POLITECHNIKA POZNAŃSKA
Zakład Wysokich Napięć i Materiałów Elektrotechnicznych
Badanie układów iskiernikowych powietrznych – układ płaski i walcowy.
Rok akademicki:
2006/2007
Wykonujący ćwiczenie:
1. Bander Przemysław
Data wykonania ćwiczenia:
2007
Wydział:
Data oddania sprawozdania:
13.06.2007
Kierunek:
Specjalność:
Ocena:
Uwagi:
Ćwiczenie odrobione z powodu nieobecności
1. Wstęp.
Iskiernik jest najprostszym ochronnikiem. Składa się z dwóch elektrod rozdzielonych dielektrykiem gazowym, zwykle powietrznym. Odstęp elektrod - zwany przerwą iskrową - jest regulowany w zależności od wymaganego poziomu ochronny. Zapłon iskiernika powoduje iskrowe lub łukowe zwarcie elektrod i dwustopniowe ograniczenie napięcia: najpierw do napięcia wywołującego zapłon, a następnie do napięcia obniżonego, wynikającego ze spadków napięć w przerwie iskrowej i na impedancji obwodu iskiernika.
Różne rozwiązania konstrukcyjne iskierników wynikają z ich przeznaczenia i wymaganych właściwości ochronnych.
Spełnienie podstawowej funkcji iskierników, polegającej na ujęciu fali przepięciowej na wymaganym poziomie i na lokalizacji przeskoku iskrowego (z odsunięciem łuku od powierzchni izolatora), następuje dzięki odpowiednio dobranym przerwom iskrowym.
2. Warunki atmosferyczne.
T = 298,15 K
p = 1017 hPa
3. Iskiernik płaski z izolacją powietrzną.
a) Tabela pomiarowa.
Lp.
a
Up1
Up2
Up3
Upśr
Up
Upn
Epn
[cm]
V
kV
kV/cm
1
1,5
40
42
41,333
20,667
20,947
13,965
2
51
53
52,333
26,167
26,522
13,261
3
2,5
90
98
92,667
46,333
46,962
18,785
4
121
122
121,33
60,667
61,49
20,497
5
3,5
132
144
146
140,67
70,333
71,288
20,368
b) Przykładowe obliczenia.
c) Wykres Upn, Epn = f(a)
4. Iskiernik płaski z izolacją uwarstwioną.
a2
graviora