listopad_biuletyn.pdf

- -

W NASZEJ SZKOLE

Spotkaj się z nami!

Lektura i współredagowanie czasopisma oświatowego to nowa propozycja Powiatowego Ośrodka Do-

skonalenia Nauczycieli w Węgrowie kierowana do Państwa począwszy od roku szkolnego 2006/2007.

Będziemy w nim poruszać aktualną problematykę edukacji i wychowania, odwołując się do lokalnych uwa-

runkowań, doświadczeń i potrzeb. Chcemy, aby stało się ono forum wymiany myśli o naszych szkołach, stąd

wybór tytułu biuletynu: W naszej szkole .

Zaprojektowaliśmy go jako pismo otwarte na propozycje wszystkich osób, które sprawy oświaty uznają za waż-

ne. Na jego łamach znajdzie się więc miejsce na różnorodne materiały, takie jak artykuły problemowe z dziedziny

dydaktyki i wychowania, scenariusze lekcji, sprawozdania z ciekawych wydarzeń szkolnych, wywiady, reportaże,

portrety poświęcone nauczycielom i uczniom wyróżniającym się szczególnymi osiągnięciami, zainteresowaniami,

działalnością szkolną lub społeczną, a także na twórczość uczniów i nauczycieli.

Planujemy, że biuletyn W naszej szkole ukazywał się będzie co dwa miesiące. Liczymy, że będą się Państwo

z nami spotykać nie tylko jako czytelnicy, ale także jako autorzy publikacji.

Małgorzata Szeja

Szczegółowe informacje o zasadach przyjmowania materiałów do publikacji znajdują się wewnątrz numeru.

Kurs „Ewaluacja w pracy nauczyciela” zorganizowany przez PODN w Węgrowie i NCE JUKA. Łochów, 2002.

Fot. M. Szeja

- -

W NASZEJ SZKOLE

EduKAcJA prZEdSZKOLNA

Dziecko w przedszkolu

Jolanta Abramczyk

Joanna Świętochowska

Swoją edukacyjną drogę dziecko rozpoczyna

już w przedszkolu. Jej początek jest trudny za-

równo dla dziecka, jak i dla rodziców. Ważne jest,

aby pierwsze dni przedszkolaka były dla niego jak

najmniej stresujące i stanowiły bazę do radosnego

przebywania w placówce. Dbając o dobro dziecka,

od wielu lat poszukujemy nowych rozwiązań peda-

gogicznych, dlatego wybieramy metody integrujące

i pobudzające jego wielokierunkowe działania.

Zdajemy sobie sprawę z tego, że o wartości eduka-

cji decyduje nauczyciel. Podmiotowość wychowanka

oraz właściwy dobór metod i form dydaktycznych

wpływają na osiągnięcie sukcesu pedagogicznego.

Na łamach niniejszego pisma pragniemy podzielić

się sposobami pracy i zachęcić do wymiany doświad-

czeń.

Wspólnie z rodzicami

Jednym z podstawowych wyznaczników właściwego

funkcjonowania naszej placówki jest współpraca z rodzi-

cami . Podejmujemy wiele wspólnych działań w zakresie

wychowania i opieki oraz pomocy materialnej. Trady-

cją stało się organizowanie corocznych uroczystości

wzmacniających więzi rodzinne , a także integrujących

środowiska , w których na co dzień przebywa dziecko.

Duże znaczenie mają dla nas zebrania grupowe poświę-

cone pedagogizacji rodziców ; także kontakty indywi-

dualne pozwalające na wymianę informacji o dziecku

i wspólne określenie działań wychowawczych oraz

zajęcia otwarte , podczas których rodzice mają okazję

zaobserwować swoją pociechę na tle grupy rówieśniczej.

Stałym elementem naszej współpracy jest prowadzenie

kącika, w którym zamieszczamy ciekawe publikacje,

wskazówki oraz porady. Prowadzimy biblioteczkę dla

rodzica umożliwiającą wypożyczenie fachowej literatu-

ry.

Udało nam się zastosować metodę projektowania

w przedsięwzięciu doposażenia przedszkolnego placu

rekreacyjno-sportowego. Realizacja tego zadania trwa, ale

mamy nadzieję, że już wkrótce zostanie zakończona.

Uważamy, że właściwa współpraca daje radość dzieciom,

satysfakcję rodzicom i nauczycielom oraz akceptację

działań dydaktyczno-wychowawczych i opiekuńczych.

Stymulowanie rozwoju

Codzienne zajęcia wychowawczo- dydaktyczne

w Samorządowym Przedszkolu Nr 1 w Łochowie

rozpoczynamy „Gimnastyką Mózgu” według Paula

Dennisona. Poprzez ruch pobudzamy obie półkule

mózgowe wychowanków i tym samym przygoto-

wujemy ich do dalszej aktywności psychoruchowej.

Zabawy i ćwiczenia ruchowe wzbogacamy o twórczą

gimnastykę Rudolfa Labana i Karla Orffa, a także

o Ruch Rozwijający Weroniki Sherborne . Wyko-

rzystując elementy p edagogiki zabawy , ośmielamy

i wyzwalamy radość naszych przedszkolaków.

Od kilku lat wdrażamy Naturalną Naukę Języka

Ireny Majchrzak . Metoda obejmuje dzieci już od

trzeciego roku życia i ułatwia nabywanie przez nie

umiejętności samodzielnego czytania ze zrozumie-

niem, pisania oraz mówienia w sposób naturalny,

zgodny z ich rozwojem. Umysłowe możliwości naszych

podopiecznych rozszerzamy, stosując „Dziecięcą ma-

tematykę” według Edyty Gruszczyk–Kolczyńskiej .

W procesie edukacji wychowanków dbamy szczególnie

o to, aby nauka była dla nich zabawą. W przedszkolu

prowadzone są także zajęcia indywidualne, logo-

pedyczne, artystyczno – rytmiczne, gimnastyczno

– korekcyjne i nauka języka angielskiego.

Małe i wielkie ojczyzny

Starając się, aby nasza placówka była na miarę

XXI wieku, współpracujemy z lokalną społecznością

i promujemy osiągnięcia wychowanków. Wiele uwagi

poświęcamy nawiązywaniu nowych, coraz szerszych

kontaktów z różnymi instytucjami, ośrodkami oraz

ciekawymi ludźmi .

Od wielu lat nasze przedszkolaki biorą udział

w imprezach organizowanych przez gminne i powia-

towe ośrodki kultury i zdobywają wiele nagród oraz

wyróżnień. W ten sposób rozwijają też swoje zaintere-

sowania.

Nieobca naszym wychowankom jest edukacja

regionalna , pielęgnowanie ludowych tradycji, a wraz

z wejściem Polski do Unii Europejskiej - poznanie przez

nie kultury innych państw.

- -

Poprzez edukację ekologiczną wychowujemy dzieci

na „Obywateli Ziemi”. Organizujemy wycieczki przyrod-

nicze, spotkania z pracownikami ochrony środowiska,

konkursy i quizy tematyczne.

Całokształt naszych pedagogicznych działań kie-

rujemy na wyzwalanie twórczej aktywności dzieci, tak

aby pierwszy etap ich edukacyjnej drogi dał mocny

fundament do dalszej nauki, zdobywania doświadczeń

i umiejętności.

Jolanta Abramczyk

Joanna Świętochowska

Na fotograii: przedszkolaki z Łochowa próbują grać na ligawkach.

Fot. z archiwum przedszkola.

Autorki pracują w Samorządowym Przedszkolu nr 1 w Łochowie.

Joanna Świętochowska jest także doradcą metodycznym i edukatorem

Ojcze Święty, Janie Pawle II...

Miłosierdzia sługą byłeś

I ludzkość dobra uczyłeś.

I teraz dla nas żyjesz i dalej jesteś z nami.

Ciągle Twój głos słyszymy i podziwiamy.

Twoje nauki i wymagania

To dowód prawdziwego kochania.

Zawsze przychodziłeś do nas w potrzebie

I kazałeś wymagać od samych siebie.

My tego nie zapomnimy

I polecenie Twe wypełnimy.

Dziś, Ojcze Święty, modlimy się za Ciebie,

Żebyś miał wieczny pokój i odpoczynek w niebie.

To dobrze, że nic Cię już nie boli;

Prosimy, wspomagaj nas w naszej niedoli.

My jeszcze musimy tu zostać,

Aby wymaganiom Bożym sprostać.

Tak chcemy żyć, jak Ty żyłeś

I mówić „Amen” ile starczy siły.

Pozostań z Bogiem, Piotrze naszych czasów.

Nie zapomnimy Twoich wielkich zasług.

Oręduj w niebie za nami

I ciesz się Bogiem wraz z aniołami.

Bożena Zdzieborska

Autorka wiersza jest katechetką Szkoły Podstawowej Nr 2

w Sokołowie Podlaskim i doradcą przedmiotowym religii

- -

W NASZEJ SZKOLE

NAucZANiE ZiNtEgrOWANE

Gdy dziecko idzie do szkoły

Lidia Siuchta

Dziecko chce być dobre. Jeśli nie umie – naucz.

Jeśli nie wie – wytłumacz. Jeśli nie może – pomóż.

Janusz Korczak

wieku twoja starsza siostra już pięknie czytała, wpadnie

w poczucie winy, że nie jest tak dobre, jak się od niego

oczekuje. Będzie odczuwać ból, zazdrość, a nawet niena-

wiść do rodzeństwa. Może to spowodować pogorszenie

relacji między nimi, a nawet rzutować na ich późniejsze

życie. Dlatego należy pamiętać o docenieniu nawet naj-

drobniejszego sukcesu i nie wyolbrzymiać porażek, bo są

one częścią życia każdego człowieka. Trzeba rozmawiać

z dzieckiem o przyczynach niepowodzeń i szukać sposo-

bów zapobiegania im . Dziecko nabierze wtedy pewności

siebie i nie będzie się bało popełniania błędów.

Każdy rodzic pierwszaka ma nadzieję, że jego

dziecko będzie dobrym uczniem, że będzie miało wielu

kolegów, że uda mu się osiągnąć sukces. Ale ten sukces

nie może być okupiony stresem, złym samopoczuciem

dziecka, któremu rodzice stawiają zbyt wygórowane

wymagania. On musi być ich wspólnym dziełem, dziełem

miłości i zrozumienia, którego dzieci potrzebują przez

cały czas, a szczególnie w początkach swojej kariery

szkolnej. Dlatego naszym zadaniem jako nauczycieli

i wychowawców jest radzić rodzicom, jak unikać sytuacji,

które mogą doprowadzić do powstania u dziecka prze-

konania, że jest złe, gorsze od rodzeństwa, a w skrajnych

przypadkach - że jest po prostu niekochane .

Jak pomagać, by nie szkodzić?

Pomoc nie polega na wykonywaniu czegoś za

dziecko, ale z dzieckiem. Zdaniem Pino Pellegrini za

każdym razem, gdy robimy za dziecko coś, co może zrobić

samo, rabujemy mu część życia. Maluch dojrzewa nie tylko

izycznie, ale także psychicznie tylko wtedy, gdy jest ak-

tywny i samodzielny. Zbyt duża pomoc w nauce opóźnia

samodzielność. Jeśli przyzwyczaimy go do wyręczania

w szkolnych obowiązkach, straci wiarę w siebie, obniży

motywację do pracy i będzie kombinował, w jaki sposób

dostać jak najlepszą ocenę jak najmniejszym nakładem

pracy.

Jeśli rodzice dużo pomagają dziecku, nabiera ono

podobnych oczekiwań wobec innych - nauczycieli w szkole

czy pani w świetlicy. Natomiast samo nie poczuwa się do

żadnych bezinteresownych zachowań, co sprzyja kształ-

towaniu postaw egoistycznych.

Jak pokazują badania, sukces w szkole, szczególnie

na początku edukacji, w bardzo dużym stopniu zależy

od rodziców . Aby jednak mogli mądrze kierować dziec-

kiem, niezbędna jest też pomoc rodzicom ze strony na-

uczycieli. Wspierajmy ich zatem w wychowaniu dobrego

ucznia.

Rozpoczęłam te rozważania cytatem z Janusza Korcza-

ka i słowami tego wielkiego pedagoga chcę je zakończyć:

Mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrai…

„Inne dzieci radzą sobie lepiej niż ty”

Kiedy dziecko rozpoczyna naukę w klasie pierwszej,

rodzice mimowolnie wracają pamięcią do swoich pierw-

szych dni w szkole. Jeśli mają dobre wspomnienia, mogą

podzielić się nimi z dzieckiem, jeśli nie – lepiej, aby je

przemilczeli.

To, co dziecko słyszy od swojego rodzica, ma ogrom-

ny wpływ na jego poczucie wartości. Tymczasem dorośli

zazwyczaj nie zdają sobie sprawy, że z pozoru niewinne

uwagi mogą pozostawić w dziecięcej psychice piętno na

całe życie. Jeśli słowa krytyki padają z ich ust zbyt często,

malec dochodzi do przekonania, że coś jest z nim nie tak

i zaczyna bać się reakcji rodzicielskich. Skutkiem mogą

być blokady, które utrudniają harmonijny rozwój i często

wpływają na późniejsze, dorosłe życie.

Warto uświadomić rodzicom, że kiedy rozmawiają

z dziećmi, często porównują je z innymi. Robią to wprost

(np. Popatrz na Basię, jak ona ładnie śpiewa ), albo po-

średnio ( Powiedz mi, jakie stopnie z klasówki dostali twoi

koledzy ). W pierwszym przypadku wyraźnie stawiają

dziecku kogoś za wzór, w drugim – namawiają je, by samo

porównywało się z rówieśnikami. Za każdym razem cel

jest ten sam – chcą zmobilizować dziecko do większych

starań.

Maluch zazwyczaj odbiera to jako wygórowane wyma-

gania rodziców. Czuje, że jeśli ich nie spełni, mama i tata

mogą być niezadowoleni. Gdy przy tym usłyszy: W tym

Lidia Siuchta

Przy pisaniu artykułu korzystałam z materiałów dostępnych w portalu

kobieta pl. oraz pakietu Ja i moja szkoła Wyd. MAC Edukacja S.A.

Autorka jest nauczycielką w Szkole Podstawowej

w Zającu, doradcą metodycznym i edukatorem.

- -

W NASZEJ SZKOLE

pSychOLOgiA i pEdAgOgiKA

Co powinniśmy wiedzieć o lateralizacji

Krystyna Ratyńska

Lateralizacja to przewaga czynnościowa jednej

połowy ciała, spowodowana dominacją jednej z półkul

mózgowych nad drugą, inaczej mówiąc - asymetria

funkcjonalna mózgu. Wyraża się ona tym, że jeden

z dwóch parzystych organów ma rolę wiodącą, a drugi

pomocniczą.

Wiodąca rola narządu nazywanego dominującym polega

na częstszym jego wyborze, używaniu i wykonywaniu

trudniejszych czynności. Zwykle narząd ten wykonuje

czynności lepiej i szybciej, z większą precyzją i siłą. Asy-

metria motoryczna najwyraźniej widoczna jest w czyn-

nościach ruchowych rąk, ale też nóg (kopanie piłki),

a nawet w grze mimicznej mięśni twarzy (puszczanie

oczka, „celowanie”).

Lewą stroną ciała zawiaduje prawa półkula i odwrotnie,

prawą stroną ciała zawiaduje lewa półkula mózgowa

w rezultacie krzyżowania się wiązki nerwowej w pniu

mózgu.

szczególnych narządów ruchu i zmysłu, np. oburęczność,

lewooczność, obunożność (LP, LL, LP) lub oburęczność,

prawooczność, lewonożność (LP, PP, LL). Stan ten świad-

czy o niewykształceniu się dominacji jednej z półkul

mózgowych dla danej pary narządów, a więc o ich równo-

ważności. Może to być wyrazem opóźnionego dojrzewania

centralnego układu nerwowego i zwolnionego procesu

lateralizacji. Przeciwieństwem oburęczności pierwotnej

jest oburęczność wtórna - gdy dziecko leworęczne zostaje

przeuczone na prawą rękę.

Etapy rozwoju lateralizacji

w zakresie czynności ruchowych

Okres prenatalny – kształtuje się podłoże przyszłej

lateralizacji. Zachodzi wówczas najszybszy w całej on-

togenezie rozwój układu nerwowego – anatomicznego

podłoża lateralizacji funkcji. Powstają pierwsze objawy

symetrii anatomicznej. Lepsze ukrwienie lewej półkuli

stwarza podstawy do wykształcenia się w niej ośrodków

mowy i jej dominacji dla czynności werbalnych. Asyme-

tryczne ruchy noworodka do trzeciego miesiąca życia są

wyrazem aktywności podkory. Lateralizacja czynności

ruchowych jest odzwierciedleniem asymetrii anatomiczno

– funkcjonalnej mózgu. Zależy więc od dojrzałości tkanki

mózgowej i dróg nerwowych i przebiega równolegle do

procesu dojrzewania centralnego układu nerwowego.

III kwartał życia – rozdział czynności między rękami,

przewaga manualna.

Przełom I i II roku życia – słabną, a nawet zanikają

objawy lateralizacji. Mózg dziecka zajęty jest chodem, a to

czynność symetryczna. Obie półkule są zaangażowane.

II i III rok życia – chód zautomatyzowany. Widać

preferencje ręki, wcześniej prawo- niż leworęczność.

Dopiero wiek 4 – 7 lat stanowi granicę ustalania się

ręczności. To okres wzmożonej aktywności rysunkowej,

plastycznej, zabaw konstrukcyjnych, naśladownictwa

innych, instruowania przez dorosłych.

Wiek 12 lat – ostateczna jednostronna lateralizacja

czynności ruchowych (wg Zazzo). Są jednak dzieci,

u których dojrzewanie w zakresie lateralizacji czynności

ruchowych jest opóźnione i nie kończy się w wieku szkol-

nym. Dzieci te przejawiają opóźnienie rozwoju ruchowego

i napotykają rozliczne trudności w nauce.

Dokończenie artykułu na stronie 6.

Modele lateralizacji

Jeśli za kryterium różnicujące lateralizacje przyjmiemy

genezę, to będziemy mówili o: lateralizacji izjologicznej

(wrodzonej, genetycznie przekazanej) oraz lateralizacji

patologicznej (nabytej, spowodowanej uszkodzeniem

dominującej półkuli, np. podczas wylewu. W takim

przypadku jej funkcje przejmuje druga półkula.

Jeśli natomiast za kryterium przyjmiemy jednorod-

ność, wyróżnimy:

lateralizację jednorodną – kiedy narządy ruchu

i zmysłu dominują po jednej stronie osi ciała w związku

z przewagą przeciwległej półkuli mózgu; w ramach modelu

lateralizacji jednorodnej wyróżniamy więc lateralizację

prawostronną i lewostronną;

lateralizację niejednorodną – w ramach tego modelu

istnieje lateralizacja skrzyżowana - wyraźna przewaga

czynnościowa narządów ruchu i zmysłu, lecz nie po tej

samej stronie, a po obu stronach ciała. Możemy mieć np.

do czynienia z dzieckiem praworęcznym, lewoocznym,

prawonożnym. Mamy tu jednak do czynienia z ustaloną

lateralizacją.

Jeśli za kryterium różnicujące lateralizacje przyjmiemy

ich siłę, to będziemy mówili o lateralizacji silnej - przy

wyraźnej dominacji w obrębie jednego narządu oraz

lateralizacji słabej, nieustalonej (za M. Bogdanowicz)

- gdy ta przewaga jest niewidoczna, mała lub nie ma jej

wcale. Występuje ona w przypadku braku dominacji po-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: