Szalony Baron.pdf

Catherine Coulter

ROZDZIAŁ

Rezydencja Mountvale, Cavendish Sąuare

Londyn, kwiecień 1811

Rohan Carrington, piąty baron Mountvale, stał

przed portretem swego brata, wykrzykując pod jego

adresem bezsilne obelgi.

- Jeżeli naprawdę to zrobiłeś, George, to masz

szczęście, że już nie żyjesz, bo i tak udusiłbym cię

własnymi rękami. Ty bezczelny typie. Kto by pomyś

lał, że możesz być zdolny do takiego czynu?

Lecz chociaż tak bardzo się złościł, i tak coś ści

skało go za gardło. George nie żył od blisko roku.

Nie, on nie mógłby tak postąpić. Nie jego rozmiłowa

ny w studiach, uczony brat, który nigdy nie intereso

wał się sprawami damsko-męskimi. Rohan pamiętał

jeszcze, jak pewnego dnia ojciec zabrał obu swych sy

nów do domu publicznego madame Trillah przy Cli-

ver Street. Na widok zmysłowej rudowłosej kobiety,

obdarzonej wspaniałym biustem, George najpierw

zbladł jak płótno, a potem wypadł z burdelu i niemal

całą powrotną drogę do domu biegł gnany panicz

nym strachem.

Po tym wydarzeniu ojciec zostawił go w spokoju,

George zaś poświęcił się wyłącznie swoim mapom

i studiowaniu. A przynajmniej tak się dotąd Rohano-

wi zdawało.

- Nie - powiedział teraz, wbijając wzrok w portret

brata. Namalowano go, gdy George skończył osiem-

naście lat. - Nie wierzę w ani jedno słowo tego prze

klętego listu. Ktoś musiał podszyć się pod ciebie. Nie

mogę uwierzyć, że byłbyś zdolny z rozmysłem uwieść

młodą damę. Do licha, ty chyba nawet nie wiesz, co

znaczy to słowo!

I czego może chcieć ode mnie ten człowiek, który

podaje się za jej ojca? Głupie pytanie. Pieniędzy,

oczywiście. Do licha z tobą, George - a raczej do li

cha z tym facetem, który to zrobił, podszywając się

pod twoje nazwisko.

George nie odpowiedział.

Ostatnim Carringtonem, o którym mówiono, że

zhańbił młodą damę, był pradziadek Rohana, legen

darny Luther Morran Carrington. Jak mawiał dzia

dek Rohana, stary Luther przyciśnięty do muru bro

nił się, mówiąc, iż on tylko zadarł suknię Cory

w chwili słabości i dobrze ją przyszpilił. Potem przy-

szpilał ją tak jeszcze ponad czternaście razy, nie ba

cząc na swój wiek i ośmioro dorosłych dzieci.

Rohan pociągnął za sznur dzwonka, wiszący na ścia

nie za nieskazitelnie uporządkowanym, mahoniowym

biurkiem. Jego sekretarz Pulver musiał stać tuż przy

drzwiach, z twarzą przyciśniętą do framugi, gdyż w jed

nej chwili znalazł się w bibliotece, a jego oddech nie

zdradzał, by biegł, śpiesząc na wezwanie. Wyglądał bla

do, wymizerowany i przemęczony, co zresztą było

prawdą, powiedział mu: Kiedyś jego przyjaciel David

Plummy powiedział mu: „Dobrze ci tak, skoro zacho

wujesz się wobec Szalonego Barona niczym niewolnik,

godząc się na jego wymagania. Wystarczy pomyśleć

o zgoła nieprzyzwoitych porach, w jakich sypia i jada

posiłki. Pomiędzy nimi orzesz dla niego niczym wół.

A poza tym on sypia z większą liczbą kobiet, niż ty i ja

razem wzięci będziemy mieli okazję choćby zagadnąć,

i wszyscy go za to kochają, tak jak kochają jego rodzi-

ców. To niepoprawny uwodziciel, i wcale mi się to nie

podoba. A co do ciebie, Pulver, to nic dziwnego, że wy

glądasz, jakbyś za chwilę miał paść na pysk."

Pulver potrząsnął wówczas ponuro głową, lecz

prawda wyglądała tak, że bardzo dobrze się bawił.

Poza tym praca dla barona przynosiła mu całkiem

wymierne korzyści. Już kilka dam nieźle go zaopat

rzyło, próbując w ten sposób dostać się do sypialni je

go pracodawcy.

Pulver stanął wyprostowany przed baronem, który

wyglądał, jakby za chwilę miał dostać apopleksji, a ja

sne włosy sterczały mu na wszystkie strony. Ciekawy

był, co też doprowadziło jego pracodawcę do takiego

stanu. Nie co dzień zdarzało się bowiem, że baron

mówił sam do siebie.

- Pulver, sprowadź mi tu natychmiast tego praw

nika, Simingtona. Nie, zaczekaj. - Przerwał, wpatru

jąc się w portret matki, umieszczony na ścianie nad

kominkiem tuż obok portetu brata. Namalowano go,

gdy matka miała dwadzieścia pięć lat - prawie tyle,

ile on ma teraz. Była wówczas pięknością, choć i dzi

siaj, ponadczterdziestoletnia, niewiele straciła ze

swej urody. W młodości przejawiała nieokiełznany

temperament niczym sztormowa noc, on zaś, jak mu

mówiono, bardzo ją przypominał. A także swego

dumnego papę. Twierdzono, że odziedziczył po nich

szaloną krew i nieokiełznany temperament.

- Nie - powiedział, wracając myślami do proble

mu, z którym musiał się zmierzyć. - Zajmę się tym

sam. To wszystko jest bardzo dziwne i nie wierzę

w ani jedno słowo. Poza tym, skoro nie ma dziecka,

nie ma dowodu, że dziewczyna została uwiedziona.

W liście nie ma wzmianki o żadnym bękarcie. A gdy

by istniał, na pewno nie omieszkaliby o nim wspom

nieć, jak sądzisz?

- Nie, muszę się tym zająć osobiście - ciągnął.

- Zupełnie nie mam na to ochoty, lecz nie pozostaje

mi nic innego. Wyjeżdżam na jakieś trzy dni.

- Ależ mój panie - jęknął Pulver z rozpaczą - na

leży poczynić pewne przygotowania. Zbytnio się pan

ekscytuje. A poza tym ma pan zmarszczkę na ręka

wie. I przekrzywiony krawat. A pańskie włosy wręcz

domagają się szczotkowania. Na pewno nie spodoba

się to pańskiemu lokajowi. Chyba nie myśli pan dzi

siaj zbyt jasno.

Rohan machnął listem przed twarzą Pulvera. -

Myślę wystarczająco jasno, by wiedzieć, że ktoś powi

nien rozwalić łeb temu naciągaczowi. Ten człowiek to

cholerny kłamca - on albo ktoś inny.

- Najwidoczniej jakiejś kobiecie udało się go zła

pać. Dawna kochanka, której nie miał ochoty już wi

dywać? I która żądała pieniędzy? - domyślił się Pul-

ver. - Jestem bardzo dobrym negocjatorem -

powiedział z fałszywą skromnością, nadal blokując

baronowi drogę. - Poradziłbym sobie z każdym na

ciągaczem w Londynie. A co dopiero mówić o kimś

z prowincji. Z łatwością zetrę go na proch.

Rohan uświadomił sobie, że jego sekretarz próbu

je przejąć załatwienie sprawy. - Negocjatorem? - po

wtórzył, oszołomiony. - Ach, pewnie myślałeś o Me-

lindzie Carruthers. Rzeczywiście, okazała się dosyć

męcząca. Bardzo dobrze to załatwiłeś, Pulver. Prze

konałeś ją, że łowi ryby nie w tym stawie, gdyż nigdy

przedtem nawet o niej nie słyszałem. Ale ta sprawa

jest inna. Muszę ją załatwić sam, jestem to winien

mojemu bratu. Odwołaj wszystkie zaproszenia na

przyszły tydzień. - Przerwał, a potem dodał, spoglą

dając na wymizerowaną twarz sekretarza: - I zjedz

coś, człowieku, wyglądasz na jeszcze chudszego niż

wczoraj. Ludzie uważają, iż płacę ci zbyt mało, by

stać cię było choćby na rzepę. Nawet moja matka są

dzi, że cię torturuję.

Pulver nie ruszył się z miejsca, przyglądając się,

jak jego pan opuszcza bibliotekę z kawałkiem papie

ru w dłoni. Tak, najwidoczniej chodzi o kobietę. Ale

kobieta i brat barona? To nie mieściło się w głowie.

I który brat? Żaden z braci nie przypominał go w naj

mniejszym stopniu. Pulver dokonał błyskawicznej re-

kapitulacji, rozważając tych kilka faktów, którymi

dysponował. Jak dotąd, nie było tego wiele. Lecz on

potrafi czekać. Już wyobrażał sobie ten wyraz zawiści

na twarzy Plummy'ego, kiedy usłyszy o nowym wy

czynie barona.

Rohan udał się prosto do swej sypialni, którą za

czął przemierzać niecierpliwie, mrucząc coś na temat

swego prostolinijnego brata, który musiał wpaść

w złe towarzystwo, w następstwie czego ktoś posłużył

się jego imieniem. Lokaj Rohana, Tinker, który nie

rozumiał, co mruczy baron, choć bardzo się starał,

pakował walizę, zastanawiając się, co wpędziło jego

chlebodawcę w tak podły nastrój. Na pewno ten na

gły wyjazd miał coś wspólnego z kobietą. Jak każdy

wyjazd barona. Wszyscy o tym wiedzieli. Baron zna

ny był ze swoich wypraw. Ale tym razem chodziło

chyba o coś więcej niż tylko namiętność i pożądanie.

Cóż to mogło być? Tinker był cierpliwy. Wiedział, że

i tak wkrótce wszystkiego się dowie. Zastanawiał się

tylko, czy Pulver wie więcej niż on.

Rohan nie pomyślał o Lili, dopóki nie znalazł się

na drodze do Reading, piętnaście mil za Londynem.

Westchnął. Zapomniał zawiadomić, że nie będzie

mógł pojawić się u niej dziś wieczorem. Tyle miał do

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: