BELLA GUNNESS.pdf

BELLA GUNNESS

BELLA GUNNESS I JEJ DZIECI:

LUCY, MYRTLE I PHILLIP

Wśród kobiet niewiele jest oszustek matrymonialnych, a i te

nieliczne, które żerują na męskiej łatwowierności, na ogół nie

posuwają się aż do mordowania swych ofiar.

Bella urodziła się w 1859 roku w miejscowości Trondheim w

Norwegii. W 1876 roku wyemigrowała do Ameryki, gdzie

wkrótce wyszła za swego rodaka, Maxa Sorensena,

zamieszkałego w Chicago. Państwo Sorensen osiedlili się w

miasteczku Austin w stanie Illinois. Bella urodziła troje

dzieci, które bardzo kochała. Wydaje się, że w ogóle przez

całe życie niezwykle lubiła dzieci. Nauczała w szkołach

niedzielnych, systematycznie odwiedzała i wspierała

finansowo sierocińce, a w jej domu zawsze rozbrzmiewały

wesołe głosy dziecięce. Zapraszała też często swych

podopiecznych na dłuższe i krótsze wakacje.

Pani Sorensen bardzo szybko (niektórzy uważają, że nieco

przedwcześnie, choć nie ma na to dowodów) została młodą

wdową. Cały majątek zmarłego Sorensena wydała na zakup

pensjonatu w Chicago. Zanim jednak wprowadzili się doń

pierwsi lokatorzy, budynek został doszczętnie zniszczony w

wyniku pożaru. Wypłacono odszkodowanie, które pozwoliło

Belli z kolei kupić piekarnię. Nie zdążyła jednak nawet

zdobyć sobie stałej klienteli, gdyż piekarnia również spłonęła

aż do fundamentów. Ze zrozumiałych względów zirytowane

towarzystwo ubezpieczeniowe niechętnie wypłaciło kolejne

odszkodowanie. Mimo pewnych podejrzeń nie zdołano zdobyć

dowodów na to, że Bella maczała palce w tych następujących

tuż po sobie nieszczęśliwych wypadkach. Dano jednak

delikatnie, acz stanowczo do zrozumienia pani Sorensen, by

swe dalsze interesy zechciała prowadzić w jakimś innym

mieście.

Bella posłuchała rady i z trójką dzieci osiadła w maleńkim

gospodarstwie rolnym w wiosce La Porte w stanie Indiana.

Poznała tam zamożnego gospodarza nazwiskiem Gunness i

wkrótce została jego żoną, a następnie wdową po nim - też w

błyskawicznym tempie. Pan Gunness zmarł od rany głowy -

powstałej w dość tajemniczych okolicznościach - zadanej

siekierą. Przyodziana w ciężką żałobę i szlochająca

rozpaczliwie wdowa wyjaśniła przysłuchującym się ze

współczuciem policjantom, że siekiera "zsunęła się z półki"

wprost na głowę pana Gunnessa. Warto wspomnieć, że

podobnie jak pensjonat i piekarnia, pan Gunness był również

ubezpieczony. Odszkodowanie zostało wypłacone.

Wówczas, jak się wydaje, wdowa Gunness postanowiła

zerwać swe kontakty z towarzystwami ubezpieczeniowymi,

uznawszy widać, że do trzech razy sztuka. Opracowała

zatem nowy plan, pozwalający zdobywać gotówkę metodami

bardziej bezpośrednimi.

Oto w większych gazetach w całej Ameryce ukazało się

ogłoszenie następującej treści:

"Zamożna, przystojna wdowa z trojgiem dzieci, młoda,

właścicielka dużej farmy, pozna niezależnego materialnie

pana o kulturalnych upodobaniach. Cel matrymonialny."

Spośród wielu odpowiedzi Bella najpierw wybrała pewnego

komiwojażera, który szczęśliwym zbiegiem okoliczności nie

posiadał rodziny, ani bliskich przyjaciół, o czym nieopatrznie

poinformował ją w swym pierwszym liście. Wdowa Gunness

starannie ułożyła odpowiedź:

"Serce mi mówi, że jesteśmy dla siebie stworzeni... Czuję, że

uszczęśliwi pan mnie i moje kochane maleństwa i że bez

obaw mogę powierzyć panu wszystko, co mam... Potrzebny mi

partner, któremu będę mogła całkowicie zaufać... Ponieważ

nie znam tu nikogo, postanowiłam, by kandydat, którego

uznam za odpowiedniego, złożył pewną ilość gotówki lub akcji

jako gwarancję swej uczciwości. Sądzę, że jest to najlepszy

sposób odstraszenia oszustów, którzy czyhają na takie

okazje. Sama mam ponad 20 tysięcy dolarów, gdyby pan mógł

zatem przywieźć ze sobą choćby 500 na dowód, że ma pan

poważne zamiary, moglibyśmy wszystko omówić

szczegółowo..."

Nic dziwnego, że adresat tak subtelnie sformułowanego

wezwania pospiesznie stawił się w La Porte, przywożąc ze

sobą zapewne (na co Bella liczyła) znacznie więcej niż owe

500 dolarów, które miało stanowić wzruszającą gwarancję

uczciwości. Widziano go nawet na stacji kolejowej w La

Porte, jak wysiadał z pociągu, dźwigając pokaźnych

rozmiarów walizę. Nikt natomiast nie widział, by wyjeżdżał.

Potem w La Porte pojawili się następni kandydaci do ręki

Belli, z których żaden, podobnie jak pierwszy, nie opuścił już

wioski.

Bella czasami zmieniała styl swych listów, dostosowując go

zapewne do swej oceny charakteru adresata. Do jednego z

nieszczęśników pisała:

"Jesteś moim królem... Wiem z Twych listów, że Twoje

serce pragnie miłości. Przybądź do mnie. Twoja ukochana

oczekuje Cię. Będziemy tu szczęśliwi jak para królewska, w

najpiękniejszym domu w całej Północnej Indianie..."

Kolejni kandydaci na króla przybywali tłumnie, a każdy z nich

dzierżył w dłoni finansowy dowód swej dobrej woli. Bella

dokładnie przeszukiwała potem ich ubranie i bagaż, i

skrzętnie zabierała każdego centa, zanim zakopała kolejnego

kandydata na męża. Na ogół trafiali oni w najmniej

romantyczne miejsce na całej "najpiękniejszej farmie

Północnej Indiany", mianowicie do chlewika. Przypuszcza się,

że Bella zabijała swe ofiary, gdy spały zmęczone trudami

podróży, używając do tego celu siekiery. Wszystko wskazuje

na to, że była to ta sama siekiera, która tak nieszczęśliwie

ześlizgnęła się z półki prosto na głowę pechowego Gunnessa.

"Interes" kwitł i Bella systematycznie powiększała swój

majątek, wydając pieniądze tylko na zamieszczanie nowych

ofert matrymonialnych w gazetach. Wreszcie w roku 1908

jedno z jej ogłoszeń przeczytał niejaki Andrew Holdgren.

Napisał do niej i otrzymał odpowiedź, z której wynikało, że

wdowa uważa go za odpowiedniego kandydata. Podjął więc z

banku większą sumę jako dowód poważnych zamiarów i udał

się do La Porte na spotkanie swego szczęścia.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: