Integracja.doc

Integracja – korelacja. Płaszczyzny integracji. Zalety i niedostatki edukacji          zintegrowanej.

Integracja to zespalanie, scalenie, tworzenie całości z części, pokazywanie związków między wszystkimi kierunkami, czy zakresami edukacyjnymi oraz ukazywanie nauki jako całości.
Korelacja – jednoczesne omawianie wspólnych zagadnień na lekcjach różnych przedmiotów.
 

Płaszczyzny integracji:
1) dziecko i to co się w nim dokonuje jest podstawową płaszczyzną integracji, dlatego nauczanie musi być scalone, nie może być oderwane od dzieci. Dziecko musi poznawać świat w jego dynamice, musi działać aktywnie. Tylko działanie i sytuacje mające lub mogące mieć dla dzieci sens mogą sprzyjać rozwojowi.
2) Nauczyciel – integracja odbywa się poprzez osobę nauczyciela. Jest on organizatorem i koordynatorem życia dziecka. On wprowadza dziecko w świat, jest dla niego autorytetem. Dlatego ważny jest styl bycia i komunikacja z klasą. W nauczaniu początkowym należy połączyć model współpracujący z modelem autorytatywnym. Nauczyciel bezwarunkowo musi akceptować osobę ucznia, natomiast tylko warunkowo akceptować zachowanie. Nauczyciel powinien tak stwarzać sytuację, aby dziecko mogło wykazać własną aktywność. Kontakt między nauczycielem i dzieckiem musi być bezpieczny. Dobry nauczyciel musi uruchomić w dziecku wiarę we własne możliwości.
3) wspólne poczynanie dziecka i nauczyciela:
a) nauczyciel włącza się w linię działania dziecka
b) dziecko włącza się w linię działania nauczyciela
c) oboje konstruują linię działania
Linie działań powinny się krzyżować.
Strefa najbliższego rozwoju – odpowiada różnicy, jaka istnieje między rzeczywistym rozwojem dziecka, który przebiega dzięki samodzielnemu rozwiązaniu problemów, a wyższym poziomem potencjonalnego rozwoju, przebiegającego dzięki rozwiązywaniu problemów pod kierunkiem ludzi dorosłych lub bardziej kompetentnym rówieśnikiem.
4) integracja ofert edukacyjnych, łączenie treści szkolnych z edukacją pozaszkolną, integracja z odwołaniem do sytuacji życiowych
5) integracja zespołu klasowego – prowadzenie zabaw integrujących, wyznaczanie wspólnych działań, częste prace grupowe, mieszanie zespołów, integrowanie rodziców
6) integracja życia społecznego dziecka – szkoły, domu rodzinnego, grupy rówieśniczej
7) integracja wszystkich przedmiotów kształcenia
Czytanie krytyczno – twórcze w klasach młodszych.
Czytanie krytyczne obejmuje ocenę wartości rozpoznawanych wcześniej znaczeń w kontekście właściwości tekstu, jak i celu czytania. Jego podstawę stanowią takie czynności jak:
- ocena wiarygodności i logiczności tego, co się czyta
- synteza spostrzeżeń dokonanych w procesie czytania, docierania do ukrytego sensu
- świadomość czy intuicyjne przeczuwanie obecności fikcji, nieakceptowanie wszystkiego co się czyta
- interpretacja zdarzeń i bohaterów oraz uzasadnianie własnych sądów
- rozpoznawanie autorskich intencji

 

Czytanie twórcze polega na przetwarzaniu, rozwijaniu autorskiego zamysłu z wykorzystaniem własnych doświadczeń połączonych z uruchomieniem wyobraźni i myślenia dywergencyjnego. Charakterystyczne postawy czytelnika wobec tekstu wyrażają się w:
- niekonwencjonalnych uogólnieniach, wnioskach, dalszym ciągu fabuły odbiegającym od autorskich reguł
- wyodrębnianiu nowych, nieznanych czytelnikowi stosunków między elementami tekstu, różnych przekształceń jego struktury i podpowiadanych przez nią znaczeń
- nietypowych formach wykorzystania tekstu.

Książki warte czytania dzieciom - kryteria doboru lektur.
a) funkcje lektury
- inspiracja estetyczna i etyczna
2. Potrzeby, które są zaspokajane podczas pracy z książką:
a) potrzeba estetyczna wzruszeń i doznań emocjonalnych
b) potrzeba wzorów zachowań – rozwiązywanie własnych problemów
c) potrzeba tożsamości – czyli jaki jestem, kim jestem – poszukiwanie podobieństwa w zdarzeniach życiowych, poglądach, postawach.
d) potrzeba informacji o świecie zewnętrznym, czyli wyjścia poza własny horyzont
e) potrzeba kompensacji – rozładowanie napięcia życia codziennego
f) potrzeba rozrywki, napięcia, grozy, humoru
g) potrzeba akceptacji społecznej
3. Jakie powinny być książki dla dzieci?
a) kryterium psychologiczne:
- aspekt treściowy: przyroda, przygoda, rodzina, dom, fantastyka
- aspekt formalny – dotyczy schematu fabularnego i konstrukcji dramaturgicznej:
- od prostych zdarzeń, pojawienia się bohatera aż do złożonych wydarzeń
* ramy tekstu muszą być wyraźnie nakreślone – świat realny wyraźnie oddzielony od
fikcyjnego
- kompozycja: rozdziały krótkie, bohaterowie z dziecięcej wyobraźni
b) warstwa estetyczna fabuły, czyli organizacja przekazu gatunkowego:
- opowiadania realistyczne zaspokajają potrzebę orientacji w codziennych
doświadczeniach dzieci
- baśń – uczy ujmować myślowo i wyobrażeniowo całość zdarzeń życiowych, wiązać
pewne fakty, podporządkować je myśli przewodniej
- fantasy – świat realny + fikcyjny
c) konwencja językowa:
- język zwykły, potoczny, prosty
- zabawy językowe, metafory
d) warstwa etyczna:
- aspekt treściowy zawiera sugestię co do świata, dotyczy znaczeń nadawanych
określonym elementom świata:
*prawda warstwy empirycznej wynika bezpośrednio ze zdarzeń
*prawdy warstwy emocjonalnej - zgodność między powoływanym obrazem, a
emocjami faktycznie wywołanymi.
- forma przekazu – sposób realizacji funkcji
e) kryterium kulturowe

Pismo – nowy język dziecka. Aspekty kształcenia sprawności ucznia w zakresie pisania
Proces pisania to proces wzrokowego ujmowania i ruchowego odtwarzania graficznych elementów pisma.
Elementy składowe procesu pisania:
- wzrokowy ( spostrzeżenie znaków)
- ruchowy (ruchy ręki podczas odtwarzania graficznych elementów pisma)
- słuchowy (wyobrażenia słów słyszanych)
- ruchowy – kinestetyczny ( obejmuje ruchy narządów artykulacyjnych podczas wymawiania pisanego słowa)
Etapy nauki pisania:
a) opanowanie schematów liter i ich połączeń
b) wyróżnienie liniatury
a) pisanie swobodne
b) modyfikacja w piśmie, czyli dziecko automatyzuje swoje pismo i zaczyna je
modyfikować, aby skrócić drogę i czas pisania
e) etap pisma zindywidualizowanego
Etapy doskonalenia pisma:
a) utrwalenie wzorów kształtów liter
b) płynne pisanie liter złożonych z kilku elementów
c) łączenie liter w wyrazach
d) właściwe rozmieszczenie liter w wyrazie i wyrazów między sobą
e) właściwe pochylenie
f) doskonalenie szybkości
Stopniowanie ćwiczeń w pisaniu:
- odwzorowywanie
- przepisywanie wyrazów i zdań
a) pod kierunkiem nauczyciela
b) pisanie z uzupełnianiem
c) przepisywanie tekstów ze zmianą liczb
-pisanie z pamięci (utrwalanie większej ilości wyrazów)
a) odczytanie zdania
b) analiza zdania
c) napisanie zdania z pamięci
d) sprawdzenie zdania zapisanego przez dziecko z tym, co jest na tablicy
- pisanie z pamięci odroczonej
- pisanie ze słuchu

Podstawowe formy wypowiedzi pisemnych w klasach początkowych
Opowiadanie to najważniejsza forma wypowiedzi, którą kształci się w klasach I – III. Zbiorowe redagowanie opowiadania występuje w klasie II, w klasie I jest to tylko redagowanie kilku zdań na określony temat. W klasie III występuje samodzielne pisanie opowiadania. Wszystkie formy pisemne zawsze występują w formie ustnej.
Jest dynamiczne, przedstawia zespół przyczynowo – skutkowy, wykorzystuje się czasowniki czynne i wyrazy określające następstwo czasowe. Głównie aktywizuje czas. Czerpie z doświadczeń osobistych dzieci i w głównej mierze wykorzystuje potencjał języka potocznego.
Cele pracy nad opowiadaniem:
1) przyzwyczajanie do dłuższych wypowiedzi, zarówno pisemnych jak i ustnych
2) umiejętność przeprowadzania analizy zdarzeń i wykrywanie stosunków zachodzących między zdaniami
3) rozwijanie zdolności uświadamiania i wyrażania własnych przeżyć i doświadczeń
4) rozwijanie wyobraźni, fantazji, słownictwa uczniów
5) doskonalenie umiejętności budowania zdania.
Istotą opowiadania jest akcja, czyli zespół wydarzeń, które następują po sobie w pewnej kolejności czasowej, które pozostają do siebie w stosunku przyczynowo-skutkowym. Opowiadanie przedstawia działanie, przebieg czynności i zdarzeń z zachowaniem ich następstwa, chronologii i z uwzględnieniem związków zachodzących między nimi.
Elementy struktury opowiadania dla nauczyciela:
1) wprowadzenie – wskazanie bohatera, określenie kontekstu społecznego, fizycznego i czasowego
2) zawiązanie akcji
3) wewnętrzna reakcja – reakcja bohatera w postaci myśli, emocji i zamierzeń
4) działania bohatera
5) skutek – rezultat końcowy działania
6) reakcja wewnętrzna bohaterów wyrażająca stosunek dla działań

Struktura opowiadania:
1) przedstawienie sytuacji przed wydarzeniem
2) wskazanie przyczyny wydarzenia
3) przebieg wydarzenia
4) podanie skutków
5) wyciąganie wniosków, snucie refleksji

Cechy opowiadania: żywość, tempo, barwność

Sposoby pracy nad opowiadaniem:
1) rozbudowanie pod określonym kątem danego opowiadania – dajemy dzieciom gotowe opowiadanie o sprawozdawczym charakterze i uczniowie starają się je rozbudować.
2) analiza porównawcza – dzieci otrzymują 2 opowiadania, jedno proste, drugie dynamiczne, barwne. Dzieci wyszukują różnice.
3) czytanie i omawianie wielu różnych opowiadań, w których zostały specjalnie wyeksponowane określone cechy.

Etapy kształcenia umiejętności konstruowania opowiadania:
1) zapoznanie dziecka z istotą opowiadania – zestawienie różnych form wypowiedzi
2) zapoznanie ze strukturą opowiadania – dzieci mają samodzielnie wyszukać części, zapoznanie z budową akapitową
3) przybliżenie dzieciom niektórych zasad poprawnego stylu
- unikanie zbędnych powtórzeń składniowych
- stosowanie urozmaiconego słownictwa
- opuszczanie powtarzających się wyrazów
4) zapoznanie dzieci ze sposobem wyrażania różnorodnych stosunków czasowych
- zapoznanie dzieci z zestawem określeń porządkujących zdarzenia i czynności
- wyrazy bliżej określające czas zdarzeń
- zwiększenie zasobu przysłówków
5) wdrażanie do charakterystycznych czynności działań i ich miejsca za pomocą przysłówków oznaczających sposób, miejsce i stopień właściwości
6) zapoznanie ze sposobami ożywiania i dynamizowania tempa akcji i zdarzeń.
7) uczenie konstruowania wypowiedzi biernej:
- powtórzenia o charakterze zwrotów i wyrażeń
- stosowanie mowy zależnej
- znane porównania i wyrazy użyte w znaczeniu przenośnym
- niektóre zwroty i wyrażenia frazeologiczne
- równoważniki zdań, wykrzykników, okrzyków
- zdania bogato rozwinięte, zwłaszcza współrzędnie złożone
8) uświadomienie dzieciom sposobów wyrażania przeżyć, doznań, nastrojów i wzruszeń:
- wyrazy mają różne zabarwienie emocjonalne
- wyrazy i wyrażenia określające aktualny stan bohatera
- uzupełnienie narracyjne dialogów i monologów
- zdania urwane, pojedynczo rozwinięte, wykrzykniki, okrzyki
9) ukazanie dzieciom sposobów rozbudzania zainteresowania akcją za pomocą odpowiednich wyrazów, wyrażeń, zwrotów, zdań
10) wskazanie możliwości uwydatnienia społeczno-moralnych aspektów zdarzeń fabularnych
11) próby wprowadzenia do opowiadania fragmentów opisów i dwóch wątków

Rodzaje opowiadań:
1) proste – krótkie, w których uwagę zwracamy na logiczną swoistość kolejnych zdań
2) złożone – redagujemy w klasie III, charakterystyczna barwność, żywość, dynamiczność z wieloma środkami stylistycznymi
3) z użyciem dialogu klasa II:
- ćwiczenia w rozróżnianiu mowy zależnej i niezależnej
- ćwiczenia z użyciem wyrazów „powiedział”, „stwierdził”
4) z użyciem opisu
5) z użyciem monologu
6) właściwe (w czasie przeszłym), udramatycznione (w czasie teraźniejszym)
7) kompozycja naturalna przedstawiona jest godnie z chronologią wydarzeń: opowiadanie inwersyjne, czyli o kompozycji transformacyjnej, w której kolejność wydarzeń jest odwrócona w stosunku do jego przebiegu
8) dyskryptywne (streszczające)
9) twórcze, czyli o możliwych przebiegach wydarzeń, fantastyczne, odtwórcze, na podstawie lektury, historii obrazkowej, filmu
10) statyczne i dynamiczne
11) smutne i wesołe

Uwagi metodyczne do pracy nad opowiadaniem:
1) zastosowanie ćwiczeń wprowadzających – omawianie kolejności własnego działania, omawianie treści obrazków, zdarzeń w czytankach, porządkowanie zdań z rozsypanki wyrazowej, wspólne redagowanie wybranych części opowiadania i samodzielne komponowanie pozostałych części, zmiana miejsca, czasu, bohatera, przenoszenie akcji w przeszłość i przyszłość
2) urozmaicenie doboru ćwiczeń słownikowych

Opis występują czasowniki oznaczające stan i niezmienność, występuje strona bierna, a nauczyciel wymaga używania czasowników w formie bezosobowej. Ujmuje cechy przedmiotu, bazuje na odcieniach znaczeniowych, aktywizuje przestrzeń bo wymaga użycia przyimków, wyrażeń przyimkowych.
Rodzaje opisów:
1) prosty – pojedynczego przedmiotu
2) złożony – należy wyróżnić części składowe, jest dłuższy, skomplikowany
3) porównawczy – dwóch przedmiotów
4) zjawisk przyrodniczych
5) sytuacji

 

Pisma użytkowe:
- zaproszenie, zawiadomienie, list, notatka kronikarska

Kompetencja komunikacyjna ucznia i jej rozwijanie na zajęciach w szkole
Kształcenie kompetencji komunikacyjnych
Różnice między językiem pisanym i mówionym:
a) język mówiony:
- komunikacja bezpośrednia
- związany z aktualnym życiem
- jednoczesność mówienia i myślenia, a wiec jest zaburzenie spójności sematyczno-syntaktycznej, nie zachowuje się cech strukturalnych właściwej dla jednej
- zdania pojedyncze lub złożone współrzędnie, równoważniki zdań
- używanie mniej słów niż znamy
- przewaga dialogu
- składniki paralingwistyczne: modulacja głosu, akcent, mimika
- chwiejność norm poprawnościowych
b) język pisany:
- komunikacja pośrednia
- nie jest związany z codziennością
- widoczne zdyscyplinowanie semantyczne i syntaktyczne narracji pisemnej
- korekta stylistyczna, utrzymanie jednego gatunku literackiego, poprawność gramatyczna
- wykorzystanie bogatego zasobu słownictwa
- monolog
- ortografia i interpunkcja
- przestrzeganie norm poprawności językowej

Kompetencja komunikacyjna – zdolność posługiwania się językiem w sposób skuteczny i dostosowany do sytuacji ze względu na oczekiwanie jakie stawia sobie mówca oraz społeczne, konwencjonalne reguły użycia języka.

Kompetencja językowa – zabezpiecza gramatyczność wypowiedzi

Umiejętne wchodzenie w skład kompetencji komunikacyjnej:
- różnicowanie sposobów mówienia w zależności od spostrzegania świata społecznego
- umiejętności poznawcze, które pozwalają mówiącym poruszać się w przestrzeni znaczeń
- umiejętności intencjonalnego realizowania odpowiedzi związane z emocjonalnymi i wolicjonalnymi właściwościami mówiących
- umiejętności społeczne dotyczące uzgadniania relacji społecznych
- umiejętności interakcyjne
- umiejętności kulturowe

Zasady dotyczące tekstu:
- zasada jakości
- zasada ilości
- zasada zgodności wypowiedzi
- zasada sposobu

 

Zasady interpersonalne:
- uprzejmości
- skromności
- aprobaty
- zgodności
- współdziałania
- atrakcyjności treści
- unikania przykrych tematów
- ironii

Struktura rozmowy:
- faza otwarcia
- faza postawienia tematu
- faza zamknięcia tematu

Sprawność ortograficzna i gramatyczna ucznia w młodszych klasach – uwarunkowania i podejścia pedagogiczne
Metody nauczania ortografii:
- analogii – przenoszenie reguł i twierdzeń o jednym zjawisku językowym na inne
- indukcji – od szczegółu do ogółu. Etapy pracy:
1) zgromadzenie materiału ortograficznego zawierającego daną trudność
1) analiza wyodrębnionego zjawiska, określenie istoty trudności
2) wyprowadzenie wniosku z analizy
3) wyrobienie nawyku prawidłowego pisania
4) sprawdzanie stopnia przyswajanego materiału
- dedukcji – stosowana w klasie 3. Podajemy regułę a dzieci same podają przykłady.
- programowana – dziecko pracuje wg określonego programu
- algorytmiczna
Gramatyki w edukacji wczesnoszkolnej uczymy, by:
- dostarczyć wiedzy o języku, budowie i jego właściwościach
- pogłębić poczucie poprawności językowej i nawyk jej poprawności
- dzieci mogły praktycznie zastosować zdobytą wiedzę we wszystkich formach wypowiedzi

Gramatyka w nauczaniu początkowym to:
- nauka o języku, wiedza o prawidłowościach języka jako narzędziu w porozumiewaniu się
- nauka języka, praktyczne zastosowanie zdobytej wiedzy
Etapy wprowadzania pojęć gramatycznych:
- działanie i przeżycie bezpośrednie
- obraz wycinka rzeczywistości w formie plastycznej
- sytuacja przedstawiona za pomocą słowa konkretu
- manipulacja słowem pisanym w ćwiczeniach
- samodzielne zastosowanie pojęć gramatycznych


 

Czynnościowe nauczanie matematyki w klasach młodszych
Czynnościowa metoda nauczania matematyki to metoda wymyślona przez Z. Krygowską. Uwzględnia ona abstrakcję pojęcia i poziom psychologiczny rozwoju dziecka. Odchodzi od nauczania empirycznego i mechanicznego. Czynnościowa metoda nauczania jest postępowaniem dydaktycznym uwzględniającym stale i konsekwentnie operatywny charakter matematyki równolegle z psychologicznym procesem interioryzacji, prowadzącym od czynności konkretnych i wyobrażeniowych do operacji abstrakcyjnych. Jest to taka metoda nauczania, którą można zaliczyć do metod aktywnych, gdyż uczeń wytwarza dla siebie jakąś wiedzę.
Człowiek przetwarza informacje na 3 poziomach:
- reprezentacja enaktywna – oznacza, że na początku poznajemy pojęcia przez manipulowanie i działanie
- reprezentacja ikoniczna – dochodzi się do pojęcia poprzez wyobrażenia poprzednio wykonywanych czynności praktycznych
- reprezentacja symboliczna – posługiwanie się symbolem, słowem na poziomie abstrakcyjnym.
Pojęcia poznajemy przez działanie fizyczne lub poprzez czynności logiczno-matematyczne (poznanie wyabstrahowane z samej czynności, czyli wzbogacamy przedmiot o nowe wiadomości, nowe relacje.
Cechy czynnościowego nauczania matematyki:
1) wiązanie treści matematycznych z wyraźnie formułowanymi schematami postępowania
2) wiązanie operacji z operacjami do nich odwrotnymi
3) wiązanie operacji z różnych dziedzin matematycznych w bardziej złożone schematy
4) uwzględnianie różnych ciągów operacji prowadzących do tego samego rezultatu
5) stawianie ucznia w sytuacjach konfliktowych
6) opis słowny operacji
7) algorytmizacja rozwiązania zadania z zastosowaniem różnych form zapisu
8) wiązanie czynności konkretnych z operacjami myślowymi, przy czym czynność konkretna może być źródłem procesu interioryzacji, może być wykonywana równolegle z operacjami myślowymi, może być weryfikowana w konkrecie efektywności pomyślanego ciągu operacji
9) posługiwanie się poznanymi operacjami i przyzwyczajenie do działania a nie biernej kontemplacji
10) zwrócenie uwagi, aby stworzona symbolika miała również charakter operatywny, aby wizualnie sugerowała operację.

Etapy kształcenia pojęć matematycznych:
1) czynności manipulacyjno – ruchowe wykonywane z wykorzystaniem rzeczywistych przedmiotów
2) czynności manipulacyjno – ruchowe z wykorzystaniem zastępników przedmiotu
3) czynności umowne wykonywane z wykorzystaniem środków graficznych
4) czynności werbalne głośne i ciche
5) czynności umysłowe wykonywane z wykorzystaniem symboli
Zadania tekstowe w nauczaniu początkowym
Zadania tekstowe to zagadnienie życiowe zawierające dane liczbowe powiązane takimi zależnościami, których wykrycie prowadzi do odpowiedzi na pytanie główne.
Struktura:
- sytuacja życiowa
- warunki matematyczne wyrażone
- wielkość poszukiwana

Warstwy zadań tekstowych:
c) werbalna:
- określona treść i kompozycja
- może mieć formę krótkiego opowiadania, opisu zdarzeń
- skonstruowana w ciągu zdań logicznych tworzących fabułę
- zdanie oznajmiające tworzy formułę początku
- zdanie pytające bądź rozkazujące pełniące formułę końca
d) matematyczna:
- dane i niewiadome powiązane takimi zależnościami, że tworzą problem matematyczny wymagający rozwiązania
- dane mogą być wyrażone słownie
- zależności tych danych wyrażone mogą być słownictwem potocznym.

Istotne cechy sytuacji problemowej:
- określona sytuacja życiowa interesująca dla dzieci
- sytuacja zawiera jedna lub więcej trudności
- odczucie trudności prowadzi do stawiania hipotez i poszukiwania rozwiązań
- sytuacja problemowa jest dynamiczna, po znalezieniu rozwiązania powstaje nowy problem

Funkcje zadań tekstowych:
- jako materiał poznawczy, dzieci zapoznają się ze strukturą zadania, kształcą umiejętności dokonywania analizy i syntezy, wiązanie zadań w całość, ujmowania treści w formułę matematyczną
- jako środek dydaktyczny, ułatwiający uczniom abstrahowanie nowego pojęcia

Cele służące rozwiązywaniu zadań tekstowych:
- rozwijanie myślenia analityczno-krytycznego i twórczego, posługiwanie się poznanymi prawami i własnościami działań matematycznych
- rozwijanie rozumowań logicznych
- analiza i doskonalenie tekstów
- analiza i rozumienie tekstów matematycznych

Rodzaje zadań tekstowych:
- proste
- złożone
- statyczne( treść nie jest powiązana z innymi czynnościami
- dynamiczne ( łatwiejsze, związane z ruchem)
- bezproblemowe:
- proste
- złożone
- problemowe
- proste

Metody rozwiązywania zadań tekstowych:
- analityczna ( to co wiemy w zadaniu)
- syntetyczna ( czego nie wiemy)
- analityczno – syntetyczna
- syntetyczno-analityczne
- stymulacji całkowitej
- stymulacji częściowej

Etapy rozwiązywania zadań tekstowych:
- podanie treści zadania
- powtórzenie treści
- wykonywanie rysunku schematycznego
- analiza treści pod kątem pytania głównego, zależności między danymi, a wielkością szukaną
- wybranie sposobu rozwiązania zadania
- ułożenie planu rozwiązania zadania
- formuła matematyczna
- wyliczenie formuły, wyniki, sprawdzenie
- podanie odpowiedzi na pytanie główne

Sposoby rozwiązywania zadań:
- na konkretach
- rysunkowy
- słowny
- z zapisem działań
- za pomocą pętli strzałek (na zbiorach)
- oś liczbowa
- graf
- algebraicznie

Klasyfikacja zadań w kontekście procesu twórczego:
- Poznać – odkryć rozwiązanie
- Zadania typu zmodyfikować – otrzymać drugą wersję
- Przekształcić, uczynić je rozwiązalnym
- Ułożyć nowe zadanie

Niestandardowe metody rozwiązywania zadań tekstowych
Nowe metody rozwiązywania zadań:
- kruszenia, tworzenie nowych obiektów można uzyskać przez kruszenie starych
- seminarium rozwiązywania zadań G. Poly’a:
a) faza wstępna, prowadzący omawia i rozwiązuje typowe zadania, rozwiązuje je z dziećmi
b) zadanie zadania tego samego typu
c) faza druga, dyskusja na temat dobrych i złych rozwiązań, wychwycenie trudności
d) każdy uczeń dostaje zadania różne, ale tego samego typu
...