Przede wszystkim chcialabym wam oznajmic ze to na pewno nie jest wszystko :) tzn to jest zrobione wedlug zeszlorocznych lektur, a ich mniej bylo niz u nas... //////// w ten sposob zaznaczylam miejsca ktore obcielo na ksero i nie mozna ich bylo odczytac.
HAVE FUN ;)
1. Teoria Aptera– teoria zwrotów
Apter podzielił motywację na teliczną i parateliczną, która to koncepcja wiąże się z teorią psychologicznej zmiany warunkowania. Stan teliczny związany jest z sytuacją, gdy człowiek ukierunkowany jest na realizację określonego celu. Uwaga osoby znajdującej się w stanie telicznym skoncentrowana jest na celu i na własnych działaniach zmierzających do jego realizacji. Uczucie satysfakcji wiąże się ze zbliżaniem do celu lub na jego osiągnięciu. Stan parateliczny wiąże się z nastawieniem na samą aktywność, nie na jej instrumentalny wobec celu charakter. Uwagę podmiotu pochłania działanie, jednak nie dlatego, że może ono prowadzić do jakiegoś celu, lecz dlatego, że samo w sobie jest angażujące i satysfakcjonujące.
Róznice między trybem telicznym a paratelicznym dotyczą:
I sposobu dązenia do celu
1) teliczny: zorientowany jest na zdobycie celu, na przyszłość, dąży do zakończenia czynności. Podmiot jest mało skłonny do obserwowania tego co robią inni, korzysta ze wskazówek zewnętrznych. w procesie przetwarzania danych korzysta z informacji z ktorych korzystał uprzednio, popada w rutynę, w przypadku nowego zadania ma problem z rozwiązaniem.
2) parateliczny: podmiot zorientowany jest na teraźniejszość, aktywność, swobodę wybierania celu. Duża spontaniczność. Korzysta ze wskazówek wewnętrznych. Otwarty na niespodzianki i nowe informacje. Częściej podejmuje zachowania nowe, nietypowe. Jest skłonny do zmian.
II ////////// w czasie
1) teliczny: koncentruje się na przyszłości. Tryb ten sprzyja planowaniu, powstawaniu zachowań traktowanych jako środek do celu.
2) parateliczny: koncentracja na teraźniejszości. Czerpanie satysfakcji z uczestnictwa w procesie. sprzyja działaniu spontanicznemu.
III intensywności zachowań
1) teliczny: preferowany jest niski poziom pobudzenia, minimum zakłoceń, wysoki poziom realizmu. Tendencja do unikania przeszkód, unikanie współdziałania z innymi.
2) parateliczny: preferowany jest wyższy poziom pobudzenia. Różnorodność. Osoba wyolbrzymia to co sie z nią dzieje i co robi. Zwiększa doznania poprzez wyobraźnię, poszukuje wrażeń. Łatwiej i chetniej współpracuje z innymi.
WERSJA NUMER 2:
Teoria zwrotów Aptera (zmiany kierunku) zakłada, że istnieją dwa poziomu pobudzenia optymalne z perspektywy efektywności funkcjonowania. „Zwroty” polegają na przechodzeniu od jednego do innego „trybu doświadczania”. Apter wyróżnia dwa tryby (główne tryby doświadczania w motywacji):
A) teliczny – wiąże się z sytuacją, gdy człowiek ukierunkowany jest na realizację określonego celu
B) parateliczny – wiąże się z nastawieniem na samą aktywność, a nie na jej instrumentalny wobec celu charakter
W stanie telicznym podmiot funkcjonuje lepiej, jeżeli poziom pobudzenia nie jest zbyt wysoki.
W stanie paratelicznym natomiast podmiot funkcjonuje tym lepiej, im wyższy jest poziom pobudzenia emocjonalnego.
Jest to teoria doświadczania stanów świadomości.
Druga para trybów to „tryb doświadczania lęku”: silne pobudzenie – lęk, słabe pobudzenie – relaks.Kolejna para to „tryb poszukiwania podniecenia”: silne pobudzenie – ekscytacja, słabe pobudzenie – nuda.
2. Koncepcja Tomkinsa
Koncepcja afektu jako pierwotnego systemu motywacyjnego, zbudowana wokół założenia, że emocje sa wzmacniaczami. Jego wizja obejmowała pewną liczbę systemów motywacyjnych, z których każdy zdolny jest spełniać pewną funkcję, każdy potencjalnie zdolny jest do rywalizacji z innymi i do zdominowania całej osoby. Emocja decyduje o priorytecie wzmacniając sygnał jednego konkretnego popędu. Tomkins ilustruje to tak: kiedy pojawia się nagła przeszkoda w oddychaniu, to brak tlenu nie jest oczywisty sam w sobie, dopiero paniczny lęk wzmacnia sygnał popędowy zmuszając nas do walki o odzyskanie tlenu.
/////////////////////////
Dowodził, że twarz i jej ekspresje są pierwotnymi wzmacniaczami emocji u ludzi. Zmiany fizjologiczne przepływu krwi i ruchu mięśni narastają lawinowo, by skierować uwagę na jakąś konkretną potrzebę lub cel
Ukierunkowanymi zachowaniami ludzi steruje motyw. Tomkins określa motyw jako sygnał określonej potrzeby, ale zwraca jednocześnie uwagę, że bez wystąpienia emocji sygnał ten byłby zbyt słaby, by uruchomić program działania, np. niedostatek tlenu wywołuje u człowieka strach i wyzwala działanie zmierzające do dostarczenia tlenu organizmowi. W czasie II wojny światowej wielu pilotów zginęło tylko dlatego, że wznosząc się stopniowo na coraz wyższy pułap, świadomie nie rejestrowali nasilającej się deprywacji tlenowej. Potrzeba (tlenu) była więc obecna, ale brak emocji (strachu) nie czynił sygnału odpowiednio silnym, by włożyć maski.
3. co to jest temat relacyjny ?
Temat relacyjny- jest to sens zdarzeń istotnych z punktu widzenia relacji z otoczeniem i własnego dobrostanu, który jesteśmy w stanie wyczuwać. Przykładowe tematy relacyjne dla różnych emocji (formułowany przez ocene moralną)
DUMA: pobudowanie poczucia własnej wartości dzięki dokonaniom lub osiągnięciom cenionego obiektu (samodzielnie lub przez kogoś z kim się utożsamiamy)
GNIEW: zniewaga pomniejszająca „ja” i „moje”
LĘK: stanie w obliczu niepewnego zagrożenia egzystencjalnego
MIŁOŚĆ: pozostanie w związku z inną osobą lub takie pragnienie, zwykle – choć niekoniecznie – odwziajemniane.
NADZIEJA: obawa, że będzie gorzej i pragnienie aby było lepiej
POCZUCIE WINY: złamanie zakazu moralnego
SMUTEK: doświadczenie nieodwracalnej straty
STRACH: konkretne, bezpośrednie i zniewalające zagrożenie fizyczne
SZCZĘŚCIE: dokonywanie postępów w drodze (osiąganiu) do jakiegoś celu
ULGA: zanik stresującej niezgodności między rzeczywistym a pożądanym stanem rzeczy
WSPÓŁCZUCIE: poruszenie z powodu cudzego cierpienia i pragnienie niesienia pomocy
WSTRĘT [metaforycznie]: bliskość lub wchłonięcie odstręczającego obiektu bądź idei
////////////////////////// poniżej osobistego ideału
ZAWIŚĆ: pragnienie posiadania tego, co ma ktoś inny
ZAZDROŚĆ: niechęć do osoby trzeciej z powodu jej szkodliwego wpływu na naszą relację z inną osobą
4. Hedonistyczna teoria motywacji Younga
Young twierdził, że dążenie do doświadczania pozytywnego i unikanie negatywnego afektu jest podstawową motywacją organizmów żywych. Poszczególne bodźce i sytuacje mogą wywoływać afekty różniące się znakiem, intensywnością i czasem trwania. Organizmy uczą się przejawiania reakcji prowadzących do pozytywnych zmian afektu i unikania reakcji prowadzącyh do zmian negatywnych. Young podkreslal, ze dążenie do przyjemnosci nie ma nic wspolnego z mechanizmem o charakterze homeostatycznym. Przykładem może być to, że zwierzęta dążą do pozyskania substancji słodkich, które nie posiadają żadnych wartosci odzywczych. Zwierzęta potrafią zjeść więcej niż potrzebują, o czym decydują czynniki nawykowe. O wyborze pokarmu Również decydują: nawyk: (efekt uczenia się) oraz cechy pożywienia („smakowitość”). Za proces motywacyjny odpowiada nabyta organizacja nerwowa oparta na doświadczeniu afektywnym, która trwa w toku (?) życia zwierzęcia i która stwarza zachowanie zwierzęcia w odpowiedniej sytuacji praz służy utrzymaniu zadowolenia i uwalnianiu sie od cierpienia.
Motywacja według Younga, zwana także motywacją hedonistyczną: Young twierdzi, że dążenie do doświadczenia pozytywnego i unikanie negatywnego afektu jest podstawową motywacją organizmów żywych. Poszczególne bodźce i sytuacje mogą wywołać afekty różniące się znakiem, intensywnością oraz czasem trwania. Young twierdzi, że dążenie do przyjemności nie ma nic wspólnego z mechanizmami o charakterze homeostatycznym. Przykładem może być to, że zwierzęta dążą do pozyskania substancji słodkich, które nie mają żadnych wartości.
5. Plany działania – jakie są i jaką odgrywają rolę.
Plany działania – są wyobrażeniem kolejnych kroków postępowania, zapewniającego osiąganie założonego celu (lub przynajmniej zbliżanie się do niego).
Główną rolą planów jest ułatwianie realizacji działania, a więc co się przez to rozumie:
- jest to sposób psychicznego wyprzedzania zdarzeń, są formą przewidywania własnych działań, ich skutków, potencjalnych przyszłych sytuacji zaistniałych w wyniku działań podmiotu.
- są narzędziem sterowania zachowaniem
- są narzędziem koordynacji działania, sposobem zapewnienia samokontroli i dycypliny działania
- stanowią przesłankę oceny efektywności działania, zarówno poszczególnych etapów, jak całości, oraz podstawą oceny zgodności między celem, planem i wynikiem
-stanowią podstawę decyzji o kontynuacji i zaniechaniu lub zakończeniu działania
Różnorodność planów działania:
a) plany kompletne a niekompletne. Kompletność oznacza tylko, że poszczególne etapy są wyodrębnione i zaopatrzone w conajmniej z grubsza opisane strategie. Niekompletne to np. „najpierw zróbmy to, a potem zobaczymy co się da zrobić”.
b) plany złożone a proste. Złożone mają charakter hierarchiczny (dendrytowy), składają się z kilku poziomów, np. w warunkach x realizuje się plan A, a w warunkach Y plan B. proste mają charakter linearny, mają o wiele mniejsza efektywność działania.
c) plany niespecyficzne a specyficzne. Niespecyficzne charakteryzują się uniwersalnością i stosowalnością w wielu różnych sytuacjach, np. wstępny wywiad lekarski. Przykładem specyficznego jest np przepis na zupę z brokułów, czyli plan ściśle podporządkowany jednemu tylko, określonemu celowi.
d) plany elastyczne a sztywne (niezmienne). Ten wymiar dotyczy w istocie konsekwencji realizacji działań. Plany elastyczne dopuszczają możliwe odstępstwa, natomiast plany sztywne wykluczają taką możliwość. Sztywne są użyteczne w sytuacji stabilnej i przewidywalnej, a elastyczne nadają się do sytuacji nowych i nieprzewidywalnych.
e) plany otwarte a zamknięte. W planach otwartych cel nie ma charakteru końcowego, np. podróżowanie; zamknięty dotyczy celów końcowych, np dojechać do Koziej Wólki.
f) plany sprawcze a samospełniające się. Sprawcze zakładają własną aktywność, np nauczę się samby; samospełniające się nie wymagają zaangażowania własnej aktywności, np. zestarzeję się.
g) plany na wypadek niepowodzenia (plany zapasowe) jako przesłanka efektywności w realizacji podjętego celu.
6. Teoria Izarda
System aktywacji według C. Izarda
Integracją podejścia psychologicznego i biologicznego jest powyższy model. Izard uważa, że mechanizmy wzbudzające emocje składają się na 4 względnie od siebie niezależne systemy (I- neuronalny, II- sensomotoryczny, II motywacyjny lub afektywny, IV- poznawczy. Systemy te mają strukturę hierarchiczną, są tylko częściowo niezależne od siebie. Bez względu na to, na jakim poziomie odbywa się aktywacja emocji, zawsze zaangażowany jest poziom najniższy (neuronalny). System ten jest nieustannie czynny i stanowi konieczny, a niekiedy też wystraczający, warunek pojawienia się emocji. Im bardziej złożone są przeżywane przez człowieka emocje, tym większa jest rola wyższych systemów, a zwłaszcza systemu poznawczego.
7. Motywacja poznawcza
Szczególny przypadek motywacji, dotyczy mechanizmów, które służą do zdobywania wiedzy o otoczeniu, proces dzięki któremu podmiot zyskuje bazę danych. Poziomy:
I aktywność spontaniczna (eksploracyjna) poza świadomą kontrolą podmiotu; cechuje system nerwoway ssaków, nie wymaga nagród, nie zależy od zachowań nastawionych na redukcję popędów (reakcja afektywna). Mechanizm afektywny – wystarczy pozytywny afekt.
Dwa poziomy zdobywania wiedzy (Obuchowski)
II potrzeba poznania biernego, mechanicznego. bierne poznanie koniecznie naturalne. Prowadzi do odzwierciedlenia rzeczywistości w sposób receptywny (jak aparat fotograficzny). Nie wystarcza dla zrozumienia rzeczywistości (związków przyczynowo- skutkowych). To poznanie jest punktem wyjścia do rozwoju procesów poznawczych
III poznanie czynne potrzeba posiadania informacji wydchodzących poza zastaną sytuację (motywacja epistemiczna) /////////////////////
IV potrzeba poznawcza – właściwość osoby, która nie może żyć bez wiedzy o świecie i rozwijać się bez zrozumienia.
8. Model OCC (Ortony, Clore, Collins)
Jest to klasyczna teoria poznawcza, wg której emocja jest efektem oceny. Oceniane są 3 aspekty świata (kontekstu sytuacyjnego):
- zdarzenia i ich wyniki
- działania i ich sprawstwo
- obiekty bądź ich właściwości
Każda emocja zawiera reakcję afektywną (+/-). Jeżeli oceniane są zdarzenia i ich wyniki to reakcją afektywną jest przyjemność/ przykrość. Jeżeli ocenie podlegają działania i ich sprawstwo to reakcją afektywną jest pochwała bądź nagana. Jeżeli oceniane są obiekty bądź ich właściwości to reakcją afektywną jest lubienie/ nielubienie.
Pochwała, lubienie bądź przyjemność opierają się na 3 rodzajach ocen:
- czy coś jest godne pochwały
- czy coś jest godne lubienia
- czy coś jest godne pożądania
Emocja jest wypadkową 2 właściwości
- kontekstu
- osoby (struktur poznawczych dzięki którym oceniamy), standarty postępowania, postawy i sentymenty
Model powstawania emocji:
* musi sygnalizować rezulataty jakiegoś procesu oceny
* muszę istnieć określone jego powody
* musi być to stan wewn. wywołany przez stan świata zewn.
* emocje muszą się odnosić do określonego ////////////////////////////
9. Definicja emocji
Wg Klausa Scherera emocje to ocena.
Emocja jest to sekwencja wzajemnie powiązanych i zsynchronizowanych zmian wszystkich subsystemów (podsystemów) organizmu [przetwarzanie informacji, pobudzenie fizjologiczne, wykonanie działania i monitorowanie]. Zmiany w odpowiedzi na ocenę zewnętrznego bądź wewn bodźca jako ważnego z punktu widzenia centralnych zadań organizmu.
Z tego wynika, że emocje tworzy wzorzec różnych zmian i nawet niewielkie zmiany prowadzą do powstania różnych emocji. Jest to proces trwający przez jakiś czas, w trakcie którego za każdym razem od nowa różne składniki tego procesu ulegają synchronizacji bądź desynchronizacji w zależności od zmieniających się bodźców organizmu. Za każdym razem jest inna emocja (np gniew to tylko kategoria)
10. Cechy emocji
1)natężenie 2) znak 3) treść emocji 4) trwałość 5) procesy intencjonalne (skierowane na coś)
ad1 czyli inaczej natężenie (słabe/silne) zależne od poziomu aktywacji
ad2 przy niskim poziomie aktywacji i wysokim osoba doznaje emocji negatywnych,a przy
śrenim pozytywnych.
ad3 pozwala odróżnić jedną emocję od drugiej
ad4 średnia intensywność doznania pozytywnego: doświadczane 20 min, trwa 5h;
średnia intensywność doznania negatywnego: doświadczane 20 min, trwa 12 h
ad5 emocje są krótkotrwałe (20 min), mają wysoki poziom ekspresji i powodują wzmożony poziom pobudzenia fizycznego i korowego.
11. talamiczna teoria emocji Cannona-Barda
Cannon: emocje sa procesem zachodzacym w jadrach wzgorza. siedliskiem emocji sa osrodki podkorowe we wzgorzu. podstawa emocji to zmiany w mozgu. Teoria twierdzi, ze decyzja czy dany bodziec zostanie skierowany do wzgorza (by uruchomic caly proces emocjonalny) musi byc podejmowana stosunkowo wczesnie. Gdyby tak nie bylo, wowczas na kazdy bodziec czlowiek reagowalby w spoosb emocjonalny co nie byloby przystosowawcze.
zgodnie z ta teoria zmiany fizjologiczne oraz swiadome odczuwanie emocje sa niezalezne, jedynie wystepuja niemal w tym samym czasie.
Doszedl do wniosku, ze najwazniejsza struktura jest wzgorze – odpowiadajace za aktywnosc emocjonalna.
12. eksperyment Niedenthala
Niedenthal i Setterfund indukowali u swoich badanych pozytywny lub negatywny nastroj proszac ich o wysluchanie radosnej badz smutnej muzyki. Nastepnie wyswietlali na ekranie wyrazy badz tylko litery tworzace latwy do wymowienia ciąg, ale nie stanowiący słów. Badani mieli wciskac tak szybko jak tylko to mozliwe jeden z klawiszy, gdy tylko rozpoznawali wyraz lub inny klawisz jesli stwierdzili, ze ciąg liter nie jest wyrazem.
WYNIK: Osoby znajdujące się w radosnym nastroju, szybciej rozpoznawały słowa związane z radością niż słowa związane ze smutkiem. Osoby, u których wytworzono nastrój smutku, szybciej rozpoznawały wyrazy związane ze smutkiem niż radością. Efekt nastroju nie odgrywał roli w szybkości rozpoznawania słów neutralnych.
Tam ludzie nie dążą do osobistego szczęścia (ker), myślą, że powinni go unikać. Ker to nie jest przyjemność interpersonalna i prawdopodobne jest, że osoba odczuwająca ker będzie przesadnie z siebie zadowolona, a to jest nie aprobowane przez ludzi Infalku. Powinniśmy być delikatni, łagodni i spokojni. Wśród tej ludności najbardziej ceniona jest troska o innych i dzieci, które w wieku 5 lat powinny już opanować „inteligencję społeczną”. Przemoc w stosunkach interpersonalnych zasadniczo nie istnieje. Najbardziej cenioną emocją jest fago tłumaczone jako „współczucie/miłość/smutek”. Jest to pierwotny wskaźnik relacji pozytywnej, między innymi z dziećmi, krewnymi i z partnerami seksualnymi. Fago jest odczuwane zwłaszcza wtedy, gdy kochane osoby są w jakiś sposób w potrzebie. Również pod ich nieobecność, ponieważ są wówczas rozdzieleni z tymi, na których mogą polegać. Fago zawiera smutek, który implikuje bycie w potrzebie i współczucie, które przekazuje ten smutek komuś o większych możliwościach.
Afiliacja jest to potrzeba przebywania z innymi ludźmi. Zażyłość to preferencja lub gotowość do doświadczeń interpersonalnych szczególnego rodzaju – doświadczeń ciepła, bliskości i szczerej rozmowy z inną osobą lub osobami. Motyw afiliacji i zażyłości to odrębne zjawiska. Badania ujawniły, że ludzie charakteryzujący się silnym motywem afiliacji źle się czują, gdy są samotni i starają się wówczas nawiązać interakcję z innymi. Osoby, które cechuje silny motyw zażyłości wyraźnie lepiej od innych znoszą samotność i rzadziej wówczas przejawiają je natomiast silna potrzeba podtrzymywania i kultywowania znajomości nawiązanych wcześniej. Sądzić więc można, że o ile motyw afiliacji jest związany raczej z rozległością kontaktów interpersonalnych, to motyw zażyłości wiąże się głównie z ich głębokością.
Afiliacja jest to potrzeba przebywania z innymi ludźmi. Zażyłość to preferencja lub gotowość do doświadczeń interpersonalnych szczególnego rodzaju- doświadczeń ciepła, bliskości i szczerej rozmowy z inną osobą.
Motyw afiliacji i zażyłości to odrębne zjawiska. Badania ujawniły, że ludzie charakteryzujący się silnym motywem afiliacji źle się czują,gdy są samotne i starają się wówczas nawiązać interakcję z innymi. Osoby, które cechuje silny motyw zażyłości wyraźnie lepiej znoszą samotność i rzadziej nawiązują nowe znajomości. Cechuje je natomiast silna potrzeba podtrzymywania i kultywowania znajomości nawiązanych wcześniej. Motyw afiliacji związany jest zatem raczej z rozległością kontaktów interpersonalnych, a motyw zażyłości z ich głębokością
15. Jaka jest rola wczesnoidącego przywiązania na dalsze życie społeczne?
Już J. Bowlby zdał sobie sprawę, że schemat przywiązania jest kluczowy dla rozwoju emocjonalnego ludzi. Podstawowe dla zdrowia psychicznego jest doświadczenie przez niemowlę i małe dziecko ciepła, intymnego i ciągłego związku z matką. Deprywacja macierzyńska powoduje, że dieci są niezdolne do nawiązania satysfakcjonujących relacji emocjonalnych w dorosłym życiu.
Miłość we wczesnych latach życia jest równie ważna dla rozwoju emocjonalnego, jak właściwe odżywianie dla rozwoju fizycznego. Harlow przeprowadził badania na małpkach, które zamiast żywej mamy miały szmacianą postać imitującą małpkę. Dopiero później Harlow zdał sobie sprawę, że małpki wychowane ze sztuczną matką są upośledzone na prawie wszystkich możliwych płaszczyznach: emocjonalnej, społecznej i intelektualnej, gdy małpki dorastają, nie jedzą ani nie piją normalnie, wpatrują się w przestrzeń i wykazują powtarzalne i stereotypowe zachowania typu kołysania się boleśnie się gryzą a potem same obejmują, zachowują się w sposób niewłaściwy społecznie. Źle wychowują swoje dzieci, są agresywne. Po zastosowaniu terapii mającej na celu uzdrowienie ofiar deprywacji macierzyńskiej pozostały one patologiczne w reakcjach na stres i konflikt. Miały również trwałe defekty neurobiologiczne w metaboliźmie neuroprzekaźnikowym mózgu i w anatomii pewnych komórek nerwowych. Społeczno-emocjonalny schemat przywiązania jest wrodzony.
16. Homeostatyczna teoria motywacji
Wedle, której źródłem motywacji jest zaburzenie homeostazy organizmu, a procesy poznawcze i procesy energetyczne współ uruchamiają reakcję; reakcja albo przywraca homeostazę i (wedle) cykl się kończy, albo nie wpływa na poziom homeostazy i (wedle) działania muszą być kontynuowane.
17. Nieskuteczne strategie radzenia sobie ze stresem. (kto je stosuje i kiedy)
Zaburzenia nastroju zdecydowanie częściej stwierdzone są u kobiet niż u mężczyzn. Może to być częściowo spowodowane częstym stosowaniem przez mężczyzn aktywnych, afektywnych technik poprawy nastroju. Techniki, które preferują kobiety sprzyjają natomiast popadaniu w depresje. Kobiety rozmyślają o przyczynach swojego negatywnego nastroju, a gdy nie potrafią konstruktywnie rozwiązać tego problemu, obwiniają się i doświadczają spadku poczucia własnej wartości. Próbują tez poprawić nastrój poprzez jedzenie (głównie słodyczy-a zjedzenie batonika powoduje zarówno wzrost napięcia jak i energii), co z kolei prowadzi często do nadwagi i dalszego spadku nastroju.
18. Przyczyny zachowania zewn. i wew. (jak to się zmieniało w teoriach motywacji)
w celu przedstawienia tych zmian najlepiej jest posłużyć się „spiralą dialektyczną”
19. Automatyczna regulacja emocji
W pierwszym okresie życia człowieka polega ona przede wszystkim na obniżaniu poziomu pobudzenia. Zachowania te polegaja albo na bezpośrednim emitowaniu reakcji samo uspakajających (ssanie kciuka), albo na wywolaniu takich zachowań otoczenia społecznego, które spowodują spadek napięcia przeżywanego przez niemowlę (np. płacz sygnalizujący otoczeniu przeżywanie dyskomfortu). Te reakcje są wspólne dla całego gatunku i nie wymagają uczenia się. Przejawami autoregulacji występującymi przez całe życie są przede wszystkim mechanizmy o charakterze biologicznym tj. niedopuszczanie do zbyt długiego trwania silnego pobudzenia tzw. reakcja zamrożenia-całkowite znieruchomienie organizmu. Automatyczny charakter mechanizmów regulacji niekoniecznie musi się wiązać z uruchomianiem przez organizm wrodzonych programów działań. Np.ludzie po dowiedzeniu się, że zmarła im bliska osoba reagują tak jakby ta reakcja do ich nie docierała-zaprzeczanie (jest nie uświadamianym przez podmiot stanem nieprzyjmowania do wiadomości zagrażających informacji, niosących jednoznacznie negatywne skutki). Regulacja emocji może mieć też bardziej złożony charakter np. lęk przed egzaminacyjny będzie silny w obliczaniu zadań diagnozujących możliwości intelektualne, natomiast słabszy, gdy o zadaniu mówi się, że na jego wynik nie wpływają odczuwane przez człowieka emocje.
20. Model De Groota
De Groot wraz z Pintrichem zaproponował model zawierający 3 komponenty motywacyjne:
W proponowanym ujęciu wszystkie komponenty traktuje się jako równorzędne, równoważne i niezależne do siebie. W tym ujęciu przewiduje się, że motywacja jest tym silniejsza, im więcej jest wart wynik, jaki ma zostać osiągnięty, im większe są możliwości osobiste podmiotu zapewiaące mu wykonanie działań przynosz...
collet666