Cornick Nicola - 02 W aurze skandalu.pdf - CYKL - WAŚŃ RODOWA - b.menzel

NICOLA CORNICK

W AURZE SKANDALU

PROLOG

Grudzień 1813 roku

Gdy Kit Mostyn stanął tego wieczoru w drzwiach Almacka, trudno było orzec, kto był

bardziej zaskoczony - opiekunki zgromadzonych tu, pełnych nadziei debiutantek, czy Kit.

Almack nie należał do miejsc, w których zazwyczaj szukał rozrywki, toteż tego dnia dość

długo, aczkolwiek bez przekonania, zmagał się z impulsem, który kazał mu tu przybyć.

Impuls ów był tak silny, że Kit nie mógł się oprzeć, a ponieważ nie zwykł spierać się z

przeznaczeniem, w końcu postanowił się poddać.

Pannę Eleonorę Trevithick, córkę zmarłego wicehrabiego Trevithicka i młodszą

siostrę obecnego earla, zobaczył zaraz po wejściu do sali balowej. Tańczyła z

podstarzałym lubieżnikiem, lordem Kemble'em. Na widok tych dwojga Kit omal nie

stracił panowania nad sobą. W końcu zmuszony był przyznać w duchu, że nie ma

większego znaczenia, kto jest partnerem Eleonory, liczy się bowiem tylko to, że nie on

sam.

Smukła, słodka Eleonora Trevithick była najskromniejszą i najniewinniejszą z

debiutantek, a jednak od początku między nią i Kitem powstało wzajemne przyciąganie, z

którego obydwoje zdawali sobie sprawę, jak też i obydwoje wiedzieli, że muszą je

zignorować. Spadło to na Kita jak grom z jasnego nieba, a choć nigdy o tym nie

rozmawiali, wyczuwał, że siła tego przyciągania na równi przeraża i fascynuje Eleonorę.

On początkowo cynicznie zaparł się swych uczuć, bo przecież mężczyzna w jego wieku i z

jego doświadczeniem, jeśli idzie o płeć przeciwną, nie mógł zakochać się w panience,

która dopiero zadebiutowała w towarzystwie. Uczucia, które w nim wzbudziła, nie mogły

więc być niczym innym jak pożądaniem, silnym wprawdzie, bezsprzecznie zaskakującym,

ale bez wątpienia przelotnym.

Mylił się. Pragnął Eleonory Trevithick przez cały ubiegły rok, od pierwszego

wspólnego tańca na balu wydanym z okazji jej osiemnastych urodzin, i nic nie

wskazywało na to, że pragnienie słabnie. Wprost przeciwnie. Kit był bliski przyznania, że

zakochał się, tyle że nie chciał być wobec siebie aż tak szczery. To by go jeszcze bardziej

osłabiło. Nie można mieć wszystkiego, czego się chce, a on nie mógł mieć Eleonory.

Kit, którego tytuł i pozycja czyniły w oczach większości młodych dam i ich opiekunek

ze wszech miar pożądanym kandydatem na męża, był zarazem człowiekiem, którego

zaloty nie mogły zostać zaaprobowane przez krewnych Eleonory. Między rodzinami

Trevithicków i Mostynów ciągnęła się waśń wszczęta przed setkami lat, toteż ilekroć

spotykali się na gruncie towarzyskim, wicehrabina wdowa, matka Eleonory, udawała, że

go nie widzi. Na domiar złego jego kuzynka Beth toczyła ostatnio spór z obecnym earlem

o prawo do części posiadłości Trevithicka. Kit nie miał zamiaru dać się w to wciągnąć. Nie

szukał też żony, miał bowiem inne zobowiązania.

A jednak...

Podszedł do Eleonory najszybciej, jak zdołał, wyprzedzając młodego wicehrabiego,

przekonanego, że następny taniec należy do niego. Kit zdawał sobie sprawę, że oczy

zebranych skierowane są na nich, widział, że lady Trevithick nadyma się jak rozgniewany

indor, słyszał też poskrzypywanie jej wyplatanego krzesełka, kiedy niespokojnie kręciła

się, jakby szukając ratunku. Zignorował ją jednakże, zlekceważył badawcze spojrzenia

innych kobiet towarzyszących dziewczętom i zazdrosne, gniewne zerknięcia niektórych

debiutantek. Z uśmiechem spojrzał Eleonorze prosto w oczy.

- Dobry wieczór, panno Trevithick. Jakże miło panią widzieć.

Eleonora apatycznie odwzajemniła spojrzenie. Nie uśmiechnęła się. W jej ciemnych

oczach, typowych dla Trevithicków, nie było zwykłej żywości. Zaraz zresztą uciekła

wzrokiem i patrzyła teraz ponad ramieniem przybysza w kierunku rzędu krzeseł przy

parkiecie, gdzie ramię w ramię siedzieli jej matka i lord Kemble.

- Dziękuję, milordzie.

Kit nieznacznie zmarszczył brwi. Nie spodziewał się wprawdzie, że Eleonora zareaguje

z większym entuzjazmem, była zbyt dobrze urodzona, by wystawiać swoje uczucia na

widok publiczny, ale będąc z natury spostrzegawczym, nie mógł nie zauważyć, że dzieje

się coś złego, a nawet bardzo złego. Dziewczyna twarz miała ściągniętą, mroczną, jakby

pozbawiono ją światła. Wciąż unikała wzroku stojącego przed nią Kita.

Kit ujął jej dłonie.

- Eleonoro - powiedział z naleganiem w głosie. Uniosła głowę. Przez ułamek sekundy

dostrzegł w jej oczach ogrom bezbrzeżnej tęsknoty i serce w nim zamarło. Zaraz jednak

spuściła powieki.

- Zapewne chce mi pan życzyć szczęścia, milordzie - zaczęła cicho, niemniej wyraźnie.

- Jestem zaręczona z lordem Kemble'em.

- Nie! - To słowo wyrwało mu się z ust, zanim zdołał się opanować. Ścisnął jej dłonie.

Skrzywiła się z bólu, toteż zmusił się, by je uwolnić. - Nie - powtórzył, tym razem bardzo

spokojnie. - To niemożliwe.

- Zapewniam pana, że tak właśnie jest. - Ciemne rzęsy Eleonory zatrzepotały

nerwowo. - Zawiadomienie ukaże się jutro w „Morning Post”. Wszystko zostało już

uzgodnione.

- To niemożliwe!

Przez chwilę wpatrywała się w niego, a w jej wzroku dostrzegł błaganie.

- Dlaczego? Pan przecież nie ma do zaproponowania niczego w zamian, milordzie.

Do tej pory rozmawiali cicho, teraz jednak Eleonora podniosła głos, jakby nie była w

stanie zapanować nad bólem. Na jej bladą twarz nagle napłynął rumieniec, który po

chwili znikł, przez co policzki dziewczyny wydały się jeszcze bielsze niż przed chwilą.

- Bardzo przepraszam - rzekła, z trudem odzyskując panowanie nad sobą. - Nie

powinnam była tego mówić.

Serce mu się krajało. Pod tą kruchą godnością dostrzegał rozpacz, co go głęboko

poruszyło. Owładnęło nim pragnienie otoczenia Eleonory opieką, silniejsze niż

cokolwiek, czego doświadczył dotąd.

- Jeśli mógłbym pani w czymś pomóc... Przerwał mu ugrzeczniony głos lorda

Kemble'a:

- Eleonoro! Zdaje się, że pora na naszego walca. - Skłonił się Kitowi, bacznie zerkając

spod obwisłych powiek. - Do usług, Mostyn. Nie pogratulujesz mi? Cały ten garnuszek

miodu jest mój. Kit odkłonił się.

- Nie bądź taki pewny, Kemble, dobrze ci radzę. - Uśmiechnął się do Eleonory. -

Panno Trevithick, teraz już muszę panią pożegnać.

Obserwował, jak Kemble prowadzi narzeczoną na środek sali. Ten typ emanował

pełną samozadowolenia, odrażającą wprost lubieżnością. Myśl o kruchej figurce Eleonory

przygniecionej jego cielskiem, oddanej jego żądzy, była nie do wytrzymania dla Kita.

Chciał wyzwać tamtego na pojedynek i wpakować w niego kulę. A właściwie nie był

pewien, czy zawracałby sobie głowę formalnościami pojedynku, raczej zastrzeliłby go

chyba na miejscu. Mógłby też po prostu udusić Kemble'a jego własnym fularem.

Eleonora uśmiechnęła się sztywno, gdy narzeczony wziął ją w objęcia. Ruszyli do

walca. Kit odwrócił się i mijając grupki rozszczebiotanych debiutantek, skierował się w

stronę drzwi. Zimne nocne powietrze nieco ostudziło jego gniew. Musiał pomyśleć,

musiał zdecydować, co teraz. Gdyby nie było to tak piekielnie skomplikowane...

Zanim doszedł do domu przy Upper Grosvenor Street, jego zdenerwowanie ustąpiło

miejsca chłodnemu rozumowaniu, niemniej wciąż nie miał pojęcia, co należałoby

uczynić. Wiedział tylko, że Eleonora Trevithick należy do niego, a więc nie można

dopuścić do jej małżeństwa z lordem Kemble'em.

Później, dużo później do gabinetu wszedł kamerdyner i oznajmił, że w holu czeka

jakaś młoda dama, która prosi o przyjęcie przez lorda. Kit zdążył do tego czasu wypić pół

butelki brandy, a więc tylko się roześmiał.

- Nie wydaje mi się to dobrym pomysłem, a tobie, Carrick? - mruknął. - Po pierwsze,

jestem do niczego, a po drugie, młode damy - zaakcentował te słowa - o tej porze zapewne

leżą grzecznie w łóżkach... same... a nie spacerują po londyńskich ulicach.

Jednakże Carrick, który był na tyle światowym kamerdynerem, by wiedzieć, że jego

pan ma rację, obstawał przy swoim.

- Pozwolę sobie zauważyć, milordzie, że to z pewnością dama. Młoda dama, milordzie,

zrozpaczona.

Kit westchnął z irytacją. W pierwszej chwili przyszło mu do głowy, że to Eleonora

Trevithick postanowiła go odwiedzić, ale szybko porzucił tę myśl, uznawszy ją tylko za

swe pobożne życzenie. Eleonora, osóbka nadzwyczaj dbała o formy, była tak dobrze

wychowana, że nie pozwoliłaby sobie na podobnie karygodny krok. Z pewnością nawet

nie przy - szłoby jej do głowy udać się samotnie do domu dżentelmena, zwłaszcza w

środku nocy. Godne szacunku młode damy nie postępowały w ten sposób.

W takim razie musiała być to dama innego pokroju. Może po prostu przedsiębiorcza

prostytutka, a niewykluczone, że jakaś debiutantka, mająca mniej skrupułów i

zdecydowana złapać go w pułapkę małżeństwa. Kit zdążył już przesiąknąć cynizmem. W

ciągu ostatniego tygodnia czy dwóch niejedna młoda dama skręciła sobie nogę w kostce

przed domem przy Upper Grosvenor Street. Któregoś wieczoru zastał dziewczynę w

salonie, a ona zaklinała się, że wzięła ten dom za dom przyjaciółki. Kiedy jednak

gospodyni odprowadzała ją do drzwi, dziewczyna nie kryła złości.

Kit przebiegł wzrokiem po gabinecie, oświetlonym blaskiem padającym z kominka.

Zauważył stos papierów na biurku, butelkę po brandy i kieliszek z bursztynowym płynem.

stojący tuż przy fotelu. Podejmowanie tu damy byłoby czystym szaleństwem. Poza tym

miał tej nocy inne zajęcia, układał plany, które wymagały poważnego zastanowienia,

plany, które już ucierpiały wskutek jego zaabsorbowania Eleonorą. Potrząsnął głową.

- Przykro mi, Carrick, musisz odprawić tę przedsiębiorczą młodą damę. To na pewno

jakaś pułapka, a ja nie zamierzam w nią wpaść.

Ledwie wypowiedział te słowa, do jego uszu dobiegł odgłos pośpiesznych kroków na

posadzce holu i zgorszony głos któregoś z lokajów:

- Bardzo przepraszam, nie może pani tam wejść. Pan domu i kamerdyner spojrzeli na

drzwi.

- Kit!

Cornick Nicola - 02 W aurze skandalu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: