Agatha Christie - Morderstwo to nic trudnego.pdf - Cykl Nadinspektor Battle - mario4791

AGATHA CHRISTIE

MORDERSTWO TO NIC TRUDNEGO

PRZEŁOŻYŁA GRAŻYNA WOYDA

TYTUŁ ORYGINAŁU: "MURDER IS EASY"

Rosalind i Susan,

pierwszym recenzentkom tej książki

TOWARZYSZ PODRÓŻY

Anglia!

Anglia po tylu latach!

Ale jak będę się w niej czuł?

Luke Fitzwilliam zadawał sobie to pytanie, schodząc po trapie ze statku.

Kołatało się ono w jego umyśle, gdy czekał na odprawę celną. A kiedy w

końcu wsiadł do pociągu, wypłynęło nagle na pierwszy plan.

Czuł się zupełnie inaczej, przyjeżdżając do kraju na urlopy. Miał mnóstwo

pieniędzy (przynajmniej na początku), więc ochoczo je wydawał, odwiedzał

starych przyjaciół, spotykał się z kolegami, którzy też przyjechali tu na

wypoczynek po pobycie w koloniach. Mówił sobie: To nie potrwa długo.

Wkrótce wracam do pracy. Dlaczego nie miałbym się zabawić!

Ale teraz nie zamierzał nigdzie wracać. Pożegnał już na dobre upalne noce,

oślepiające słońce, piękną tropikalną roślinność i samotne wieczory,

spędzane na lekturze starych numerów "Timesa".

Wrócił do Anglii po zakończeniu zaszczytnej służby dla kraju. Poza tym

posiadał niewielki kapitał, mógł się więc uważać za człowieka niezależnego

materialnie. Ale nie miał pojęcia, jak spędzić resztę życia.

Anglia! Anglia w czerwcu. Szare niebo i silny, przenikliwy wiatr. W taki

dzień nie wydawała się gościnnym krajem! A ci ludzie! Boże, co za ludzie!

Wszyscy mieli szare, zatroskane twarze... szare jak niebo. I te okropne małe

domki, wyrastające wszędzie jak grzyby po deszczu, jak kurniki,

zaśmiecające cały krajobraz!

Luke Fitzwilliam z trudem oderwał wzrok od migającego za oknem wagonu

krajobrazu i zajął się gazetami. "Times", "Daily Clarion" I "Punch".

Zaczął od "Daily Clarion", który poświęcony był w całości wyścigom

konnym w Epsom. Szkoda, że nie przyjechałem wczoraj - pomyślał. Ostatni

raz widziałem gonitwę Derby, kiedy miałem dziewiętnaście lat.

Obstawił wysoko pewnego konia i teraz chciał sprawdzić, jak typuje jego

szansę "Clarion". Znalazł tylko lakoniczną notatkę: Mało prawdopodobne, by

wygrał któryś z koni takich jak Jujube II, Mark's Mile, Santony czy Jerry

Boy. Na zwycięstwo nie ma chyba szans...

Ale Luke'a nie interesował koń, który miał najprawdopodobniej przegrać

gonitwę. Rzucił okiem na typowania. Na Jujube II stawiano zaledwie 40 do l.

Luke zerknął na zegarek. Była za kwadrans czwarta.

No cóż - pomyślał. Już po wszystkim! Szkoda? że nie postawiłem na

Clarigolda, którego typowano jako drugiego faworyta.

Potem rozłożył "Timesa" i zatopił się w lekturze poważniejszych artykułów.

Nie trwało to jednak długo, ponieważ groźnie wyglądający pułkownik, który

siedział w przeciwległym kącie przedziału, był tak zirytowany tym, co

właśnie przeczytał, że musiał się podzielić swym oburzeniem z towarzyszem

podróży. Dopiero po półgodzinie znużyło go rozprawianie o "tej cholernej

komunistycznej propagandzie".

Wyczerpawszy temat pułkownik zasnął z otwartymi ustami. Niebawem

pociąg zwolnił, a potem się zatrzymał. Luke wyjrzał przez okno i dostrzegł

dużą, opustoszałą stację z wieloma peronami. Zauważył kiosk, na którym

wisiał afisz z napisem: WYNIKI GONITWY DERBY. Otworzył drzwi,

wyskoczył na peron i pobiegł w kierunku kiosku. Po chwili wpatrywał się z

szerokim uśmiechem w krótką wiadomość z ostatniej chwili.

Wyniki Gonitwy Derby

JUJUBE II

MAZEPPA

CLARIGOLD

Uśmiechnął się jeszcze szerzej. Sto funtów do roztrwonienia! Dobry,

kochany Jujube II, którego wszyscy znawcy wyścigów tak nonszalancko

zlekceważyli.

Złożył gazetę, odwrócił się i zobaczył pustkę. Podczas gdy on upajał się

zwycięstwem Jujube II, jego pociąg niepostrzeżenie zniknął ze stacji.

- Kiedy, do licha, ten pociąg odjechał? - zagadnął jakiegoś bagażowego.

- Jaki pociąg? - spytał bagażowy ze zdziwieniem. - Od piętnastej czternaście

na tej stacji nie zatrzymał się żaden pociąg.

- Przecież stał tu przed chwilą. Właśnie z niego wysiadłem. To ekspres

mający bezpośrednie połączenie z portem.

- Ten ekspres nie zatrzymuje się nigdzie w drodze do Londynu - wyjaśnił

bagażowy obcesowo.

- Ale zatrzymał się - zapewnił go Luke. - Przecież z niego wysiadłem.

- Aż do Londynu nigdzie się nie zatrzymuje - powtórzył bagażowy

obojętnym tonem.

- Mówię panu, że się zatrzymał dokładnie przy tym peronie, a ja z niego

wysiadłem.

W obliczu tych faktów bagażowy zmienił front.

- Nie powinien był pan tego robić - powiedział z wyrzutem. - On się tu nie

zatrzymuje.

- Ale zatrzymał się.

- Stanął pod semaforem, a nie "zatrzymał się na stacji", jak pan to określił.

- Nie znam się na tych subtelnych różnicach tak dobrze jak pan - oznajmił

Luke. - Chodzi mi o to, co mam teraz zrobić.

- Nie powinien był pan wysiadać - powtórzył z uporem bagażowy, który nie

był człowiekiem przesadnie rozgarniętym.

- To prawda - przyznał Luke. - Ale co się stało, to się stało. Chodzi mi tylko

o to, co pan jako doświadczony pracownik kolei radzi mi teraz zrobić.

- Pyta mnie pan, co najlepiej zrobić?

- Tak - odparł Luke - o to właśnie mi chodzi. Chyba istnieją pociągi, które

zatrzymują się tu zgodnie z rozkładem?

- Niech pomyślę - powiedział bagażowy. - Najlepiej niech pan wsiądzie do

tego o szesnastej dwadzieścia pięć.

- Jeśli ten o szesnastej dwadzieścia pięć jedzie do Londynu - postanowił Luke

- to właśnie do niego wsiądę.

Uspokojony tą wiadomością zaczął się przechadzać tam i z powrotem po

peronie. Na dużej tablicy informacyjnej przeczytał, że znajduje się w Fenny

Clayton, stacji węzłowej Wychwood-under-Ashe. Wkrótce mały staroświecki

parowóz powoli wepchnął na stację pociąg składający się z jednego wagonu i

ciężko sapiąc ustawił go na bocznym torze. Wysiadło z niego sześcioro czy

siedmioro pasażerów, którzy przeszli po mostku na peron Luke'a. Ponury

bagażowy ożywił się nagle i zaczął popychać duży wózek pełen paczek i

koszy. Przyłączył się do niego inny bagażowy, który przewoził pobrzękujące

bańki z mlekiem. Fenny Clayton ożyło.

W końcu na stację wtoczył się wyniośle pociąg do Londynu. Wagony trzeciej

klasy były zatłoczone, ale w trzech wagonach klasy pierwszej siedziało

niewiele osób. Luke zaczął zaglądać do przedziałów. W pierwszym,

przeznaczonym dla palących, siedział z cygarem w ustach jakiś mężczyzna o

wyglądzie wojskowego. Luke doszedł do wniosku, że ma już na dziś dosyć

angielskich pułkowników z Indii. Następny przedział zajmowała elegancka

młoda kobieta o zmęczonej twarzy, najprawdopodobniej guwernantka, z

ruchliwym, mniej więcej trzyletnim chłopcem. Luke szybko poszedł dalej.

Drzwi kolejnego przedziału były otwarte. Podróżowała w nim tylko jakaś

starsza pani. Przypomniała Luke'owi jego ciotkę Mildred, która pozwoliła mu

hodować zaskrońca, kiedy miał dziesięć lat. Była zdecydowanie dobrą ciotką.

Luke wszedł do środka i usiadł.

Po jakichś pięciu minutach ożywionego ruchu furgonetek przewożących

bańki z mlekiem, wózków bagażowych i nerwowej krzątaniny pociąg powoli

wytoczył się ze stacji. Luke rozłożył gazetę i zajął się lekturą wiadomości,

mogących zainteresować człowieka, który przeczytał już poranną prasę.

Nie liczył na to, że uda mu się czytać długo. Miał wiele ciotek, więc

domyślał się, że towarzyszka podróży nie będzie milczeć aż do Londynu.

Miał rację. Starsza pani przymknęła okno, zrzucając swoją parasolkę, i

zaczęła się rozwodzić nad zaletami pociągu, którym właśnie jechali.

- Zaledwie godzina i dziesięć minut. To bardzo dobry pociąg. Znacznie

lepszy niż ten poranny, który jedzie godzinę i czterdzieści minut. Oczywiście

- ciągnęła - niemal każdy podróżuje tym porannym. Kiedy bilety są tańsze, to

znaczy w weekendy i dni świąteczne, tylko człowiek nierozsądny jedzie po

południu. Zamierzałam wyruszyć dziś rano, ale Puszek... mój perski kot,

gdzieś przepadł... jest bardzo piękny, a ostatnio bolało go uszko... no i,

oczywiście, nie mogłam wyjść z domu, dopóki go nie znalazłam!

- Naturalnie - bąknął Luke, ostentacyjnie opuszczając wzrok na gazetę. Ale

na nic się to nie zdało. Potok słów nie ustawał.

- Więc po prostu zrobiłam dobrą minę do złej gry i wsiadłam do pociągu

popołudniowego. No i okazało się to błogosławieństwem, bo nie ma w nim

takiego okropnego tłoku... oczywiście to bez znaczenia, kiedy podróżuje się

pierwszą klasą. Ale zazwyczaj tego nie robię. Uważam to za ekstrawagancję,

zwłaszcza w dzisiejszych czasach, kiedy podatki rosną, dywidendy spadają, a

służba ciągle domaga się podwyżek... ale naprawdę byłam bardzo

zdenerwowana, bo, widzi pan, jadę w pewnej niezwykle ważnej sprawie i po

prostu chciałam w spokoju dokładnie przemyśleć, co mam powiedzieć... -

Luke z trudem stłumił uśmiech. - A kiedy w przedziale jest pełno ludzi, ktoś

może się okazać nieuprzejmy... więc pomyślałam, że tym razem mogę sobie

pozwolić na taki wydatek... choć uważam, że dzisiaj wszyscy trwonią

pieniądze, a nikt nie myśli o przyszłości. Szkoda, że zlikwidowano drugą

klasę... to było mimo wszystko trochę taniej. Rozumiem, oczywiście -

ciągnęła, przyglądając się opalonej twarzy Luke'a - że wojskowi jadący na

urlop muszą podróżować pierwszą klasą. Zwłaszcza jeśli są oficerami...

Luke wytrzymał przez chwilę badawcze spojrzenie jej jasnych, błyszczących

oczu. Ale od razu skapitulował. Wiedział, że w końcu do tego dojdzie.

- Nie jestem wojskowym - wyjaśnił.

- Och, przepraszam. Nie zamierzałam... po prostu przyszło mi do głowy...

pan jest taki opalony... być może jedzie pan ze Wschodu, by spędzić urlop w

kraju.

- Owszem, wracam do domu ze Wschodu - powiedział Luke. - Ale nie na

urlop. Jestem policjantem - oznajmił krótko, chcąc zapobiec dalszym

dociekaniom.

- Pracuje pan w policji? To naprawdę niezwykle interesujące. Syn mojej

serdecznej przyjaciółki wstąpił właśnie do palestyńskiej policji.

- Służyłem nad Zatoką Mayang - ponownie uciął krótko Luke.

- Och, mój Boże... bardzo ciekawe. To prawdziwy zbieg okoliczności...

chodzi mi o to, że pan wsiadł akurat do tego przedziału. Bo, widzi pan, ta

sprawa, w związku z którą wybrałam się do Londynu... no cóż, w istocie jadę

do Scotland Yardu.

- Naprawdę? - spytał Luke.

Zastanawiał się, czy starsza pani zatrzyma się jak nie nakręcony zegar, czy

też będzie mówiła przez całą drogę do Londynu. Ale w istocie niezbyt mu to

przeszkadzało, ponieważ uwielbiał swoją ciotkę Mildred i pamiętał, że

kiedyś dała mu pięć funtów. Poza tym takie stare damy jak jego towarzyszka

podróży i ciotka Mildred miały w sobie coś niezwykle miłego i typowo

angielskiego. W Mayang Straits nie spotykał takich kobiet. Kojarzyły mu się

ze śliwkowym puddingiem na Boże Narodzenie, krykietem na wsi i

płonącym kominkiem. Były czymś, co człowiek docenia dopiero wtedy, gdy

jest na drugim końcu świata. Mogły też na dłuższą metę być śmiertelnie

nudne, ale Luke stanął na angielskiej ziemi zaledwie przed trzema czy

czterema godzinami.

- Tak, zamierzałam wyruszyć dziś rano - szczebiotała pogodnie starsza pani -

ale potem, jak już panu mówiłam, zaczęłam się okropnie niepokoić o Puszka.

Czy myśli pan, że zdążę na. czas? Scotland Yard nie ma chyba sztywnych

godzin urzędowania.

Agatha Christie - Morderstwo to nic trudnego.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: