POMNIKI HAŃBY W POZNANIU.doc

POMNIKI HAŃBY W POZNANIU

1. Tablica PPR przy ulicy Matejki 59



Polska Partia Robotnicza powstała w roku 1942. Została założona przez Grupę Inicjatywną składającą się z polskojęzycznych kolaborantów, agentów NKWD i GRU, zrzuconych przez lotnictwo radzieckie na terytorium Polski w celu połączenia komunistycznych organizacji w jedną partię. Kierujący PPR sekretarze w przedwojennej Polsce byli doskonale znani ze swojej antyniepodległościowej działalności. Marceli Nowotko (sekretarz I-XI 1942) był działaczem SKPiL, opowiadającym się po stronie bolszewickiej w wojnie w 1920 roku. Bolesław Mołojec (XII 1942) walczył w Hiszpanii w oddziałach tzw. „dąbrowszczaków” o ustanowienie tam stalinowskiego państwa w wyniku czego został pozbawiony obywatelstwa polskiego. Paweł Finder (I-XI 1943) był członkiem KPP, później Wszechrosyjskiej Partii Bolszewików, aresztowanym za próbę zmiany ustroju państwa polskiego na ustrój radziecki. Władysław Gomułka (XI 1943 -1948) został skazany na 5 lat za „działalność na szkodę państwa polskiego w interesie Rosji”, a Bolesław Bierut (1948) był szkolonym w Moskwie agentem Komunistycznej Międzynarodówki skazanym na 7 lat za aktywność skierowaną przeciwko państwu 

polskiemu. Polska Partia Robotnicza w swej działalności spełniała taktyczne założenia polityki radzieckiej na terytorium Polski. Nie potępiała paktu Ribbentrop-Mołotow opowiadając się za sojuszem ze Związkiem Radzieckim i Armią Czerwoną, walczyła z rządem w Londynie (co głosiła oficjalnie w deklaracji programowej), inwigilowała struktury Armii Krajowej. Wewnątrz PPR działała nawet tzw. Komórka Dezinformacyjna, odpowiadająca za współpracę z hitlerowskim Gestapo w ramach walki z Armią Krajową. Zbrojne ramię Polskiej Partii Robotniczej, Gwardia Ludowa (później współtworząca Armię Ludową) odpowiadała za liczne zbrodnie dokonywane na Polakach związanych z niepodległościowym podziemiem jak choćby mord w Drzewicy, gdzie torturowane ofiary-patriotów współpracujących z AK i NSZ, dobijano na wzór katyński strzałem w tył głowy. Po wojnie Polska Partia Robotnicza przekształcona w PZPR sprawowała z nadania Moskwy rządy w komunistycznej Polsce, budując totalitarny system.




2. Tablica III Okręgu Wojskowego przy ulicy Matejki 61



III Okręg Wojskowy w Poznaniu został utworzony na mocy rozkazu Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego z 1 lutego 1945 roku. Był on związkiem organizacyjnym pod który podlegały oddziały Ludowego Wojska Polskiego stacjonujące na terenie Województwa Poznańskiego, oraz instytucje wojskowe. Oprócz jednostek wojskowych podlegał mu również Wojskowy Sąd Rejonowy z siedzibą w Poznaniu, który był aparatem represji i terroru w stosunku do niepodległościowego podziemia z Wielkopolski. Zgodnie ze stalinowskimi wytycznymi skazywał na śmierć i kary wieloletniego więzienia polskich patriotów. Dowódcą III Okręgu Wojskowego był m.in. działacz bolszewicki, sowiecki generał Karol Świerczewski.

3. Pomnik Waltera Świerczewskiego



 Karol Świerczewski to postać o wyjątkowo ohydnym życiorysie, z której propaganda komunistyczna wbrew wszelkim faktom uczyniła polskiego bohatera narodowego. Z Polską w rzeczywistości nie miał za dużo wspólnego. Przez całe swoje życie związany był z Sowietami, gdzie konsekwentnie umacniał ustrój komunistyczny. Jego kariera polityczna rozpoczęła się z chwilą wybuchu rewolucji bolszewickiej w 1917 roku, kiedy na ochotnika zgłosił się do bolszewickich formacji wojskowych. Po wstąpieniu do Bolszewickiej Partii szybko awansował stając się po trzech latach komisarzem politycznym Armii Czerwonej. Podczas wojny domowej w Rosji, będąc dowódcą kompanii, brał udział w tłumieniu antykomunistycznego powstania na Ukrainie, za co został wyróżniony Orderem Czerwonego Sztandaru. 

 

Gdy wybuchła wojna polsko-bolszewicka został przeniesiony na front zachodni, gdzie jako dowódca batalionu walczył przeciwko Polakom. W wojnie tej został nawet dwukrotnie ranny. Kolejnym etapem w karierze wojskowo-politycznej Świerczewskiego był współudział w tłumieniu chłopskiego powstania Aleksandra Antonowa, będącego wynikiem przymusowej rekwizycji zboża i planów kolektywizacji. Powstanie to zostało brutalnie spacyfikowane, wiele wsi popierających Antonowa spalono, a ludność poddano masowej deportacji. Po ukończeniu szkoły Wojskowej im. Frunzego, Świerczewski został mianowany na szefa IV zarządu Sztabu Generalnego Armii Czerwonej. W roku 1936 został wysłany przez Stalina do Hiszpanii, gdzie pod pseudonimem „Walter” dowodził trzema międzynarodowymi dywizjami w wojnie o ustanowienie systemu stalinowskiego na Półwyspie Iberyjskim. Odznaczył się tam okrucieństwem, był odpowiedzialny za rozstrzeliwanie jeńców wojennych i dokonywanie czystek wśród swoich podwładnych. 



Gdy Niemcy napadły na Związek Radziecki, Świerczewski został mianowany dowódcą dywizji piechoty, z którą walczył na froncie zachodnim. Na skutek strat wśród żołnierzy, spowodowanych brakiem kompetencji i alkoholizmem Świerczewskiego, został odesłany z frontu i powierzono mu szkolenie rezerwistów. Na front powrócił po dwóch latach, gdy z inicjatywy Stalina posługującego się grupą polskojęzycznych kolaborantów tworzących Związek Patriotów Polskich, zaczęto organizować polską formację wojskową walczącą u boku Czerwonej Armii. Świerczewski został w niej mianowany zastępcą dowódcy I Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. W roku 1944 awansowano go do stopnia generała dywizji. Jako generał sowiecki dowodził II Armią Wojska Polskiego podczas operacji łużyckiej. W wyniku błędnych decyzji podejmowanych przez niekompetentnego generała II Armia Wojska Polskiego poniosła w tej operacji znaczne straty, przegrywając bitwę pod Budziszynem. Po wojnie Świerczewski pełnił funkcję dowódcy Okręgu III w Poznaniu i wiceministra obrony w marionetkowym rządzie sowieckich kolaborantów. Wielokrotnie odmawiał prawa łaski żołnierzom Armii Krajowej skazanym na śmierć.

Hiszpania 1936 - około pięciu tysięcy zamordowanych duchownych, często w wyjątkowo sadystyczny sposób. Czy Poznań - kolebkę chrześcijaństwa w Polsce - naprawdę nie stać na zlikwidowanie kompromitującego pomnika? 



4. Tablica KPP na Wzgórzu Przemysła

 

 Komunistyczna Partia Polski powstała w roku 1918 poprzez połączenie opowiadającej się przeciwko niepodległości Polski SDKPiL z antyniepodległościową grupą rozłamowców z PPS (frakcja PPS- Lewica). Początkowo występowała pod nazwą Komunistycznej Partii Robotniczej Polski. Zgodnie ze swoimi antypolskimi założeniami zakwestionowała w roku 1918 Traktat Wersalski, dający Polakom po 120 latach niewoli niepodległą Ojczyznę. W roku 1920, gdy polscy patrioci przelewali krew w walce z bolszewikami, działacze Komunistycznej Partii Robotniczej Polski całkowicie poparli wrogą Armię Czerwoną, uprawiając dywersję wewnątrz polskiego obozu i pomagając w tworzeniu bolszewickiej administracji na okupowanym przez Sowietów terenach. Liderzy KPRP tacy jak Marchlewski czy Dzierżyński stworzyli nawet na polecenie Moskwy, Tymczasowy Komitet Rewolucyjny - zalążek kolaboracyjnego rządu, który miał objąć władzę na terytorium pokonanej przez bolszewików Polski. 



Po przegranej przez Sowietów wojnie, wielu działaczy KPRP pozostało na terenie Związku Radzieckiego, gdzie pomagało współtworzyć totalitarny ustrój. W Polsce działały natomiast tajne struktury partii, będące agenturą Związku Radzieckiego (członkostwo w KPRP było zgodnie z polskim prawem zakazane). Od 1925 r. KPRP została przemianowana na KPP. Wśród najbardziej popularnych haseł głoszonych w tym okresie przez komunistycznych aktywistów znalazła sie między innymi propozycja oddania Gdańska i Śląska Niemcom, podarowanie Kresów Wschodnich sowieckim przygranicznym republikom oraz włączenie Polski jako kolejnej republiki do ZSRR. Poza tym komunistyczna agentura zajmowała się werbowaniem polskich wojskowych na usługi NKWD (operacja Koń Trojański), w celu całkowitego sparaliżowania polskiej armii podczas przyszłej wojny z sowiecką Rosją. Wielu aktywistów KPP za działalność antypaństwową, wymierzoną w suwerenność Polski zostało skazywanych przez niezawisłe Sądy Polskie na wieloletnie kary więzienia. 

 Mimo silnego zakonspirowania struktur KPP, polski wywiad odniósł znaczne sukcesy w rozpracowaniu komunistycznej siatki. Aby nie dopuścić do całkowitej kompromitacji komunistów w Polsce, Stalin zdecydował się w roku 1938 rozwiązać KPP, a wielu działaczy tej tajnej organizacji na wszelki wypadek zostało zlikwidowanych. Ci co przeżyli stalinowską czystkę, wiernie tworzyli w przyszłości kolaboracyjne struktury PPR i PZPR, obejmując z nadania Moskwy władzę w komunistycznej Polsce.

Warto zwrócić uwagę na zaznaczoną na tablicy „konspiracyjność” owych posiedzeń. Konspiracyjnych wobec odrodzonej po 120 latach niewoli Polski, konspiracyjnie oczekujących na połączenie z ukochaną Armią Czerwoną, która demolowała właśnie wschodnie rubieże Rzeczpospolitej, prowadząc z odrodzoną Polską bój na śmierć i życie... Tablica polana czerwoną farbą przez lokalnego patriotę.



5. Ulica Lucjana Szenwalda



Lokalizacja: Świerczewo. 

Lucjan Szenwald to przykład poety - agenta, który swój talent sprzedał na użytek sowieckiej propagandy. Choć początkowo nic nie wskazywało na agenturalny charakter jego twórczości (Szenwald zadebiutował w roku 1925 na łamach pisma „Skamander”, należał do grupy poetyckiej „Kwadryga”), z czasem wzbudzał jednak coraz większe podejrzenia w polskim środowisku literackim. Nie były to podejrzenia bezpodstawne. Od roku 1932 Szenwald należał do opowiadającej się przeciwko niepodległości Polski, Komunistycznej Partii Polski, będącej tajną agenturą sowiecką działającą na terenie II Rzeczpospolitej. Po napaści Związku Sowieckiego na Polskę, Lucjan Szenwald przeniósł się do Lwowa - miejsca organizowania przez Sowietów przyszłych kolaboracyjnych władz. W czasie, gdy dziesiątki tysięcy lwowiaków wywożono wgłąb Rosji, a tysiące mordowano w kazamatach lwowskich więzień, Lucjan Szenwald agitował w radiu na rzecz nowej władzy, prowadząc audycje dla młodzieży. W rocznicę napaści Związku Sowieckiego na Polskę (nazwaną obłudnie Rocznicą Wyzwolenia) Szenwald wraz z grupą innych poetów - kolaborantów złożył wiernopoddańczy hołd Sowietom wstępując ostentacyjnie do Związku Sowieckich Pisarzy Ukrainy. Specjalnie na tą rocznicę skompromitowani poeci napisali również „Poemat Kolektywny Ku Czci Wyzwolenia”, gdzie zachwycano się nowym „sowieckim porządkiem” na polskich kresach i gromiono przedwojenną Polskę. W roku 1941 Szenwald opuścił Lwów i wstąpił do Armii Czerwonej. Po krótkim pobycie na Syberii, znalazł się w Sielcach nad Oką, by współtworzyć działającą pod dyktando Sowietów i zgodną z interesem Moskwy I Dywizję Wojska Polskiego tzw. Kościuszkowców. Brał udział w militarnych akcjach Dywizji, będąc jej kronikarzem. W roku 1944 jako zaufany człowiek stalinowskcich władz przeszedł kurs orgaznizowany przez NKWD w Szkole Oficerów Polityczno-Wychowawczych, co wskazuje na wielkie nadzieje pokładane w Szenwaldzie przez Sowietów.

  Jako sowiecki intelektualista, Lucjan Szenwald współredagował również kierowane do kolaboracyjnych elit pismo „Nowe Widnokręki”, które stało się wkrótce głównym opiniotwóczym organem środowiska tworzącego na polecenie Moskwy komunistyczną, poddaną Sowietom Polskę. W swej literackiej twórczości Szenwald wychwalał śmiertelnego wroga polskich patriotów - Armię Czerwnoną („Pozdrawiam Ciebie, Armio Grozy, Armio Mocy! Wybawicielko Świata! Wichuro Pomocy!”), atakował nienawistnie prawdziwe Polskie Wojsko generała Andersa („Hańba tym co tłukli nas w ciemię, a przy blasku ognia tył podali! Chcieli na ukraińską ziemię Dziś są na perskiej, mogliby dalej! Tego co ogrzał ich i wskrzesił, Ugryźli w rękę - marne kundle”), a nawet był w stanie zachwycać się miejscem kaźni Polaków - Syberią („Ku sobie zęby, dwa nieprzejednane Słowa - złączą się w jeden akord siły. Akord radości, woli i zwycięstwa: Polska, Syberia, Syberia i Polska”). Lucjan Szenwald zginął w roku 1944 w wypadku samochodowym.

6. Pomnik Braterstwa Polsko - Sowieckiego na ulicy Ratajczaka
 

7. Pomnik ZWM wraz z medalem Janka Krasickiego na Cytadeli

 Związek Walki Młodych był młodzieżową przybudówką, utworzonej przez agentów NKWD i GRU, Polskiej Partii Robotniczej. Początkowo był tworem ściśle propagandowym, składającym się z bardzo wąskiego środowiska młodych działaczy PPR, skupionych wokół komunistycznego pisma „Walka Młodych”. Jego celem było ukazanie rzekomego poparcia młodego pokolenia dla działającej pod dyktando Stalina PPR i szerzenie komunistycznej propagandy wśród środowisk 

młodzieżowych. Aby pozyskać rząd dusz, w swej obłudnej retoryce ZWM odwoływał się do patriotyzmu, walki z okupantem niemieckim oraz budowy demokratycznego państwa po zakończeniu działań wojennych. Całkowicie realizując program Moskwy współtworzył walczącą z niepodległościowym podziemiem Gwardię Ludową. Związek Walki Młodych był wrogo nastawiony do rządu w Londynie, uznanego przez cały wolny świat za jedyną legalną polską władzę. W swych odezwach kierowanych do szeregowych żołnierzy Armii Krajowej uprawiał agresywną agitację, zachęcającą do porzucania niepodległościowych formacji i przechodzenia na stronę działającej pod dyktando Sowietów, Armii Ludowej. Głównym propagandowym organem ZWM było pismo „Walka Młodych”. Jego pierwszą redaktorką była związana z przedwojennym ruchem komunistycznym, opowiadająca się za włączeniem Polski do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, Hanka Szapiro (pseudonim Hanka Sawicka). Po jej śmierci redakcję objął II sekretarz lwowskiego, stalinowskiego Komsomołu, Janek Krasicki. 



Gdy większa część ziem polskich znalazła się pod panowaniem Armii Czerwonej, ZWM stawał się stopniowo organizacją masową, stanowiącą kuźnię kadr dla przyszłej kolaboracyjnej władzy i skuteczne narzędzie propagandowe. Działacze ZWM, wierni stalinowskim mocodawcom, włączyli się aktywnie do zbrojnych działań skierowanych przeciwko Powstaniu Antysowieckiemu, które ogarnęło kraj po wojnie z Niemcami. Szczególnie liczni byli w organizacji ORMO (20 tysięcy członków należących do ZWM), która wraz ze zbrodniczym Korpusem Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Milicją Obywatelską pacyfikowała w nierównej walce polskich patriotów, jak choćby żołnierzy Konfederacji Tatrzańskiej walczących na Podhalu. W roku 1948 po połączeniu z innymi komunistycznymi organizacjami, ZWM przekształcił się w Związek Młodzieży Polskiej.

Utrwalanie władzy ludowej tzn. mordowanie najdzielniejszych Polaków, zamykanie w ubeckich lochach polskich patriotów, okradanie owoców pracy pokoleń, sowietyzacja społeczeństwa...



8. Pomnik Wasilija Iwanowicza Czujkowa na Cytadeli















9. Ulica Armii Ludowej















Lokalizacja: Wilczy Młyn.

10. Ulica Berlinga


Lokalizacja: Wilczy Młyn.

Zygmunt Berling to przykład kolaboranta, który zdradził swój kraj przechodząc koniunkturalnie na stronę wroga. Karierę wojskowo-polityczną rozpoczął w 

Legionach, gdzie został ranny pod Młotkowicami. W roku 1920 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej dowodząc V batalionem broniącym Lwowa, za co został odznaczony. Będąc oficerem wojska polskiego w okresie międzywojennym, Berling zasłynął jako bohater skandali obyczajowych, które ostatecznie zaprowadziły go przed oblicze Oficerskiego Sądu Honorowego. Na skutek licznych kłótni z przełożonymi, nagany udzielonej przez OSH oraz niesubordynację został w 1939 roku zawieszony w czynnościach dowódczych i ostatecznie przeniesiony w stan spoczynku.

  Po napaści Związku Radzieckiego na Polskę 17 września 1939 roku, Berling wraz z innymi oficerami wojska polskiego trafił do obozu w Starobielsku. Od śmierci z rąk komunistów uratowała go konformistyczna postawa, zaprezentowana dokonującym selekcji polskich oficerów funkcjonariuszom NKWD. Była nią chęć pozostania w Związku Radzieckim i wzięcia udziału w wojnie fińskiej w szeregach Armii Czerwonej. To właśnie w obozie w Starobielsku rozpoczęła się najprawdopodobniej współpraca Berlinga z wywiadem sowieckim. Gdy inni polscy oficerowie szli na męczeńską śmierć w lesie katyńskim, Berling wraz z grupą 60 wyselekcjonowanych oficerów został przeniesiony do obozu w miejscowości Pawliszczew Bor, stamtąd do Griazowca, a ostatecznie do tzw. „willi rozkoszy” w miejscowości Małachówka pod Moskwą. Podczas obecności w Małachówce wraz z grupą 13 wybranych kolaborantów przyjął obywatelstwo sowieckie i zgłosił prośbę wstąpienia do Armii Czerwonej. Po układzie Sikorski-Majski, Berling został skierowany do Armii Andersa. Nie zerwał jednak swoich kontaktów z NKWD. Szczególne związki utrzymywał z Wołodią Mirkułowem, bezpośrednio odpowiedzialnym za eksterminację polskich oficerów w Katyniu. Będąc dowódcą bazy w Kisłowodzku dokonywał działań dywersyjnych, przekazując część sprzętu i żywności wysyłanej Polakom z Persji, Armii Czerwonej. Po wymarszu Armii Andersa, Berling zdezerterował z polskiego wojska, pozostając w Związku Radzieckim. W roku 1943 sztab Armii Andersa uznał Berlinga za zdrajcę współpracującego z wrogim Polsce państwem, wydając na niego zaocznie wyrok śmierci. 

  W kwietniu 1943 roku Józef Stalin powierzył Berlingowi zadanie tworzenia na terytorium Związku Radzieckiego armii złożonej z Polaków wywiezionych w głąb Rosji. Miało być to wojsko walczące u boku Armii Czerwonej, całkowicie uzależnione od bolszewickiego kierownictwa i stanowiące konkurencję dla wojska polskiego kierowanego przez rząd w Londynie. Po nominacji przez Sowietów na stopień generała, Berling został dowódcą Pierwszej Dywizji Ludowego Wojska Polskiego, nazwanej w celach propagandowych imieniem Tadeusza Kościuszki, a potem dowódcą Pierwszej Armii Wojska Polskiego, walczącego u boku Sowietów. Dowodząc z nadania Stalina polskim wojskiem, Berling bezpośrednio ponosił odpowiedzialność za wykorzystanie patriotycznie nastawionych, szeregowych polskich żołnierzy do celów sprzecznych z interesem narodowym ich ojczyzny, a związanych z utrwalaniem sowieckiej okupacji na terytorium Polski. 

  Pomimo propagandowych legend o rzekomej chęci pomocy Powstaniu Warszawskiemu, Berling nie zrobił nic, co by mogło zmienić losy powstania, a wszelkie jego decyzje, mające tę legendę potwierdzić, były w rzeczywistości iluzoryczne. W roku 1944 na skutek walk frakcyjnych wewnątrz polskich kolaborantów, Berling został odwołany z funkcji dowódcy Pierwszej Armii Wojska Polskiego. Pomimo tego faktu, do końca życia pozostał całkowicie wierny swoim mocodawcom, piastując w komunistycznym aparacie państwowym zaszczytne stanowiska, jak chociażby sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa czy Wiceministra Leśnictwa - Głównego Inspektora Łowiectwa.


11. Nagrobek szkalujący polskich patriotów

Lokalizacja: Cytadela.