[Estcarp&Escore]#6 Czarodziejskie miecze.pdf

Andre Norton

Czarodziejskie miecze

Tytuł oryginału: Trey of Swords

Przełożyła: Ewa Witecka

Miecz przegranych bitew

Część I

Moja matka należała do odłamu Starej Rasy

skazanego na banicję przez księcia Karstenu –

Yviana, najemnika-parweniusza, zajmującego

się po dyletancku zakazanymi rzeczami,

sprzymierzeńca zbrodniczych Kolderczyków.

Uciekając przed straszną śmiercią, z całego

dziedzictwa starszego niż sama nazwa

Karstenu, zabrała do Estcarpu tylko trzech

drużynników swego ojca. Kazała im wstąpić

do Straży Granicznej, którą dowodził przybysz

z innego świata, Simon Tregarth, aby

przyczynili się do powstrzymania kolderskiej

zarazy grożącej zagładą naszej rasie. Sama

zaś, wraz ze swoją daleką krewną, panią

Chriswithą, poszukała schronienia w ojczyźnie

Starej Rasy. W jakiś czas później poślubiła

Sulkarczyka i przez to zerwała więzy ze

swymi pobratymcami.

Lecz wkrótce potem jej małżonek zginął w

jednym z sulkarskich ataków na porty

karsteńskie. Moja matka czuła się źle wśród

jego współplemieńców, powróciła więc do

swoich. Nosiła już pod sercem dziecko

spłodzone podczas tego krótkiego małżeństwa.

Przeżyte cierpienia sprawiły, że straciła

zupełnie chęć do życia i, przedwcześnie

wydawszy mnie na świat, zgasła niby

zdmuchnięta świeca.

Pani Chriswitha zaopiekowała się mną jak

własnym dzieckiem i zatrzymała przy sobie

nawet po ślubie z wielmożą zbiegłym z

południa Karstenu. Pan Hervon stracił tam

całą rodzinę. Dobrze znał się na żołnierskim

rzemiośle i odznaczył się w walkach, i z

czasem został dowódcą oddziału Straży

Granicznej. Nowa żona dała mu dwie córki i

syna Imhara. Imhar był młodszy ode mnie o

dwa lata; ten zdrowy, silny chłopiec czuł się

jak ryba w wodzie w epoce nagłych alarmów i

zbrojnych utarczek.

Ze mną było zupełnie inaczej. Od urodzenia

byłem słaby i wymagałem troskliwej opieki, a

moje częste, choć niezbyt groźne choroby

budziły zniecierpliwienie we wszystkich poza

moją opiekunką. Bardzo wcześnie zdałem

sobie z tego sprawę. W dzieciństwie starałem

się jeszcze dorównać Imharowi, ale moje

wysiłki od samego początku skazane były na

niepowodzenie. Wydawało się, iż mój kuzyn

urodził się z mieczem w dłoni, ponieważ

władał nim tak zręcznie i z taką precyzją, że aż

przyjemnie było patrzeć.

Był też nieustraszonym jeźdźcem i kiedy

jeszcze ledwie mógł policzyć na palcach lata

zaprawy do żołnierki, wszedł już w skład

patrolu. Pan Hervon słusznie się nim szczycił,

gdyż Imhar miał wszelkie niezbędne zalety,

wyróżniające go w owych niebezpiecznych

czasach.

Ja uczyłem się walczyć mieczem i

pistoletem strzałkowym, bo topór bojowy

okazał się dla mnie za ciężki. Wśród

ciemnowłosych pobratymców ze Starej Rasy

wyróżniałem się tylko jasną cerą i kędziorami,

ponieważ nie odziedziczyłem po ojcu ani

wzrostu, ani silnego ciała.

Pilnie ćwiczyłem się w wojennym

rzemiośle, tym niemniej w głębi duszy

tęskniłem za czymś innym. Nie za morską

ojczyzną Sulkarczyków, co byłoby zupełnie

naturalne, ale za wiedzą – zapomnianą wiedzą,

dziedzictwem naszej przeszłości.

Prawdą jest, że żaden mężczyzna nie mógł

władać Mocą Czarodziejską – w każdym razie

tak twierdziły Mądre Kobiety, Czarownice,

które rządziły Estcarpem. Jednak dawne

legendy, których strzępy słyszałem od czasu

do czasu i starannie przechowywałem w

pamięci, głosiły, że nie zawsze tak było i że

kiedyś również mężczyźni to potrafili.

Dość dobrze opanowałem sztukę czytania i

odnalazłem wszystko, co dotyczyło tych

pradawnych czasów. Nigdy wszakże nie

mówiłem o tym z nikim z mojego otoczenia;

uznano by mnie za niespełna rozumu albo za

groźbę dla domu, który dał mi schronienie,

gdyby Czarownice dowiedziały się o moich

heretyckich poglądach.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: