63.Noc na pustyni - Sensacje XX wieku.pdf - 05. Czasy wspolczesne - demonnis

Noc na pustyni

Aktorzy:

Generał John Vaught - Marek Perepeczko

Pułkownik Charles Beckwith - Adam Ferency

Prezydent Jimmy Carter - Jan Machulski

Pułkownik Pitman - Witold Pyrkosz

Pulkownik Kyle - Marcin Troński

Pilot śmigłowca 1 - Wiktor Zborowski

Pilot śmigłowca 2 - Krzysztof Żurek

Pilot śmigłowca 3 - Tomasz Miara

Telefon zadzwonił o godzinie 3.00 nad ranem. Była niedziela 4 listopada

1979 roku. Harold Collins pełniący dyżur w centrum operacyjnym

Departamentu Stanu sięgnął po słuchawkę i usłyszał głos Ann Swift,

sekretarz ambasady amerykańskiej w Teheranie. Mówiła, że tłum młodych

Irańczyków wdarł się na teren ambasady, otoczył budynek kancelarii i

wdzierał się do innych domów. Byli nieuzbrojeni.

Przez dwie godziny Ann Swift relacjonowała, jak forsują drzwi do

budynków ambasady w Teheranie. Marines nie użyli broni, co wobec

ogromnej przewagi liczebnej napastników mogłoby mieć tragiczne

konsekwencje. Wkrótce cała ambasada została opanowana przez tłum, a

pracownicy stali się zakładnikami.

Napaści dokonali studenci, ale było oczywiste że stało się tak za aprobatą,

a może nawet na polecenie władz Iranu.

Przez wiele lat to państwo było najwierniejszym sojusznikiem Stanów

Zjednoczonych na Bliskim Wschodzie. Potężnym i bogatym.

Irańskie zasoby ropy naftowej szacowano na 60 mld baryłek i proste

przeliczenie, po 20 dolarów za baryłkę, dawało oszałamiający wynik: 1

bilion 200 miliardów dolarów - dowodzący, że przez wiele lat Iran stać

będzie na wszystko. Dlatego szach Reza Pahlawi, zakochany w zachodniej

cywilizacji i nowoczesności, kazał kupować to, co najlepsze w najbardziej

renomowanych firmach. Jednakże, mimo miliardowych inwestycji,

gospodarka Iranu umierała.

Maszyny dla nowoczesnych fabryk przybywały punktualnie do irańskich

portów i tam zalegały na wiele miesięcy. Nabrzeża przeładunkowe nie

mogły wchłonąć takiej masy towaru. Brakowało dźwigów i magazynów.

Brakowało dróg i ciężarówek, linii kolejowych i pociągów, które mogłyby

zabrać z portów zakupione dobra i przewieźć je w głąb kraju. A gdy je

wreszcie dowieziono na miejsce okazywało się, że brakuje specjalistów,

którzy potrafiliby obsługiwać importowane maszyny.

Szach tego nie widział. Nie widział również, że naród, biedny i zacofany,

źle się czuje w rzeczywistości kupowanej za dolary. Importowane kanony

zachodniej cywilizacji wywoływały oburzenie, gniew, nienawiść zacofanego

społeczeństwa. Te uczucia nie znajdując ujścia, gromadziły się. Tajna

policja szacha, SAVAK, kształtowała społeczne nastroje z całą surowością.

Każdy przejaw buntu, niezadowolenia czy protestu był okrutnie dławiony.

Do czasu…

Zamieszki, które wybuchły na początku 1978 roku, przerodziły się w

powszechny bunt. Wojsko odmawiało strzelania do tłumów gromadzących

się na ulicach irańskich miast. Żołnierze przechodzili na jego stronę. Terror

SAVAK-u, choć nasilający się z dnia na dzień, nie mógł już jednak zdusić

rewolucji.

Szach zrozumiał, że przegrał. 16 stycznia 1979 roku odleciał do Egiptu. Na

lotnisku mówił do dziennikarzy: "Nie wiem, kiedy wrócę, to będzie zależało

od mojego stanu zdrowia".

Był ciężko chory.

1 lutego 1979 roku powrócił z wygnania Ajatollach Chomeini, przywódca

opozycji.

Nowe władze Iranu wiedziały jak katastrofalna jest sytuacja gospodarcza

kraju. Było oczywiste, że kryzys pogłębi się w następnych latach.

Potrzebowały wydarzenia, które skupiłoby uwagę tłumów i pozwoliłoby

zapomnieć o beznadziei codzienności. Bezpośrednim pretekstem była

informacja, że szach Reza Pahlavi przybył do Stanów Zjednoczonych,

gdzie w nowojorskim szpitalu miał poddać się leczeniu choroby

nowotworowej. Rząd irański zażądał wydania szacha. Władze

amerykańskie odmówiły. Wtedy studenci zaatakowali ambasadę

amerykańską w Teheranie.

Wysiłki dyplomatów, mające na celu wynegocjowanie zwolnienia

pracowników ambasady były daremne. Rząd Iranu odpowiadał -

"Ambasadę zajęli studenci. Nie mamy na nich wpływu.", żądał: "Wydajcie

nam Szacha." i groził: "Nie możemy zagwarantować bezpieczeństwa

waszych ludzi".

Już 6 listopada prezydent Carter zadecydował o przeprowadzeniu zbrojnej

akcji w celu odbicia zakładników.

Taki rozkaz otrzymał generał John Vaught. Natychmiast poleciał do Fortu

Bragg, gdzie mieściły się koszary specjalnej jednostki komandosów

"Delta".

Czekał tam na niego pułkownik Charles Beckwith, najbardziej

doświadczony amerykański komandos.

W 1964 roku, w stopniu majora, objął on w Wietnamie dowodzenie

specjalną jednostką "B-52", a później całością oddziałów, oznaczonych

kryptonimem "Delta", których zadaniem było rozpoznanie sił wroga,

prowadzenie akcji sabotażowych i dywersyjnych. Do końca czerwca 1970

roku, gdy oddział został wycofany z walki przeprowadzili 63 operacje, przy

niewielkich stratach, zdobywając wiele cennych materiałów i informacji o

bazach i oddziałach nieprzyjaciela. Beckwith, ranny w czasie pierwszej

operacji, dał się później poznać jako doskonały i nadzwyczaj odważny

dowódca, co zyskał przydomek "Szarżujący Charlie".

W listopadzie 1977 roku, już w stopniu pułkownika, przystąpił do

organizowania amerykańskiej jednostki antyterrorystycznej "Delta". W

krótkim czasie zgromadził najlepszych żołnierzy, gotowych do wykonania

najtrudniejszych misji.

Generał Vaught, natychmiast po przylocie do Fortu Bragg poinformował

Beckwitha.

Vaught: 12 listopada powołano połączoną grupę operacyjną 1-79 pod

moją komendą z zadaniem uwolnienia zakładników z Teheranu.

Zakładamy, że główny ciężar wykonania zadania przejmie pana jednostka.

Dlatego przyjechałem tutaj, aby wstępnie zapoznać się z oddziałem i

przedyskutować główne założenia operacji.

Beckwith słuchał w milczeniu. Rozumiał doskonale, jak trudne zadanie

postawiono przed jego żołnierzami - wręcz samobójcze, ale czy mógł

zaprotestować? Generał mówił dalej.

Vaught: Rozważaliśmy trzy opcje. Zrzucenie żołnierzy na

spadochronach... Problemem byłoby jednakże wycofanie się z

Teheranu, gdyż komandosi z uwolnionymi zakładnikami

musieliby przebijać się przez miasto…

Beckwith: Desant spadochronowy jest w tym wypadku

projektem niepoważnym i daje zero szans na sukces. Z reguły

na stu żołnierzy lądujących na spadochronach siedmiu odnosi

kontuzje: rany postrzałowe lub obrażenia nóg. Co miałbym

zrobić w Teheranie z żołnierzem ze złamaną nogą: zostawić

go, czy kazać innemu, aby go niósł?

Vaught: Tak. Druga opcja zakłada przetransportowanie

żołnierzy "Delta" w ciężarówkach z granicy tureckiej do

Teheranu. Zajęłoby to około dwóch dni i pozwoliło - zważając

na intensywny ruch na drogach irańskich, gdzie kursuje

bardzo dużo ciężarówek z Niemiec do Pakistanu - na skryty

podjazd do centrum Teheranu. Musimy się jednak, podobnie

jak przy lądowaniu na spadochronach, z ogromnymi

trudnościami z wycofaniem się z Teheranu. Problemem mogą

być również częste kontrole na drogach…

Beckwith: Jeżeli Pasadrani otworzą naszą ciężarówkę-

chłodnię i zobaczą tam zamiast befsztyków naszych

operatorów, to co, u diabła, wtedy zrobimy?

Vought: Pozostają śmigłowce. Są wolniejsze od samolotów,

ale mogą lądować w bezpośrednim sąsiedztwie budynków,

gdzie są zakładnicy. Jednakże warkot motorów może

zaalarmować strażników, którzy mogliby po prostu ustawić piki

na trawnikach wokół budynków ambasady, uniemożliwiając

lądowanie. Możemy tego uniknąć włączając do akcji

ciężarówki, które podwiozłyby żołnierzy do miejsca akcji.

Beckwith: Panie generale, nie widzę możliwości zapewnienia

tej misji sukcesu. Moi chłopcy byli trenowani do działań na

zaprzyjaźnionym terenie, gdzie mogli liczyć na pomoc i

współdziałanie miejscowej ludności i władz. Sytuacja, w jakiej

znajdą się w Teheranie, jest całkowicie odmienna…

Vaught: Panie pułkowniku, decyzja została podjęta. 19

listopada musimy przedstawić plan odbicia zakładników.

Rozkaz wyruszenia do akcji wydadzą politycy.

Beckwith nic nie odpowiedział. Był żołnierzem nawykłym do najbardziej

nieprawdopodobnych rozkazów. Za taki uważał rozkaz odbicia zakładników

w centrum Teheranu. Szanse na sukces były równe zeru…

Obiekty ambasady w Teheranie rozciągały się na obszarze 10 hektarów.

Wysoki mur otaczał korty tenisowe, boisko piłkarskie, parkingi

samochodowe, zabudowania kancelarii, biblioteki, gospodarcze,

rezydencję ambasadora - w sumie 14 budynków. Atakujący komandosi

musieli działać jak najszybciej, a szukanie zakładników na tak rozległym

terenie zajęłoby im co najmniej 3-4 godziny. Był to czas wystarczający dla

Irańczyków na zgromadzenie posiłków i odcięcie wszelkich dróg odwrotu,

a może nawet na zabicie zakładników. Jeżeli więc misja miałaby dojść do

skutku, komandosi musieli wiedzieć, gdzie uderzać. To już było zadanie

CIA.

W grudniu 1979 roku wysłano do Teheranu oficera wywiadu o pseudonimie

"Bob". Wkrótce dołączył do niego drugi wysłannik Centralnej Agencji

Wywiadowczej. Był to bogaty Irańczyk, który po obaleniu Szacha uciekł do

Stanów Zjednoczonych. Powrócił do Teheranu z zadaniem przygotowania

warunków dla ataku na ambasadę. Kupił pięć ciężarówek oraz dwa

mikrobusy, które miały być użyte do przewiezienia komandosów z

lądowiska na pustyni do centrum miasta. Na przedmieściach Teheranu

wynajął magazyn, w którym ukrył samochody.

Ci agenci nie mieli jednak doświadczenia wojskowego, a komandosom

potrzebny był człowiek, który mógłby rozpoznać teren wokół ambasady,

przyjrzeć się rozstawieniu i uzbrojeniu strażników, stwierdzić czy wejścia

zostały zaminowane, a także określić warunki lądowania śmigłowców w

centrum miasta.

Na ochotnika zgłosił się Richard Meadows. Spędził on w armii 30 lat. W

1970 roku dowodził oddziałem uderzeniowym atakującym więzienie Son

Tay w Wietnamie, gdzie jego żołnierze opanowali jeden z najsilniej

bronionych budynków.

W styczniu 1980 roku płk Meadows wylądował w porcie lotniczym

Mehrabad i nie napotykając żadnych przeszkód ze strony całkowicie

zdezorganizowanej irańskiej straży granicznej pojechał do hotelu "Arya

Sheraton", gdzie zameldował się jako obywatel irlandzki. Bardzo szybko

zebrał wszystkie dane, na których podstawie opracowano plan uderzenia

na ambasadę.

W dniu "X" na pustyni oznaczonej jako "Desert One" miały wylądować

samoloty transportowe z komandosami oraz śmigłowce. One zabrałyby

oddział uderzeniowy do miejsca oznaczonego jako "Desert Two", sto

kilometrów na południowy wschód od Teheranu. Tam pułkownik Meadows

poprowadziłby komandosów do puszczonej kopalni soli, gdzie mieli

przeczekać noc. Śmigłowce zaś odleciałyby do niewielkiej doliny, odległej

od "Desert Two" o 45 kilometrów. Tam, osłonięte siatkami maskowniczymi,

stałyby się niewidoczne dla irańskich samolotów.

Pułkownik Richard Meadows, po ukryciu komandosów, wsiadłby do

swojego volkswagena i wyruszył do magazynu na przedmieściach

Teheranu, aby z kilkoma komandosami-kierowcami przyprowadzić

ciężarówki. Wszystko byłoby gotowe do podróży do Teheranu. Wieczorem

komandosi ukryci pod deskami w skrzyniach ciężarówek mieli wyruszyć do

centrum stolicy.

O północy przystąpiliby do ataku na ambasadę, uderzając z kilku stron.

Zagrożenie, że irańscy strażnicy mogą zabijać zakładników było niewielkie.

Paradoksalnie, największe niebezpieczeństwo zagrażało zakładnikom ze

strony wybawicieli. Łatwo mogli dostać się pod kule komandosów, a na

dodatek, najbardziej krewcy mogli odebrać broń strażnikom i wówczas

63.Noc na pustyni - Sensacje XX wieku.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: