sw_Benedykt.pdf

ADORACJA PISANA Z MIŁOŚCI DO

JEZUSA PRZEŻYWANA WRAZ ZE

ŚWIĘTYM BENEDYKTEM

Panie stajemy dziś przed Tobą, jak żebrak spod bram

Jerozolimy, a nasze serca krzyczą: "Jezusie! Synu

Dawida! Ulituj się nade mną!". Panie Jezu jesteśmy nie

tylko ślepi, ale też głusi, niemi i chromi. Nasze oczy nie

widzą Twego oblicza, nasze uszy nie słyszą Twojego

głosu, nasze usta zbyt rzadko Ciebie uwielbiają, a nogi

nie chcą iść tam gdzie Ty nas posyłasz. Sami z siebie

niewiele możemy zrobić, bo jesteśmy słabi. Dlatego przychodzimy dzisiaj przed Twój tron, by Cię

uwielbiać i by prosić o siłę i uzdrowienie. Ty Panie sam powiedziałeś, że przyszedłeś na świat

byśmy mieli życie w obfitości, dlatego prosimy Cię, byś nie był dziś dla nas sprawiedliwy, ale dał

nam skosztować obfitości Twojego miłosierdzia.

Tak jak Święty Benedykt przychodzimy ze świata na Pustelnię, by nie zatracić duszy, by znaleźć

siłę do walki i zwyciężać zło. Tę walkę możemy wygrać jedynie dzięki Twojej łasce. Potrzebujemy

Panie Ducha Świętego i przychodzimy dziś o Niego żebrać. Ty przecież powiedziałeś:

"Proście a otrzymacie, szukajcie a znajdziecie, pukajcie a otworzą wam, Każdy bowiem, kto prosi

otrzymuje, kto szuka, znajduje; a temu, kto puka, otwierają. Czy jest wśród was ktoś taki, kto

swojemu synowi, proszącemu o chleb, poda kamień? Albo gdy prosi o rybę, czy poda mu węża?

Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, to tym bardziej, wasz

Ojciec, który jest w niebie, da to, co dobre, tym, którzy Go proszą." (Mt 7,7-11)

Z ufnością w Twoje słowo Panie przychodzimy i prosimy o Ducha Świętego, a Ojciec nasz, który

jest dobry, pośle Go do nas, by nas pocieszał, umacniał i prowadził. By owierał nasze oczy, nasze

uszy, nasze usta i prowadził nas tam gdzie Ty chcesz. Poślij nam Ojcze Ducha Świętego!

( piosenka – najlepiej coś do Ducha :)

Nie zachowały się żadne współczesne Benedyktowi wzmianki o nim samym. Pierwszym źródłem

jest dzieło św. papieża Grzegorza I Wielkiego (540-604) pt. „Dialogi”. Grzegorz nie zna całej

historii Benedykta, a opisując ją powołuje się na świadectwa jego żyjących uczniów, stojących na

czele założonych przez Benedykta klasztorów.

Drugim źródłem jest „Reguła” autorstwa Benedykta, która daje nam portret moralny świętego. W

przepisach dotyczących życia w klasztorze możemy odkryć cechy charakteru Benedykta, jego

stosunek do mnichów, do świeckich, delikatność i wyrozumiałość, miłość braterską, wrażliwość na

ich cierpienia i potrzeby braci.

Benedykt (łac. benedictus , czyli błogosławiony) urodził się ok. 480 r. w Nursji (dziś Norcia w

Umbrii, ok. 100 km na północ od Rzymu), pochodził z rodziny szlacheckiej. Został wysłany przez

rodziców do Rzymu, by studiować literaturę i prawo. Widząc jednak w Rzymie zepsucie moralne

młodzieży, podjął decyzję odsunięcia się od świata – porzucił studia, zostawił dom i majątek

ojcowski i pragnąc podobać się tylko Bogu rozpoczął życie pustelnicze.

Początkowo mieszkał w grocie, w okolicach Subiaco, 72 km na wschód od Rzymu (Monte Albano).

Grzegorz podaje, że świętość życia Benedykta skłoniła mnichów z pobliskiego klasztoru do

poproszenia go o to, by został ich opatem. Szybko okazał się, że jest dla braci zakonnych znacznie

bardziej wymagającym przełożonym, niż się spodziewali. Uknuli więc spisek. Do czary wina

przygotowanego dla opata dodali truciznę. Było wówczas w zwyczaju, że przed posiłkiem opat

błogosławił podaną mu czarę z winem. Tak też zrobił i tym razem. A kiedy uczynił znak krzyża,

stojąca w pewnej odległości od niego czara niespodziewanie się rozprysła jak pod uderzeniem

kamienia. Benedykt natychmiast pojął, że próbowano go uśmiercić. Zaskoczony postępowaniem

braci opuścił klasztor i wrócił do pustelni. Wkrótce potem zaczęli gromadzić się wokół niego

uczniowie. Wraz ze wzrostem ich liczby święty zdecydował się na fundacje nowych klasztorów.

Panie Jezu chcielibyśmy mieć tyle odwagi co Święty Benedykt i posiadać tak wielkie pragnienie

podobania się Tobie, by bez wahania odsunąć się od tego świata, by bez reszty poświęcić się

poszukiwaniu Twojego królestwa. Nie każdy jest jednak powołany do życia pustelniczego pełnego

wyrzeczeń. Ty posyłasz nas Panie jak owce między wilki byśmy głosili Twoją ewngelię wszystkim

ludziom. Byśmy świadczyli o Tobie w rodzinie, w szkole, w pracy. Chcesz byśmy byli świadkami

Twojej miłości wszędzie tam gdzie nas poślesz. Spraw Panie byśmy potrafili kroczyć w Twojej

obecnośni każdego dnia, byśmy byli świadomi Twojej obecności w każdej sytuacji, byśmy

zachowywali się godnie, byś nie czuł się przy nas zażenowany czy zasmucony. Daj nam Panie taką

łaskę, by każde słowo, które wyjdzie z naszych ust podobało się Tobie. Spraw Panie "by nasz mowa

była tak – tak, nie – nie, bo wszystko ponad to – pochodzi od Złego" (Mt 5,37)

( piosenka )

Święty Bendykt prowadził życe pustelnicze, jednak poproszony o to by został opatem zakonu, nie

wzbarniał się, nie zabiegał o to by pozostać w tym co zna, w tym co wybrał i w czym czuł się

dobrze. Powołany, od razu odpowiedział "TAK". Czy ja tak samo odpowiadam na powołania, które

slyszę każdego dnia? Czy nie przyzwyczajam się szybko do pewnych sytuacji, czy nie popadam w

rutynę i nie jestem zbyt wygodny? Czy jestem otwarty na nowe rzeczy? To są pytania, które często

powinniśmy sobie zadawać, bo bardzo łatwo wpaść w koleiny życia. Droga do świętości nie jest

dziurawa i nie ma na niej kolein. Droga do świętości to codzienne mówienie "TAK" Bogu. Droga

do świętości jest prosta, bo prowadzi tylko w jednym kierunku – do Boga. Ale to też nie oznacza, że

droga świętości jest nudna, o nie! To nieustanna przygoda. Bóg jest tak nieskończenie wspaniały, że

każego dnia możemy Go odkrywać na nowo i każdego dnia będzie nas zaskakiwał.

Panie Jezu, który jesteś Drogą, Prawdą i Życiem pomóż nam wyprostować ścieżki naszego życia,

pomóż nam rozkopać pagórki i wyprostować zakręty, bo w tych pagórkach i na tych zakrętach

czeka niebezpieczeństwo, niebezpieczeństwo utraty Ciebie. A my nie chcemy już żyć nie mając

Ciebie przed oczami. Co warte jest życie bez Ciebie? Bez Ciebie jesteśmy tylko przypadkiem, tylko

jakimś chemicznym procesem, tylko komórką, która zbytnio się rozrosła i myśli, że jest Bogiem.

Nie chcmy być przypadkiem Panie! Wiemy, że Ty stworzyłeś nas z miłości i zaplanowałeś przed

stworzeniem świata, a nasze życie ma głęboki sens. Znaczymy więcej niż wiele wróbli i dbasz o nas

bardziej niż o lilie na polu, które jutro zostaną wrzucone do pieca.

"Przenikasz i znasz mnie Panie. Wiesz kiedy kładę się i wstaję, i czytasz z daleka w moich myślach.

Czuwasz nad moją pracą i odpoczynkiem i wiesz o wszystkich drogach moich. Zanim się zjawi

słowo na moim języku, Ty, Panie, znasz je w całości! Ze wszystkich stron mnie ogarniasz i

kładziesz na mnie swą rękę. Przedziwna jest Twoja wiedza o mnie; przerasta mnie, nie mogę jej

pojąć! (...) To Ty ukształtowałeś moje sumienie, przygarnąłeś mnie już w łonie matki! Będę Cię

sławić, bo dokonujesz potężnych cudów; przedziwne są Twe dzieła i dobrze je poznałem. Nie była

zakryta żadna kość przed Tobą, kiedy powstawałem w ukryciu, tkany w głębinach ziemi! Oczy

Twoje widziały, gdy byłem jeszcze w zarodku; w Twej księdze były zapisane wszystkie dni

przeznaczone dla mnie, gdy jeszcze żaden z nich nie istniał! Jakże są wspaniałe Twe myśli Boże!

Jakże ogromna ich liczba! (..) Przeniknij i poznaj moje serce, Boże, wypróbuj mnie i rozeznaj moje

ścieżki! Zobacz, czy idę drogą nieprawą, prowadź mnie drogą odwieczną!" (Ps 139)

( piosenka )

Według tradycji święty Benedykt od dzieciństwa otoczony był jasnym blaskiem i zawsze wiernie

trwał przy Bogu, a jego życiu nieustannie towarzyszyły cuda. Zadziwiającą moc miała modlitwa

Świętego. Do świętości Benedykt dążył bardzo radykalnie. Święty Franciszek kuszony przez

szatana tarzał się nago w śniegu, a Święty Benedykt... w cierniach. Tak sutecznie to zrobił, że już

nigdy więcej te nieczyste pokusy do niego nie wróciły. Czy my równie radykalnie potrafimy

walczyć z pokusami?

Kiedyś modlitwa Benedykta sprawiła, że scaliło się rozbite naczynie, ale później dokonała czegoś o

wiele ważniejszego - przywróciła bardzo ciężko rannego, może nawet już martwego człowieka do

życia i zdrowia. Ów młodzieniec pracował razem z innymi zakonnikami przy budowie muru, gdy

nagle mur zawalił się na niego. Spod sterty gruzu wydobyto bezwładne ciało. Chłopiec miał

połamane kości. O tragedii powiadomiono zaraz ojca Benedykta.

"Przynieście go do mnie" - polecił Święty braciom. Posłusznie wypełnili polecenie. A gdy

młodzieńca położono w celi, ojciec Benedykt zaczął modlić się żarliwie. Zapewne bracia byli

przekonani, że ich przełożony odprawia modły za zmarłego. Jak ogromne musiało więc być ich

zdziwienie, gdy po niecałej godzinie zobaczyli, jak młody zakonnik wychodzi o własnych siłach z

celi i idzie na plac robót, by wrócić do przerwanej pracy!

Ojciec Benedykt miał również dar widzenia rzeczy niewidocznych dla innych. Stał się z tego tak

bardzo znany, że Totila, król Ostrogotów, przybywając z wizytą na Monte Cassino postanowił

poddać go szczególnej próbie. Polecił giermkowi przebrać się w szaty królewskie i dawszy mu dość

liczną świtę, wysłał go przed oblicze przełożonego klasztoru. Giermek w bogatym stroju i w

otoczeniu wielu sług wyglądał jak sam król. Ledwie jednak stanął przed Benedyktem, ten

powiedział mu... by zdjął szaty, które nie należą do niego.

Z powodu tej zdolności ojca Benedykta współbracia nie mogli ukryć przed nim swoich drobnych

występków. Kiedyś kilku braci, którzy załatwiali jakąś sprawę poza klasztorem, złamało zasadę, że

zakonnicy spożywają posiłki tylko na terenie konwentu. Gdy wrócili, Benedykt od razu spytał:

"Gdzie jedliście?" A gdy próbowali zaprzeczać, on nie tylko wymienił osobę, którą odwiedzili, ale

także potrawy, jakie spożyli.

Dla wielu odkryciem może być to, że święty Benedykt miał siostrę bliźniaczkę. To święta

Scholastyka, która wzór czerpała od swojego Świętego brata. Ona również wstąpiła do zakonu

nieopodal Monte Casino. Z nią również wiąże się ciekawa historia.

Rodzeństwo spotykało się raz w roku, aby dzielić się swoimi przemyśleniami o Bogu. Ich ostatnie

spotkanie na tym świecie opisał św. Grzegorz: "Cały dzień spędzili chwaląc Boga i rozmawiając o

Jego sprawach, a kiedy zmierzch zapadł, spożyli razem posiłek. Siedzieli jeszcze przy stole i robiło

się coraz później, a oni ciągle nie mogli jeszcze skończyć rozmowy o sprawach Bożych. Wówczas

mniszka ta, siostra Benedykta, powiedziała do niego: >> Proszę cię, nie porzucaj mnie tej nocy!

Rozmawiajmy aż do rana o radościach życia wiecznego <<. >> Cóż ty takiego mówisz, siostro? <<

- odparł Benedykt. - >> Nie mogę spędzić nocy poza klasztorem <<.

A niebo było tak pogodne, że nigdzie nie było widać najmniejszej nawet chmurki. Kiedy jednak

Scholastyka usłyszała odmowę brata, splótłszy palce złożyła ręce na stole i skłoniła na nie głowę,

modląc się do Pana wszechmogącego. Skoro głowę uniosła, zerwała się tak wielka burza z

piorunami i błyskawicami, lunęła taka ulewa, że ani czcigodny Benedykt, ani towarzyszący mu

bracia nie mogli jednym krokiem wyjść na dwór. (...)

Wówczas mąż Boży, widząc, że wśród tych błyskawic i gromów, w powodzi deszczu, nie zdoła

powrócić do klasztoru, zmartwiony zaczął się skarżyć: >> Niech ci wybaczy Bóg wszechmogący,

siostro. Co ty zrobiłaś? <<. Ona zaś odrzekła: >> Prosiłam cię, a nie chciałeś mnie wysłuchać.

Poprosiłam Pana mego i wysłuchał mnie. Teraz więc wyjdź, jeśli zdołasz, zostaw mnie i wracaj do

klasztoru <<. On jednak nie mógł wyjść na dwór i choć zostać się nie godził, pozostał przecież

wbrew samemu sobie. Tak doszło do tego, że całą noc czuwali wspólnie i rozmawiali o sprawach

Bożych, znajdując pokrzepienie we wzajemnej wymianie świętych myśli. (...)

Nazajutrz święta kobieta powróciła do siebie, mąż zaś Boży poszedł do klasztoru. A oto trzy dni

później, gdy znajdował się w swojej celi, podniósł oczy ku niebu i zobaczył, jak dusza jego siostry

opuściwszy ciało w postaci gołębicy ulatuje w głębiny niebieskie".

( piosenka )

Po ufundowaniu kilku klasztorów Benedykt przeniósł się na wzgórze Monte Cassino, gdzie w

pogańskiej jeszcze okolicy założył klasztor. Tam też ostatecznie zredagował tekst swej Reguły.

Myślą przewodnią Reguły stało się znane do dziś powiedzenie "Ore et labore", czyli "Módl się i

pracuj". Niezwykła prostota i trafność tej myśli do dziś zachwyca i pomaga w osiąganiu świętości.

Benedykt wiedział, że ważna jest w życiu równowaga między modlitwą i pracą. Nikt nie może się

tylko modlić i nikt nie może zaniedbywać modlitwy. Tak Pan Bóg stworzył ten świat, że w trudzie

wszystko zdobywamy. To był Jego zamysł i Jego boski plan i ten plan mamy za zadanie realizować.

Czy w moim życiu jest równowaga między pracą, a modlitwą? Ile godzin dziennie spędzam przed

telewizorem? Ile godzin dziennie spędzam w internecie przed komputerem? Ile godzin spędzam na

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: