Co to jest laser ?
Wyraz laser jest skrótem pełnej angielskiej nazwy mechanizmu jego działania: Light Amplification by Stimulated Emission of Radiation - wzmacnianie światła przez wymuszoną emisję promieniowania. Laser jest urządzeniem wytwarzającym światło różniące się bardzo od zwyczajnego. Czym różni się światło lasera od zwykłego ? Zwyczajne światło, które widzimy jako białe, w rzeczywistości jest mieszaniną wielu różnokolorowych promieni o różnych długościach fali. Natomiast światło lasera jest monochromatyczne (jednobarwne), czyli składa się wyłącznie z promieni o jednakowej długości fali i jest widoczne w postaci wiązki o bardzo czystym kolorze.
Fale zwykłego światła rozchodzą się w sposób nieregularny, ich wierzchołki i doliny nie są ze sobą zgodne, natomiast światło lasera jest spójne, czyli składa się wyłącznie z promieni o identycznej długości fali, biegnących w tym samym kierunku i zsynchronizowanych ze sobą.
Zwykłe światło rozchodzi się ze źródła w różnych kierunkach. Dlatego średnica plamy światła latarki na ścianie jest tym większa, a jasność tej plamy tym mniejsza, im dalej odsunie się latarkę od ściany. Wiązka światła lasera natomiast nie rozszerza się i pozostaje spójna nawet na bardzo długim dystansie.
Na amerykańskim promie kosmicznym z łatwością można odebrać wiązkę laserową, skierowaną do niego z Ziemi z odległości 300 km. Nawet na tak długiej drodze rozszerza się ona bardzo niewiele. Dzięki swojej spójności, natężeniu i monochromatyczności laser nadaje się do widowiskowych efektów w dyskotekach i rozświetlania nieba nad miastami na specjalne okazje.
Co to jest światło ?
Światło jest promieniowaniem elektromagnetycznym o własnościach falowych, które przenosi energię , a jego głównym źródłem na Ziemi jest Słońce. Poszczególne formy promieniowania elektromagnetycznego różnią się długością fali i właściwościami. Rozciągają się one od najdłuższych fal radiowych, przez mikrofale, promieniowanie cieplne, światło widzialne, promieniowanie ultrafioletowe do promieni Roentgena i najkrótszych promieni, gamma. Odpowiednio do długości fali, będącej odległością dwóch sąsiednich wierzchołków lub dolin, promieniowanie to charakteryzuje się częstotliwością, oznaczającą liczbę wierzchołków lub dolin przebiegających przez obserwowany punkt w ciągu jednej sekundy.
Światło jest mieszaniną promieni o różnej długości fal, różnych barw - fioletowej, niebieskiej, zielonej, żółtej, pomarańczowej i czerwonej. Barwy te widać w tęczy lub po rozszczepieniu białego światła w pryzmacie. Długość fali światła fioletowego jest najkrótsza, a czerwonego najdłuższa. Pozostałe barwy odpowiadają pośrednim długościom fali.
Wnętrze lasera półprzewodnikowego. W pobliżu środka znajduje się komora pompująca z ośrodkiem laserującym. W tym laserze do pompowania ośrodka laserującego ( widoczny na zdjęciu z lewej strony element wyjęty z urządzenia ) zastosowano lampę błyskową. Światło lasera opuszcza system z jego lewej strony, przechodząc przez szereg soczewek skupiających je w wąską wiązkę.
W laserach wykorzystuje się dwoisty charakter światła, które zachowuje się i jak fala, i jak cząsteczki. Najmniejsza cząstka światła nosi nazwę fotonu.
Fotony zachowują się trochę jak fale, trochę jak cząstki. Każdy foton niesie pewną ilość energii. W laserze atomy lub cząsteczki oddają część swojej energii w postaci fotonów świetlnych. Ale żeby ją oddać, muszą zostać najpierw wzbudzone, czyli wprowadzone na wyższy poziom energetyczny. W laserze uprzednie doprowadzanie energii odbywa się na przykład przez włączenie prądu elektrycznego. Nazywa się to "pompowaniem" lasera.
Doprowadzona energia gromadzi się w ośrodku laserującym i zostaje zużyta do wzbudzenia, czyli wprowadzenia na wyższy poziom energetyczny jego atomów. Atomy zawsze mają skłonność do przechodzenia do najniższego poziomu energetycznego, wkrótce więc niektóre z nich oddadzą nadmiar energii przez wysłanie fotonu. Fotony te zderzają się z innymi atomami, pobudzając je z kolei do emisji następnych fotonów, których liczba szybko narasta w lawinowej reakcji. Reakcję tę potęgują lustra na obu końcach rury, odbijając fotony tam i z powrotem, pobudzając coraz więcej atomów do emisji światła.
Rura lasera zawiera ośrodek laserujący ( może to być ciało stałe, gazowe lub ciekłe ) i jest z obu stron zamknięta lustrami. W czasie pompowania lasera atomy ośrodka laserującego są wzbudzane i zaczynają oddawać fotony światła. Światło to jest odbijane tam i z powrotem, wskutek czego coraz więcej atomów wysyła fotony, aż wreszcie światło opuszcza rurę przez otwór z jednej jej końca.
Strona dostosowana do rozdzielczości 1024x768
Rodzaje laserów
Użytkownicy laserów muszą je bardzo starannie dobierać do swoich potrzeb, ponieważ każdy ponieważ każdy emituje światło o jednej tylko szczególnej długości fali i określonym zakresie mocy, przystosowanym do danego zadania. Chociaż istnieją setki różnych laserów, to nie ma lasera uniwersalnego.
Spójne światło lasera jest nie tylko widowiskowe, ale i bardzo użyteczne, ponieważ można nim bardzo dokładnie sterować. Naukowcy i inżynierowie znaleźli wiele sposobów wykorzystywania specyficznych właściwości światła lasera.
Dzięki swoim właściwościom promieniowanie laserowe nadaje się idealnie do przesyłanie sygnałów światłowodami. Sygnałami tymi mogą być rozmowy telefoniczne, a także inne dane i informacje, którym nadaje się formę krótkich impulsów świetlnych. Silna, nie rozszerzająca się wiązka światła laserowego jest doskonałym narzędziem do wyznaczania prostych linii na duże odległości oraz do bardzo dokładnego pomiaru odległości. Spójny strumień światła lasera nadaje się także do tworzenia hologramów - obrazów trójwymiarowo odwzorowujących oryginał i dających się oglądać z różnych stron.
Łatwość szybkiego włączania i wyłączania lasera pozwala na kierowanie dużych i precyzyjnie odmierzonych "porcji" energii na bardzo małe powierzchnie. Dzięki tym właściwościom lasery są doskonałymi narzędziami do cięcia, wiercenia i spawania. Za pomocą luster odbijających światło lasera moc wiązki laserowej może być kierowana do miejsc trudno dostępnych. Od czasu wynalezienia w roku 1960, lasery umożliwiły rozwiązanie tysięcy różnych problemów w nauce, przemyśle i w naszym codziennym życiu.
W przemyśle i w medycynie szerokie zastosowanie znalazły lasery gazowe. Przez wiele lat był to najbardziej rozpowszechniony typ lasera. Laser z dwutlenkiem węgla jest ważnym narzędziem przemysłowym do cięcia, spawania i do obróbki powierzchni. Ten typ lasera jest także używany przez chirurgów do operacji.
Specjalny rodzaj lasera, laser ekscymerowy, emituje impulsy o bardzo dużej mocy i czasie trwania kilku nanosekund. Lasery ekscymerowe emitują światło ultrafioletowe, niewidoczne dla ludzkiego oka. Są one bardzo ważnymi narzędziami do produkcji niezmiernie małych obiektów, jak mikroukłady półprzewodnikowe.
Laserów półprzewodnikowych, w których jako ośrodek laserujący stosuje się nie przewodzące prądu elektrycznego ciała stałe, używa się na różne sposoby w przemyśle do obróbki materiałów. Przykładem lasera z ciała stałego jest laser rubinowy. Wiązkę jego światła można wprowadzić do światłowodu, umożliwiając doprowadzenie mocy do miejsc w inny sposób niedostępny.
Lasery półprzewodnikowe różnią się od innych laserów. Nie mając rur wypełnionych ośrodkiem laserującym, składają się z cieniutkich płytek kryształów, emitujących światło, gdy zostaną złożone razem. Lasery półprzewodnikowe są często używane w czytnikach kodów paskowych przy kasach w supermarketach i w odtwarzaczach płyt kompaktowych.
Lasery barwnikowe, w przeciwieństwie do większości rodzajów laserów, są zdolne do emisji światła o kilku różnych długościach fali. W danym momencie mogą one jednak emitować światło o jednej tylko barwie. W tych laserach ośrodkiem laserującym są cząsteczki barwnika rozpuszczone w cieczy. Struktura tych barwników jest bardzo skomplikowana i umożliwia im emisję światła o wielu różnych długościach fali. Za pomocą zwierciadeł i soczewek wewnątrz lasera "dostraja się" go w taki sposób, że działa tylko w wąskim zakresie długości fali. Laserów barwnikowych używa się w wielu dziedzinach nauki.
Laser półprzewodnikowy. Takie malutkie lasery są często używane w czytnikach kodów kreskowych i w odtwarzaczach płyt CD
Lasery wielkiej mocy
Lasery gazowe i półprzewodnikowe wytwarzają ciągłą wiązkę światła. Nazywa się to działaniem z fala ciągłą, czyli CW ( Continuous Wave ). Inne rodzaje laserów, półprzewodnikowe i ekscymerowe, działają impulsowo. Ich światło laserowe jest wytwarzane w impulsach.
Lasery impulsowe mogą wytwarzać krótkie impulsy o dużej mocy za pomocą techniki trybu blokowania lub przełączania Q. W trybie blokowania potężne impulsy tworzy się przez wymuszanie zgodnego ruchu wszystkich fotonów w przód i w tył z tą samą częstotliwością, zanim zanim światło zostanie zwolnione. Przy przełączaniu Q pomiędzy ośrodkiem laserującym a półprzepuszczalnym lustrem ( pokrytym materiałem nie całkiem odbijającym ) jest umieszczona przesłona. Uniemożliwia ona ucieczkę energii i przyczynia się do zwiększenia gromadzącej się e ośrodku porcji energii. Gdy przesłona zostanie otwarta, laser emituje impuls światła o ogromnej energii. Impuls ten trwa przez maleńki ułamek sekundy, ale uderza z wielką siłą. Moc impulsu może osiągać setki tysięcy watów. Jest to wielka moc, jeżeli ją porównać z mocą wiertarki do betonu, która wynosi 400 W.
Najpotężniejsze lasery świata
Najpotężniejsze lasery świata są używane przede wszystkim do badania struktury atomów i reakcji rozszczepienia. Emitują one potężne impulsy energii w zakresie terawatów (bilionów watów) - impulsy te jednak są bardzo krótkie, krótsze od pikosekundy ( bilionowa część sekundy ).
Najpotężniejszy laser brytyjski, nazywający się "Vulcan", ma moc 50 terawatów, a największy w USA, "Nova" - 10 terawatów. W obu tych laserach ośrodkiem jest szkło.
Pomiary za pomocą laserów
Mimo, że każdy rodzaj światła rozchodzi się prostoliniowo, światło lasera nadaje się szczególnie do wytyczania prostych linii. Jego intensywna, wąska wiązka nie rozprasza się nawet na bardzo długich dystansach.
Podczas drążenia tuneli, czy pod Alpami, czy pod kanałem La Manche, inżynierowie posługiwali się laserami do tyczenia kierunku na duże odległości. Lasery służą także w stoczniach do precyzyjnego dopasowania wielkich fragmentów kadłubów statków, co ułatwia późniejszy montaż. Przy pomiarach bardzo dużych i bardzo małych odległości laserowe urządzenia pomiarowe coraz częściej stają się dla inżynierów i techników niezastąpione.
Pomiar bliski i daleki
Geodeci używają przyrządów zwanych dalmierzami laserowymi do bardzo dokładnych pomiarów odległości - od kilku metrów do około 3 km. Wiązka dalmierza laserowego jest kierowana na odbijający cel. A gdy natrafi na lustro, zostaje obita z powrotem do niego. Instrument rejestruje czas, który upłynął od wysłania impulsu świetlnego do jego odbioru, i oblicza z niego odległość do celu.
Pomiar odległości za pomocą światła
Dalmierz laserowy rejestruje czas upływający pomiędzy wysłaniem impulsu świetlnego a odebraniem odbitego od obiektu echo tego impulsu. Wiadomo, że szybkość światła jest stała i wynosi około 300000 km/s. Dystans do obiektu, obliczony z pomnożenia czasu przez szybkość, pojawi się na wyświetlaczu dalmierza.
Na tej samej zasadzie działa LIDAR, rodzaj radaru, w którym zamiast fal radiowych stosuje się światło lasera. W tym systemie do pomiaru odległości oddalonych obiektów używa się impulsowych wiązek laserowych. LIDAR zastał wykorzystany do kilku efektownych doświadczeń. W roku 1969, gdy amerykańscy astronauci umieścili odbłyśniki laserowe na powierzchni Księżyca, za pomocą tego systemu zmierzono odległość do Księżyca z dokładnością do kilku centymetrów.
Na drugim końcu skali
Do pomiarów bardzo małych odległości przydatne okazały się interferometry laserowe. W urządzeniach tych wykorzystuje się inną właściwość światła laserowego, jego spójność i synchronizację fal.
W interferometrii laserowej wiązka laserowa jest rozszczepiana na dwie. Każdą z nich kieruje się na inną powierzchnię odbijającą. Obie wiązki maja do przebycia różne drogi, więc gdy spotykają się po odbiciu, są nieco przesunięte w fazie. W wyniku tego powstają naprzemienne układy linii światła i cienia, zwane prążkami interferencyjnymi, na podstawie których można bardzo dokładnie zmierzyć odległość pomiędzy dwoma punktami.
Zastosowanie interferometrów laserowych są bardzo liczne. W przemyśle używa się ich do pomiaru średnicy bardzo cienkich drucików lub do sprawdzania, czy wymiary produkowanych detali są dokładnie takie jak potrzeba. Interferometry laserowe służą także geologom w badaniach przyczyn trzęsień ziemi przez pomiary bardzo małych przesunięć wzdłuż uskoków pęknięć skorupy ziemskiej.
Satelity i samoloty rozpoznawcze zbierają z dalekiej odległości informacje o powierzchni Ziemi. Niektóre ze służących do tego przyrządów opierają się na technice laserowej i korzystają z wysyłanych przez nie wiązek światła o ściśle określonej długości fali i dużym zasięgu.
Analizując pochłanianie światła o różnych długościach fali przez chemikalia zawarte w powietrzu, można mierzyć skażenie atmosfery. Niektóre związki chemiczne, pobudzone energia lasera, emitują charakterystyczne dla siebie światło. Zjawisko to nosi nazwę fluorescencji. Posługując się podniebnym laserem o odpowiedniej długości fali świetlnej i rejestrując wywołaną przez niego fluorescencję, naukowcy mogą badać tak różne zjawiska, jak stan zdrowia lasów czy rozmiary plamy ropy naftowej na morzu.
Wczesne wykrywanie trzęsień ziemi
Po trzęsieniu ziemi w roku 1995, które wyrządziło ogromne zniszczenia w mieście Kobe w Japonii, rząd japoński podjął decyzję o budowie sieci stacji laserowych, nazywanej Zwornikiem. Ma ona służyć do obserwacji ruchów skorupy ziemskiej na obszarze Japonii. Zwornik ma dokonywać synchronicznych laserowych pomiarów pozycji satelitów okrążających Ziemię w celu wykrycia, czy zmienia się ich położenie względem siebie. Uważa się, że uzyskane informację pomogą w przewidywaniu trzęsień ziemi.
Informacja i komunikacja
Zapis dźwięku i danych płytach CD
Dźwięk i dane na CD jest przechowywany w formie danych cyfrowych, czyli serii zer i jedynek. Cyfrowy zapis dźwięku nie tylko ułatwia jego bardzo dokładne odtwarzanie, ale także umożliwia dokonywanie w nim zmian za pomocą komputera w celu jego ulepszania oraz wstawiania specjalnych efektów dźwiękowych.
Indeksowanie informacji cyfrowych jest łatwe, zatem specjaliści od dźwięku mogą z łatwością odnaleźć dokładnie ten fragment, który ma być przetworzony, a słuchacz w domu może odszukać ścieżkę, której chce słuchać.
Zapis dźwięku i danych na CD składa się z ciągu zagłębień - wycinanych za pomocą małego lasera półprzewodnikowego w warstwie metalu pokrywającej plastykowy dysk. Płyta wiruje w napędzie z dużą szybkością, a wiązka światła laserowego jest skupiona na jej płaszczyźnie. Gdy wiązka trafi na zagłębienie zostaje rozproszona, a gdy płaska powierzchnia odbije ją do detektora, wytwarza impuls. Z impulsów tych składa się kod zarejestrowanych danych lub dźwięku. Układ elektroniczny odtwarzacza zamienia ten kod na prąd sygnału elektrycznego, który zostaje przekształcony w dane lub dźwięki.
Światłowody
W miarę jak coraz więcej ludzi używa Internetu, telefonu i faksu, rośnie zapotrzebowanie na łącza telekomunikacyjne. I w tej dziedzinie lasery są pomocne. Kable światłowodowe, przewodzące sygnały w formie impulsów świetlnych o różnej intensywności, przenoszą wielokrotnie więcej informacji, niż tradycyjne miedziane kable telefoniczne. W światłowodowych sieciach telekomunikacyjnych pojedyncze włókno może równocześnie przesyłać tysiące rozmów telefonicznych.
Kabel ten składa się ze światłowodów. Te cienkie szklane włókna przewodzą sygnały w formie w formie impulsów światła lasera. Kable światłowodowe umożliwiają przesyłanie jednym przewodem wielu tysięcy rozmów.
Pionierzy ery laserów
Wiązka światła laserowego zabłysła po raz pierwszy w roku 1960, ale pierwsze kroki na drodze do stworzenia lasera poczyniono dużo wcześniej. Wszystko zaczęło się w roku 1917, kiedy słynny uczony Albert Einstein stwierdził, że jest możliwe pobudzanie najmniejszych cząsteczek materii - atomów, do emisji światła. Okazało się to wtedy bardzo trudne do sprawdzenia. Musiało minąć wiele lat, zanim udało się tego dokonać. Na początku 1997 r., uczeni amerykańscy ze słynnego Massachusetts Institute of Technology poinformowali o skonstruowaniu lasera, którego wiązka składa się z atomów materii, a nie z fotonów uporządkowanych zgodnie z falami materii.
Przełom
Przełom nadszedł, gdy trzech amerykańskich naukowców, Charles Townes, James Gordon i Herbert Zeiger, odkryło sposób pobudzania atomów do emisji nie światła, ale mikrofal. W roku 1954 skonstruowali pierwszy maser ( Microwave Amplification by Stimulated Emission of Radiation, wzmacnianie mikrofal przez wymuszoną emisję promieniowania ) - urządzenie emitujące silną, dającą się sterować wiązkę mikrofal.
Osiągniecie to zachęciło wielu naukowców do prób budowy laserów, czyli maserów emitujących światło zamiast mikrofal. Pierwszym, któremu się to udało, był amerykański naukowiec Theodore Maiman. 15 maja 1960 roku pobudził do emisji pierwszej wiązki światła laserowego pręt z rubinu, umieszczony wewnątrz potężnej lampy błyskowej. Wraz z tym jaskrawym impulsem głęboko czerwonej barwy rozpoczęła się era laserów.
Theodore Maiman (z lewej ), twórca urządzenia, które wyemitowało pierwszą wiązkę światła laserowego. Swoje udane doświadczenie przeprowadził w roku 1960, rozpoczynając erę laserów.
Słynny uczony Albert Einstein pierwszy zasugerował możliwość pobudzania atomów do emisji światła. Sformułował tę myśl w roku 1917, ale dopiero w 1960 udało się tę ideę wprowadzić w czyn.
W roku 1948 amerykański naukowiec węgierskiego pochodzenia, Dennis Gabor, opisał ideę trójwymiarowej fotografii nazwanej holografią. Z realizacją hologramów musiał jednak czekać do roku 1960.
Ten maleńki laser jest używany w chirurgii do wykonywania bardzo precyzyjnych cięć tkanek. Laser zmniejsza krwawienie w czasie operacji.
Pojawienie się laserów w świecie medycyny rzuciło nowe światło na wiele problemów problemów i sposoby ich rozwiązywania. Lasery mogą zastępować skalpele w sali operacyjnej i ułatwiają bezpieczniejsze, szybsze i skuteczniejsze wykonywanie niektórych delikatnych zabiegów. Otwierają też drogę do bezbolesnych wizyt w gabinecie dentysty.
W tradycyjnej chirurgii wszystkich cięć dokonuje się za pomocą skalpela. Ale cięcia wykonane skalpelem krwawią, a w niektórych częściach ciała operowanie skalpelem jest utrudnione. Teraz chirurdzy dostali do rąk nowe narzędzie - skalpel laserowy. Bardzo skupiona wiązka tnie tkankę. Światło lasera zostaje doprowadzone do zakończenia skalpela za pośrednictwem światłowodu.
W wielu bardzo delikatnych operacjach, jak w chirurgii mózgu, skalpele laserowe są używane do wykonywania cięć subtelniejszych od włosa ludzkiego. Skalpele laserowe ograniczają także krwawienia pooperacyjne, ponieważ ciepło, jaki wydzielają, zgrzewa przecinane naczynia krwionośne.
Oparzenia
Przy leczeniu ciężkich oparzeń, lekarz najpierw musi usunąć warstwę spalonej skóry i odsłonić zdrową powierzchnię, aby pozostała część skóry mogła się zagoić. Za pomocą skalpela laserowego można szybko i stosunkowo mało boleśnie zdejmować naskórek. Skalpel laserowy może także służyć do usuwania tatuaży przez zdejmowanie bardzo cienkich warstw skóry. Natężenie wiązki laserowej skalpela może być dostosowane do potrzeb. Przy małej mocy służy do spajania rozerwanych tkanek lub krwawiących naczyń krwionośnych. Przy dużej mocy może przebijać lub unicestwiać tkanki. Wiązka dużej mocy jest użyteczna do oczyszczania zablokowanych arterii lub niszczenia chorych tkanek.
Leczenie oczu i zębów
Osoby posługujące się laserami muszą być bardzo ostrożne i używać specjalnych okularów chroniących oczy przed światłem, które może uszkodzić wzrok, a nawet spowodować ślepotę. Ale właściwie użyty laser może być ratunkiem dla oczu. Może zostać użyty do leczenia chorób oczu, poprawiania widzenia, a czasem nawet przywracać wzrok - szybko i przy minimum cierpienia pacjenta.
W diagnostyce oczu do badania siatkówki, światłoczułej błony wyścielającej wnętrze gałki ocznej, okuliści stosują skanujące oftalmoskopy laserowe. W przypadkach wad siatkówki wiązka laserowa może poprzez soczewkę oka zostać skupiona na uszkodzeniach siatkówki i posłużyć do ich spojenia. Laser może także zostać użyty do ponownego przytwierdzenia odklejonej siatkówki.
Laser może także zostać użyty do korekcji wad wzroku przez modyfikację kształtu rogówki, przezroczystej warstwy chroniącej źrenicę. W jednym z rodzajów zabiegu za pomocą ultrafioletowego lasera ekscymerowego rozluźnia się zewnętrzną powierzchnię rogówki. W drugim stosuje się wiązkę lasera z ciała stałego do naciągania zewnętrznej warstwy rogówki. Zabiegi te zmieniają jej kształt.
U dentysty
Większość ludzi uważa plombowanie zębów za denerwujący i bolesny zabieg. Poza tym trwałość plomb nie przekracza pięciu lat, wykruszają się i wymagają wymiany. Jednak w nowoczesnych gabinetach stomatologicznych dentysta używa lasera do bezbolesnego leczenia i wypełniania ubytków.
Za pomocą wiązki światła ultrafioletowego lasera ekscymerowego dentysta unicestwi tylko zniszczoną część zęba. Ten sposób wiercenia jest bezbolesny. Dalszemu procesowi rozkładu zapobiegnie inny laser, którym przed wypełnieniem ubytku zabije się wszystkie bakterie.
Wybielanie znamion
Czerwone znamiona na skórze są wywołane podskórną siecią drobniutkich żyłek. Takie znamiona często daje się wybielić lub usunąć za pomocą laserów. Do tego zabiegu lekarze wybierają lasery emitujące fale świetlne najsilniej pochłaniane przez naczynia krwionośne pacjenta. Zazwyczaj używa się do tego laserów z parami miedzi albo barwnikowych. Absorbowana energia lasera wywołuje reakcje chemiczne, w wyniku których brzydkie przebarwienie w znacznym stopniu blednie.
Kalendarium
1917 Albert Einstain sugeruje możliwość pobudzania atomów do emisji światła.
1948 Dennis Gabor wpada na pomysł rozszczepienia spójnej wiązki światła w celu wykonania trójwymiarowej fotografii, czyli hologramu. Nie ma jednak źródła spójnego światła.
1954 Charles Townes, James Gordon i Herbert Zeiger konstruują konstruują pierwszy maser, urządzenie emitujące silną, sterowaną wiązkę mikrofal.
1960 Theodore Maiman testuje 15 maja pierwszy udany laser i uzyskuje pierwszą wiązkę światła laserowego.
1961 Dermatolog z Ohio, Leon Goldman stosuje laser rubinowy do naświetlania czerwonego znamienia wrodzonego.
1961 Lekarz z Nowego Jorku, Charles Campbell używa lasera do przyklejenia w oku pacjenta odklejonej siatkówki.
1962 Amerykański generał Curtis LeMay sugeruje, że lasery mogłyby być dobrą bronią przeciwko rakietom balistycznym.
1963 pracownik Bell Telephone Laboratories, C. Kumar N. Patel opracowuje nowy rodzaj lasera: laser z dwutlenkiem węgla do zastosowań przemysłowych.
1965 Doświadczenia przeprowadzone na myszach przez lekarza w Bostonie zdawały się wskazywać możliwość niszczenia przez laser komórek rakowych bez szkody dla otaczających tkanek. Obecnie lekarze nie są tego pewni.
1965 Wypróbowano pierwszy laser chemiczny, pompowany energią z reakcji chemicznej, a nie światłem czy elektrycznością.
1965 Firma North American Aviation skonstruowała laser ze szkłem domieszkowanym neodymem, emitujący do 60 impulsów na minutę, służący do wiercenia w blasze tytanowej otworów o średnicy 0,01 mm.
1966 Naukowcy Frantisek Hoff i Rudolf Konvalika po raz pierwszy demonstrują wiązkę laserową na długości 5 km. Obecnie wiązki laserowe są przesyłane na znacznie większe odległości, nawet w kosmos.
1968 Laser argonowy został po raz pierwszy użyty w USA do usuwania katarakty z oczu. Operacja poprawiła wzrok 2 pacjentom.
1969 1 sierpnia naukowcy użyli lasera do pomiaru odległości Księżyca. Impuls lasera odbił się od zwierciadła umieszczonego na Księżycu przez astronautów.
1970 Opracowano lampy błyskowe o trwałości miliona błysków. Zostały one zastosowane do pompowania laserów z ciała stałego.
1971 Lasery z dwutlenkiem węgla zostały użyte po raz pierwszy do chirurgicznego usuwania brodawkowatych łagodnych nowotworów, szybko powiększających się w gardle, na szyi i głowie.
1972 Dalmierze laserowe i wskaźniki celów (markery) zostały użyte po raz pierwszy na polu walki w Wietnamie.
1978 Marynarka wojenna USA użyła lasera chemicznego o mocy 400 kilowatów do zestrzelenia przeciwpancernego pocisku rakietowego.
1978 Marynarka wojenna USA rozpoczęła prace nad olbrzymim laserem chemicznym o mocy 2,2 megawatów, zwanym MIRACL
1978 Lotnictwo USA uruchomiło napowietrzne laboratorium laserowe w postaci dynamicznego lasera gazowego o mocy 400 kilowatów, umieszczonego na pokładzie wojskowej wersji samolotu Boeing 707. Nie odniosło ono sukcesu. W roku 1981 nie udało mu się zniszczyć próbnego pocisku ziemia-powietrze.
1983 Rozpoczęcie programu "wojen gwiezdnych", w ramach którego miano umieścić na orbicie serię satelitów uzbrojonych w lasery.
1991 Laserowe wskaźniki celów (desygnatory) zostały użyte podczas wojny w Zatoce Perskiej.
1993 Zawieszenie programu "wojen gwiezdnych".
1997 W styczniu, uczeni amerykańscy ze słynnego Massachusetts Institute of Technology poinformowali o skonstruowaniu lasera, którego wiązka składa się z atomów materii, a nie z fotonów.
robertrom1971