DAVID FARLAND

WILCZE BRACTWO

PROLOG

        W Tal Rimmon w północnej Mystarrii tydzień Hostenfest zaczął się tak samo radośnie jak zawsze.

        Pierwszego ranka świąt duch Króla Ziemi wniknął pod dachy domów, gdzie na kuchennych stołach pojawiło się bogactwo słodkich prezentów dla dzieci: plastry miodu, pospolite w Mystarrii nakrapiane brązowo mandarynki, prażone w maśle migdały, mokre jeszcze od porannej rosy kiście soczystych winogron - hojne dary Króla Ziemi dla tych, którzy ukochali jego domenę, symboliczne „owoce lasów i pól”.

        O pierwszym brzasku tego dnia dzieci zrywały się niecierpliwie i biegły czym prędzej do kominków i palenisk, gdzie matki zostawiły im podarunki. Dziewczynki mogły znaleźć tam lalki uplecione ze słomy oraz polnych kwiatów, albo i pudełko z małym, rudawym kociątkiem; na chłopców czekały wycięte z jesionu łuki lub grube i wyszywane wełniane płaszcze na zimowe mrozy.

        Dzieci śmiały się, rodzice cieszyli się ich radością, a ciepłe niebo nad Tal Rimmon błękitniało tak intensywnie, jakby nic nie słyszało o mającej nadejść jesieni. Lato potrwa wiecznie, obiecywało. Lasy na wzgórzach otaczających miasto stały ciche, bez poszumu drzew.

        Gdy drugiego dnia Hostenfest rodzice zamieniali niekiedy półgłosem kilka słów o zdobytej przez wroga twierdzy, mało które dziecko zwracało na to uwagę. Tal Dur leżało daleko na zachodzie, a poza tym diuk Paldane, zwany Łowczym, który sprawował regencję pod nieobecność króla, z pewnością szybko odeprze armię Indhopalu, myślano.

        Poza tym, gdziekolwiek spojrzeć, wszystko przypominało o trwającej porze radości. Podłogi zaścielały świeżo wysypane zioła: tawuła, mięta, lawenda, płatki róży. Obok wszystkich drzwi i okien wisiały figury Króla Ziemi zapraszające władcę do ludzkich domostw. Minęły już prawie dwa tysiące lat, odkąd Król Ziemi zaczął przewodzić człowieczemu plemieniu. Stare, drewniane rzeźby ukazywały go w zielonym płaszczu podróżnym, z laską w dłoni i koroną dębowych liści na głowie, z białymi królikami i lisami igrającymi u jego stóp.

        Figury miały zasadniczo jedynie upamiętniać niegdysiejsze nadejście Króla Ziemi, ale tego dnia liczne starsze kobiety podchodziły do nich, by wyszeptać: „Chroń nas, ziemio”.

        Dzieci rzadko to zauważały.

        Niemniej wieczorem, gdy do miasta przybył posłaniec z wiadomością, że na północy, w Heredonie, pojawił się nowy Król Ziemi i że nazywa się Gaborn Val Orden, wszyscy mieszkańcy Tal Rimmon wylegli świętować z tej okazji.

        Co z tego, że wedle słów owego posłańca wielu władców zginęło właśnie w odległych miastach z rąk żołnierzy Raja Ahtena, który uderzył na królestwa Rofehavanu? Co z tego, że poległ również ojciec Gaborna, stary król Mendellas Val Orden? Najważniejsze, że oto nastał nowy Król Ziemi, cudownym zrządzeniem losu nie kto inny jak prawowity władca Mystarrii.

        Młodzi nie posiadali się z dumy, starsi zaś popatrywali po sobie i szeptali: „To będzie długa zima”.

        Miecznicy, płatnerze i kowale w całym Tal Rimmon wzięli się zaraz do wykuwania mieczy, młotów, tarcz oraz zbroi dla ludzi i koni. Markiz Broonhurst i inni okoliczni panowie wrócili wcześniej z jesiennego polowania. Przez długie godziny rozprawiali potem w pałacu markiza o ruchach nieprzyjacielskich wojsk, o stosowanej przez Raja Ahtena magii i o tym, że diuk Paldane wzywa pod broń.

        Do dzieci i z tego niewiele dotarło, przez co ich radość pozostała niezmącona.

        Wszelako w powietrzu wyczuwało się od tego dnia atmosferę trudno uchwytnego niepokoju i podniecenia. Przez cały tydzień młodzieńcy z Tal Rimmon przygotowywali się do turnieju mającego zakończyć obchody Hostenfest. Teraz jednak w oczach ćwiczących pojawiły się dzikie błyski, a gdy około połowy tygodnia zaczęły się pierwsze walki, uczestnicy ruszali do nich z niezwykłą jak na turniejowe zmagania zaciekłością. Nie zaszczytów już wypatrywali, chcieli zyskać prawo do wzięcia pewnego dnia udziału w bitwie u boku samego Króla Ziemi.

        Markiz odnotował zmianę, a na dodatek co rusz powtarzał swoim szlachetnie urodzonym towarzyszom: „Dobre zbiory mamy tego roku. Lepsze niż kiedykolwiek za mojej pamięci”. I miał rację.

        Krótko później niebo pociemniało i nad miastem rozszalała się popołudniowa burza. Dzieci pochowały się pod kołdrami, bezpieczne razem z rodzicami. W nocy nadjechało ze wschodu pięciuset potężnych Władców Runów. Odpowiedzieli na wezwanie diuka Paldane’a, by wspomóc obronę Carris, największego zamku w zachodniej Mystarrii. Wedle ostatnich meldunków Wilczy Władca, dotąd wycofujący się ku swojemu ojczystemu Indhopalowi, skierował się nagle na południe, ku sercu Mystarrii.

        Markiz Broonhurst nie miał gdzie przenocować tyłu władców wraz z ich oddziałami, toteż wielu przeczekiwało burzę w salach pałacu albo w zajazdach poza zamkiem. Wszędzie rozprawiano nieustannie, jak najlepiej odeprzeć wrogą inwazję.

        Armie Raja Ahtena zajęły już trzy przygraniczne fortece, a co gorsza, sam Wilk zebrał dary od prawie dwudziestu tysięcy ludzi. Dzięki ich krzepie, siłom życiowym, mądrości i zwinności stawał się coraz groźniejszym wojownikiem, któremu nikt nie miał szansy dorównać w polu. Marzyło mu się, by zostać Sumą Wszystkich Ludzi, istotą wedle dawnych legend nieśmiertelną. Niektórzy obawiali się, że już teraz nie sposób go zabić.

        Na dodatek przyjął już tyle darów urody, że piękno jego oblicza przyćmiewało słońce. Gdy obiegł miasto Sylvarresta w Heredonie, setki mil na północ, obrońcy tylko raz spojrzeli mu w twarz i zaraz cisnęli broń z murów, by powitać nowego pana. W zamku Longmot zaś użył podobno swego potężnego, przenikliwego głosu i to starczyłoby skruszyć kamienne mury. Rozsypały się niczym kryształ podczas występu mistrza pieśni.

        Było już blisko świtu, gdy Raj Ahten uderzył na Tal Rimmon.

        Pojawił się, ciągnąc mały wózek z cebulą, głowę okrył przed deszczem połą znoszonego płaszcza. Strażnicy w bramie nie zwrócili na niego większej uwagi, bo niejeden wieśniak przybywał tej nocy do miasta. Miast kontrolować przechodzących, skryli się zresztą pod okapem przed warsztatem tkackim.

        Raj Ahten zatrzymał się i zaintonował pieśń bez słów. Od jego gardłowego pomruku kamienne mury Tal Rimmon zawibrowały zaraz tak przenikliwie, że ludzi wkoło aż rozbolały uszy.

        Strażnicy poczuli się tak, jakby im kto szerszeni nawpuszczał pod hełmy, i klnąc rozgłośnie, sięgnęli po broń. Kilku chłopów przechodzących akurat obok Raja Ahtena objęło dłońmi pulsujące bólem głowy, ale zaraz pomdleli i padli martwi, ze skruszonymi czaszkami.

        Po chwili wieże Tal Rimmon zadrżały w posadach i zaczęły z nich odpryskiwać kawały murarki, jakby kto w nie walił taranem. Nie trwało długo, a mury popękały i rozpadły się niczym uderzone brzymią pięścią.

        Raj Ahten uniósł głos o parę oktaw i pociągnął pieśń, aż i wieże runęły, a pałac zapadł się w sobie pośród pojękiwania drewnianych belek stropowych.

        Obecni w środku Władcy Runów zginęli przygnieceni kamieniami. Z popękanych lamp na połamane drewno oraz tapiserie trysnęła oliwa i większość budowli stanęła w płomieniach.

        Żaden zwykły śmiertelnik nie miał szans podejść do Raja Ahtena na odległość wystarczającą do zadania ciosu. Dwóch Władców Runów z dużą ilością sił życiowych wybiegło z ruin zajazdu i zaraz go zaatakowało, jednak chociaż oparli się Głosowi, nie byli dość szybcy. Raj Ahten w mgnieniu oka rozpłatał obu sztyletem.

        Gdy zamkowe mury, pałac i niemal wszystkie budynki wokół rynku legły w gruzach, Raj Ahten odwrócił się i zniknął w ciemnych uliczkach.

        Parę chwil później wrócił do wspaniałego rumaka uwiązanego za stodołą u stóp niskiego wzgórza. Obok czekały dwa tuziny niezwyciężonych.

        Tkacz płomieni imieniem Rahjim siedział na grzbiecie swego karosza i patrzył łakomie na słupy ognia bijące ku niebu z ruin Tal Rimmon. Tej nocy Raj Ahten zniszczył już dwie warownie, ta była trzecia. Tkacz płomieni wciągnął z rozkoszą powietrze, smugi dymu wydobyły mu się z ust, nienaturalny blask zapalił się w oczach. Czarownik był bezwłosy, nie miał nawet brwi.

        - Dokąd teraz, o Najjaśniejszy? - spytał.

        - Do Carris - odparł Raj Ahten, przysuwając się na tyle blisko maga, że poczuł gorąco bijące od jego suchej skóry.

        - Nie do Tide? - zdumiał się Rahjim. - Moglibyśmy zniszczyć ośrodek ich władzy, zanim dowiedzieliby się o grożącym im niebezpieczeństwie!

        - Carris - powtórzył z naciskiem Raj Ahten, zdecydowany zignorować argumenty tkacza płomieni. Nie chciał jeszcze unicestwiać Mystarrii. Nie teraz, gdy król tego kraju krył się na północy, w Heredonie, bezpieczny w ostępach Mrocznej Puszczy chronionej przez duchy jego przodków.

        - Zburzenie Tide byłoby dla nich wielkim ciosem - nalegał Rahjim.

        - Ale tego nie zrobię - szepnął lodowatym tonem Raj Ahten. - Jeśli nie zostawię tu niczego wartego obrony, chłopak nigdy nie wróci do Mystarrii.

        Raj Ahten wskoczył na grzbiet swego wierzchowca, ale nie ruszył od razu w kierunku Carris. Spojrzał na rozjaśniający okolicę pożar Tal Rimmon. Spod chmury dymu dobiegał płacz dzieci, krzyki ludzi próbujących zlewać płonące domy wodą i wyciągać rannych spod ruin.

        Odblask płomieni długo tańczył w czarnych oczach Wilka.

Księga 6

DZIEŃ TRZYDZIESTY

MIESIĄCA ŻNIW

DZIEŃ WYBORÓW

l

GŁOSY MYSZY

        Król Gaborn Val Orden wracał do zamku Sylvarresta na ucztę, kończącą ostatni dzień święta Hostenfest, gdy nagle wstrzymał konia i spojrzał uważnie na drogę do wzgórz Durkin.

        Tutaj, trzy mile przed miastem, drzewa Mrocznej Puszczy odsuwały się od traktu. Wzeszłe właśnie słońce malowało srebrem wzgórza na wschodzie, bezlistne dęby naznaczały drogę smugami cienia.

        W plamie porannego blasku na samym zakręcie Gaborn dostrzegł trzy duże zające. Jeden stał jakby na straży i co chwila zerkał na drogę, nastawiając wielkie uszy, podczas gdy drugi skubał złocisty nostrzyk, który rósł na poboczu. Trzeci zając kicał bezmyślnie tu i tam, obwąchując świeżo opadłe, brunatne liście.

        Wprawdzie zające były o sto jardów, Gaborn jednak widział je nader wyraźnie. Trzy ostatnie dni spędził w mrocznych podziemiach i zmysły miał wciąż wyczulone. Światło poranka wydawało się jaśniejsze niż kiedykolwiek, pieśń ptaka głośniej i wyraźniej brzmiała w uszach. Nawet łagodny wiatr znad wzgórz jakoś inaczej owiewał mu twarz.

        - Czekaj - powiedział do czarnoksiężnika Binnesmana. Sięgnął po przytroczone z tyłu siodła łuk i kołczan i rzucił ostrzegawcze spojrzenie swojemu Dziennikowi, chudemu jak szkielet uczonemu, który towarzyszył mu od dzieciństwa.

        Byli we trzech sami na drodze. Sir Borenson został z tyłu wraz ze swym trofeum myśliwskim, Gabornowi zaś spieszyło się do poślubionej właśnie kobiety.

        - Zające, sire? - zmarszczył brwi Binnesman. - Jesteś Królem Ziemi. Co ludzie powiedzą?

        - Sza - szepnął Gaborn, wyciągając ostatnią strzałę z kołczana, ale nagle uznał, że Binnesman ma rację. Gaborn był Królem Ziemi i jeśli już miał wrócić z polowania z jakąś zwierzyną, to raczej z porządnym dzikiem niż z zającem. Zwłaszcza że sir Borenson powalił maga raubenów i ciągnął właśnie jego głowę do miasta.

        Przez dwa tysiące lat mieszkańcy Rofehavanu wypatrywali nadejścia Króla Ziemi. Co roku ostatni dzień Hostenfest, dzień wielkiej uczty, miał przypominać o obietnicy Króla Ziemi, jego gotowości do obdarowywania ludzi „owocami lasów i pól”.

        W zeszłym tygodniu Duch Ziemi ukoronował Gaborna i postawił go na straży losu rodu człowieczego w nadciągających ciężkich czasach. Ostatnie trzy dni upłynęły mu na zaciekłej walce; łeb maga raubenów był po części i jego trofeum. Jego, Borensona i Binnesmana. Niemniej gdyby dostarczył na świąteczny stół tylko małego zajączka, kpinom i śmiechom zapewne nie byłoby końca.

        A niech się potem komedianci bawią, pomyślał i zeskoczył z konia.

        - Zostań - szepnął do wierzchowca, wspaniałego zwierzęcia ze szramami od runów na karku. Rumak spojrzał na niego ze zrozumieniem i nie odezwał się, nawet gdy Gaborn oparł łuk o ziemię, przygiął go nogą i nałożył cięciwę na wyżłobienie.

        Król sprawdził szare lotki z gęsich piór i osadził strzałę na cięciwie. Pochylony zaczął skradać się poboczem porośniętym wybujałymi krzewami o ciemnopurpurowych kwiatach. Zające wciąż były w pełnym słońcu, zatem dopóki pozostanie w cieniu, nie powinny go dostrzec. Wyczuć zresztą też nie, bo wiatr wiał mu w twarz. Obejrzał się: Binnesman i Dziennik zostali w siodłach.

        Znów ruszył błotnistym poboczem. Chociaż zwierzyna, którą podchodził, niewątpliwie należała do drobniejszych, Gaborna zaczęło ogarniać zdenerwowanie. Odczuwał słabo coś jakby narastające z wolna poczucie zagrożenia. Nie zdziwił się: pośród umiejętności, którymi obdarzyła go niedawno ziemia, była i zdolność rozpoznawania zagrożeń zawisłych nad tymi, których wybrał.

        Ledwie tydzień wcześniej czuł, jak śmierć osacza jego ojca, i nie mógł temu nijak zaradzić. Zeszłej nocy ta sama zdolność ocaliła mu życie, gdy grupa raubenów próbowała w podziemiu wciągnąć myśliwych w zasadzkę.

        Niewyraźnie przeczuwał jakieś niebezpieczeństwo. Śmierć próbowała go podejść tak samo, jak on podchodził te zające.

        Jedyną słabą stroną owego przeczucia było to, że nie wskazywało źródła niebezpieczeństwa. Mogło chodzić o cokolwiek: napaść oszalałego poddanego czy szarżę myszkującego dzika. Gaborn podejrzewał jednak, że ma to związek z Rajem Ahtenem, Wilczym Władcą Indhopalu, człowiekiem, który zgładził jego ojca.

        Kurierzy na koniach z darami przywieźli dopiero co nowiny o spustoszeniach, które Raj Ahten poczynił w Mystarrii, ojczyźnie Ordenów. Stryjeczny dziadek Gaborna, diuk Paldane, zaczął zbierać oddziały, by stawić czoło zagrożeniu. Paldane był wiekowym mężem, ale uchodził za urodzonego stratega. Miał też kilka darów rozumu. Ojciec Gaborna ufał mu bez reszty i często wysyłał z wyprawami karnymi wobec nazbyt pysznych władców lub band rozbójników. Dzięki niezmiennie odnoszonym sukcesom zwany był Łowczym, a czasem nawet Ogarem. Budził lęk w całym Rofehavanie i gdyby ktokolwiek mógł się ośmielić mierzyć na zdolności umysłu z Rajem Ahtenem, to właśnie on.

        Nie należało oczekiwać, by Raj Ahten zawrócił na północ, bo ryzykowałby ponownie spotkanie z mocami drzemiącymi w Mrocznej Puszczy, jednak niebezpieczeństwo nadciągało, Gaborn był już tego pewien. Cicho jak upiór zrobił kolejny krok po zaschłym błocie.

        Gdy jednak dotarł do zakrętu, zajęcy już tam nie było. Usłyszał wprawdzie szelest dobiegający z trawy obok drogi, ale musiała to być raczej mysz szukająca czegoś pod suchymi liśćmi.

        Przez chwilę Gaborn stał tylko i zastanawiał się, jak mogło do tego dojść. Ach, ziemio, pomyślał, zwracając się ku mocy, której służył, nie mogłabyś przysłać mi tu z lasu chociaż jelonka?

        Ale nie doczekał się odpowiedzi. Jak zwykle.

        Niebawem nadjechali stępa Dziennik z Binnesmanem. Ten pierwszy wiódł ciemnokasztanową klacz Gaborna.

        - Jakieś płochliwe dziś te zające - zauważył Binnesman z uśmiechem, jakby zadowolony. Poranne światło uwyraźniło zmarszczki na jego twarzy, dodało rdzawych odcieni jego szatom. Tydzień wcześniej czarnoksiężnik utracił część swych sił życiowych, tworząc dziką, istotę związaną z ziemskimi mocami. Wcześniej włosy miał ciemne, a szaty nosił zielone jak liście pod koniec lata. Potem jego strój zmienił barwę, sam zaś Strażnik Ziemi postarzał się w ciągu paru dni o kilkadziesiąt lat. Co gorsza, dzika, którą wezwał z głębi ziemi, oddaliła się gdzieś i zaginęła.

        - W samej rzeczy płochliwe - zauważył podejrzliwie Gaborn. Jako Strażnik Ziemi Binnesman starał się służyć swej patronce, chroniąc tak ludzi, jak i wszelkie myszy czy żmije. Gaborn zastanawiał się, czy Binnesman nie ostrzegł zajęcy jakimś dyskretnym sposobem, zaklęciem czy gestem.

        - Powiedziałbym, że nawet bardziej niż płochliwe - mruknął Gaborn, wskakując na siodło. Nie schował jednak strzały, nie zdjął jej nawet z cięciwy. Byli już blisko miasta, jednak przecież i teraz mógł się przy drodze pojawić jakiś jeleń, może nawet taki stary, z porożem rozłożystym jak ramiona dorosłego męża. Mógłby zejść z gór, by podjeść przed śmiercią słodkich jabłek z tutejszych sadów.

        Gaborn obejrzał się na Binnesmana. Czarnoksiężnik wciąż uśmiechał się tajemniczo, jednak trudno było orzec, co się za tym kryje. Przekora czy zaniepokojenie?

        - Cieszy cię, że uszły mi te zające? - spytał wprost Gaborn.

        - Nic by ci z nich nie przyszło, mój panie - powiedział Binnesman. - Mój ojciec był oberżystą. Mawiał, że ludzi o zmiennym umyśle nic nie zadowala.

        - A co to ma do rzeczy?

        - Bacz, na jaką zwierzynę polujesz, mój panie. Gdy tropisz raubena, nie pobiegniesz za zającem. Ogarom też nie pozwolisz go ścigać. Wręcz nie powinieneś.

        - Aha - mruknął Gaborn, zastanawiając się, czy czarnoksiężnik tylko to miał na myśli.

        - Poza tym mag raubenów okazał się trudniejszym przeciwnikiem, niż oczekiwaliśmy.

        Gaborn pomyślał z goryczą, że Binnesman ma rację. Pomimo że połączyli swe siły, Król Ziemi i Strażnik Ziemi stracili w tej walce czterdziestu jeden świetnych rycerzy. Prócz ich obu oraz sir Borensona jeszcze tylko dziewięciu uszło żywych z masakry. Wysoka cena. Tamci ocaleni woleli zostać ze zdobyczą i wraz z Binnesmanem konwojowali głowę raubena do miasta.

        - Nie wiedziałem, że czarnoksiężnicy mają ojców - powiedział Gaborn, zmieniając temat. - Opowiedz mi o swoim.

        - Niezbyt go pamiętam. To było tak dawno. Po prawdzie powiedziałem już chyba wszystko, co mogłem.

        - Na pewno pamiętasz coś więcej - nalegał Gaborn. - Im lepiej cię poznaję, tym bardziej nie jestem skłonny ci wierzyć. - Nie wiedział, ile setek lat dane było przeżyć czarnoksiężnikowi, jednak był pewien, że Binnesman miałby o czym opowiadać.

        - Masz rację, mój panie. Nie miałem ojca. Jak wszyscy Strażnicy Ziemi, z niej się właśnie zrodziłem. Ktoś ukształtował moją postać z błota, a potem ja dokończyłem jego dzieło zgodnie z własną wolą - stwierdził Binnesman i uniósł tajemniczo brew.

        Gaborn spojrzał na czarnoksiężnika; coś mu podpowiadało, że słyszy słowa o wiele prawdziwsze, niżby można sądzić. Ale to była tylko chwila.

        - Dobry z ciebie bajarz! - roześmiał się. - Słowo daję, sztukę z tego uczyniłeś!

        - Nie ja pierwszy. - Binnesman uśmiechnął się. - Doskonalę tylko cudze wynalazki.

        W tejże chwili dał się słyszeć gromowy tętent wierzchowca zbliżającego się drogą od południa. Był to szybki koń, z trzema albo i czterema darami metabolizmu; przemykał przez plamy cienia, migocząc w słońcu bielą sierści. Jeździec nosił barwy Mystarrii, podobiznę zielonego męża na błękitnym polu.

        Posłaniec nie zwolnił aż do chwili, gdy Gaborn uniósł dłoń i zakrzyknął na niego; dopiero wtedy poznał króla, który nie nosił akurat żadnych szczególnych szat poza poplamionym podróżnym płaszczem.

        - Wasza wysokość! - zawołał mężczyzna i sięgnął do skórzanej torby przy pasie. Wydobył z niej mały zwój opieczętowany czerwonym woskiem z odciskiem sygnetu diuka Paldane’a.

        Gaborn otworzył list. W miarę jak czytał, oddech mu przyspieszał, twarz czerwieniała.

        - Raj Ahten ruszył na południe przez Mystarrię - powiedział do Binnesmana. - Zburzył fortece w Gorlane, Aravelle i Tal Rimmon. Tyle zrobił do świtu dwa dni temu. Paldane donosi też, że jego ludzie wspomagam przez wolnych rycerzy dali Ahtenowi niezłą nauczkę. Łucznicy urządzili zasadzkę na jego wojska. Od wioski Dzikogłowy do Gower można przejść po ciałach poległych.

        Reszty wieści Gaborn nie śmiał zrelacjonować. Paldane niezwykle szczegółowo donosił o stratach przeciwnika (36 909 ludzi), które dotknęły głównie zwykłe oddziały rekrutujące się z Fleeds. Podawał też, ile zużyto strzał (702 000), ilu obrońców poległo (1274), ilu było rannych (4951), ile utracono koni (3207) oraz ile broni, złota i koni zdobyto. Dalej opisywał ruchy przeciwnika i obecny stan własnych wojsk. Siły Ahtena odstępowały od Crayden, Fells i Tal Dur i kierowały się na Carris. Paldane wzmacniał załogę tej ostatniej potężnej fortecy, przekonany, że Raj Ahten spróbuje ją raczej zdobyć niż zniszczyć.

        Gaborn skończył lekturę i pokręcił z niedowierzaniem głową. Raj Ahten zaczął wojnę na wyniszczenie, Paldane odpłacił mu tą samą monetą. To były złe wieści.

        Ostatnie słowa listu brzmiały: „bez wątpienia Wilczy Władca Indhopalu zamierza wciągnąć cię, panie, w ten konflikt. Nadwerężył siły broniące północnej granicy, byś nie mógł pociągnąć stamtąd w razie potrzeby ze świeżymi wojskami na południe. Błagam cię, pozostań w Heredonie. Pozwól, by Łowczy sam zaprowadził porządek”.

        Gaborn zwinął zwój i schował go do kieszeni. To szaleństwo, pomyślał. Mam siedzieć tutaj, tysiąc mil od Mystarrii, podczas gdy moi ludzie giną, a ja dowiaduję się o tym z parodniowym opóźnieniem. Niewiele mógłby zdziałać, żeby powstrzymać Raja Ahtena, ale gdyby wieści docierały szybciej...

        Spojrzał na posłańca, młodzieńca z kręconymi brązowymi włosami i czystymi błękitnymi oczami. Nieraz widywał go już na dworze. Używając daru widzenia, spróbował wejrzeć głębiej w jego serce. Jeździec był mężczyzną dumnym, wielce cenił sobie zarówno swą obecną pozycję, jak i umiejętności jeździeckie. Był odważny i nie bał się ryzyka, w razie potrzeby postawiłby na szali własne życie, aby nie zawieść swego pana. Tuzin dziewcząt z różnych zajazdów Mystarrii kochał się w nim na zabój, bo nie skąpił im ani napiwków, ani całusów, lecz sam był rozdarty, gdyż pałał miłością do dwóch całkiem odmiennych charakterami kobiet.

        Gabornowi niezbyt się to wszystko spodobało, ale nie widział też żadnego powodu, dla którego nie miałby wybrać młodego człowieka. Potrzebował podobnych mu sług, zaufanych posłańców. Uniósł prawą dłoń, spojrzał chłopakowi w oczy i wyszeptał:

        - Wybieram cię dla ziemi. Odpocznij teraz po drodze, ale chcę, byś dzisiaj jeszcze wyruszył z powrotem do Carris. Mam już tam jednego wybranego posłańca. Jeśli wyczuję zagrażające wam obu niebezpieczeństwo, będę wiedział, że Raj Ahten zamierza zaatakować miasto. Gdybyś usłyszał kiedykolwiek w myślach mój głos, który będzie cię ostrzegał, bądź mu posłuszny.

        - Nie śmiem odpoczywać, wasza wysokość, gdy Carris jest zagrożone - powiedział młodzieniec i ku zadowoleniu Gaborna skierował wierzchowca na południe. Kilka chwil później tylko kurz unoszący się nad traktem świadczył, że posłaniec w ogóle pojawił się w Heredonie.

        Gaborn zamyślił się głęboko, co czynić. Wiedział, że będzie musiał przekazać te ponure wieści swym heredońskim poddanym.

        Słońce wschodziło coraz wyżej. Gaborn poczuł nagle, że musi pogonić konia. Wbił pięty w boki wierzchowca i pomknęli po ocienionej drzewami drodze. Rumak Binnesmana bez trudu utrzymał się tuż za nim, biały muł Dziennika musiał się jednak naprawdę postarać, by nie zostać zbyt daleko z tyłu. W końcu dotarli do łagodnego zakrętu szlaku na szczycie wzgórza, skąd roztaczał się widok na zamek Sylvarresta.

        Gaborn ściągnął wodze. Zdumiony czarnoksiężnik zatrzymał się tuż obok. Zamek Sylvarresta stał na niskim wzgórzu nad zakolem rzeki Wye. Wokół jego wysokich murów i wież przycupnęło warowne miasto, a za murami miejskimi rozciągały się zwykle puste pola z rozrzuconymi gdzieniegdzie stogami, sadami, chłopskimi chatami i stodołami.

        Niemniej w ciągu ostatniego tygodnia, w miarę jak rozchodziły się wieści o nadejściu nowego Króla Ziemi, z całego Heredonu, a także spoza jego granic, zaczęli ściągać do zamku Sylvarresta najróżniejsi szlachetnie i nieszlachetnie urodzeni. Gaborn przeczuwał, co ujrzy. Pola przed zamkiem zostały wypalone podczas najazdu Raja Ahtena, jednak nie straszyły już czernią, gdyż stały na nich niezliczone namioty. Niektóre należały do wieśniaków, wiele jednak miało barwy władców i rycerzy z całego Heredonu. Była to część tych wojsk, które wyruszyły z odsieczą na wieść o najeździe, ale przybyły za późno, by w czymkolwiek pomóc. W tłumie wyróżniały się proporce Orwynne, Crowthenu Północnego, Fleeds, znaki kupieckich książąt z Lysle, a na jednym z pagórków rozłożyły się obozem tysiące kupców z Indhopalu. Przepędzeni wcześniej przez króla Sylvarrestę, teraz wrócili czym prędzej, by na własne oczy ujrzeć cud nad cudami: nowego Króla Ziemi.

        Pola wciąż zatem ciemniały, ale nie od popiołu, ale od ciżby setek tysięcy ludzi i zwierząt.

        - Na Moce - mruknął Gaborn. - Przez ostatnie trzy dni zrobiło się ich chyba ze cztery razy więcej. Kilka dni stracę, nim dobiorę sobie ludzi spośród nich.

        Ponad dymami z ognisk pobrzmiewała odległa muzyka. Rozległ się trzask kopii, potem krzyki i wiwaty. Binnesman stanął w strzemionach, by lepiej widzieć. W tej samej chwili dotarł na szczyt wzgórza Dziennik. Wszystkie trzy wierzchowce dyszały ciężko po biegu.

        Uwagę Gaborna przykuło co innego: tysiące szpaków krążących ponad doliną niczym żywa chmura. Stado kierowało się to tu, to tam, wznosiło się, nurkowało jakby ze szczętem zagubione, poszukujące miejsca do lądowania i nie znajdujące bezpiecznego zakątka. Szpaki często zbijały się jesienią w podobnie wielkie chmary, jednak te ptaki wydawały się czymś wystraszone.

        Słychać było też klangor dzikich gęsi. Gaborn przesunął wzrokiem wzdłuż nurtu rzeki wijącej się przez zielone pola niczym srebrzysta nić. Tysiąc jardów ponad wodą, w odległości paru mil, przesuwał się w dół rzeki klucz tych ptaków. Trudno było orzec, czemu właściwie odzywały się tak gromko.

        Binnesman wyprostował się w siodle i spojrzał na Gaborna.

        - Słyszysz to samo, prawda? Czujesz to całym sobą.

        - Co? - spytał Gaborn.

        Dziennik odchrząknął, jakby chciał o coś spytać, ale nic nie powiedział. Historyk rzadko się odzywał: słudzy Władców Czasu nie mieli prawa wtrącać się do spraw zwykłych ludzi. Niemniej Dziennik i tak był wyraźnie czegoś ciekaw.

        - Ziemia do nas przemawia - wyjaśnił Binnesman. - Do ciebie i do mnie.

        - I co mówi?

        - Jeszcze nie wiem - odparł szczerze Strażnik Ziemi. Pogładził dłonią brodę, zmarszczył brwi. - Ale tak właśnie zwykle zwraca się do mnie: niespokojnym tańcem królików i myszy, płochliwym lotem stad ptactwa, krzykiem gęsi. Teraz szepcze też do Króla Ziemi. Rośniesz, Gabornie, rośniesz w siłę.

        Młodzieniec przyjrzał się Binnesmanowi. Skóra czarnoksiężnika pociemniała rudawo i była obecnie niewiele jaśniejsza od jego workowatej szaty. Pachniał trzymanymi w przepastnych kieszeniach ziołami: kwiatem lipy, miętą, ogórecznikiem, fiołkami, bazylią i tysiącem innych roślin. Gdyby nie skupiona, znamionująca wielką mądrość twarz, wyglądałby na zwykłego, zdziecinniałego staruszka.

        - Zajmę się tym - zapewnił Gaborna. - Wieczorem dowiem się więcej.

        Gaborn jednak nie potrafił przestać myśleć o zagrożeniach. Najchętniej od razu zwołałby radę wojenną, ale nie śmiał tego robić, jak długo nie wiedział, przed czym właściwie ziemia go ostrzega.

        Trzech jeźdźców skierowało się ku głębokiemu wąwozowi pomiędzy opalonymi na czarno stokami wzgórz.

        U stóp jednego z nich Gaborn ujrzał siedzącą na poboczu starą kobietę otuloną kocem. Gdy konie ją mijały, uniosła głowę, a Gaborn zauważył, że wcale nie jest stara. Wręcz przeciwnie. Po chwili ją poznał.

        Widział ją tydzień wcześniej, gdy prowadził swoją „armię” z zamku Groverman do Longmot. Armia składała się z dwustu tysięcy sztuk bydła gnanych przez wieśniaków, kobiety, dzieci i garstkę starych żołnierzy. Wzbity niezliczonymi kopytami kurz zawisł nad równiną na tyle wysoko, że nawet Raj Ahten dał się zmylić. Myślał, że ma przed sobą wyćwiczone wojsko. Gaborn był pewien, że gdyby Wilk przejrzał podstęp, jedynie dla zemsty wygubiłby wszystkich, nawet kobiety i dzieci. Dziewczyna siedząca u stóp wzgórza też była w tej gromadzie. Podczas marszu w jednej ręce dźwigała ciężki sztandar, w drugiej niosła małe dziecko.

        Okazała się dzielnością i zdecydowaniem. Gaborn chętnie przyjmował pomoc ludzi jej podobnych. Teraz jednak zdumiał się, jak zwykła wieśniaczka, nie mająca zapewne konia, zdołała przebyć w ciągu tygodnia ponad dwieście mil dzielących Longmot od zamku Sylvarresta.

        - Wasza wysokość - powiedziała dziewczyna, skłaniając dwornie głowę.

        Gaborn zrozumiał, że czekała tu na niego, czekała, aż będzie wracał z polowania. Opuścił zamek Sylvarresta na całe trzy dni. Ciekawe, jak długo tu już tkwiła...

        Wstała i dopiero teraz dało się zauważyć, że stopy ma czarne od ziemi. Bez wątpienia przybyła z Longmot pieszo. Na prawej ręce kołysała niemowlę. Wstając, wsunęła dłoń pod koc, by wyjąć sutek z ust dziecka, i okryła się jak należy.

        Wielu możnych przybywało do króla po zwycięskiej walce, szukając nagrody, jednak pospólstwo rzadko się na to decydowało. Niemniej ta dziewczyna chciała czegoś. Bardzo jej na czymś zależało.

        - Molly? - spytał z uśmiechem Binnesman. - Molly Drinkham? To ty?

        Czarnoksiężnik zsiadł z konia i podszedł do niej. Dziewczyna uśmiechnęła się nieśmiało.

        - Tak, to ja.

        - Pozwól, że spojrzę na twoje d...