Hawksley Elizabeth - Komedianci.pdf - Hawksley Elizabeth - b.menzel

Styczeń 1826 roku był niezwykle zimny. Przez cały dzień

zacinał cienki, ostry deszcz, który wieczorem przeszedł w deszcz

ze śniegiem. Na śliskich kocich łbach przed kościołem Świętego

Jakuba w Clerkenwell potykały się konie, a ich woźnice

przeklinali. Stojąca w portyku kościoła młoda kobieta zadrżała,

szczelniej otuliła się cienką wełnianą peleryną i próbowała

uciszyć kwilące niemowlę, które trzymała w ramionach. Młoda

matka, rozpaczliwie chuda, miała twarz kobiety, która przeżyła

zbyt wiele i była u kresu sił. Jej szare oczy wyrażały absolutny

brak nadziei.

Dziecko, najwyżej ośmiomiesięczne, wydawało się być w zna

cznie lepszym stanie. Policzki dziewczynki były nawet nieco

zaokrąglone, a chociaż małe rączki zsiniały z zimna, to charaktery

styczne dziecięce fałdki w nadgarstkach świadczyły o tym, że

dziecko odżywiało się lepiej niż matka. Dziewczynka przestała

popiskiwać, najwyraźniej oszołomiona blaskiem lamp gazowych

i aureolą dookoła nich, wytwarzaną przez wirujący śnieg

z deszczem. Matka patrzyła przed siebie szklanym wzrokiem.

ELIZABETH HAWKSLEY

KOMEDIANCI

Nagle zabrzmiała muzyka organów; drzwi kościoła otworzyły

się. Zgromadzeni na wieczornym nabożeństwie, w większości

dobrze sytuowani, szanowani mieszkańcy miasta, zaczęli wy

chodzić na zewnątrz. Większość nie zwracała uwagi na zma

rzniętą kobietę z dzieckiem, kilka osób rzuciło jej pensa lub

dwa; niektórzy wydymali usta i odchodzili; ten i ów żachnął

się, zniecierpliwiony.

W pewnej chwili młoda kobieta cicho westchnęła i jakby

w zwolnionym tempie osunęła się na ziemię, tuż przed zażyw

nym mężczyzną i jego żoną. Dziecko poczuło chłód kamieni

i żałośnie zakwiliło.

Tęgi mężczyzna niecierpliwie szturchnął leżącą kobietę

swoją laską.

- Chce wzbudzić naszą litość - powiedział do żony.

W tym samym momencie został gwałtownie odepchnięty

przez pannę Henriettę Webster, krzepką kobietę około pięć

dziesiątki.

- A co to za zamieszanie?! Niech się pan odsunie, jeśli nie

może pan pomóc. Biedaczka zemdlała.

Zona zażywnego jegomościa podniosła dziecko i uciszyła je

stanowczym głosem.

Pastor Shepherd, zaniepokojony poruszeniem, wybiegł z koś

cioła i przyklęknął obok panny Webster, która rozwiązała

wstążki kapelusza kobiety i podsunęła jej pod nos flakonik

z solami trzeźwiącymi. Chwycił nadgarstek młodej matki,

usiłując wyczuć puls. Po chwili wymownie spojrzał na zażyw

nego mężczyznę.

- Nie żyje. - Pastor puścił rękę zmarłej, wstał i zniecierp

liwionym gestem otrzepał spodnie na wysokości kolan. - I nie

widzę u niej obrączki.

Panna Webster spojrzała na pastora.

- Na pewno nie tylko ona jest temu winna. Jestem pewna,

że kryje się za tym jakaś smutna historia. - Łagodnym gestem

złożyła dłonie zmarłej na piersiach.

- Jakie piękne dziecko- odezwała się żona zażywnego

mężczyzny. - Widać, że miało dobrą opiekę.

Pastor chrząknął. Czekał go pochówek kolejnego biedaka.

W minionym miesiącu przed kościołem zmarło dwóch żeb

raków; ich pogrzeby musiały odbyć się na koszt parafii.

Dziecko będzie musiało trafić do Fundacji Thomasa Corama,

zdecydował i ruszył na poszukiwanie swego pomocnika.

Panna Webster jeszcze przez chwilę patrzyła na twarz

zmarłej, po czym pochyliła się i nakryła ją wełnianą peleryną.

Wstając zauważyła wiklinowy koszyk stojący przy kolumnie.

W środku znajdowała się szmaciana lalka z oczami z guzików

i włosami z wełny. Podała ją dziewczynce, która wyciągnęła

rączki i uśmiechnęła się do panny Webster, ukazując dwa ząbki.

Oczy panny Webster natychmiast napełniły się łzami.

- Proszę pozwolić mi ją potrzymać - zwróciła się do żony

zażywnego mężczyzny. Już od bardzo dawna nie tuliła dziecka.

Kobieta podała jej niemowlę, po czym pociągnęła swego

męża za ramię i szepnęła mu coś do ucha. Mężczyzna z wes

tchnieniem sięgnął do kieszeni, wyjął z niej kilka gwinei i podał

pannie Webster.

- Moja żona nie chciałaby, żeby ta kobieta była pochowana

jak żebraczka - powiedział sucho.

W ciągu godziny załatwiono wszelkie formalności. Zabrano

ciało, a gospodyni pastora przygotowywała już nocleg dziecku,

kiedy panna Webster, sama zaskoczona swoją reakcją, powie

działa:

ELIZABETH HAWKSLEY

KOMEDIANCI

- Zostawcie ją. Zatrzymam to biedactwo. - Czuła ciepło

rozchodzące się od ciałka dziecka i małą rączkę mocno obej

mującą ją za szyję.

- Trzeba zapewnić jej godziwą przyszłość - zaczął stanow

czym tonem pastor. Panna Webster zaliczała się do grona

najsilniejszych osobowości wśród członków jego zgromadzenia.

Pochodziła ze zubożałej rodziny. Sam widział u niej w salonie

wspaniałą osiemnastowieczną komodę i kilka cennych obrazów

świadczących o dawnej świetności rodu. Niemniej jednak

obecnie panna Webster mieszkała w kamienicy czynszowej

przy Myddleton Square i pastor uważał, że powinna okazywać

mu więcej szacunku i uległości, niż miała w zwyczaju.

- Potrafię zapewnić jej przyszłość - odpowiedziała panna

Webster.- Zajmę się nią.- Dziecko o dużych brązowych

oczach i miękkich loczkach przypominało jej najdroższego

Fredericka, który zginął na wojnie z Francją. Dlaczego nie

miałaby wziąć biedactwa do siebie? Co stanie się z dzieckiem,

jeśli ona tego nie zrobi? Prawdopodobnie zostanie przekazane

Fundacji Thomasa Corama. Była to instytucja dobroczynna

zasługująca na najwyższe uznanie, jednak dzieci potrzebują

przede wszystkim domu, poczucia bezpieczeństwa.

Panna Webster w tym roku kończyła pięćdziesiąt jeden lat.

Jej młody narzeczony zginął wiele lat temu koło Przylądka

Świętego Wincentego. Została w domu, by pielęgnować nie

młodych rodziców. Nigdy nie miała niczego dla siebie i teraz

nareszcie mogło się to zmienić. Życzliwi przyjaciele uważali,

że kobieta w jej wieku powinna mieć w domu kota. Kota!

Hetty Webster nie miała nic przeciwko kotom, ale nie podobało

jej się to, że przynosiły do domu zdechłe ptaki i myszy, i na

wszystkim zostawiały swą sierść.

Nie. Marzyła o dziecku, którym los jej nie obdarzył. Teraz

samo wpadło jej w ramiona i była zdecydowana je zatrzymać.

Pastor, chociaż wciąż pełen wątpliwości, przywołał dorożkę,

panna Webster z dzieckiem i wiklinowym koszykiem weszła

do środka i wkrótce koń ruszył w stronę domu przy Myddleton

Sąuare.

Dom ten, stojący na południowej stronie placu, był wysokim

trzypiętrowym budynkiem z dwoma pokojami na każdym

piętrze i na parterze. Niedawno wybudowany, sprawiał solidne

wrażenie. Schody prowadzące do frontowego wejścia były

codziennie zamiatane, a zielone drzwi, mosiężne okucia i kołatka

w kształcie lwiej głowy lśniły świeżością. Tylny ogród przylegał

do stawów New River Head, otoczonych płaczącymi wierzbami.

Lokatorzy zajmowali dwa górne piętra. Na najwyższym

mieszkała mademoiselle Valloton, chuda, koścista kobieta, która

roztaczała wokół siebie aurę elegancji. Obracała się w świecie

mody i miała licznych zamożnych klientów, którzy gotowi byli

płacić wysokie ceny, by stać się posiadaczami zaprojektowanych

i wykonanych przez nią ubrań. Co roku jeździła do Paryża

(dbała, by dowiedzieli się o tym klienci) i zawsze wracała

stamtąd ze szkicownikiem pełnym najnowszych fasonów. Jeśli

nawet panna Webster czasami podejrzewała, że jej lokatorka nie

wyjeżdża dalej niż do Margate, nigdy nie posuwała się zbyt

daleko w swoich przypuszczeniach. W końcu nie była to jej

sprawa, a panna Valloton zawsze płaciła czynsz w terminie.

Pokoje na drugim piętrze zajmowali państwo Coppersto-

ne'owie. Pan Copperstone był właścicielem kilku sklepów

żelaznych w północnym Londynie, kierowanych przez trzech

synów, których poczynania regularnie kontrolował, odwiedzając

ich po kolei. W rozmowach z panną Webster zawsze podkreślał,

ELIZABETH HAWKSLEY

KOMEDIANCI

ile trudu włożył w rozwój swojego interesu, dlatego nie miał

zamiaru dopuścić do tego, by jego wysiłki poszły na marne,

przynajmniej dopóki on i jego żona są jeszcze na tym świecie.

Miał teraz pięćdziesiąt kilka lat, gęste siwe włosy i sympatycznie

zaokrąglony brzuszek.

Na pierwszym piętrze znajdował się salon panny Webster,

a za nim sypialnia. Na parterze była jadalnia, z której korzystali

także lokatorzy, i pokój gościnny, w suterenie zaś kuchnia,

spiżarnia i umywalnia, a z tyłu domu mieściła się toaleta

i niewielki zachwaszczony ogród, z którego korzystano głównie

po to, by wywiesić tam pranie. Od frontu, poniżej chodnika,

znajdowała się komórka na węgiel. Dwie służące spały w nie

wielkim pokoiku na strychu.

Panna Webster dbała o swych lokatorów. Żądała od nich

rozsądnej ceny siedemnastu szylingów i sześciu pensów tygo

dniowo za pokoje, śniadania i wieczorne posiłki. Nie oszczę

dzała na węglu zimą, a służące były godziwie wynagradzane

i miały wygodne łóżka. Panna Webster słyszała, że w niektórych

domach służba spała na materacach rozłożonych na podłodze

w kuchni, nie mając własnego kąta. Pannie Webster nie mieściło

się to w głowie. Jej służące ciężko pracowały i zasługiwały na

to, żeby dobrze się wyspać.

Mimo to kiedy dorożka, podskakując na wybojach, zbliżała

się do Myddleton Square, panna Webster zastanawiała się, jak

wytłumaczy się ludziom z posiadania dziecka.

w hrabstwie Hertfordshire. Chłopcami tymi byli Charles Fulmar,

ośmioletni starszy syn lorda Fulmara, w którego domu właśnie

się znajdowali, i Jack, dziesięcioletni syn i dziedzic pana

Midwintera, właściciela sąsiedniej posiadłości Holly Park.

Chłopcy nie czuli zimna. Byli pochłonięci zabawą i pod

nieceni tym, że przed chwilą odkryli ten pokój. Prawdę po

wiedziawszy, dokonał tego sam Jack.

Ojciec Jacka na początku wieku wzbogacił się na przędzal

niach bawełny w Lancashire. Przyjechał do Manchesteru przy

wożąc niewiele poza ubraniem, które miał na sobie, lecz ciężka

praca i niezwykłe umiejętności jak najwydajniejszego wyko

rzystywania maszyn sprawiły, że szybko zgromadził fortunę.

Jack odziedziczył po nim zdolność rozumienia istoty działania

różnych urządzeń. Poprzedniego dnia, kiedy wraz z Charliem

lepił przed domem bałwana, coś zwróciło jego uwagę i zapatrzył

się na dach Hoop Hall.

Dom był zbudowany w stylu elżbietańskim. Przed pięć

dziesięcioma laty otrzymał georgiańską fasadę, lecz jego starsza

część nadal zachwycała ozdobnymi ożebrowaniami kominów

i przedziwnymi zwieńczeniami dachu. Chłopcy doskonale

poznali strych, na którym przechowywano takie wspaniałości

jak stare zbroje i zardzewiałe halabardy.

- Co tam jest? - Charles trącił przyjaciela łokciem. Jack

przyglądał się czemuś już zbyt długo i Charliemu robiło się

zimno.

- Patrzę na ten komin. Ten, pod którym jest małe okienko -

odpowiedział Jack.

- A co jest w nim takiego ciekawego?

- To, że skoro jest okno, powinien być też i pokój.

Chłopcy popatrzyli na siebie, czując rosnące podniecenie.

W ten sam mroźny styczniowy dzień 1826 roku dwaj

chłopcy bawili się malowanymi ołowianymi żołnierzykami na

podłodze lodowatego pokoju na górnym piętrze Hoop Hall

EUZABETH HAWKSLEY

KOMEDIANCI

- To pewnie sekretny księży schowek! Dziadek kiedyś

o nim opowiadał, ale nigdy nie powiedział mi, gdzie on jest.

Wiesz, jak się tam dostać?

Jack znów popatrzył na komin.

- Tak mi się wydaje - powiedział powoli. - Myślę, że musi być

za tym pomieszczeniem na strychu, gdzie stoi stara bieliźniarka.

Chłopcy popędzili na górę. Pokój, w którym stała stara szafa

na bieliznę, był wykładany dębową boazerią; nie zauważyli

drugich drzwi. Jack zaczął obchodzić pomieszczenie, co chwila

pukając w ściany i nasłuchując.

- Myślę, że to musi być tutaj - wyszeptał Jack. - To brzmi

jakoś inaczej.

- Ale jak tam wejść?! - Charlie ze złością kopnął boazerię. -

Tu nie ma drzwi!

- Oczywiście, że nie ma drzwi - odpowiedział z przyganą

Jack. - Jeśli to ma być sekretny pokój, w którym krył się jakiś

katolicki ksiądz w czasach prześladowań, to nie mogło tu być

żadnych drzwi. Ale na pewno jakoś można tam wejść. - Wstał

i uważnie przyglądał się ścianie przez kilka minut, co w końcu

znudziło Charliego.

- Jack, chodź, to nie ma sensu.

Jack nie odezwał się. Kiedy był czymś zaabsorbowany, nie

zauważał, co się wokół niego dzieje. Po chwili Charlie zszedł

na dół, by pobawić się z młodszym bratem, Arthurem, w pokoju

dziecinnym. Jack nie zaprzestał poszukiwań. Doszedł do wnios

ku, że wejście nie musi mieć wymiarów drzwi, lecz powinno

być na tyle duże, by mógł przez nie przejść człowiek. Nie

mogło być zbyt wysoko, za to było prawdopodobne, że znaj

dowało się tuż przy podłodze, a sądząc po widocznym z ze

wnątrz oknie, należało szukać po prawej stronie komina.

Jack był upartym chłopcem i w końcu znalazł to, czego

szukał. Wśród paciorków wyrzeźbionych w boazerii sprytnie

ukryta była gałka. Kiedy Jack ją przekręcił, niewielka płycina

otworzyła się z cichym skrzypnięciem. Wąska smuga światła,

w której tańczyły drobinki kurzu, pozwoliła mu upewnić się,

że pokój o powierzchni zaledwie około siedmiu stóp kwad

ratowych był właśnie tym, którego okno widział na zewnątrz

budynku.

Jack miał nadzieję, że w pomieszczeniu znajdzie co najmniej

jakiś szkielet, ale nie było tam niczego, nawet stołu i krzesła.

Dokładnie obejrzał zamek, sprawdzając, czy otwiera się także

od wewnątrz. Upewniwszy się, że tak, zamknął się w pokoju,

po czym rozejrzał się dookoła. Czy było tu jakieś drugie

wyjście, które mogło prowadzić obok komina na zewnątrz?

Spędził w pokoju dobre pół godziny, po czym cicho wyszedł

i dołączył do Charliego i Arthura w pokoju dziecinnym.

Ani on, ani Charlie nigdy nikomu nie powiedzieli o swoim

odkryciu. Lord Fulmar, ojciec Charliego, nie był człowiekiem

budzącym zaufanie.

- Nie powiem nawet Arthurowi - oznajmił Charlie. - To

jeszcze dzieciak, a poza tym to jest coś takiego, o czym powinni

wiedzieć tylko starsi synowie. - Charlie, chudy, nerwowy

chłopak, był zazdrosny o czteroletniego Arthura, który jako

pogodniejszy cieszył się większymi względami ojca. Matka

Charliego zmarła przy porodzie Arthura; Charlie prawie w ogóle

jej nie pamiętał.

Jack nie odezwał się. Dokonał jeszcze jednego odkrycia

związanego z tajemniczym pokojem, o którym nie powiedział

nikomu, nawet Charliemu. Jack potrafił dotrzymywać tajemnic;

na przykład nigdy nie powiedział swojej matce o tym, że zrobił

Hawksley Elizabeth - Komedianci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: