Stanisław Pagaczewski - Misja profesora Gąbki.pdf - ✦ Gazety ,Dokumenty ▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀ - emilka33312

STANISŁAW PAGACZEWSKI

Misja profesora Gąbki

Rozdział l

PRZERWANE ZEBRANIE

Tego roku - a był to piętnasty rok panowania księcia Kraka - niezwykle wcześnie

rozpoczęła się wędrówka mypingów ku północy. Już z początkiem marca na drogach

wiodących od Gór Skalistego Południa pojawiły się pierwsze patrole tych dziwnych stworów, o

których pochodzeniu nawet najwięksi uczeni mieli bardzo mgliste pojęcie. - Wiedziano

bowiem tylko tyle, że mypingi, zrzeszone w stada liczące niekiedy po kilka tysięcy sztuk,

dążyły wiosną na północ, a jesienią wracały na południe, do nikomu nie znanej krainy.

Wiedziano też, niestety z własnego i bolesnego doświadczenia, że owe tajemnicze zwierzęta

odznaczały się ogromną żarłocznością. Największym ich przysmakiem była kora drzew

owocowych, którą obgryzały doszczętnie, posiadając zdolność wspinania się na nie.

Smakowały im też młode pędy roślin wszelkiego rodzaju, a także drób domowy, kurze jaja i

ziarno. Te sprytne bestie potrafiły podkopać się do każdego spichlerza, aby pożreć ziarno

przeznaczone na siew, nie gardząc nawet workami i ołowianymi plombami... Przejściu

mypingów towarzyszyło przerażenie ludzi. Nic więc dziwnego, że traktowano je jak plagę. Z

tego względu tajemniczy ród mypingów od dłuższego już czasu interesował profesora

Baltazara Gąbkę, bohatera słynnej wyprawy do Krainy Deszczowców. Wyprawy, która

zakończyłaby się tragicznie, gdyby nie odwaga i poświęcenie Smoka Wawelskiego, doktora

Koyota i kuchmistrza Bartłomieja Bartoliniego (Mamma mia!).

O tym jak wyglądał myping, dowiadujemy się z pracy uczonego Bramborusa, wydanej

w pierwszych latach panowania księcia Kraka pt. „Studia nad wędrówkami mypingów,

zwanych również korojadami dwunożnymi”. Oddajmy więc głos Bramborusowi, który za swe

dzieło otrzymał godność sekretarza Akademii oraz prawo do używania złotej laski z

bursztynową gałką.

„Myping - pisze Bramborus - jest stworzeniem dwunożnym, człekokształtnym,

wysokości około jednego metra, o głowie zaopatrzonej w ruchliwy ryjek i bardzo długim

ogonie, przypominającym węża. Ciało tego zwierzęcia okrywa gładka skóra barwy popielatej,

pozbawiona najmniejszego nawet śladu owłosienia. Mypingi odznaczają się także

szpiczastymi, bardzo ruchliwymi uszami oraz długimi pazurkami u rąk i nóg. Myping: jest

zwierzęciem stadnym i bardzo zdyscyplinowanym. Głos jego przypomina pochrząkiwanie i

mlaskanie. Gdy myping jest głodny lub zły (co zwykle na jedno wychodzi), wydaje głos

podobny do gwizdu, słyszany doskonale z odległości kilku mil.”

Wczesne ciągi mypingów tłumaczono sobie w Grodzie Kraka jako zapowiedź upalnego

lata. Byli też tacy, którzy na tej podstawie wróżyli jakieś niezwykłe zdarzenia, np. przybycie

Marsjan na Ziemię lub narodziny byczka o trzech głowach. Tak czy inaczej mypingi stanowiły

ostatnio temat licznych rozmów, zarówno na dworze książęcym, jak też na placach targowych i

w gospodach.

Profesor Gąbka obudził się jak zwykle o piątej rano i nie tracąc czasu na wylegiwanie w

pościeli, wyskoczył z łóżka, trafiając stopami w miednicę z zimną wodą. Zwyczaj ten, jak

wiemy, pozostał mu z czasów pobytu w Krainie Deszczowców. Wykonawszy kilka

przysiadów, słynny uczony ubrał się i wyszedł na przechadzkę ze swym ulubionym wilczurem

Aresem.

Przed dwoma laty Gąbka wydostał go z azylu dla bezdomnych psów, który na rozkaz

księcia założono w pobliżu Wawelu. Azyl ten nosił trafną nazwę „Hotel Pod Psem” i stanowił

obiekt dumy jego kierownika, imć pana Anatola Wyderki, cieszącego się dwumetrowym

wzrostem i pokaźnymi wąsiskami, zwisającymi mu na kształt konopnych powrozów spod nosa

aż po brodę. Każdy bezpański pies mógł tu mieszkać bezpłatnie i bezterminowo, korzystając z

dobrej kuchni oraz z wygodnych pomieszczeń, zaopatrzonych w tapczany, kominki i stylowe

lampy. W hotelu urzędował specjalny psi fryzjer, a prócz niego szewc, krawiec i masażysta.

Mimo tych wspaniałych warunków psy nie czuły się tu szczęśliwe, gdyż, jak wiadomo, każdy

pies pragnie mieć własnego pana, którego mógłby kochać całym sercem i strzec przed

niebezpieczeństwem. Toteż Ares darzył profesora prawdziwym uwielbieniem j w każdej chwili

był gotów skoczyć za nim w ogień lub w wodę. Na razie jednak skakał za patykami w czasie

spacerów po parku, założonym nad brzegiem Wisły.

Wróciwszy z przechadzki, profesor zastał na progu swej willi flaszkę z mlekiem i

najnowszy numer „Echa Kraka”. Dym unoszący się z komina świadczył o tym, że gospodyni

Pelagia zabrała się już do przyrządzania porannego posiłku. Ares pociągnął nosem i stwierdził

z zadowoleniem, że i dla niego smaży się spory kawał wątróbki.

Przy śniadaniu gospodyni podzieliła się z profesorem najnowszymi wiadomościami.

- Ludzie mówią, że te paskudztwa lezą coraz większym tłumem...

- Jakie paskudztwa?

- Ano te mypingi, czy jak im tam - wyjaśniła pani Pelagia. - Że też takie obrzydlistwo

żyje na świecie!

- Droga Pelasiu - rzekł profesor - mam wrażenie, że mypingi także uważają nas za

paskudne istoty, i kto wie, czy nie mają trochę racji. W każdym razie nie biją się ze sobą i nie

prowadzą wojen z sąsiadami.

- Pan prefesur ma swoją rację, a ja mam swoją - upierała się gospodyni. - Jeśli mam być

szczera, to bym to całe tałałajstwo wytopiła w Wiśle i byłby święty spokój raz na zawsze!

Baltazar Gąbka uśmiechnął się wyrozumiale.

- Żyj i daj żyć innym, oto moja zasada. Uważam, że mypingi zasługują na to, żeby

napisać o nich książkę, która stanowiłaby uzupełnienie .słynnej, lecz nieco przestarzałej pracy

mistrza Bramborusa.

- Jeszcze by tego brakowało! - oburzyła się gosposia. - Mało to pan prefesur napisał

książek o żabach i ślimakach?

- Ale żaby i ślimaki nie mają nic wspólnego z mypingami.

- Dla mnie to wszystko paskudztwo i tyle - stwierdziła Pelagia i zebrała ze stołu resztki

śniadania. - A mypingi to największe świństwo. Gołe to i śliskie, a na dwóch nogach chodzi jak

człowiek. Kto to widział?

Zaraz po śniadaniu profesor zabrał się do pracy, gdyż dziś jeszcze musiał oddać do

drukarni korektę artykułu na temat swoistego poczucia czasu u ślimaków winniczków. Robota

zajęła go do tego stopnia, że nie usłyszał nawet dzwonka telefonu. Dopiero szczekanie

Aresa zwróciło jego uwagę na aparat. Podniósłszy słuchawkę profesor usłyszał głos

Smoka.

- Cześć, stary - mówił jego najlepszy przyjaciel - wybacz, że przeszkadzam ci w pracy,

ale chciałem przypomnieć o naszym spotkaniu.

- O jakim spotkaniu?

- Już zapomniałeś? Och, ci uczeni! Przecież dziś jest czwartek, kiedy zawsze przyjmuję

starych przyjaciół. Pogwarzymy przy lampce wina, pogramy sobie... Co ty na to?

- Przyjdę z największą ochotą - ucieszył się Gąbka. - O której?

- Jak zwykle o szóstej po południu. Dzwoniłem już do Kraka, obiecał przynieść pudło

anyżkowych lizaków.

- Wspaniale! A ja przyniosę kruche paluszki, które piecze moja Pelasia. A więc do

zobaczenia.

Profesor odłożył słuchawkę.

- Kochany Aresku - rzekł do psa - czeka nas dziś miła wizyta u Smoka. Na pewno i dla

ciebie coś się tam znajdzie.

Ares zamachał ogonem, co niewątpliwie miało oznaczać: Jestem zachwycony, u Smoka

zawsze jest dobre żarcie.

Gąbka wrócił do swej pracy. O dwunastej korekta musiała już być w drukarni. A dobrze

wychowany i niezwykle inteligentny wilczur ułożył się na dywanie tuż obok nóg pana, aby

sobie uciąć małą drzemkę.

Baltazar Gąbka był bardzo punktualny, toteż zapukał do Smoczej Jamy w chwili, gdy

kukułka w zegarze ogłosiła godzinę szóstą.

Obaj przyjaciele serdecznie się uściskali.

- Wejdź - rzekł Smok. - Jest już nasz kochany doktorek i mistrz Bartolini, zaraz

przyjdzie książę.

Powitawszy serdecznie zebranych, profesor z rozkoszą zagłębił się w fotelu. Na stole

wykonanym z ogromnego pnia starego dębu stała naftowa lampa z zielonym abażurem. Wokół

niej pyszniły się półmiski wypełnione smakowicie wyglądającymi kanapkami. Stała też pękata

butelka przedniego wina z książęcych piwnic. Z aparatu radiowego, skonstruowanego

własnoręcznie przez Smoka, sączyła się muzyka. Profesor rozpoznał poemat symfoniczny pt.

Wisła, skomponowany przez dawno już nieżyjącego mistrza Bernarda z Paca-nowa.

W chwilę potem przyszedł Krak, obarczony wielkim pudłem lizaków. Książę miał na

sobie skórzany strój myśliwski, ozdobiony złotym łańcuchem, na którego końcu widniał Order

Zielonej Gwiazdy.

Na widok lizaków Smok oblizał się jak małe dziecko.

- Będą na deser. A teraz wypijmy toast na cześć Baltazara!

Zaskoczonemu profesorowi spadły z nosa okulary. Szybko schylił się, założył je i

zapytał zdumiony:

- Dlaczego na moją cześć? Przecież nie mam dziś ani imienin, ani urodzin.

- Ale gdyby nie ty - pośpieszył z wyjaśnieniem książę - wyprawa nie doszłaby do

skutku.

- Niech nam żyje Baltazarek! - zawołał Smok. - Niech żyje człowiek, który uratował

honor uczonych z Grodu Kraka!

- Niech żyje! - podjęli okrzyk zebrani, wznosząc w górę puchary.

Po pierwszym nastąpiły dalsze toasty, nikogo przecież nie można było pominąć.

Sławiono księcia za to, że sfinansował wyprawę na ratunek Gąbki, a doktora i kucharza za to,

że tak dzielnie opiekowali się zdrowiem

Smoka. W końcu książę wzniósł toast na cześć gospodarza i już było po butelce...

W Smoczej Jamie zapanował serdeczny, przyjacielski nastrój. Wspominano

najdramatyczniejsze chwile wyprawy: sztorm na Morzu Burzliwym, lądowanie pod Skałami

Czterojajecznymi, nocną walkę z siekaczami rotmistrza Siąpawicy, zdobycie pałacu

Największego Deszczowca... Nie zapomniano jednakże i o miłych chwilach, wśród których

Stanisław Pagaczewski - Misja profesora Gąbki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: