Taylor Jennifer - Na rownych prawach.pdf - Harlequin-Medical - Harlequin.hamster

Jennifer Taylor

Na równych prawach

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Harry Shaw chce u nas pracować?

Doktor Grace Kennedy z zaskoczeniem spojrzała na Milesa Farringtona. W przychodni

Ferndale mijał właśnie wyjątkowo trudny tydzień. W Wigilię nagle odszedł z pracy ich

zastępca, a jedna z pielęgniarek złamała nogę w kostce.

Minie trochę czasu, zanim Alison wróci do pracy, a o tej porze roku trudno o zastępstwo.

Grace nie było do śmiechu.

– Czy to ten sam Harry Shaw, który mówił, że internistami zostają tylko ludzie bez

ambicji? Chyba żartujesz?

– Nie słyszałem, żeby Harry mówił coś takiego – rzucił Miles. – Pewnie zażartował.

Wiesz, jaki on jest. Dzwonił wczoraj wieczorem, żeby dać znać, że jest w okolicy. Zaprosiłem

go na drinka i wspomniałem coś o naszych problemach. Też się zdziwiłem, kiedy

zaproponował pomoc. Musisz przyznać, że to świetne rozwiązanie, choć wiem, że na studiach

nie przepadaliście za sobą.

– Czyja to wina? – zapytała Grace. – Moim zdaniem to fatalny kandydat. Zajmował się

wyłącznie podrywaniem dziewczyn.

– Hm, Harry faktycznie robił wrażenie na kobietach – z uznaniem zauważył Miles.

Odchrząknął, kiedy twarz Grace spochmurniała. – Musisz jednak przyznać, że był jednym z

najlepszych studentów na roku. Sporo osiągnął. Na pewno przez cały czas śledziłaś jego

karierę? Grace nie miała zamiaru potwierdzać, że interesowała się Harrym. Może w ten

sposób chciała udowodnić, że nie dba o zaszczyty w sprawach zawodowych i chce jedynie jak

najlepiej wykonywać swoją pracę. Mogła jednak z pamięci wymienić punkty z życiorysu

Harry’ego: najmłodszy w historii lekarz ze specjalizacją, członek Królewskiego Kolegium

Lekarskiego, a także nowej rządowej komisji do spraw służby zdrowia...

– Dlaczego chce u nas pracować? – Kiedy Miles wpadał na jakiś pomysł, trudno było

przekonać go do zmiany zdania, jednak tym razem Grace zamierzała być nieugięta. –

Prowadzimy obleganą wiejską praktykę. Jesteśmy przeciętną przychodnią ogólną i trudno mi

zrozumieć, dlaczego Harry chciałby tu pracować. Możesz mi powiedzieć, jaki on miałby w

tym interes?

– Może twoje miłe towarzystwo?

Grace odwróciła się na dźwięk znajomego głosu. W poczekalni zauważyła Harry’ego. Od

momentu, kiedy widziała go po raz ostatni, minęło trochę czasu, jednak niewiele się zmienił.

Ciemne włosy, błękitne oczy, gładko ogolona broda. Przez chwilę poczuła, że zaczyna ulegać

czarowi Harry’ego Shawa, zupełnie jak inne kobiety. Różnica polegała na tym, że ona wie,

jaki jest naprawdę, i nie zamierza dać się złapać na atrakcyjny wygląd i miłe słowa.

– Pochlebiasz mi, Harry, ale za dobrze się znamy4, żebym ci uwierzyła. – Uśmiechnęła

się chłodno, jej tak na Harrym nie zrobiło to najmniejszego wrażenia.

– Harry, miło cię znowu widzieć. Już myślałem, że gdzieś przepadłeś. – Miles ruszył w

stronę drzwi, aby się przywitać.

Grace rzuciła koledze oskarżycielskie spojrzenie, kiedy ten prowadził gościa w stronę

biurka.

– Nie wspominałeś o tym, że zaprosiłeś do nas Harry’ego.

– Nie? Widocznie wyleciało mi to z głowy. Miles krzątał się dookoła, przyniósł

Harry’emu krzesło, wziął od niego płaszcz i spojrzał błagalnie na Grace.

– Wiem, że nie było kiedy o tym porozmawiać, ale rozumiesz, że pilnie potrzebujemy

kogoś do pomocy. Trudno znaleźć zastępstwo. Najwyraźniej nikt nie chce spędzać zimy na

odludziu.

– Według ciebie albo Harry, albo nikt? – powiedziała.

– To nie tak. – Miles był wyraźnie zakłopotany, jednak Harry sprawiał wrażenie

nieporuszonego zachowaniem Grace.

– Dlaczego nie, skoro tak właśnie jest? – Poklepał Milesa po ramieniu i uśmiechnął się do

Grace. – Masz mały dylemat, prawda? Nie wiesz, kto kim miałby rządzić. Na twoim miejscu

też miałbym podobne wątpliwości, skarbie.

– Nie mów tak do mnie. – Usiadła za biurkiem i utkwiła w nim wzrok. – Nie znoszę

głupich zdrobnień.

– Przepraszam.

Wcale nie wyglądał na skruszonego, ale nie było sensu drążyć tematu. Spojrzała na niego

chłodno i lekko się uśmiechnęła.

– Przeprosiny przyjęte. Zacznijmy od początku. Dlaczego zgłosiłeś tu swoją kandydaturę?

– Dlatego, że ty i Miles potrzebujecie pomocy. Harry usiadł, założył nogę na nogę, jak

gdyby czekał na kolejną ripostę Grace. Ona jednak nie miała zamiaru atakować. Zamiast tego

spokojnie mu się przyglądała.

Jak zwykle był świetnie ubrany. Miał na sobie bardzo elegancki czarny garnitur, do tego

jasnoniebieską koszulę i drogi niebiesko-czerwony krawat z jedwabiu. Ale w końcu pieniądze

nigdy nie stanowiły problemu dla pochodzącego z bogatej rodziny Harry’ego.

Biedny Miles, dla kontrastu, wyglądał bardziej niechlujnie niż zwykle. Słabo sobie radził,

odkąd w zeszłym miesiącu jego żona Penny zorientowała się, że jest w ciąży. Rok temu

straciła dziecko i teraz oboje obawiali się, czy nie poroni po raz drugi. Miles nalegał, aby

Penny jak najmniej się ruszała w trakcie pierwszych trzech miesięcy. Widać było, że bardzo

to przeżywa.

Grace wiedziała, że Miles pracuje zbyt ciężko, ale nić była w stanie mu pomóc. Jej plan

dnia także stawał się coraz bardziej napięty. Może to nie jest taki zły pomysł, aby Harry do

nich dołączył?

– Napijesz się kawy? – zapytał Miles.

– Nie rób sobie kłopotu – odparł Harry.

– To żaden kłopot. Ty i Grace będziecie mieli okazję porozmawiać i może dojdziecie do

porozumienia. – Miles popatrzył na koleżankę i zauważył jej błagalny wzrok. – Zastanów się,

zanim powiesz nie.

Grace milczała, ponieważ nie chciała sprawiać przykrości Milesowi ani podejmować

decyzji, której mogłaby żałować. Poczekała, aż drzwi się zamkną, i odwróciła się w stronę

Harry’ego.

– W porządku, przyznaję, że przydałaby się tutaj twoja pomoc, ale jakim cudem masz

nagle tyle wolnego czasu? Słyszałam, że zostałeś członkiem jakiejś rządowej komisji do

spraw służby zdrowia. Masz też sporo pracy w szpitalu Świętej Teresy.

– W Świętej Teresie od dwóch lat jest remont. Nie mogliśmy zamknąć całego budynku,

więc zamykamy oddział po oddziale. – Wzruszył ramionami. – Teraz przyszła pora na mój

oddział, więc to doskonała okazja, żeby wziąć trochę wolnego.

– Nie będziesz miał wakacji, jeśli zaczniesz tu pracę – zauważyła.

– Czyja wiem? Podobno zmiany działają odświeżająco – zażartował, bujając się na

krześle.

Grace znała ten szeroki uśmiech, ale jeśli teraz Harry uważa, że złapie ją na swój wdzięk,

to grubo się myli. Ten facet nigdy nie robił nic bezinteresownie, a ona nie zamierza być

naiwna.

– Nie ma sensu rozmawiać, jeśli taki jest twój stosunek do całej sprawy. – Podniosła się,

lecz nagle znieruchomiała.

Harry pochylił się nad biurkiem. Zobaczyła jego poważną minę i serce zabiło jej z

wrażenia. Na co dzień Harry traktował życie bardzo lekko, więc kiedy teraz pokazał siebie z

nieco innej strony, wytrąciło to Grace z równowagi.

– Przepraszam. Wiem, jaki masz do mnie stosunek. Zawsze wyraźnie dawałaś do

zrozumienia, że mi nie ufasz. Odpowiadając na twoje pytanie, akurat jestem w okolicy,

bardziej w interesach niż na wakacjach, a zatem praca u was nie zburzy moich planów.

Nie wyjaśnił, co dokładnie sprowadziło go do Cumbrii, a Grace nie pytała. To, czym

Harry się zajmuje, mało ją interesowało, chyba że dotyczyłoby to jej samej.

– Po prostu chcę pomóc. Miles mówił mi o odejściu waszego zastępcy i o wypadku

pielęgniarki. Może ci się wydawać, Grace, że dacie sobie radę, ale Miles ma inne zdanie.

Pracujecie w ogromnym stresie i zanim odrzucisz moją kandydaturę, weź to pod uwagę.

– Nie musisz mi o tym przypominać – odrzekła. Ona i Miles wspólnie odpowiadali za

prowadzenie praktyki, ale nie mogła zapominać o tym, że jej kolega ma teraz jeszcze na

głowie Penny. W myślach Grace ucieszyła się, że nie musi martwić się o drugą osobę. Była

sama z wyboru i bardzo jej to odpowiadało.

Może nie zawsze, ale przez większość czasu.

Znowu usiadła i spojrzała na Harry’ego. Sprawiał wrażenie tak zatroskanego całą

sytuacją, że Grace także zaczęła mieć wątpliwości.

– Nie chcę się z tobą kłócić, Grace. Przyjechałem tu, bo martwię się o Milesa. Czy

ostatnio mu się przyglądałaś?

– Oczywiście. Widzę go prawie codziennie. Co to za pytanie?

– Mówię poważnie. – Harry spojrzał na nią z namysłem.

Grace zaczęła bawić się kosmykiem włosów. Pomyślała, że nie musi przejmować się

swoim wyglądem ze względu na Harry’ego. Nie ma mowy. Co z tego, że ma na sobie stary

sweter i spódnicę, którą dawno powinna była wyrzucić? Jakie znaczenie ma brak makijażu i

włosy w nieładzie? Od samego rana pracowała bez przerwy i nie miała okazji zająć się sobą.

Może Harry ma czas na dobieranie odcieni krawata, koszuli i marynarki, ale zwykłym

śmiertelnikom obcy jest taki luksus.

Nogi się pod nią ugięły, kiedy usłyszała, co Harry mówi. Chciała mu przerwać, ale nie

miała pojęcia jak.

– Na ludzi można patrzeć z wielu stron. To zależy, kim są i ile dla ciebie znaczą. No i

kiedy ostatnio się ich widziało. – Harry patrzył na nią badawczo. – Na przykład ty, Grace.

Minął rok od naszego ostatniego spotkania, a ty teraz wyglądasz zupełnie inaczej. Masz

krótsze włosy, w których ci zresztą do twarzy, ale szkoda, że je obcięłaś, bo przecież twój

naturalny brąz to taki rzadki odcień. No i schudłaś. Niezbyt dużo, ale wyglądasz

zdecydowanie smukłej.

– Dziękuję, Harry. Chyba już wystarczy. Powiedziała to dosyć szorstkim tonem. Nie

umiała tego wyjaśnić, ale uwagi na temat wyglądu wprawiły ją w zakłopotanie. Jak gdyby

Harry po raz pierwszy zobaczył w niej kobietę. Musiała przyznać, że sprawiło jej to nawet

przyjemność.

– Wiesz, co chcę powiedzieć? – ciągnął Harry. – Codziennie spotykasz Milesa, więc

prawdopodobnie nie zauważyłaś żadnej zmiany, ale ja byłem bardzo zaskoczony, kiedy go

wczoraj zobaczyłem. Szczerze mówiąc, prawie go nie poznałem. Przez ostatni rok postarzał

się o jakieś pięć lat.

– To był bardzo trudny rok – przytaknęła. – Nie jest tajemnicą, że on i Penny mają

kłopoty – rzuciła.

– Masz na myśli kłopoty małżeńskie? – zapytał Harry.

Był zaskoczony.

– Ależ nie! Ich małżeństwo jest jak skała i są ze sobą bardzo szczęśliwi. Jednak Penny ma

problemy z utrzymaniem ciąży. W zeszłym roku poroniła, a teraz po raz drugi spodziewa się

dziecka. Miles we wszystkim ją wyręcza.

– To niełatwe, zwłaszcza jeśli macie tu tyle pracy – zauważył Harry. – Szkoda. Kiedy

widzisz ludzi takich jak Miles i Penny, zaczynasz wierzyć w te wszystkie romantyczne

opowieści. Tak wiele małżeństw się rozpada, że miło jest zobaczyć kogoś takiego jak oni.

– Nigdy nie przypuszczałam, że jesteś takim zwolennikiem zakładania rodziny –

powiedziała zaskoczona. Nie podejrzewała, by Harry kiedykolwiek wychwalał radości

usankcjonowanego związku. To do niego nie pasowało.

– Jestem wielkim zwolennikiem instytucji małżeństwa – oznajmił. – Pod warunkiem, że

nie dotyczy mnie bezpośrednio.

– Typowe – mruknęła Grace. – Dlaczego miałbyś sobie psuć zabawę, obiecując coś

jednej kobiecie, kiedy możesz mieć ich na pęczki? Jestem zaskoczona, że w ogóle znalazłeś

dla nas wolną chwilę.

– Jeszcze jest wcześnie i zostało sporo czasu na... przyjemności.

Zatrzymał się przy ostatnim słowie, a po ciele Grace przebiegł dreszcz. Wyobraziła sobie,

w jaki sposób Harry mógłby sprawiać przyjemność kobiecie, po czym szybko wstała. Nie

chciała dłużej z nim rozmawiać.

– Jak miło. Teraz muszę cię przeprosić. Chcę zamienić słowo z Milesem, zanim podejmę

Taylor Jennifer - Na rownych prawach.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: