tecum_2008.2.pdf

wicenia

drki klstorne

Opactwo św. Andrzeja

w Zevenkerken (Belgia)

Każdy klasztor benedyktyński

ma swoją “matkę” - inny klasztor,

ktry posłał swoich mnichw na

nowe miejsce. Gdyby narysować

swoiste benedyktyńskie drzewo ge-

nealogiczne, okazałoby się, że

wszystkie klasztory wywodzą się od

samego św. Benedykta i jego pierw-

szego klasztoru w Subiaco. Dla Bis-

kupowa macierzystym opactwem

jest Tyniec, a dla odnowionego

Tyńca - opactwo św. Andrzeja w

Zevenkerken niedaleko Brugii w

Belgii. I choć to wydaje się dziwne,

w tym przypadku “matka” jest dużo

młodsza od swojego “dziecka”. Po-

czątki bowiem opactwa tynieckiego

sięgają XI w., a klasztor w Zeven-

kerken powstał w 1899 r. Jednak w

1816 r., na skutek kasaty, życie be-

nedyktyńskie w Tyńcu zamarło

i wskrzeszone zostało dopiero

w 1939 r. właśnie za sprawą mni-

chw z Zevenkerken.

Wielka Rewolucja Francuska

położyła kres wielu opactwom be-

nedyktyńskim i przez moment wy-

dawało się, że będzie to kres

ostateczny. Jednak przełom XIX

i XX w. przynisł odnowę życia be-

nedyktyńskiego w Europie. Jednym

z centrw tej odnowy było francu-

skie opactwo Solesmes, gdzie działał

jeden z prekursorw soborowej od-

nowy liturgicznej, o. Prosper Gu-

ranger. Drugim ważnym ośrodkiem

było niemieckie opactwo w Beuron.

To właśnie ono odnowiło życie be-

nedyktyńskie w Belgii dając po-

czątek opactwu w Maredsous

(1872), z ktrego z kolei powstał

klasztor w Zevenkerken.

Teren, na ktrym obecnie stoi

opactwo św. Andrzeja w Zevenker-

ken należał wcześnie do rodziny

baronw van Caloen. Jeden z jej

członkw będący mnichem w opac-

twie Maredsous - o. Gerard van Ca-

loen - został powołany do pomocy

benedyktynom w Brazylii. W tym

celu zbudował w swych rodzinnych

posiadłościach dom pod nazwą

“prokury św. Andrzeja u bram Bru-

gii” - pod względem organizacyj-

nym należał on do kongregacji

brazylijskiej. Dom jednak szybko się

rozrastał. Już w 1901 r. rozpoczęto

budowę kościoła i budynkw klasz-

tornych. W sierpniu 1902 r. klasztor

uzyskał rangę opactwa. Jego zada-

niem było posyłanie mnichw do

Brazylii.

W roku 1920, dzięki staraniom

bł. Kolumby Marmiona, papież Be-

nedykt XV wydał breve Ordoadivo

powołując do istnienia Benedyk-

tyńską Kongregację Zwiastowania.

W jej skład początkowo weszły trzy

opactwa: Maredsous, Lowanium

i Zevenkerken.

Dziś w opactwie św. Andrzeja

żyje około czterdziestu mnichw,

a przy klasztorze znajduje się szkoła

średnia, w ktrej uczy się prawie

300 uczniw.

[ BR . M ATEUSZ ]

T CUM - znaczy

Przeżywanie śmierci kogoś bli-

skiego to przeżycia ludzkie, ale i tro-

chę boskie. Takich bardziej lub mniej

bliskich osb pożegnaliśmy ostatnio

kilka: mj Tato, Chiara Lubich, br.

Bartłomiej z Tyńca. Osobiście byłem

na pogrzebie tych dwojga pierwszych.

I doświadczyłem jak przez liturgię Bg

z jednej strony koi bl, a z drugiej

otwiera wieczne perspektywy, w ktre

wchodzi zmarły - dla nas tylko ledwo

przeczuwane. Po to, by już na stałe i

całkowicie bezpośrednio być z Chrys-

tusem. Dla nich trwa już wieczne

TECUM. Ale owo TECUM trwa jakoś

i w nas. W tych ktrzy ich poznali,

żyje przecież pamięć gorliwej praco-

witości br. Bartłomieja; żyje wdzięcz-

ność do Chiary za wspaniały

charyzmat jedności; żyje moja miłość

to Taty, ktry dał nam niezwykłą lek-

cję umierania i optymistycznego życia.

Wszystkim im dziękujemy i obiecu-

jemy modlitwę. Do czego - pozdra-

wiając - zapraszam rwnież czytelnikw

TECUM.

o. Sławomir Badyna OSB, przeor

Chcesz do nas przyjechać

Na rekolekcje przyjmujemy grupy

do 25 osb. Mogą to być klasyczne

rekolekcje z konferencjami, udziałem

w liturgii godzin, we Mszy świętej

oraz z możliwością sakramentu po-

kuty. Na indywidualne dni skupienia

zapraszamy przede wszystkim mło-

dzież męską i duchownych.

Perychoreza i pokrzywy

Świcenia w Biskupowie

Nasz Dom Gości wyposażony jest

w pokoje z łżkami piętrowymi.

Grupy przywożą prowiant i gotują

posiłki we własnym zakresie. Jest też

możliwość zatrudnienia kucharki.

Goście indywidualni mogą stołować

się w klasztorze. Wszyscy przy-

jeżdżający powinni zabrać ze sobą

własną bieliznę pościelową (ewen-

tualnie śpiwr).

Wyprawa Lameka do Raju

Zyzy lot

Pobyt w klasztorze można ustalić

telefonicznie bądź e-mailem.

Prosz pana-ksidza...

Chcc regularnie otrzy mywa nasze

czasopismo, prosimy o przesanie

takiej informacji na adres redakcji.

Mistrzowie Reguły

www.benedyktyni.nysa.com.pl

Adres redakcji

Klasztor Benedyktynw

Biskupw 72-73

48-355 BURGRABICE

Telefon : 077 439 82 06 w godz. 7-12 i 15-17

E-mail : benedyktyni@nysa.com.pl

Konto : Dom Zakonny Benedyktynw

Nr konta : 89 1050 1490 1000 0005 0296 9462

Tecum 2 (IV) / 2008

ROZMAITOŚCI

silva rerum

Świcenia kapłaskie br. Ma-

ksymiliana w Lubiniu

Ten rok dla polskich benedykty-

nw pod pewnym względem był nie-

zwykły. W każdym z trzech naszych

klasztorw mieliśmy brata diakona.

Jednak z diakonami najczęściej dzieje

się tak, że po pewnym czasie przyj-

mują święcenia kapłańskie. Tak też

było i z br. Maksymilianem, ktry 18

maja 2008 przyjął z rąk ks. abp. Sta-

nisława Gądeckiego, metropolity poz-

nańskiego, święcenia prezbiteratu.

Jak przystało na radosne święto-

wanie, gości było dużo. Rodzina,

przyjaciele, znajomi. Rzecz jasna byli

i benedyktyni z Tyńca i my z Bisku-

powa oraz br. Timothy z angielskiego

opactwa w Glenstal. Byli bracia kar-

melici, z ktrymi o. Maksymilian stu-

diował w ich poznańskim seminarium

i jeszcze wielu innych gości, ktrych

- sam będąc gościem - nie rozpozna-

wałem.

O liturgii święceń, ktra odbywała

się oczywiście w klasztornym kościele

w Lubiniu, trudno pisać. Niby rytuał

zawsze ten sam, a jednak Pan Bg do

każdego podchodzi inaczej. Z ze-

wnętrznych przejaww zapamię-

tałem historyczne fragmenty homilii

abp. Stanisława, ktre stanowiły

wstęp do tego, by opowiedzieć, kim

ma być kapłan-benedyktyn. Zapa-

miętałem też scholę śpiewającą pod-

czas Mszy świętej, ktrą na co dzień

opiekuje się właśnie br. Maksymilian.

Po Mszy w czasie podziękowań

mwił o nich czule - moje dzieci“.

Po Eucharystii zaproszono gości

na przyjęcie. Niestety padający deszcz

pokrzyżował plany lubińskim bra-

ciom. Zamiast w przestronnym ogro-

dzie za klasztorem wszyscy goście

musieli się zmieścić w nie aż tak wiel-

kim refektarzu. Ale przynajmniej

wszyscy byli bardzo blisko siebie.

[ BR . M ATEUSZ ]

Nie wszyscy si cieszyli

ze smutnymi minami. - Ależ dla-

czego? - pytali zdziwieni rodzice. - Bo

już nie będzie się tak fajnie z nami

bawił!

Aniu i Bartku, zapewniamy, że br.

Jakubowi nic złego się nie stało i wciąż

będzie potraﬁł bawić się z Wami -

może nawet lepiej niż wcześniej.

Jednak trzeba powiedzieć też

prawdę, że gdybyście teraz przyje-

chały do Biskupowa, to br. Jakuba

byście nie zastały. Od połowy

czerwca jest w Rzymie, w Opactwie

św. Pawła za Murami, gdzie służy jako

spowiednik, zwłaszcza dla polskich

pielgrzymw, ktrzy przybywają na-

wiedzić miejsce śmierci Apostoła Na-

rodw.

Ta opowieść wymaga krtkiego

wstępu. W kwietniu gościliśmy grupę

rodzin z Katowic. W czasie gdy

o. Marcin miał konferencje dla do-

rosłych, grupką najmłodszych dzieci

zajmował się dzielnie - jak przystało

na diakona - br. Jakub. Był czas na

krtką katechezę o stworzeniu świata,

a potem także na podziwianie tego

stworzenia na spacerze. Największe

wrażenie na maluchach zrobiła wy-

cieczka na dł do wsi, do obory pełnej

krw - bo gdzie one w Katowicach

oborę znajdą?! Dzieci, a szczeglnie

chyba Ania i Bartek, polubiły br. Ja-

kuba. Gdy wyjeżdżały do domu, czule

go wyściskały.

Kiedy rodzice Ani i Bartka powie-

dzieli im, że br. Jakub został księ-

dzem, spodziewali się, że dzieci

ucieszą się. Jednak reakcja była prze-

ciwna. - Och, to szkoda - powiedziały

[ BR . M ATEUSZ ]

Tecum 2 (IV) / 2008

GOŚĆ W DOM BG W DOM

erychoreza i pokrzywy

F OT .: B ARTOSZ K OCIUBA

Czy uczenie si trud-

nych, obcojzycznych

sw moe sprawia

maym dzieciom radoś?

W szkolnej awie raczej

nie. Inaczej ma si rzecz

w klasztornej kaplicy.

Dla uczniw pierwszej i

drugiej klasy szkoły podsta-

wowej w Biskupowie przy-

swajanie greckiego terminu

perychorezabyło rwnie po-

rywające, jak treść, ktra pod

nim się kryje. Perychoreza to

taniec Boskich Osb Trjcy

Świętej. Pan Bg jest dobry

i tańczy” - tłumaczył dzie-

ciom br. Krzysztof, zadając

im zaraz po tym pytanie:

Tak więc, jeśli człowiek jest

dobry, to co robi?” Dzieci

szybko się domyśliły: Też

tańczy!” Co tańczy?” - nie

dawał im spocząć na laurach

brat. Mała podpowiedź

i dzieci już wiedziały: Pery-

chorezę!”

Spędziliśmy w klasztorze

około trzech godzin. Kiedy

w przeddzień naszego pobytu

rozmawiałem z br. Krzyszto-

fem o zagospodarowaniu tego

czasu, podzieliłem się z nim

moim pragnieniem, aby dzieci

mogły tu popracować, tak jak

czynią to na co dzień bracia.

Nie jest łatwo wymyślić

pożyteczne zajęcie dla kilku-

nastu maluchw. Brat Krzysz-

tof wykazał się jednak

pomysłowością i zapropono-

wał zbieranie pokrzyw na

herbatę. Pierwszaki i drugo-

klasiści z zapałem wypełniali

płcienny worek listkami zry-

wanymi przy pomocy folio-

wych rękawic, aby się zbytnio

nie poparzyć.

Na koniec w Domu Gości

szystkich

przychodzcych

Dzieci z br. Krzysztofem testuj pokrzywy

urządziliśmy skromny słodki

poczęstunek, aby doświad-

czyć rwnież - istotnej w be-

nedyktyńskiej duchowości -

wsplnoty stołu.

Przed powrotem do szkoły

trzeba było zdjąć kubraczki,

w ktre poubierani byli mali

oblaci” podczas pobytu w

klasztorze; zapytałem wtedy

żartobliwie, ktry z nich

chciałby tu zostać. Tylko już

z noclegiem. A poza tym

zdążyliście się przekonać, że

tu trzeba pracować!” - do-

dałem. Okazuje się, że po-

mimo takiej przestrogi

większość nie chciała wracać!

Podczas kolejnych lekcji

religii w szkole uczniowie

często nawiązywali w rozmo-

wie do wizyty w klasztorze,

pytając kiedy tam znw pj-

dziemy. Zaraz na pierwszej

katechezie po powrocie,

w oparciu o ewangeliczny

fragment o uzdrowieniu dzie-

sięciu trędowatych, starałem

się uwrażliwić ich na potrzebę

okazywania wdzięczności

Bogu i ludziom. Zapropono-

wałem namalowanie rysun-

kw przedstawiających nasz

pobyt na Grce” i wy-

rażających podziękowanie

br. Krzysztofowi i całej

wsplnocie za okazaną goś-

cinność. Ze zdumieniem ob-

serwowałem, ile szczegłw

są w stanie zapamiętać

najmłodsi, nawet takich jak

układ krzeseł w kaplicy czy

lampka oliwna wisząca przy

tabernakulum!

Mam nadzieję, że pobyt

w klasztorze pozostawi ra-

dosny ślad w duszach dzieci

i pomoże im widzieć oczyma

wiary Pana Boga jako Tego,

ktry jest dobry i tańczy”.

Rwnież dla mnie przebywa-

nie z braćmi i dziećmi jest za-

wsze ubogacające. Wydaje mi

się, że rwnież br. Krzysztof,

ktry już złożył rewizytę w

szkole, w dniu zakończenia

roku szkolnego, czuł się

owego majowego przed-

południa obdarowany możli-

wością kontaktu z naj-

mniejszymi. To przecież na

nich Jezus wskazuje w Ewan-

gelii mwiąc: Jeśli nie stanie-

cie się jak dzieci nie

wejdziecie do krlestwa nie-

bieskiego. Do takich bowiem

ono należy (Mt 18,3;

Mk 10,14).

[B ARTOSZ K OCIUBA , KATECHETA ]

do klasztoru

goci naley

przyjmowa jak

Chrystusa, gdy

n sam powie:

„ociem byem

i przyjlicie

nie”

Tecum 2 (IV) / 2008

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: