KUCHNIA.docx

KUCHNIA

Chłodny klimat i nie sprzyjające rolnictwu tereny Skandynawii według niektórych mogły być podstawą łupieżczych wypadów wikińskich. Jednak głodni wikingowie jako łupy przywozili do domów raczej rzeczy niejadalne, takie jak srebro i złoto. Ich handlowe podejście doceniali arabscy kupcy, których szlaki krzyżowały się niejednokrotnie ze szlakami kupców wikińskich. W ten sposób Skandynawia poznała smak egzotycznych przypraw, takich jak kardamon, kumin, pieprz, szafran, imbir, goździki, gałka muszkatołowa, cynamon, anyż i liście laurowe.

Swobodny dostęp do morza gwarantował wikingom ryby (takie jak dorsz, śledź, łupacz), które suszono na powietrzu, wędzono lub marynowano w solonej wodzie (zdarzało się to rzadko, bo sól była droga). Prócz ryb jadano także wodorosty, małże, foki i wieloryby. Żmudnym procesem przygotowania ryb i mięsa na zimę zajmowali się głównie niewolnicy. Hodowla zwierząt pozwalała na wzbogacenie jadłospisu o wołowinę, wieprzowinę, jagnięcinę, koninię oraz drób. Wikingowie polowali także na dziki, jelenie i niedźwiedzie.

Mimo problemów z uprawą roli, na północy Skandynawii siano jęczmień, owies i żyto, a na południu, gdzie było nieco cieplej, także pszenicę. Ziarno służyło do wyrobu chleba i zup. Z chmielu warzono piwo. Hodowano owoce: jabłka, śliwki, truskawki, maliny i warzywa: cebulę, por, fasolę, groch, marchew, kapustę, czosnek. Zbierano grzyby i owoce leśne, w tym dziką różę. Wikingowie używali także wielu ziół (z których niektóre sadzili w przydomowych ogródkach), takich jak: koperek, kolendra, mak, koper włoski, lubczyk, mięta, jałowiec, tymianek, majeranek i pietruszka. Odkrycie pochówku łodziowego w Osebergu dostarczyło też informacji o stosowaniu rukwi (rzeżucha wodna), kminku, gorczycy i chrzanu. Z trujących roślin, prócz ulubionych przez bereserkerów muchomorów, znany był szalej, poświęcony Odynowi, a także belladonna i lulek czarny.

Dzięki obecności krów i koni mieli mleko, masło, sery, śmietanę i serwatkę. Kury dostarczały jajek. Do słodzenia używali miodu, który był pożądanym dodatkiem do wielu smakołyków (takich jak orzechy włoskie). Z napojów procentowych wikingowie dysponowali piwem i miodem własnej produkcji oraz - co bogatsi - importowanym winem.

W zależności od zamożności domu, zmieniał się surowiec, z jakiego wykonane były naczynia. Najbiedniejsi korzystali z drewnianych (głównie drewno bukowe) misek, talerzy i kubków, bogatsi mieli nawet rogi ze srebra i szklane czarki do picia. Garnki i dzbanki wykonywane były z gliny. Używano tylko noża (który pełnił także funkcje widelca) oraz łyżki, niekiedy potrawy typu gulasz zjadano korzystając z podpłomyków (pierwotnych chlebów, płaskich, wyrabianych z mąki i wody,               a pieczonych na blasze lub na rozgrzanych kamieniach przy ognisku). Potrawy i wodę gotowano                   w metalowych kociołkach na znajdującym się pośrodku domu palenisku.

Krótkie zestawienie nazw w języku polskim, angielskim, niemieckim i islandzkim (najbliższym mowie wikingów):

Opracowanie własne w oparciu o Scandinavian Phrase Book and Dictionary. Oxford, UK, Berlitz Publishing Company, 1995.

Źródło: http://www.zielarze.pl/wikingowie_codzienne.htm