Hans Christian Andersen-Dziecie elfow.pdf

Hans Christian Andersen-Dziecię Elfów

Pewna kobieta bardzo pragnęła mieć maleńkie dziecko, ale nie wiedziała, skąd by je

wziąć. Poszła więc do czarownicy i rzekła:

- Tak bym chciała mieć malutkie dziecko. Powiedz mi, co tu zrobić, żebym je miała?

- O, to nietrudno! - odpowiedziała czarownica. - Znajdziemy na to radę. Masz tu

ziarnko jęczmienia, ale to nie jest takie zwyczajne ziarnko, które sieją w polu albo

sypią kurom na pokarm - zasadź je starannie w doniczce od kwiatów, a zobaczysz, co

z tego będzie.

- Dziękuję - rzekła kobieta i zapłaciła czarownicy dziesięć groszy, bo tyle to ziarnko

kosztowało.

Po powrocie do domu zasadziła je starannie w doniczce od kwiatów i zaraz pokazała

się mała roślinka, okryła się pięknymi listkami, a w środku wyrósł kwiat złoto-

purpurowy, podobny do tulipana, tylko zamknięty w pączek.

- Cóż to za prześliczny kwiat! - rzekła kobieta i tak była zachwycona, że całowała

złote i czerwone płatki. W tej samej chwili kwiat z wielkim łoskotem otworzył się i w

środku, na zielonym dnie kielicha, gdzie zwykle mieści się słupek kwiatowy, stała sobie

prześliczna mała dziewczynka.

Nazwali ją Odrobinką, gdyż była ma-luchna jak młoda pszczółka, tylko daleko

zgrabniejsza.

Kobieta wzięła zaraz łupinkę orzecha, ażeby w niej urządzić kolebkę dla swego

dzieciątka. Fiołkowe płatki posłużyły za sienniczek, a jeden płatek róży - za kołderkę.

W nocy Odrobinka spała wybornie, a w dzień bawiła się na stole. Kobieta postawiła na

nim talerz z wodą, otoczony wiankiem kwiatów, których łodyżki były zanurzone w

wodzie. Listek tulipana zastępował łódkę, dwa pręciki kwiatowe stanowiły wiosła i

Odrobinka pływała sobie po talerzu od jednego brzegu do drugiego. Ślicznie to

wyglądało!

Umiała też śpiewać, a tak ładnie, że nie można tego opisać.

Jednego razu w nocy, kiedy Odrobinka spała spokojnie w kołysce na stole, przez

wybitą szybę wskoczyła do pokoju ropucha. Szkaradne to było stworzenie: ciężkie,

grube, mokre - i bardzo ciekawe.

Zaraz spostrzegła Odrobinkę, śpiącą pod różanym płatkiem.

- Hm, hm! - mruknęła. - Piękna byłaby z niej żona dla mojego synka!

I razem z kołyską zabrała, dziecinę, wyskoczyła do ogrodu i zaniosła ją do swego

mieszkania. Znajdowało się ono w czarnym, gęstym błocie nad strumieniem. Syn

ropuchy brzydszy był jeszcze od matki, chociaż bardzo do niej podobny. "Koak, koak,

breke-ke-ks!" - tyle tylko umiał powiedzieć, gdy ujrzał Odrobinkę.

- Nie mów tak głośno - szepnęła mu matka. - Obudzisz ją i może nam uciec, bo jest

lekka jak puszek łabędzi. Trzeba ją przenieść na liść wodnej lilii, aż na środek

strumyka. Tam będzie jak na wyspie, a tymczasem przygotuję dla was mieszkanie w

głębi błota.

Po powierzchni strumienia pływały zielone, okrągłe liście wodnych lilii. Ropucha

wybrała największy, który zarazem leżał najdalej od brzegu, i na nim umieściła łupinę

orzecha ze śpiącą Odrobinką.

Kiedy dziewczynka zbudziła się rano i zobaczyła, gdzie jest, zaczęła płakać. Wokoło

była woda głęboka, ani sposób dostać się z listka do brzegu.

A ropucha tymczasem urządzała w głębi błota mieszkanie dla młodej pary.

Przyozdobiła ciemną, szkaradną jamkę trzciną i wodnymi roślinami, żeby się synowej

podobała, i popłynęła z synem do listka, aby przenieść kolebkę panny młodej.

Ujrzawszy Odrobinkę, ukłoniła jej się w wodzie bardzo głęboko i rzekła chrapliwym

głosem:

- Oto mój syn, mościa panno. Zamierza ożenić się z tobą i właśnie urządzamy wam

wspaniałe mieszkanie w głębi błota.

- Kok, koak, breke-ke-keks - powiedział syn ropuchy.

Zabrali piękną kołyseczkę i odpłynęli, a Odrobinka usiadła na liściu i płakała okropnie,

bo nie chciała mieszkać u brzydkiej ropuchy i być żoną jej syna.

Małe rybki, co pływały w wodzie koło listka, słyszały całą przemowę ropuchy i teraz

przykro im było słuchać płaczu dziecka. Więc wychyliły główki nad powierzchnię

wody, aby zobaczyć młodą narzeczoną, ale na widok prześlicznej dziewczynki tak im

się jej żal zrobiło, że postanowiły ją obronić.

- Nie bój się - powiedziały - nie dostanie cię brzydka ropucha.

Zebrały się wszystkie razem dookoła łodyżki, na której trzymał się listek, i przegryzły

ją ostrymi ząbkami. Listek popłynął z prądem strumyka daleko i ropucha już go nie

mogła dogonić.

Odrobinka cieszyła się bardzo z tej podróży. Wszystko ją bawiło: mijała wsie i miasta,

łąki, pola, lasy, a ptaki na gałązkach przyglądały jej się i śpiewały wesoło:

- Patrzcie, patrzcie, jaka prześliczna dziewczynka! A jaka malusieńka!

Odrobinka uśmiechała się do nich nawzajem, ale listek płynął dalej, aż do innego kraju.

Prześliczny biały motyl usiadł na listku lilii, aby się lepiej przyjrzeć maleńkiej

dziewczynce. Słońce świeciło ślicznie, woda błyszczała jak srebro, wszystko się

Odrobince podobało. Zdjęła swój pasek i przywiązała nim motyla do listeczka. Teraz

popłynęła jeszcze prędzej.

Wtem - och, jak się przelękła! Chrabąszcz ogromny porwał ją z listka i uniósł het,

wysoko, na drzewo.

Najbardziej żal jej było pięknego motyla, którego przywiązała do listeczka: jeśli się nie

urwie, umrze chyba z głodu.

Ale niedobry chrabąszcz nie troszczył się o to. Posadził ją wysoko na wygodnym

liściu, przyniósł jej miodu z kwiatów i powiedział, że jest bardzo, bardzo ładna,

chociaż niepodobna wcale do chrabąszcza.

Wkrótce zaczęły schodzić się inne chrabąszcze mieszkające w pobliżu, aby zobaczyć

Odrobinkę. Gospodarz sadzał gości na najpiękniejszych liściach.

- Ach, jakaż ona biedna - ma tylko dwie nogi! -zawołała jedna młoda chrabąszczówna.

- A rożków wcale nie ma - dorzuciła druga.

- A jaka cienka w pasie! Fe, podobna do człowieka!

- Szkaradna! - zdecydowały wszystkie razem.

Naprawdę Odrobinka była bardzo ładna i taką się wydała chrabąszczowi, który porwał

ją z listka lilii. Ale gdy wszyscy zaczęli ją ganić, i on też uwierzył, że jest brzydka, i

chciał jej się pozbyć. Odniósł ją więc na łąkę, posadził na polnym kwiatku, żeby tylko

nie mieć jej w domu i żeby sąsiedzi nie śmiali się z jego gustu.

Odrobinka płakała bardzo, że jest taka brzydka, że nawet chrabąszcz nie chce patrzeć

na nią. Ale cóż miała robić? Przecież naprawdę była bardzo ładna.

Całe lato przeżyła mała dziewczynka sama jedna w wielkim lesie. Z trawy uplotła sobie

wygodne łóżeczko i zawiesiła je pod listkiem koniczyny dla ochrony od deszczu.

Żywiła się sokiem kwiatów, a piła rosę, która stała co rano na trawie, liściach i

kwiatach.

Tak upłynęło jej lato i jesień. Ale nadeszła zima, długa, mroźna zima. Wesołe ptaszki

odleciały sobie do ciepłych krajów, kwiaty powiędły, drzewa stały nagie, ogołocone z

liści, nawet listek koniczyny, pod którym uczepiła swoje łóżeczko, zwiądł, skruszył się

i opadł. Zimno jej też było strasznie, bo sukienki zupełnie się na niej podarły, a sama

była taka maleńka i drobna. Zmarznie chyba.

Wkrótce i śnieg zaczął padać, a każdy płatek śniegu znaczył dla niej tyle, co dla nas

pełna taczka, bo przecież była tylko Odrobinką. Otuliła się w suchy listek, ale ten pękł

zaraz i znowu drżała z zimna.

Tuż koło lasu rozciągało się pole rozległe, niegdyś zbożem okryte. Teraz zboże zżęto

od dawna i spod śniegu wyglądały tylko nagie, suche źdźbła twardej słomy. Dla

takiego maleństwa stanowiły one las prawdziwy. Dziewczynka przesuwała się

pomiędzy nimi, drżąc z zimna, potykając się o grudki ziemi lub zapadając w śnieg

niewiele grubszy od kożuszka na śmietance.

Na koniec doszła do mieszkania bogatej myszy polnej, która miała tu, pod ziemią,

swoją norkę. Ciepło tam było i bardzo wygodnie: obszerna izba, kuchnia i spiżarnia

pełna zboża.

Odrobinka stanęła we drzwiach i cieniutkim głosikiem poprosiła o ziarnko żyta lub

jęczmienia, gdyż od dwóch dni nic nie jadła.

- Biedne stworzenie - rzekła myszka litościwie. - Chodźże do ciepłej izby, zjemy razem

podwieczorek.

Maleńka dziewczynka podobała się jej bardzo, toteż powiedziała do niej przed

wieczorem :

- Możesz zostać u mnie przez zimę, tylko musisz mi za to utrzymywać porządek i

czystość w mieszkaniu, a w chwilach wolnych opowiadać ciekawe historie, które

niezmiernie lubię.

Odrobinka naturalnie zgodziła się z największą chęcią i w ten sposób miała

zapewniony byt przez całą zimę.

- Będziemy miały dzisiaj odwiedziny - rzekła mysz pewnego dnia. - Co tydzień

odwiedza mnie bogaty sąsiad. Ho, ho, to pan! Mieszkanie ma większe od mojego. Co

za salony! A chodzi w aksamitnym futrze. Gdyby się z tobą ożenił, miałabyś

zabezpieczoną przyszłość, moja droga. Tylko że widzi źle. Musisz mu opowiedzieć

najpiękniejszą ze swych bajek.

Odrobinka nie troszczyła się o to jednak, czy się spodoba sąsiadowi, który był

zwyczajnym kretem.

Zjawił się wkrótce w swoim aksamitnym futrze, a mysz polna przyjęła go bardzo

uprzejmie.

Był niezmiernie bogaty i bardzo uczony. Mieszkanie miał ogromne, dwadzieścia razy

większe od norki myszy polnej, i mógł mówić o wszystkim. Nie lubił tylko słońca i

kwiatów, których nie widział nigdy. Złe też miał o nich zdanie.

Odrobinka śpiewała piosenkę o chrabąszczu, a potem o chłopczyku, co grał na fujarce,

i kret się w niej zakochał. Nie mógł zapomnieć jej głosu i myśłał, jak by to było

przyjemnie mieć żonę, która by mu tak śpiewała. Ale nic o tym wszystkim nie

powiedział, gdyż był bardzo przezorny.

Niedawno zbudował sobie właśnie nowy korytarz od swojego domu do mieszkania

myszy i pozwolił obu damom spacerować po nim do woli. Ostrzegał tylko, żeby się nie

przestraszyły martwego ptaka, który leży na środku. Musiał niedawno umrzeć, bo jest

jeszcze cały, z dziobem i z piórkami. I pochowano go w tym samym miejscu, gdzie

kret przekopał swój korytarz.

Zaraz nawet zapragnął pokazać to wszystko gościnnej gospodyni i miłej śpiewaczce.

Wziął więc w pyszczek kawałek spróchniałego drzewa i szedł naprzód, oświecając im

posępną drogę.

Kiedy doszli do miejsca, gdzie leżał martwy ptak, podniósł nos w górę i odrzucił

ziemię. Przez otwór, który powstał w ten sposób, wpadł blady promyk słońca i

oświetlił leżącą na ziemi jaskółkę. Biedactwo przytuliło do boków skrzydełka, nóżki

skurczyło i schowało w piórka, główkę przechyliło gdzieś na bok, że nawet widać jej

prawie nie było, i leżało sztywne, bez życia. Widocznie mróz ją zabił.

Odrobince okropnie żal się zrobiło ptaszyny. Wszystkie ptaszki lubiła bardzo za to, że

w lecie tak ślicznie śpiewają. Ale kret był innego zdania.

- Teraz już śpiewać nie będzie - rzekł trącając ją nogą pogardliwie. - Nędzna i straszna

to rzecz urodzić się ptakiem. Dzięki Bogu, z moich dzieci żadne nim nie będzie. Cóż

posiada takie stworzenie oprócz swego "kiwit! kiwit"? Przyjdzie zima i z głodu

umiera.

- Bardzo rozsądne słowa - potwierdziła mysz poważnie. - I cóż ptakowi z tego śpiewu

i świergotu, kiedy nadejdzie zima? Marznie i głód cierpi. To nic wesołego.

Odrobinka nie wyrzekła ani słowa, ale kiedy się tamci odwrócili, pochyliła się nad

jaskółką, odgarnęła piórka i ucałowała ją w zamknięte oczy.

"Może to ona w lecie tak ślicznie śpiewała nad moim listkiem koniczyny? - pomyślała

sobie w duszy. - Tyle jej zawdzięczam przyjemności! Biedna, biedna ptaszyna!"

Kret tymczasem zatkał otwór ziemią i odprowadził damy do mieszkania.

Ale w nocy Odrobinka nie mogła zasnąć. Ciągle myślała o nieżywym ptaszku.

Wydawało jej się, że jest mu zimno. Podniosła się na koniec, uplotła cichutko ciepły

dywanik z siana, wymknęła się na korytarz i okryła nim jaskółkę. Przyniosła potem

suchych kwiatów, które znalazła w norce i podesłała je z boków ptaszkowi, aby mu

cieplej było i wygodniej.

-Żegnam cię, piękny ptaszku! - rzekła ze łzami w oczach. - Dziękuję ci za wszystkie

prześliczne piosenki, których słuchałam w lecie, kiedy drzewa były zielone, a kochane

słonko tak jasno i ciepło świeciło. Och, żegnam cię!

I z płaczem przytuliła główkę do martwego ciałka zmarzniętej jaskółki. Ale w tej samej

chwili podniosła się przestraszona: ptaszek żył jeszcze! Uczuła leciuchne bicie jego

serca. Skostniał widać i zdrętwiał od chłodu, a teraz pod wpływem ciepła przychodzi

do siebie.

Gdy w jesieni jaskółki odlatują do ciepłych krajów, zdarza się, iż niektóre słabsze lub

zbyt młode nie mogą lecieć, sił nie mają. Zostają więc, ale zesztywniałe od chłodu

padają na ziemię, potem śnieg je okrywa i umierają.

Odrobinka drżała ze wzruszenia i ze strachu. Co ona pocznie teraz z takim wielkim

ptakiem? Jak mu poradzi? A ratować go trzeba! Nabrała jednak odwagi.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: