03.Międzynarodowe kartele.pdf

Międzynarodowe kartele warunkujące rozwój

III Rzeszy.

I.G. FARBEN

Kartel I.G. Farben został utworzony w 1925 roku przez Hermana Schmitza, zresztą

dzięki ogromnemu finansowemu wsparciu ze strony Wall Street. W jego skład

weszło sześć, już wcześniej istniejących dużych niemieckich firm z branży

chemicznej - "Badische Anilin", "Bayer", "Agfa", "Hoechst", "Weilerter-Meer",

"Griesheim-Elektron". Firmy te polączono w jeden kartel o nazwie "Inernationale

Gesellschaft Farbenindustrie A.G." - w skrócie "I.G. Farben". Co ciekawe w skład

międzynarodowej rady nadzorczej "I.G. Farben" i to aż do 1938 roku, wchodził

Max Warburg ze znanej dynastii bankierskiej. Z kolei jego brat Paul Warburg był

jednym z inicjatorów powołania Systemu Rezerwy Federalnej w USA, jak również

znajdował się on w zarządzie "American I.G." ( [1] str. 33). Była to amerykański

oddział "I.G. Farben", powstały zresztą dzięki funduszom w wysokości 30

milionów dolarów otrzymanych w 1929 roku z Wall Street ( [1] str.

34). Dyrektorzy "American I.G." stanowili elitę finansową ściśle powiązaną z

kapitałem międzynarodowym. Przykładowo w latach 1930-tych byli nimi ( [1] str.

48) :

C.E.Mitchell - dyrektor "National City Bank" (Rockefeller) oraz "Federal Reserve

Bank of New York"

Edsel B.Ford - prezes "Ford Motor Company", syn Henry Forda

W.C.Teagle - dyrektor "Standard Oil of New Jersey" Rockefellera

Paul Warburg - "Federal Reserve Bank of New York" oraz prezes "Bank of

Manhattan"

Później, bo w 1956 roku, banki "Chase" (Rockefellerów) i "Manhattan"

(Warburgów) połączyły się w jeden "Chase-Manhattan Bank".

Dyrektorzy "American I.G." w latach 1930-tych ( [1] str. 46).

Dyrektor "American

I.G."

Obywatelstwo Powiązania z innymi firmami i instytucjami

Carl Bosch

niemieckie

Ford Motor Co. A-G

Edsel B.Ford

amerykańskie

Ford Motor Co. Detroit

I.G. Farben

Max Ilgner

niemieckie

(uznany winnym w procesie w Norymberdze)

F.T.Meer

niemieckie

(uznany winnym w procesie w Norymberdze)

dyrektor I.G. Farben (Niemcy) oraz

H.A.Metz

amerykańskie

Bank of Manhattan (USA)

C.E.Mitchell

amerykańskie

dyrektor Federal Reserve Bank of New York oraz

National City Bank

I.G.Farben (Niemcy) , Deutsch Bank (Niemcy)

oraz

H.Schmitz

niemieckie

Bank for International Settlements

(uznany winnym w procesie w Norymberdze)

dyrektor Federal Reserve Bank of New York oraz

W.Teagle

amerykańskie

Standard Oil of New Jersey

W.H.Rath

amerykańskie

dyrektor AEG - General Elecrtic

Federal Reserve Bank of New York oraz

Paul Warburg

amerykańskie

Bank of Manhattan

W.E.Weiss

amerykańskie

Sterling Products

Dyrektorzy "American I.G." (oddział "I.G.Farben" w Stanach Zjednoczonych) byli

także prominentnymi przedstawicielami finansjery Wall Street i amerykańskiego

przemysłu ( [1] str.47).

Co ciekawe z całego zarządu "American I.G." jedynie trzej niemieccy dyrektorzy

tj. W.Schmitz, F.T.Meer, M.Ilgner zostali uznani za winnych w procesie w

Norymberdze. O udziale pozostałych jakoś dziwnie "zapomniano". Jak się okazuje

dyrektorzy "I.G. Farben" wspierali materialnie Hitlera i jego partię także

bezpośrednio. A.C.Sutton podaje przykład przelewu w wysokości 400 000 marek

dokonanego na specjalny fundusz polityczny Hitlera, który pomógł mu w

przejęciu władzy w 1933 roku ( [1] str. 34). Ponadto zdaniem wielu fachowców

hitlerowskie Niemcy nie mogłyby rozpocząć wojny w 1939 roku bez istnienia "I.G.

Farben". W 1938 roku kartel ten kontrolował 380 firm w Niemczech i 500 filii za

granicą ( [1] str. 34), a siedem lat później miał decydujący udział w gospodarce III

Rzeszy produkując między innymi: 100% niemieckiego syntetycznego kauczuku,

95% gazów trujących (w tym Cyklon B służący do uśmiercania ludzi w obozach

koncentracyjnych), 84% materiałów wybuchowych, 70% prochu, 46% paliwa

wysokooktanowego dla samolotów, 30% kwasu siarkowego ( [1] str. 36). Jak

podaje A.C.Sutton raport z 1942 roku (The Kilgore Committee Report) wskazuje,

że wszyscy dyrektorzy "I.G.Farben" , także ci ze Stanów Zjednoczonych

("American I.G.") , zdawali sobie doskonale sprawę z istnienia hitlerowskich

obozów koncentracyjnych i faktycznego przeznaczenia gazów trujących

produkowanych przez ich kartel ( [1] str. 37). Z wiadomych względów w 1939

roku zmieniono formalnie nazwę amerykańskiej filii "I.G. Farben" z "American

I.G." na "General Aniline & Film", co w żadnym wypadku nie zakłóciło dalszej

owocnej współpracy z gospodarką hitlerowskich Niemiec ( [1] str. 153).

Zlecenie przelewu z datą 27 lutego 1933 r. na sumę 400 000 marek (RM) z "I.G.

Farben" do "Delbruck, Schickler Bank" w Berlinie na konto "Nationale Treuhand"

- czyli fundusz wyborczy Hitlera, zarządzany przez Hjalmara Schachta i Rudolfa

Hessa ( [1] str.64).

Zródło - Trybunał w Norymberdze , dokument nr. 391-395.

AEG - GERMAN GENERAL ELECTRIC

Założycielem "AEG" czyli "Allgemeine Elekrizitats Gesellschaft" był w XIX

wieku żydowski przemysłowiec Emil Rathenau. Począwszy od 1899 roku funkcję

dyrektora tej firmy objął jego syn Walhter Rathenau , który pozostawał na tym

stanowisku aż do swojej śmierci w 1922 roku. Co ciekawe tenże Rathenau,

pełniący również funkcje ministra spraw zagranicznych Republiki Weimarskiej,

był zwolennikiem koncepcji "przemysłu zorganizowanego pod kontrolą państwa, w

kierunku Ogólnoświatowej Organizacji Ekonomicznej" jak również bolszewizmu

" jako systemu prezentującego wielkość, do którego należy przyszłość " ( [2] str.

153). W radach nadzorczych "AEG" i około stu spółek, które powołały Rathenaua

do swego kierownictwa można odnaleźć także znanego już Owena Younga , który

dał swoje imię planowi odbudowy Niemiec 1928 r. i który już wcześniej zasiadał w

komisji opracowującej Plan Dawesa w 1924 r ( [1] str. 57). Young , prezes firmy

"General Electric" kontrolowanej przez J.P.Morgana był, wspierany przez Gerarda

Swope, prezesa równocześnie "International General Electric", "National City

Bank", "RCA", sieci radiowych "NBC" i niemieckiego trustu lamp "Osram".

Postacie te są warte wspomnienia gdyż są one orędownikami "socjalizmu

korporacyjnego" reprezentując ciągle interesy tej samej grupy ludzi, którzy

najpierw finansują Weimar, następnie Trzecią Rzeszę, Mussoliniego oraz socjalizm

sowiecki , a później socjalistów amerykańskich, to znaczy Roosevelta i jego

program "New Dealu". We wszystkich tych przypadkach zastosowano ten same

zasady, czyli - "Państwo-Cezar i jego jedyna partia decydująca, wcielająca i

kontrolująca gospodarkę i społeczeństwo ." ( [2] str. 146-147). Podobnie jak inne

firmy na terenie Niemiec, tak i "AEG" zawdzięczało swój dynamiczny rozwój

głównie pożyczkom z zagranicznych banków. Dzięki tym ogromnym funduszom

nastąpiła kartelizacja niemieckich firm i obsadzenie ich rad nadzorczych osobami

powiązanymi z międzynarodowym kapitałem. W przypadku "AEG" nici tych

powiązań prowadzą do firmy "General Electric Company" kontrolowanej przez

Morgana. Od 1915 roku jedna z jej struktur czyli "International General Electric" ,

mająca zresztą swą siedzibę przy 120 Broadway, zajmowała się zagranicznym

inwestowaniem swych środków finansowych ( [1] str. 55). Pod koniec lat 1920-tych

dzięki tym działaniom "General Electric" przejmuje w znacznym stopniu kontrolę

nad firmami "AEG" i "Osram". W 1929 roku na mocy porozumień osiągniętych z

trzema niemieckimi przedsiębiorstwami: "AEG", "Siemens & Halske" oraz

"Koppel & Co." - "General Electric" wykupiła 25% udziałów "AEG" oraz blisko

17% udziałów "Osram" i zaczęła mieć wpływ na kontrolę rynku produkcji lamp.

Oprócz tego zawarte wówczas porozumienia umożliwiły również dostarczenie

niemieckim firmom amerykańskiej technologii i patentów ( [1] str. 52). Niedługo

poźniej , bo w latach 1930-tych "General Electric" była już w 30% właścicielem

"AEG" i miała tutaj swoich czterech amerykańskich dyrektorów (Young, Swope,

Minor, Baldwin). Stanowiło to największy pojedynczy udział w tej firmie i w

konsekwencji także największy wpływ na jej politykę ekonomiczną i finansową.

( [1] str. 59). Oprócz wymienionych osób wśród dyrektorów "AEG" można znaleźć

także Roberta Pferdmengesa z banku Oppenheima (także finansującego Hitlera)

oraz Gunthera Quandta , posiadającego 75% udziałów w niemieckiej firmie

"Akumulatoren-Fabrik" ( [1] str. 55). Tak więc "General Electric" był nie tylko

współwłaścicielem niemieckich firm "AEG" i "Osram" , ale był także powiązany z

"Akumulatoren-Fabrik" jak również z koncernem Kruppa. Jak wiadomo firmy te

miały duży udział w bezpośrednim dostarczaniu finansów na fundusz wyborczy

Hitlera, który umożliwił mu przejęcie władzy w 1933 roku ( [1] str. 55).

Powiązania "International General Electric" z siedzibą przy 120 Broadway w

Nowym Jorku z funduszem wyborczym Hitlera, czyli kontem "Nationale

Treuhand" , administrowanym przez Hjalmara Schachta i Rudolfa Hessa ( [1]

str.58).

Tylko w okresie od jesieni 1932 do marca 1933 na to konto wpłacono Hitlerowi i

NSDAP ponad 2 000 000 dolarów ( [2] str.180).

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: