David Eddings - Malloreon 03 - Demon Władca Karandy.pdf - David Eddgins - gato6822

D AVID E DDINGS

D EMON WŁADCA K ARANDY

K SIĘGA T RZECIA M ALLOREONU

SCAN-dal

PROLOG

Będący krótką historią Mallorei oraz zamieszkujących ją ludów.

Zaczerpnięte z kronik Angaraku.

Drukarnia Uniwersytetu w Melcene.

Wedle tradycji dziedziczne ziemie Angaraków leżą gdzieś poza południowym

wybrzeżem obecnej Dalazji. Torak, Bóg-Smok Angaraku, użył mocy kamienia nazywanego

Cthrag Yaska dokonując czegoś, co później nazwano pęknięciem świata. Ziemia rozwarła się

wylewając ze swego wnętrza magmę, a powstałą szczelinę wypełniły natychmiast wody

oceanu południowego tworząc Morze Wschodnie. Dopiero po kilkudziesięciu latach świat

uspokoił się, z wolna przybierając obecny wygląd.

W rezultacie tego przełomu Alornowie wraz ze swymi sprzymierzeńcami zostali

zmuszeni do wycofania się na dotychczas nie zbadane obszary zachodniego kontynentu, a ludy

Angaraku wniknęły w dziewicze puszcze i pustynie Mallorei.

Torak został okaleczony i oszpecony, a grolimscy kapłani unicestwieni przez magiczny

kamień, buntujący się przeciwko celom, dla których użył go Bóg. Władzę zaczęło sprawować

wojsko i zanim Grolimowie zdążyli ochłonąć, armia zapanowała niepodzielnie nad całym

Angarakiem. Pozbawieni swego Boga kapłani utworzyli opozycyjne centrum władzy w Mal

Yaska, w pobliżu najwyższego szczytu Gór Karandyjsklch.

Torak zapragnął zapobiec zbliżającej się nieuchronnie wojnie między wojskiem a

duchowieństwem. Nie skierował się jednak ku koszarom wojskowym w Mal Zeth, lecz wraz z

czwartą częścią mieszkańców Angaraku ruszył na północno-zachodni kraniec Mallorei, by

wznieść tam święte miasto Cthol Mishrak. Pochłonięty całkowicie przejmowaniem kontroli

nad Cthrag Yaska nie wziął pod uwagę, że ludzie w większości odwrócili się od spraw

duchowych. Ci, którzy wspierali jego dzieło w Cthol Mishrak, okazali się zbieraniną

histerycznych fanatyków podlegających surowej władzy trzech uczniów Toraka: Zedara,

Ctuchika i Urvona, którzy podtrzymywali prastare tradycje jedynie wśród społeczności Cthol

Mishrak, podczas gdy pozostała ludność Angaraku oddalała się od nich.

Kiedy przeciągające się waśnie pomiędzy duchowieństwem a wojskiem zwróciły

wreszcie uwagę Toraka, wezwał naczelne dowództwo i hierarchię grolimską do Cthol Mishrak,

gdzie wydał rozkazy. Z wyjątkiem Mal Yaska i Mal Zeth wszystkie miasta i okręgi miały być

od tej pory rządzone zarówno przez duchowieństwo, jak i wojskowych. Hierarchia i naczelne

dowództwo jednoznacznie określiły dzielące ich różnice i powróciły do swych enklaw. Ten

narzucony rozejm umożliwił generałom poznanie innych ludów zamieszkujących Malloreę.

Przeszłość niknęła w tajemniczych mitach, lecz niewątpliwie kontynent, na długo przed

pojawieniem się Angaraków, zamieszkiwały trzy ludy: Dalowie na południowym zachodzie,

Karandowie na północy i wreszcie Melcenowie na dalekim wschodzie. Wojskowi skierowali

swą potęgę przeciwko Karandom.

Karandowie byli ludem wojowniczym nie przykładającym większej wagi do

kulturowych subtelności. Zamieszkiwali surowe, nie wykończone miasta, gdzie świnie

włóczyły się po brudnych ulicach. Według starych legend byli spokrewnieni z Morindimami

zamieszkującymi obszary leżące na północ od Gar og Nadrak. Obydwa ludy oddawały cześć

demonom.

Na początku drugiego tysiąclecia bandy dzikich karandyjskich zbójów włócząpych się

wzdłuż wschodniej granicy stały się poważnym problemem, szczególnie gdy armia Angaraków

opuściła Mal Zeth kierując się ku zachodnim krańcom karandyjskiego Królestwa Pallia, gdzie

splądrowała i spaliła miasto Rakand leżące w południowo-zachodniej Palii, a ocalałych

mieszkańców wzięła w jasyr.

W tym samym czasie podjęto jedną z najważniejszych decyzji w historii Angaraków.

Grolimowie przygotowywali się do orgii poświęcenia jeńców, lecz generałowie sprzeciwili się.

Nie spieszyli się do zajęcia Palii, i korzystali z opóźnień w komunikacji na tak wielką

odległość. Uważali, że dużo lepszym rozwiązaniem będzie utrzymanie Palii i uczynienie z niej

podporządkowanego królestwa, niż okupowanie tego wyludnionego obszaru. Grolimowie

poczuli się urażeni, lecz wojskowi okazali się nieubłagani.

W końcu obie strony zgodziły się, by ostateczną decyzję podjął Torak.

Nikogo nie zaskoczył fakt, iż Torak przyjął pomysł naczelnego dowództwa; nawrócenie

Karandów oznaczało niemalże podwojenie liczby wiernych oraz armii, którą mógłby

wykorzystać w konfrontacji z królami Zachodu. „Każdy człowiek zamieszkujący niezmierzoną

Malloreę złoży mi pokłon i będzie mnie czcił”, powiedział swym opornym misjonarzom i, aby

gorliwie wykonywali swe obowiązki, wysłał Urvona do Mal Yaska, żeby ten osobiście

dopilnował nawrócenia Karandów. Urvon ustanowił się głównym kapłanem świątyni

malloreańskiej, choć przepych był obcy ascetycznym Grolimom.

Armia wyruszyła przeciw Katakor, Jenno i Delchin, jak również Palii, lecz misjonarze

znaleźli się w trudnym położeniu, ponieważ karandyjscy magowie przywoływali hordy

demonów, by obronić swój lud. Wreszcie Urvon udał się do Cthol Mishrak, by poradzić się w

tej sprawie Toraka. Nie wiadomo dokładnie, co uczynił Torak, lecz wkrótce karandyjscy

magowie dostrzegli, że zaklęcia, jakich używali do kontrolowania demonów, straciły swą moc.

Każdy z nich ryzykował teraz zbyt wiele schodząc do świata ciemności i narażał własne życie i

duszę.

Podbój państwa Karandów absorbował kapłanów i armię przez następne kilka stuleci.

Ostatecznie zdławiono wszelki opór. Karanda stała się lennym państwem, a jej etnicznych

mieszkańców uważano za coś niższego. Podczas pochodu armii wzdłuż Wielkiej Rzeki Magan

napotkano cywilizację stojącą na wysokim poziomie kulturalnym, posługującą się wysoce

zaawansowaną technologią. Po kilku dramatycznych bitwach, w których melceńskie rydwany

wojenne i kawaleria najprzedniejszych słoni unicestwiły całe bataliony, Angarakowie

zaprzestali walki, a generałowie rozpoczęli wstępne rokowania pokojowe. Ku ich zdziwieniu

Melcenowie przystali na znormalizowanie stosunków i zaproponowali handel końmi, których

brakowało Angarakom. Odmówili jednak jakichkolwiek rozmów dotyczących sprzedaży słoni.

Po zawarciu pokoju armia skierowała się na podbój bezbronnej Dalazji. Mieszkańcy tej

żyznej krainy trudnili się rolnictwem i pasterstwem i znajomość sztuki wojennej była im raczej

obca. W ciągu następnych dziesięciu lat Angarakowie ustanowili tam militarne protektoraty. Z

początku wydawało się, że kapłani Toraka odniosą podobne sukcesy. Dalowie potulnie przyjęli

wszelkie formy angarackich praktyk religijnych. Był to jednak lud do głębi przesycony

mistycyzmem i Grolimowie wkrótce zauważyli, że nie potrafią zachwiać mocą czarownic,

magów, jasnowidzów i proroków. Co więcej, kopie mających złą sławę ewangelii

malloreańskich wciąż potajemnie krążyły wśród Dalów.

Z czasem Grolimom prawdopodobnie udałoby się wykorzenić tajemne wierzenia

dalazjańskie, lecz pewnego dnia wydarzyło się nieszczęście, które na zawsze zmieniło życie

Angaraków. Legendarny czarownik Belgarath wraz z trzema Alornami przechytrzyli straże i

ominąwszy wszelkie środki bezpieczeństwa, nocą wślizgnęli się niepostrzeżenie do żelaznej

wieży Toraka, wyrastającej ze środka Cthol Mishrak, i skradli Cthol Yaska! Mimo pościgu

całej czwórce udało się zbiec na zachód zabierając ze sobą magiczny kamień.

Wiedziony szałem i wściekłością Torak zrównał z ziemią całe miasto, po czym rozkazał

wysłać w pościg Murgów, Thullsów i Nadraków, którzy dotarli aż do zachodnich wybrzeży

Morza Wschodniego. Podczas przeprawy przez ziemie północy straciło życie przeszło milion

ludzi i minęło wiele lat, zanim odrodziło się społeczeństwo i kultura Angaraków.

Po zniszczeniu Cthol Mishrak i rozproszeniu ludności Bóg-Smok zaszył się w swym

niedostępnym siedlisku koncentrując się całkowicie na obmyślaniu planów zniszczenia siły

królestw Zachodu. Nieobecność Toraka dała czas wojsku na ugruntowanie swej władzy nad

Malloreą i podporządkowanymi królestwami.

Przez wieki panował niepewny pokój między Angarakami i Melcenami, od czasu do

czasu zakłócany przez niewielkie wojny, w których obie strony unikały rzucania do bitwy

wszystkich swoich sił. Ostatecznie oba narody przyjęły praktykę wysyłania dzieci przywódców

na wychowanie u przywódców drugiej strony. To doprowadziło w końcu do porozumienia oraz

do powstania grupy kosmopolitycznej młodzieży, która wkrótce weszła w skład rządów

Imperium Malloreańskiego.

Jednym z takich młodzieńców był Kallah, syn wysokiego rangą angarackiego generała.

Wychowany w Melcene powrócił do Mal Zeth, gdzie został najmłodszym generałem, jaki

kiedykolwiek sprawował ten urząd. Powróciwszy do Melcene, poślubił córkę cesarza

melceńskiego i po jego śmierci w roku 3830 sam obwołał się imperatorem. Następnie mając za

sobą całą potęgę melceńskiej armii, wymógł na Angarakach prawa dynastyczne.

Integracja Melcene i Angaraku dokonywała się niezwykle burzliwie, lecz z upływem

czasu cierpliwość melceńska zwyciężyła brutalność Angaraków. W przeciwieństwie do innych

narodów Melcenami rządziła biurokracja, która jednak okazała się daleko bardziej skuteczna

niż angaracka administracja wojskowa. Niekwestionowana przewaga biurokratycznych rządów

utrzymywała się do roku 4400 i do tego czasu zapomniano całkowicie o tytule Naczelnego

Dowódcy, a obydwoma narodami władał cesarz Mallorei.

Dla wykształconych Melcenów czczenie Toraka pozostawało czymś w dużej mierze

niezrozumiałym i co najmniej osobliwym. Przyjęli co prawda formy religijnych praktyk, bo tak

wypadało, lecz Grolimowie nigdy nie potrafili wymóc na nich uległości wobec Boga-Smoka,

jaka zawsze charakteryzowała Angaraków.

W roku 4850 Torak pojawił się u bram Mal Zeth przerywając swoje odosobnienie. Za

żelazną maską ukrywając okaleczoną twarz ogłosił się Kal Torakiem - Królem i Bogiem.

Natychmiast zaczął gromadzić nieprzebrane zastępy wojowników, by zmiażdżyć królestwa

Zachodu i podporządkować sobie cały świat.

Mobilizacja na wielką skalę praktycznie pozbawiła Malloreę mężczyzn. Angarakowie i

Karandowie pomaszerowali na północ przechodząc przez Gar og Nadrak, a Dalowie i Melceni

podążyli do miejsca, w którym powstawała potężna flota, by na pokładach okrętów przebyć

Morze Wschodnie i dotrzeć do leżącego na południu Cthol Murgos. Malloreanie z północy

połączyli się z Nadrakami, Thullsami i Murgami z północy, by wspólnie uderzyć na królestwa

Drasni i Algarii. Druga grupa Malloreańczyków połączyła się z Murgami zamieszkującymi

południowe obszary i razem pomaszerowali na północy zachód. Torak zamierzał zmiażdżyć

Zachód biorąc go w kleszcze dwóch potężnych armii.

Nastąpiło jednak coś zupełnie nieoczekiwanego. Wiosną 4875 roku na Morzu

David Eddings - Malloreon 03 - Demon Władca Karandy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: