czasowo się spełnia.

Człowiek który osiągnął upragniony cel, dosyć szybko zaczyna odczuwać, że brak mu innej rozkoszy. Nowe pragnienie nie pozwala mu spoczywać na laurach i cierpienia wznawiają się. Oglądając się wstecz, stwierdza on, że większą część czasu spędził na męczącym wysiłku aby osiągnąć różne cele, lecz po ich osiągnięciu - prawie nigdy nie rozkoszował się ich sukcesem.

Ponieważ na powyżej postawione pytania, nie ma odpowiedzi, to co pewien okres powstaje dążenie do dawnych wierzeń. Młodzież w poszukiwaniu, zwraca się do Indii, na Daleki Wschód albo znajduje czasowe zadowolenie przy pomocy różnych technik "duchowych".

Medytacje, systemy odżywiania, te lub inne ćwiczenia fizyczne i umysłowe pobudzają w człowieku naturalne instynkty i pozwalają mu czuć się bardziej komfortowo w swym ciele materialnym. On czuje, że kontroluje swoje reakcje, że jego samouświadomienie - rozwija się.

Człowiek uczy wsłuchiwać się w potrzeby swojego ciała, ograniczając je i racjonalnie je zaspokajać. Ta metoda uczy zmiejszać zapotrzebowanie tzn. zamiany pragnienia na ograniczenie.

Niestety, to jest tylko próba zapomienia się, ponieważ pragnienia nie zostały spełnione (zadowolone), a sens życia nie znaleziony. Wszystkie te metody uspokajają i zmniejszają cierpienia kosztem obniżenia aspiracji, zmniejszenia pragnień.

Jednak człowiek szybko stwierdza, że od prawdy - nie jest możliwe opędzić się, a zmniejszenie chęci rozkoszowania - nie wybawia od niej. Kto obiektywnie analizuje swój stan, rozumie, że nie osiągnął upragnionego celu tzn. pozbycia się cierpienia i osiągnięcia wiecznej rozkoszy.

Za pomocą badań naukowych ludzkość szuka logicznego uzasadnienia celu swego istnienia, a także celu istnienia całego wszechświata. Człowiek bada prawa natury już od wielu tysięcy lat.

Nauka korzysta z aksjomatów, które nie przeczą naszej logice i naszym przyrządom. Wszystko, czego nie możemy zmierzyć za pomocą przyrządów naukowych, znajduje się poza granicami badania. Dlatego też dusza człowieka, sposób jego zachowania się i motywacja, znajdują się poza zakresami naukowego badania.

Współcześni naukowcy odkrywają, że im bardziej posuwają się w swoich badaniach naukowych, tym bardziej obraz świata staje się mglisty i powikłany. Najbardziej postępowe książki naukowe stają się coraz bardziej podobne do mistycznych, do fantastyki naukowej, nie dając przy tym odpowiedzi na pytania o sensie życia.

Kabała jako nauka oferuje swój sposób badania świata - poprzez rozwój dodatkowych zdolności człowieka w odczuwaniu otaczającego go świata. Słowo "Kabała" (hebr. otrzymanie) wyraża dążenie otrzymania wyższego uświadomienia, odczucia prawdziwego obrazu świata.

Kabaliści opowiadają nam o technice, u której podstaw leży ich własne doświadczenie. Oni przedstawiają i wykładają w swoich księgach, swoją metodykę badania wszechświata, otrzymania odpowiedzi na sens życia. Tą metodykę nazwali "nauką otrzymywania" inaczej "Chochma ha-Kabbalah".

Czym jest Kabała?

Kabała jest najbliższą człowiekowi nauką, ponieważ opowiada nam o tym, po co on istnieje, po co się rodzi, dlaczego żyje, w czym jest sens jego życia, skąd przyszedł, dokąd odchodzi i jak kończy swoją drogę ziemską.

Odpowiedź na te pytania kabalista otrzymuje w swoim życiu, tu i teraz. W zasadzie Kabała, to metodyka pojęcia światów duchowych i naszego świata jako ich skutku. Z jednej strony studiowanie Kabały daje nam wiedzę o światach duchowych, a z innej sama nauka, rozwija w nas dodatkowy narząd zmysłów, ekran "Masach" i odbijane światło "Or Chozer".

Za pomocą tego nowego narządu zmysłów otrzymujemy możliwość wejścia w kontakt ze światami duchowymi.

Studiowanie Kabały nie jest teoreteczne lub abstrakcyjne, ono jest nierozerwalne z praktyką: człowiek poznaje siebie, swoją naturę, co powinien zrobić i co zmienić u siebie. Dlatego też niema im nic bliższego, niż ta wiedza, ponieważ poznaje swój świat i los.

Studiujący Kabałę dowiaduje się wszystkiego o sobie i otaczającym go świecie - samemu i w sobie. Przed innymi, otaczającymi go, jego uczucia i wiedza są ukryte. Właśnie z tego powodu Kabałę nazywa się "tajną nauką", bo tylko on sam wie, co się z nim dzieje i co widzi.

Przyczyną postępków ludzkich jest chęć otrzymywania przez człowieka różnego rodzaju przyjemności, w celu osiągnięcia których gotów jest on ponosić niemały wysiłek. Całe pytanie polega na tym, w jaki sposób osiągnąć możliwie największe przyjemności z najmniejszymi wydatkami. Każdy stara się odpowiedzieć na to pytanie na swój sposób.

Chęć człowieka do otrzymywania rozwija się i wzrasta: nieduża chęć rozkoszowania się, rodzi w człowieku chęć przyjemności zwierzęcych. Jeżeli chęć rozkoszowania się wzrasta, to człowiek zaczyna pragnąć jeszcze dodatkowo pieniądze i poważanie.

Dalszy wzrost chęci rozkoszowania się, rodzi w człowieku chęć rozkoszowania się władzą. Jeszcze większa chęć rozkoszowania się, powoduje dążenie do wiedzy, a największa chęć rozkoszowania się, przejawia się w dążeniu do duchowego rozwoju.

Człowiek na każdym etapie rozwoju swoich chęci bezwzględnie podporządkowuje się ich wymaganiom i wykonuje wszystko to, aby osiągnąć rodzaj rozkoszy do której dąży.

Nie wiemy, jak rodzi się w nas uczucie, w jaki sposób działają na nas takie pojęcia jak: słodki, gorzki, przyjemny, gruby. Nie jesteśmy w stanie skonstruować przyrządów naukowych do pomiaru i analizy naszych uczuć.

Kabała jest matematyką naszych uczuć. Ona bierze pod uwagę całość ludzkich uczuć i ich chęci, analizuje je i do każdego zjawiska, każdego odcienia uczucia i pojęcia, stawia jako odpowiednik ścisłą formułę matematyczną.

Nowicjuszowi wydaje się, że Kabała operuje gematriami, matrycami i wykresami, lecz ci, którzy rzeczywiście dalej się w niej posuwają, za tą powłoką zewnętrzną zauważą ścisłą naukę odczucia wyższego.

Nauka Kabały jest dawną, sprawdzoną metodyką przy pomocy której człowiek może uzyskać wyższe uświadomienie i duchowe pojęcie celu wszechświata, jego sensu, sensu swego życia prywatnego i jego urodzenia.

Jeżeli w człowieku powstaje chęć duchowego rozwoju i jeśli chęć ta nie daje mu już spokoju, to wykorzystując metodykę kabalistyczną może on ją w sobie na tyle rozwinąć, aby zacząć odczuwać światy duchowe.

Czy warto studiować Kabałę?

Za każdym razem gdy mowa jest o nauce Kabały, to przytaczane są następujące wymówki:

od studiowania Kabały można stracić rozum,

można studiować Kabałę tylko po 40 latach,

studiujący Kabałę powinien być żonaty,

kobietom zabronione studiować Kabałę,

Kabałę może studiować tylko wypełniający wszystkie żydowskie prawa religijne,

Kabała sprawia, że człowiek staje się religijny,

przed studiowaniem tajnej części Tory powinno się wiedzieć otwartą część Tory.

Czyli opinia ogólna to: "lepiej w ogóle zostawić to w spokoju".

Częściowo odpowiedź dawana jest w rozdziale "Z przedmowy do Talmud Eser ha-Sfirot". Źródło tych obaw - strach, że wskutek studiowania Kabały, wypełniający przykazania, wierzący z przyzwyczajenia, odejdą od Tory i przykazań religijnego sposobu życia.

Jednak my obserwujemy, że odejście od religii jest zjawiskiem powszechnym, oto już w ciągu kilku pokoleń i przy tym bez wszelkiego związku z Kabałą. Jeszcze sto lat temu prawie wszyscy Żydzi byli religijni.

Jednakże w momencie gdy do naszego świata zaczęły opuszczać się bardziej rozwinięte dusze, skończył się okres tego snu wiekowego, nastała epoka oświecenia. Te nowe dusze nie potrafiły zadowolić swojego pociągu do poznania świata, jego sensu i celu w studiowaniu tylko praw Tory.

Właśnie dlatego wyodrębnienie studiów Kabały od judaizmu wywołuje masowe odejście od niego, ponieważ zwykłe religijne nauczanie nie daje odpowiedzi na to, co rzeczywiście ciekawi każdego człowieka na świecie. Dlatego o ile zwykły judaizm pozostaje obojętnym, o tyle Kabała przyciąga wszystkich na świecie do siebie.

Wielki kabalista AR"I w 16 wieku pisał, że zaczynając od jego czasów, Kabała przeznaczona jest mężczyznom, kobietom, dzieciom, nie-Żydom tyn. wszyscy nie tylko mogą, lecz powinni studiować Kabałę. Największy kabalista naszych czasów rabi J.Aszlag w "Przedmowie do Talmud Eser ha-Sfirot", p.2 mówi:

"Rzeczywiście, jeżeli zwrócimy naszą uwagę tylko na jedno słynne pytanie, jestem pewien, że wszystkie wątpliwości o konieczności studiowania Kabały natychmiast znikną. To jest pytanie, które zadają sobie wszyscy śmiertelnicy: "W czym jest sens naszego życia?!"

Rabi Aszlag nawet nie spiera się z tymi, którzy sprzeciwiają się studiowaniu Kabały lub usprawiedliwiają swoją bezczynność wymówkami. On zadaje tylko jedne, jedyne pytanie: "W czym jest sens mojego życia?".

On się zwraca do tych, którzy wewnątrz zadają sobie to pytanie. Do poważnego studiowania Kabały, pojęcia wiecznego, dotrze tylko ten, kto rzeczywiście siebie pyta: "W czym jest sens mojego życia?"

Kim jest kabalista?

Kabalista - to człowiek, który zewnętrznie niczym nie różni się od innych. On nie powinien być ani rozumnym, ani uczonym. W jego powierzchowności nie ma żadnej świętości. Po prostu na pewnym etapie swego życia jako zwykły człowiek otrzymał prawdziwe wyczerpujące odpowiedzi na pytania o sensie życia.

Następnie ten zwykły człowiek, studiując Kabałę, uzyskał dodatkowy "szósty" zmysł duchowy. Przy pomocy tego zmysłu jest on w stanie odczuwać świat duchowy jako rzeczywistość bezpośrednią, tak samo jak i my odczuwamy naszą rzeczywistość codzienną - nasz świat.

Kabalista sam odczuwa wyższy świat i sam bezpośrednio go poznaje. "Wyższym" - nazywa się ten świat dlatego, że znajduje się poza granicami naszych zwykłych odczuć. Kabalista widzi jak wszystko z wyższego świata opuszcza się i rodzi w naszym świecie. Kabalista znajduje się jednocześnie w obu światach, wyższym i naszym.

Kabaliści otrzymują realną informację która istnieje wokół nas, lecz nie jest przez nas postrzegana w całości. Zwykły człowiek postrzega tylko nieduży fragment otaczającego go wszechświata. Ten fragment nazywa on naszym światem, a kabalista pojmuje cały obraz wszechświata.

Kabaliści mają możliwość opanowywania, badania i przekazywania nam danych o całym wszechświecie, o źródle naszego życia, o tym co powinno nastąpić. Oni dają nam metodykę poznania świata wyższego. Swoją wiedzę kabaliści przekazują w księgach, napisanych specjalnym językiem.

Dlatego aby poprawnie studiować te księgi, trzeba robić to pod kierownictwem kabalisty i według specjalnej metodyki. Wtedy księgi te staną się środkiem umożliwiającym pojęcie prawdziwej rzeczywistości.

Dlaczego jest ważne studiować Kabałę?

Kabaliści nie bez powodu przekazują swoją wiedzę o układzie wyższego, duchowego świata. To co oni piszą, uzupełnia się jednym bardzo ważnym zjawiskiem: rzecz w tym, że każdy człowiek posiada w sobie możliwość rozwoju szóstego zmysłu.

Czytając księgi napisane przez kabalistów, którzy byli w momencie ich pisania pod bezpośrednim wpływem i odczuciem światów duchowych, czytelnik, nawet jeżeli nie rozumie tego, co jest w nich zawarte, lecz stara się to zrozumieć, pobudza tzm samym wpływ "otaczającego światła" na siebie.

Wszystkie "księgi święte" napisane są przez kabalistów, lecz tylko napisane w języku kabalistycznym posiadają właściwość promieniowania intensywnego światła otaczającego na studiującego. Datego studiując w nich czyny duchowe, duchową rzeczywistość, człowiek przyciąga to światło do siebie, które jednoczesnie naprawia go, stopniowo otwierając przed nim obraz prawdziwej rzeczywistości.

W każdym człowieku drzemie ten szósty, duchowy zmysł, zdolność odczuwania całego wszechświata. On się nazywa "punktem w sercu". Do napełnienia tego uczucia przeznaczone jest otaczające światło. Ono powinno napełnić "szósty" zmysł wtedy, gdy dostatecznie się on rozwinie. Światło nazywa się otaczającym "Or Makif", ponieważ ono otacza naczynie "Kli", które jeszcze nie jest w stanie napełnić się nim.

Po śmierci naszego ciała materialengo, "szósty" zmysł nadal istnieje, ale już poza rzeczywistością materialną. Podczas studiowania księg kabalistycznych, światło świeci do "punktu w sercu" rozwijając go jednocześnie. Stopniowo "poszerza" się on, nabierając "objętość", wystarczającą do przyjęcia otaczającego go światła. Wejście światła do "punktu w sercu" rodzi w człowieku pierwsze duchowe odczucie. Im więcej światła wchodzi do tego "punktu", tym bardziej człowiek odczuwa, coraz bardziej szeroko i jawnie wyższy świat, swoją przeszłość i przyszłość.

Nie jest to możliwe obejść się bez pomocy z góry, bez przychodzącego z góry otaczającego światła "Or Makif", które stopniowo oczyszcza człowieka. Nie zważając na to, że my nie wiemy, co to jest za światło, istnieje bezpośrednia więź między punktem w sercu a światłem, które zgodnie z wyższym programem wszechświata powinno go napełnić.

Czytając księgi, łączymy się z źródłem tego światła, przez co nieświadomie formujemy w sobie chęć odczuwania duchowych światów. To jest chwyt irracjonalny opanowania nowych, "nieziemskich" właściwości. Raw J.Aszlag w "Przedmowie do Talmud Eser ha-Sfirot" p.155 pisze o tym:

"Dlaczego kabaliści zobowiązują każdego do studiowania Kabały? Sprawa polega na tym, że wszyscy którzy zajmują się Kabałą, nawet gdy nie rozumieją tego czego się uczą, swoją chęcią zrozumienia, pobudzają otaczające ich dusze światło. Ponieważ każdej osobie gwarantowane jest otrzymanie wszystkiego, co przygotował dla niej Stwórca - podczas planu stworzenia świata, zakładającym narozkoszowanie wszystkich tworów. Lecz kto nie został wyróżniony osiągnięciem tego podczas wędrówki w tym życiu, będzie on wyróżniony w jednym z następnych, kończąc przy tym początkowy plan, zamierzony przez Stwórcę."

Dopóki człowiek nie osiągnął doskonałości, to światło, które uzyska on w przyszłości, jest określane jako światło otaczające "Or Makif", oczekujące na moment, gdy człowiek uzyska chęć jego odczucia.

Dlatego jeśli nawet tych naczyń (chęci) jeszcze nie ma, lecz człowiek zajmuje się Kabałą, nazywając imiona świateł i naczyń, imiona, które dotyczą jego duszy, to otaczające go światło natychmiast zaczyna go oświetlać, nie oblekając się przy tym w wewnętrzną część jego duszy, ponieważ nie posiada on jeszcze naczyń, mogących przyjąć to światło. Jednak to świecenie, które człowiek otrzymuje za każdym razem podczas swoich zajęć, oczyszcza go i staje się godnym otrzymania światła wewnątrz siebie.

Samo studiowanie Kabały pobudza chęć odczucia prawdziwego świata. Możemy poznać wyższy świat tylko wtedy, gdy go odczujemy. Można rozważać o świecie duchowym, lecz dopóki go nie ujrzymy, wszystko to pozostanie tylko słowami, nie napełnionymi konkretnym sensem.

W dzisiejszych czasach księgi kabalistyczne szeroko się rozpowszechniły. Kabaliści pragną aby jak najbardziej szeroko rozpowszechniać ich materiały i nawołują wszystkich do dołączenia się w ich studiowaniu. Zajmowanie się nimi powoduje wzrost pragnienia poznania światów duchowych, a światło otaczające nas tzn. ten sam ukryty przed naszym wzrokiem świat, świecąc na nas, zaczyna stopniowo odkrywać się przed nami.

Historia Kabały

Wiedza o Stwórcy, wyższym świecie, tj. Kabała była przekazywana przez kabalistów ustnie i pisemnie. Pierwsza księga Kabały "Tajny anioł" ("Raziel ha-Malach") została napisana przez Adama. On otrzymał swoją wiedzę bezpośrednio z góry, a nie jak inni kabaliści, wskutek nauki i poprzez wysiłki własnej woli. Pierwszy ze znanych nam kabalistów, tj. ten, który sam pojął Stwórcę, był praojciec - Abraham. On, jak opowiada Tora, postawił przed sobą zagadnienia sensu życia i był zaszczycony odkryciem się Stwórcy, wyższego świata. Zebraną przez niego wiedzę i metodykę jej otrzymania przekazał on następnym pokoleniom ustnie w księdze "Sefer Jecira".

Każdy kabalista dodawał do zebranego doświadczenia swoją indywidualność, lecz Mojżesz dokładnie przedstawił całą tą wiedzę w księdze, nazwanej przez niego Torą od słowa "or" światło i od słowa "horaha" instrukcja (pojęcia światła).

Po napisaniu Pięciu Ksiąg Mojżeszowych, Kabała nadal rozwijała się. W okresie między Pierwszą i Drugą Świątynią rozpoczęło się studiowanie Kabały w organizowanych grupach kabalistów. Od czasów zburzenia Drugiej Świątyni i do naszych dni, historię Kabały można podzielić na trzy okresy rozwoju:

Okres pierwszy odnosi się do trzeciego wieku naszej ery. W tym czasie rabi Szymon bar Jochaj (RASZB"I), uczeń rabi Akiwy, piszę księgę "Zohar". Rabi Szymon otrzymał od rabiego Akiwy pełnomocnictwo do przekazania Kabały kolejnym pokoleniom. On słynął wśród swoich współczesnych jako znawca zarówno jawnej jak i tajnej Tory.

Po tym, gdy rabi Akiwa został uwięziony, rabi Szymon ze swoim synem Elazarem uciekł do wsi Pekiin, na północy kraju, gdzie w ciągu 13 lat ukrywali się w jaskini.

On wyszedł z jaskini z księgą "Zohar" i z gotowym systemem wykładania Kabały, przekazu wiedzy o świecie duchowym. Do tego momentu pojął on wszystkie 125 stopni, które jest w stanie pojąć człowiek podczas trwania swego życia ziemskiego.

"Zohar" napisany jest w sposób szczególny: w przenośni i w języku aramejskim. Język aramejski stanowi "stronę odwrotną hebrajskiego", jego ukrytą część. Rabi Szymon dyktował, a jego uczeń, rabi Aba, który posiadał specjalny dar wykładania ukrycie tak, żeby zrozumiały dusze o określonym typie, przedstawiał materiał w formie pisemnej.

...